Morgunblaðið - 02.02.1949, Blaðsíða 10

10
MORGUffBLAÐIÐ
Miðvikudagur 2. febrúar 1949
Ducasse tók undir hanlegg
hennar og fylgdi henni í gegn
um fremri skrifstofuna og út
að hesti hennar. Hann stóð
lengi og horfði á eftir henni,
þegar hún var komin í hvarf
fyrir húshorn.
„Fari það allt til fjandans“,
tautaði hann. „Jeg hjelt að jeg
hefði nógar áhyggjur fyrir“.
Hann var varla sestur aftur
við borð sitt og tekinn til aftur
við skjalahrúguna fyrir fram-
an þig, þegar Paul kom aftur
inn.
„Það er aldrei stundlegur
friður“, sagði hann. „Hvað
viltu núna“.
Paul hallaði sjer yfir borðið
og hvíslaði að honum, að komn
ir væru tveir menn, sem vildu
fá að tala við hann. „Annar
talar frönsku með miklum
spönskum hreim“, sagði hann.
„Jeg held að þeir sjeu njósn-
arar“.
„Láttu þá koma inn“,
sagði landsstjórinn. „Njósnar-
ar, ha, ha“. Hann var í því
skapi, að honum hefði verið
sönn ánægja af að fá tækifæri
til að láta hengja einhvern.
Paul kom aftur með tvo menn
í fylgd með sjer.
„Herra Giradeaux“, hrópaði
Ducasse upp yfir sig. „Og herra
Diaz. Nú er jeg- alveg hlessa.
Hvaðan úr veröldinni komið
þið?“.
Kit brosti hæglátlega. „Við
höfum verið í fangelsi hjá ó-
vinum yðar“, sagði hann. „í
Cartagena“.
Ducasse bandaði með hend-
inni. „Þið ættuð ekki að vera
að gera gys að mjer“, sagði
hann. „Jeg hef sjálfur siglt í
námunda -við borgarveggina.
Jeg veit að sameinaður her alls
heimsins gæti komist þar yfir,
en enginn einn rjiaður. Og svo
ætlar þú að telja mjer trú um
að þú hafir farið yfir?“.
„Með þínu leyfi skal jeg
sanna mál mitt“, sagði Kit og
klæddi sig úr jakkanum og
skyrtunni. Hann var kominn í
skrautklæði sín, sem hann átti
áður en hann fór í leiðangur-
inn, því að gamla konan, sem
átti gistihúsið, þar sem hann
hafði búið, hafði varðveitt þau
fyrir hann allan tímann, sem
hann var fjarverandi. Hann
stóð ber ofan að mitti fyrir
framan landsstjórann, en þeg-
ar hann sneri í hann bakinu,
rak landsstjórinn upp undrun-
aróp.
71. dagur
sinn. Þegar þjónninn kom,
sagði hann honum að bera
þeim mat og vín. Síðan settist
hann niður og leit á Kit og
Bernardo til skiptis.
„Það er þá satt, að þið feng-
uð þessi sár í Cartagena?11,
sagði hann.
„Hefur landsstjórinn komið
til Cartagena?“, sagði Bern-
ardo.
„Nei, því er nú verr og mið-
ur“, sagði hann. „Jeg hef að-
eins siglt þar fram hjá. Ef það
er satt, sem þið segið mjer,
getið þið orðið mjer að miklu
liði. Getið þið lýst fyrir mjer
flóanum?“.
„Það getum við vel“, sagði
Kit. „Tenaza-kastalinn og Popa
kastalinn sjást báðir frá sjón-
um, svo að þú þekkir þá lík-
lega. En þegar kemur inn fyrir
Boca-Chica-skurðinn og fram
hjá Boca-Chica-virkinu, kem-
ur maður inn á vík og þá er
Terra Bomba á vinstri hönd.
