Morgunblaðið - 13.05.1950, Qupperneq 10

10
MOTtZVXBLAÐlB
Laugardagur 13. maí 1950.
i-1
111111111111111
Framhaldssagait 32
iiiiiiimiiiiiiiimiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiin*
| Gestir hjá „Antoine“
Eftir Frances Parkinson Keyes
aiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiimiiimmiimmmiiimiimiiMiiiiimiiiiiiiiiiiimiiiiiiiimiiiimmiiiiimiMmimmmiimii}|M
Dyrabjallan hringdi, svo að
Tossie þagnaði.
„Við heyrðum greinilega i
bjöllunni núna“, sagði Murphy
þegar Tossie var farin til dyr-
anna. „Þetta er sjálfsagt Bon-
ham. Jæja, við komumst víst
ekki miklu lengra fyrr en þessi
Duplessis f?etur verið viðstadd-
ur líka. Ef ekkert hefir spurst
til hans ennþá verðum við lík-
lega að gera öllum stöðvunum
aðvart og biðja.....Jæja, Rex,
nokkrar frjettir?"
„Já“, sagði hann við Murphy.
„Kunningi þinn, þessi Duples-
sis er kominn undir járn og slá
á þriðju varðstofunni. Hann
var fullur og lenti í áflogum.
Hann veitti lögreglunni viðnám
og þeir áttu fullt í fangi með
að koma honum inn í klefann.
Það er hægt að reka þetta allt
framan í hann, þegar það er
runnið nógu mikið af honum,
svo að hann getur mætt fyrir
rjetti“.
„Hvenær var hann tekinn
fastur?"
„Ekki fyrr en tuttugu mínút-
um áður en jeg lagði af stað
hingað aftur“.
„Hvar?“
„Á veitingahúsinu „Diamond
Horseshoe“ við Dauphin
Street“.
„Hvað hafði hann verið þar
lengi?“
„Hann kom þangað skömmu
eftir miðnætti og einhver ann-
ar náungi með honum. Þjón-
ustufólkið kannaðist ekkert við
þennan sem var með honum
.... lávaxinn, þybbinn. Þeir
hafa lýsinguna á honum á
þriðju varðstofunni. Þeir voru
báðir miHð drukknir, þegar
þeir komu þangað og settust
strax við barinn og þömbuðu
wisky-ið óblandað. Einhver
fór að reyna að halda aftur af
þeim, og bað jókst svo orð af
orði, þangað til allt var komið
í bál og brand. Þessi Duplessis
varð alveg æfur og rjeðst á
hvern sem fyrir var, og þá sá
kunningi hans sjer það ráð
vænst að flýja af hólminum.
En hinn hjelt áfram. Clancy,
sem var á vakt á þriðju varð-
stofunni, si nafnið hans á arm-
bandi, sem hann var með. —
Hann mundi eftir því að þú
hafðir viljað fá hann hingað,
svo að hann hringdi á aðal-
bækistöðina til að láta þig vita.
Enn sem komið er. er ekki hægt
að fá nokkurt orð af viti upp
úr honum og það verður það
tæplega á morgun“.
„Það var nú verra“, sagði
Murphy. , En kannske er hann
ekki allur þar sem hann er
sjeður. Hann væri ekki sá fyrsti,
sem bæri hví við að hann hefði
verið of fullur til að muna hvar
hvað skeði eða hvar hann var.
.... Þó að hann hafi sjeð um
það að allir, sem voru staddir
á „Diamond Horseshoe“ muni
eftir honum. Jæja, það er nóg-
ur tími til að hafa áhyggjur af
því þegar þar að kemur. —
Hvernig gekk með fingraför-
in?“
„Það er eneinn vafi á því að
það var þessi b'rssa sem var
skotið af. Og hjer hefi jeg
fingraförin, þó ekki sjeu þau
mjög greinileg", sagði hann.
Hann tók flatan böggul upp úr
vasa sínum og tók utan af hon-
um brjefið. í honum voru tvö
þykk grá pappaspjöld og á milli
þeirra var pressaður ljósmynda
pappír, sem enn var hálf blaut-
ur.
„Sjáðu til“, sagði hann hreyk
inn og hjelt ljósmyndapappírn-
um undir ljósinu.