Nokkru norðar er Isla de Man-
zanillo á stjórnborða og þar
beint á móti er Santa Cruz-
virkið. Fyrir sunnan Santa
Cruz er skurðurinn lokaður að
Boca Grande“.
„Jú, þetta er nóg til þess að
jeg sje, að þið hafið verið
þarna“, sagði Ducasse. „Getið
þið teiknað fyrir mig kort yfir
þetta svæði?“.
„Hafið þjer ekkert kort“,
sagði Kit undrandi.
Ducasse hnyklaði brúnir.
„Hjer hafa orðið miklar
breytingar, síðan þið voruð
hjer“, sagði hann. v,Jeg hef
lítil áhrif lengur. Baron de
Pointis hefur kort, en jeg efast
um að það sje með öllu rjett
.... en jeg fæ ekki að sjá svo
mikið sem eitt hornið af því.
Jeg. sem þekki Carabíska hafið
eins og lófa minn, fæ skip-
stjóratitil í franska sjóhernum.
En hann, sem er ekkert annað
en bölvað fífl kýs sjálfan sig,
sem yfirmann alls hers og flota
Frakka í þessum heimshluta.
Ástandið hjer er orðið alveg
óþolandi“.
„Og þú hefur látið bjóða þjer
slíkt?“, sagði Kit.
„Nei, ekki alveg. Karlinn
hefur komist að raun um það
síðan, að það getur enginn
stjórnað sjómönnunum hjerna
nema jeg, svo að jeg hef verið
hækkaður smávegis í tigninni.
„Þessi fögru merki ásamt (En það var bara orðið of seint.
kveðjum ber jeg þjer frá yfir- j Jeg er orðinn þreyttur á allri
hershöfðingjanum í San Laz- j þessari þvælu“.
! To cní coílí
aro-virkinu og yfir varðmönn-
unum í Boca-Chica-kastalan-
um“, sagði Kit þurrlega.
„Mon Dieu“, sagði Ducasse.
„Þú hlýtur að hafa kvalist
mikið“.
„Nógu mikið til þess að við
flýttum okkur hingað, til að
bjóða landsstjóranum lið okk-
ar,‘|3egar við frjettum af fyrir-
hu^aðri herferð“, sagði Bern-
ardo..
Glampa brá fyrir í augum
Ducasse. Hann sneri sjer að
Paul. „Lokaðu öllum hurðum
ng sjáðu um að við fáum að
vera í friði“, sagði hann.
„Ja, sei, sei“, tautaði Bern-
ardo.
„Getið þið teiknað þetta
kort fyrir mig“, sagði Ducasse.
„Já“, sagði Bernardo, „og
jeg skal sjá um að það kort
verði áreiðanlegra en nokkurt
annað kort sem til er af þeim
slóðum“.
„Ágætt. Þið verðið hjerna
báðir í nótt og jeg útvega
ykkur penna, pappír og blek.
Þið látið mig svo fá kortið og
engan annan en mig persónu-
lega“.
Hann tók glas af bakkanum,
sem þjónninn hafði borið þeim
Hann leiddi þá að litlu borði og drakk úr því í einum teig.
við gluggann og .kallaði í þjón Svo leit hann á Kit og glettn-
in skein úr augum hans.
„Jeg gæti núna þegar launað
þjer hjálpina, og það eru betri
laun en þú gétur ímyndað
þjer. En jeg er alltof laus-
máll. Ef jeg mundi segja þjer,
hvað það er, þá mundu engin
bönd halda þjer hjerna í nótt.
Jeg ætla þess vegna að geyma
það að segja nokkuð þangað til
jeg er búinn að fá kortið“.
„Jeg vil engin laun“, sagði
Kit. „Jeg vil aðeins láta skipa
mig í eitthvert starf. Ef kortið
getur orðið að gagni og jeg get
sjálfur orðið að einhverju liði
í ferðinni, þá ætla jeg að fara
fram á eitt. Jeg ætla að setjast
að hjerna, og jeg þarf lands-
svæði til að byggja á“.