„Það er best að athuga, hvort
nokkur hjer hefir fingraför
þessu lík“, sagði Murphy.
„Það er óþarfi að láta fólkið
óhreinka á sjer fingurna“, sagði
Bonham. „Fingraförin eru nógu
greinileg til þess að jeg get
þekkt þau aftur ef jeg sje
fingurna“.
„Það er að minnsta kosti góð
byrjun“, sagði Murphy. „Það
getur auðvitað verið að eng-
inn hjer eigi þessi fingraför,
en þá er eftir að athuga þenn-
an Duplessis......“.
„Nei, jeg gleymdi að segja
bjer að jeg athugaði fingurna
á honum á varðstofunni og jeg
get ábyrgst að þetta eru ekki
hans fingraför".
Bonham hafði þegar gefið
Foxworth merki um að rjetta
sjer hendina. Hann athugaði
gaumgæfilega fyrst aðra hend-
ina og síðan hina, en hristi svo
höfuðið. Síðan athugaði hann
Amélie Lalande, en aftur
hristi hann höfuðið og sneri
sjer að Léonee.
Léonce ætlaði auðsjáanlega
að koma með einhverjar mót-
bárur en hætti samt við það.
Hann rjetti fram hendurnar.
„Viljið þjer koma hjer nær
ljósinu“, sagði Bonham.
„Nei, jeg vil það ekki“, sagði
Léonce, „en jeg á víst ekki ann
ars kost. Það er farið með heið
virt fólk eins og ....“.
„Já, það er hann“, heyrðist
allt í einu frá Tossie. „Það er
hann sem gerði henni lífið ó-
bærilegt með ruddamennsku
sinni og svo hefir hann ekki
getað beðið þangað til hún var
búin að syrgja sig í hel. Jeg sá
hann sjálf vera að læðast
frammi á ganginum þegar
læknirinn var farinn. En þegar
hann sá mig, þá bölvaði hann í
hljóði og sneri við aftur inn í
sitt herbergi. Jeg sá hann með
mínum eigin augum“.
Léonce tók undir sig stökk í
áttina til hennar. „Jeg hefi
hlustað á nóg af slíku“, hrópaði
hann. „Jeg þarf ekki....“.
En Murphy hafði gengið á
milli þeirra áður en Léonce tók
eftir því. „Hægan, hægan“,
sagði hann án þess að hækka
róminn. „Við skulum sjá um
allar refsiaðgerðir, sem hjer
eiga að fara fram. Farðu yfir
að lampanum þar sem Bon-
ham bíður eftir þjer“.
„Jeg læt ekki bjóða mjer það
að kerlingarfjandinn ljúgi upp
á mig“, sagði Léonce æstur. —
„Jeg sagði ykkur áðan að jeg
hevrði hana segja við konuna
mína í gærkveldi að hún vildi
heldur sjá hana í kaldri gröf-
inni en horfa upp á að ókunn
hiúkrunarkona annaðist hana.
Hvernig stóð á því að hún kom
fvrst að Odile, begar hún var
dáin? Hún er sú eina sem við
vitum öll um að fór inn til
Odile eftir að læknirinn var
búinn að banna okkur að fara
þangað inn. Jeg skipa ykkur
að taka hana fasta“.
„Og jeg skipa þ.ier að fara
til Bonhams og það á stund-
inni“.
Léonce sneri við með þrjósku
svip og rjetti fram hendina
undir ljósið. Fingur hans titr-
uðu svo að Bonham várð að
halda þeim fosýum á meðan
hann athugaði hvern fingur
vandlega.
„Jeg held að það sje best að
taka afritið af þessum fingri
sagði hann að lokum. „Það er
sama gerðin í aðalatriðum. —
Viljið þjer gjöra svo vel að
ganga yfir að borðinu þarna og
bíða“.
Léonce muldraði eitthvað í
barm sjer en fór þó. „Gerið
þjer svo vel að koma hingað",
sagði Bonham við Caresse, en
hann leit rjett snöggvast á fing
ur hennar. „Nei, ekki eru það
þessir“, sagði hann og leit upp.
„Jæja, gamla min“.
„Hvað viljið þjer mjer?“
sagði Tossie. „Þetta er ekkert
sem snertir mig. Þetta er ekki
fyrir svertingja“.
„Komdu bara hingað og lof-
aðu mjer að líta á fingurna á
þjer“.
„O, nei, herra minn, látið
mig ekki gera það. Þetta er
ekkert fyrir mig“.
,.Tossie“, sagði Amélie skip-
andi. „Gerðu eins og þjer er
sagt“.
„Úr því frúin vill það“.
Bonham rýndi lengi á hrukk
ótta fingur hennar. „H-m-m-m,
það er eitthvað þessu líkt“,
sagði hann. „Jeg held að það
sje best að taka afrit af þess-
um líka. Komdu hjerna yfir
að borðinu með mjer“. Hann
tók rúllu og velti henni yfir
blekið og síðan á hvíta pappírs-
örk. „Og svo þú“, sagði hann
við Tossie.
Hann tók upp stækkunar-
gler og athugaði fyrst annað
afritið og síðan hitt. •— Hann
rjetti Murphy stækkunarglerið
og spjöldin og benti á tvo eða
þrjá staðj á spjöldunum. Murp-
hy kinkaði kolli og var honum
auðsjáanlega sammála.
SKiPAUTaCRÐ
RIKISINS
M.s. Skjaldbreið
til Skagafjarðar- og Eyjafjarðarhafna
hinn 16. þ.m. Tekið á móti flutningi
til Sauðárkróks, Hofsóss, Haganes-
vikur, Ölafsfjarðar, Dalvikur og
Hríseyjar árdegis í dag og árdegis á
mánudag. Farseðlar seldir á mánu-
dag.
M.s. Herðubreið
austur til Fáskrúðsfjarðar hinn 17.
þ.m. Tekið á móti flutningi til áætl-
unarhafna árdegis í dag og á mánu-
dag. Farseðlar seldir á þriðjudag.
Sóknarpresfur
1 í sveit, ókvæntur með fámennt i
í heimili, vel efnaður, á góðu :
: prestssetri, óskar eftir áreiðan- i
i legum kvenmanni til heimilis- |
| starfa. Nánari uppl. að Baróns- i
i stíg 57 í dag eftir hádegi og á í
| morgun fyrir hádegi.
'UIMIIIIMMIimtllllMllllllimilllMMMIMMIIMllMllinrM*
•tltlllMimilMIMIIIIIIMMIIIIMIIirmillllMIIIIIIIMIDIIIIIJte
Einbýlishús
á eignarlóð við Silfurtún er til |
sölu. Húsið er 4 herbergi og I
eldhús. Skipti á húsinu og ílnið :
í bænum æskileg. Nánari uppl. i
gefur
• Sigurður Reynir Pjetursson hdl. í
ILaugaveg 10. Sími 80332. :
Viðtalstími kl. 5—7.
Silfur í SyndabæU
FRASÖGN af ævintýrum roy rogers
30.
Seinna þegar vagninn ók upp að Gálga-gistihúsinu, kom
í ljós ,að Reg^n hafði rjett fyrir sjer. Það var ekkert um
það að efast, að maðurinn sem sat við hlið Vanderpools í
vagninum var hjeraðslögreglustjórinn.
Vanderpool steig niður úr vagninum og Regan gekk á
móti honum .
— Komdu nú sæll, Regan, sagði Vanedpool. Jæja, loksins
funduð þið silfrið í Syndabæli eða er ekki svo?
— Við höfum ekkert fundið, sagði Regan og horfði ill-
kvittnislega á Vanderpool. — Þetta voru falskar fregnir. Því
næst sneri Regan sjer að hinum aðkomna manninum. —
Ert þú ekki lögreglustjóri hjeraðsins?
— Jú, þetta var lögreglustjórinn og það var embættis-
maður, sem Vanderpool óskaði síst af öllu að eiga nokkur
viðskipti við.
— Það er engin silfurnáma hjer, sagði Regan. — Viltu
gera svo vel að handtaka þennan mann, þennan herra
Vanderpool.
— Það er engin heimild til að handtaka mig, sagði Vander-
pool. — Jeg hef ekki komið neinum falsfregnum af stað.