„Þú skal fá nóg að starfa“,
sagði Ducasse, „og ef allt geng
ur vel, þá getur þú fengið fast
embætti hjer á Saint-Doming-
ue þegar þú kemur aftur. Mig
vantar einmitt skipstjóra á
Providence. Það er ákaflega
hraðskreitt skip, en þú hefur
æfinguna“.
„Jeg tek því“, sagði Kit, „en
Bernardo verður þá að vera
fyrsti stýrimaður“.
„Auðvitað“, sagði Decasse,
„það verður ekki völ á nein-
um betri í það“.
Kit og Bernardo stóðu á
fætur og ætluðu að kveðja, en
Ducasse bað þá að bíða ögn enn
þá. „Mig langar til að spyrja
ykkur enn einnar spurningar“,
sagði hann. ,Haldið þið að okk-
ur muni takast að sigra Carta-
gena?“.
„Já, það held jeg“, sagði Kit,
„ef ekki er ráðist á veggina
sjálfa. í San Luis de Bocca
Chica er aðeins fámennt varð-
lið og lítt vopnum búið. Það
verður auðvelt að leika á Don
Sancho gamla, sem er yfirmað-
ur þar. Og þegar komið er inn
á víkina, eru margar leiðar að
Cartagena“.
„Ágætt“, sagði Ducasse. „Og
nú skuluð þið fara að taka til
við teikninguna“.
Snemma næsta morgun komu
Kit og Bernardo til Ducasse
landsstjóra og færðu honum
kortið, sem þeir höfðu lokið
við að teikna um nóttina. Du-
casse leit á það og sá strax að
á betra kort var ekki kosið. —
Hann þakkaði þeim með mörg-
um fögrum orðum, en Kit greip
fram í fyrir honum.
„Mig langar til þess að sjá
skipið mitt“, sagði hann.
„Hvar liggur það?“.
Ducasse þagnaði skyndilega
og sló höndunum um enni sjer.
„Æ, já, jeg var alveg búinn að
gleyma aðalatriðinu“, sagði
hann. „Það er annað sem ligg-
ur meir á, en að þú skoðir skip
þitt. Jeg sting upp á því að þú
ríðir upp að De Ville-búgarð- 1
inum núna strax. Þú átt þang- j
að brýnt erindi, þó að þú vitir ,
það ekki sjálfur“.
„Það hlýtur að mega bíða“.
sagði Kit. „Mig langar til að
sjá Providence“.
„Nei“, sagði Ducasse. „Gira-
deaux skipstjóri, þú ferð beina 1
leið til De Ville. Það er skipun
frá þínum yirmanni.
Kit hneigði sig kurteislega.
„Jeg neyðist til að hlýða skip-
unum“, sagði hann. „Kemurðu
með mjer, Bernardo?“.
Fólkih í Rósalundi
Eftir LAURA FITTINGHOFF
2. •
Hvítasunnan á morgun og það varð að ljúka öllum hrein-
gerningum í kvöld.
Hún hafði stillt öllum brúðunum hlið við hlið upp við
tröppurnar. Þær voru allar næstum því fatalausar, en virt-
ust láta sjer standa á sama. Sátu steinþegjandi og grafkyrr-
ar og blíndu upp í loftið, eins og það gerði ekkert til, þótt
þær væru allsberar. Nú þær þurftu heldur engu að kvíða,
— því var ekki allur brúðuþvotturinn hreinn og straujað-
ur á borðinu inni í brúðuhúsinu? Það var ekki svo lítið
erfiðið að hafa svona mörg börn. Þarna höfðu þær staðið
lengi Matta og Maja við að þvo fötin þeirra og koma öllu
í stand. Og nú var Matta líka að flýta sjer að hræra graut-
inn, hún ætlaði á eftir að hjálpa litlu systur sinni við að
skipta um rúmföt á brúðurúmunum, meðan Maja væri að
klæða litlu angana.