— En dóttir þín gerði það, svaraði Regan, — og þú berð
ábyrgð á því.
— Dóttir! Vanderpool hjelt að Regan væri að gera að
gamni sínu. ^
— Heyrðu, góði maður. Jeg hef aldrei átt neina dóttur.
Rjett í þessu sá Regan, að Carol var að læðast út úr
bakdyrum gistihússins og hjelt hún á ferðatösku sinni. —
Þarna er hún að læðast burt, hrópaði hann og benti lög-
reglustjóranum þangað.
— Nemið staðar í nafni laganna, hrópaði löreglustjór-
inn.
— Jæja, það var ekki annað fyrir Carol að gera en snúa
við. Nú var komið upp um hana. Hún gekk til þeirra.
— Carol Martin, hrópaði Vanderponl, þegar hún kom
nær. — Hvað átti þetta að þýða?
—■ Jeg ætlaði aðeins að hjálpa þjer og jeg hef ekkert
óheiðarlegt gert, því að jeg veit, að það er mikið silfur í
Syndabæli, svaraði hún.

— Kins og þiS sjáið, dömur mín
ar og herrar, hefi jeg ekki nokk-
urn skapaðan hlut.
;• ★
-:~Maður nokkur fór inn í verslun
Salomons gyðings til að kaupa sjer
|föt. Þegar hann var kominn í vesti
[ og jakka, benti hann upp í eina hyll-
una, og sagði: „Mig langar til að
máta þessar buxur.'1 Afgreiðslumað
■ urinn klifraði upp á stól til að ná i
i buxumar, en þá vai maðurinn ekki
Seinn á sjer. Hann hljóp sem fætur
jtoguðu út, í vestinu og jakkanum,
'og hraðaði sjer niður strætið. Salomon
^ iientist á eftir og æpti: „Hjálp! Lög-
regla! Gripið þjófinn!" Lögreg’u-
þjónn, er stóð á næsta götuhomi,
dró upp byssuna sina, en Salomon
hrópaði í örvæntingu: „Skjótið hann
f buxurnar. Jeg á vestið og jakkann."
f ★
I Lapidus og Cohen, segir sagan,
voru tveir sauðfjáreigendur. Lönd
þeirra lágu saman, en þeir hötuðu
hvom annan af öllu hjarta.
Einn morgun fór Lapidus til læknis
..Þetta er mjög slæmt,“ kvartaði
hann. „Mjer er ómögulegt að sofa á
nóttunni. Hvað á jeg að gera?“
Læknirinn hrukkaði ennið spekings
lega: „Besta ráðið við svefnleysi er
alltaf það einfaldasta", sagði hann.
..Þjer eigið mikið af sauðfje. Hvers-
i vegna reynið þjer ekki að telja kind-
urnar yðar þar sem þær eru að
stökkva yfir girðingu, í huganum?4
Lapidus stundi hátt. „Jeg hefi
reynt það,“ sagði hann vesældarlega,
,,og það þýðir ekki neytt. Þær
stökkva allar yfir á land Cohens.“
★
Matti: „Jeg heyri sagt, að þið
Berta ætlið að giftast eftir allt sam-
an.“
Gutti: „Já, sjerðu til, hún hafði
fitnað svo mikið, að það var ómögu-
legt að ná trúlofunarhringnum af
fingrinum á henni.“
★
MikiII raddstyrkur.
Vinur: „Gráta ekki tvíburarnir ])ín
ir mikið?"
Stoltur faðir: „Hvort þeir gráta!
Hvor þeirra grenjar svo hátt, að mað-
ur heyrir ekki í hinum.“
•fiiiiiiiiik.<MiiiiiiiiiiM«iiiiimiiiuMimiuateiiiiiMmau»Ml
E a
Ibúð óskasl keypt I
| Hefi kaupanda að 4ra—5 her- 1
: bergja íbúð í nýju eða nýlegu |
í húsi. Mikil útborgun. Nánari fj
| uppl. gefur
I SigurSur Reynir Pjetursson hdl. 1
: Laugaveg 10. Sími 80332. 1
Viðtalstimi kl. 5—7.
■ 0
—— tnifn'nfWUBMM IMl.MH—i