Svona nú! sagði Maja og var ánægjuhreimur í röddinni,
þegar hún strauk síðustu handtökin með tuskunni yfir
þröskuldinn. Eitthvað kom við iljarnar á henni svo að hún
kipptist við og svo að allt vatnið steyptist yfir brúðuna
Júlíönu, sem sat næst.
Maja stóð upp og horfði steinhissa og gröm á það, sem
hún hafði gert.
Þarna var þá Pjetur komin aðvífandi og hafði farið að
stríða henni.
— Pjetur, afhverju varstu að kitla mig? — mundu, að
Hvítasunnan er á morgun. Svo sá hún, hvað hann var með.
— Já, þú varst að ná í einberjalím fyrir mig.
Pjetur gerði sjer upp vesældarmálróm, eins og hann værí
ósköp kúgaður í einhverri áþján: — Já, þú skipaðir mjer
að sækja það fyrir þig.
gíTLe^T mtA^nia
u
'6
n

— Heyrðu, með hvorum
„petalanum“ er „bremsað“ og
með hvorum er „sett á blúss?“
★
Fyrsti kossinn
í blaði nokkru birtist eftir-
farandi lýsing á tilfinningu
ungrar stúlku eftir fyrsta koss
inn. Lýsingin er rituð tveimur
mínútum eftir að athöfnin átti
sjer stað. Sennilega hefur þessi
stúlka lifað á einhverri annarri
öld — en gefum henni orðið:
„Hann kyssti mig í fyrsta
sinn í kvöld. Það er fyrsti koss
inn minn. Jeg var eins og skál
full af rósum, böðuðum í
kampavíni. Hjarta mitt var
eins og karfa þakin fjólum, og
snjóhvítir sumarfuglar svifu
þar yfir hlaða af angandi hun-
angi. Það var eins og hlaupið
væri á demantsfótum eftir
taugum mínum og röð af Ijós-
rauðum perlum spryttu út í
huga minn. Sál mín var eins
og þungur straumur af mána-
silfri og margir bátar með engl
um flutu eftir æðum mínum.
Blóðið var eins og rúbín-meng
að vín. Þrá mín var eins og seið
magn næturinnar, og í líkama
mínum, hálf meðvitunarlaus-
um, var eins og ljómaði lit-
skrúðugur regnbogi.
★ "
Filmstjörnum helst illa á fje
Það er enganveginn auðvelt
fyrir kvikmyndaleikara að
verða milljónamæringa, eins
og margir munu kannske álita.
Bo Roos, sem hefur með fjár-
mál nokkurra kvikmyndaleik-
ara að gera, hefur fullvissað
um þetta. Meðal þeirra leikara,
sem hann sjer um fjárreiður
fyrir eru: Red Skalton, John
Wayne og Johnny Weissmull-
er.
En ef kvikmyndaleikari fer
vel með fje sitt, getur hann
lagt grundvöllinn að áhyggju-
lausu og frjárhagslega öruggu
lífi, það sem eftir er æfinnar.
Þá verður hann að láta fje sitt
í arðbæran atvinnurekstur eða
til kaupa á jarðeignum. Ef fjeð
er sett í banka, verða aðeins
smámunir eftir, þegar skatta-
yfirvöldin hafa þar látið greip
ar sópa. Skjólstæðingar Roos
hafa varið fje sínu til kaupa á
allskonar eignum, allt frá olíu
lindum til búpenings.
Líf kvikmyndaleikara er
mun kostnaðarsamara en
„venjulegra“ manna, og þeir
eyða meiru, þótt þeir sói ekki
gegndarlaust. Þeir verða alltaf
að vera í dýrum fötum, vera
örlátir á þjórfje o. s. frv. —
Kvikmyndaleikara ættu að
nægja 1000 dollarar á mánuði,
en eyðsla þeirra vill þó ofv
verða mikið meiri, segir Roos.,