Morgunblaðið - 04.06.1950, Blaðsíða 10

10
ynir«:rvBLABi9
Surmudagur 4. júní 1950
.■mniiiuiiii
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiniiinKnQ
Framhaldssagan 48
! Gestir hjá „Antoine“ |
Eftir Frances Parkinson Keyes
lulliiiifMimllitiiiiJiniiitiiiiiiiiiiiintiinmiiiiiniiiiiimiliiiiiiiitiiiiiiiiiiniiiimiiniiiiiiiiniitiiiitmiiiiiiiitmiiniir
„Auðvitað veit jeg það. —
Ög Odile vissi það líka. En jeg
býst við að mjer hefði getað
staðið á sama um það, ef þú
værir sú persóna sem væri þess
virði að falla fyrir. Odile var
riógu skynsöm til þess að sjá
um sig. Og hún sagði mjer
sjálf þegar ....
Caresse þagnaði skyndilega.
„Já?“ sagði Léonce hæðnis-
lega. „Hvenær? Var það kanske
á laugardagskvöldið eftir að
Perrault læknir var farinn?“
„Þegar Perrault læknir var
farinn? Þegar Hún mundi
eftir litla púðanum, sem hafði
fundist í herbergi Léonce og
rak upp hæðnishlátur. „Þú ert
rakinn óþokki, Léonce. Jeg skil
ekki, hvernig jeg gat nokkurn
tímann verið hrifin af þjer“.
„Jeg tek aftur það, sem jeg
sagði um Perrault lækni. Jeg
er svo spenntur á taugum að
jeg veit varla hvað jeg segi,
eða hugsa. Jeg átti auðvitað
ekki við það. Það var komið
fram af vörunum á mjer áður
en jeg vissi af. Það er ekki það
«em jeg ætlaði að tala við þig
um. Það var um okkur, þig og
ttiig. Hvað mjer þótti vænt um
þig þarna um daginn, og hvað
þjer þótti vænt um mig. Við
getum byrjað á nýjan leik. Og
við þurfum ekki að fara í nein-
ar felur. Auðvitað mundum
við þurfa að bíða í eitt ár eða
.svo fyrir siðasakir. En jeg
mundi gera það .... fyrir þig.
Mjer er alvara, Caresse. — Þú
veist að jeg hefi lengi verið
ástfanginn af þjer. Og jeg skal
ekki svo mikið sem líta við
öðru kvenfólki. Jeg lofa því að
verða mjög ráðsettur. Ef þú vilt
aðeins segja að þú skulir giftast
mjer eftir árið.
„Þú hlýtur að vera búinn að
glata þeirri litlu vitglóru sem
þú hafðir. Það eru aðeins nokkr
ir dagar síðan þú sagðir mjer
að hjónaskilnaður kæmi ekki
til greina þar sem við værum
öll kaþólsk. Og þó að þú gæt-
ir með einhverju móti klórað í
hina postullegu blessun kirkju-
feðranna. þá mundi jeg ekki
giftast þjer. Ekki þó að þú
værir síðasti maðurinn á jarð-
ríki. Og það er mín alvara“.
„Jeg trúi því ekki. Jeg trúi
því ekki að þú hafir getað hætt
að láta þjer þykja vænt um
mig á svona skömmum tíma. ..
Og það hlýtur að vera hægt að
fá leyfi til að giftast aftur. ..
Cáresse þú veist að jeg elska
þig“.
„Vitleysa. Þú elskar engan
nema siálfan þig.........]það \-æri
víst eklti möguleiki á því að þú
værir orðinn hræddur um að
missa frítt fæði og húsnæði. sem
þú hefir notið í húsi mömmu,
sem eiginmaður Odile, eða
hvað?“
Léonce leit á hana með sigur-
bros á vörum.
„Það lítur ekki út fyrir að
þú vitir það, að samkvæmt nú-
gildandi lögum. þá rennur
^helmingurinn af eignum Odile
*til mín og Odile átti allháa
fjárfúlgu á eigin nafni. Auk
þess gerði hún erfðaskrá, bar
sem hún arfleiddi mig að öllu
því, sem hún átti. Jeg þarf því
engar áhyggiur að hafa af fjár-
hagslegu hliðinni. Jeg segi þjer
þetta bara til að sýna þjer að
mjer var alvara áðan“.
„Hvernig vissir þú um erfða-
skrá Odile?“
„Það var vjelritunarstúlka á
lögfræðiskrifstofu Narsisse
Fontaine, sem sagði mjer það
.... jeg á við .... það er að
segja....“. Hann þagnaði ráða
leysislega, en hjelt svo áfram.
„Jeg átti við að Odile sagði ^
mjer það sjálf að hún hefði
farið á skrifstofuna til Narcisse ^
Fontaine og látið h'ann skrifa
fyrir sig erfðaskrá þar sem hún
aríleiddi mig að öllu því sem |
hún átti. Og seinna vildi svo |
til að jeg minntist á það við
herra Fontaine, þegar jeg hitti
hann af tilviljun. . . .“.
„Eða vildi svo til að þú mint- ^
ist á það við eina af vjelrit-
unarstúlkunum, sem þú varst (
einhversstaðar að svalla með.!
.... Jæja, þá erum við komin.
Þú hleypir mjer út við Baronne ,
Street og ferð svo með bílinn á
bílastæðið. Þeir þekkja mig
þar svo jeg þarf ekki að fá
neinn'miða. Og úr því þú ert j
búinn að segja það sem þú j
hafðir að segja, þá er best að
jeg segi mitt. Jeg hata þig og
fyrirlít og vil helst aldrei þurfa
að sjá þig fyrir mínum augum.
Ef jeg mundi þurfa að hafa þig
á eftir mjer með þetta þvaður
þitt, þá mundi jeg fyrr eða síð-
ar bila á geðsmunum. En sem
betur fer verð jeg komin af
stað til New York innan
þriggja daga“.
„Caresse“.
„Hypjaðu þig í burt, Lé-
once“.
Hún hljóp yfir gangstjettina
og inn í anddyrið á útvarps-
byggingunni. Henni fannst lyft-
an aldrei hafa farið svona hægt.
Hún stóð á öndinni, þegar hún
loksins var setst í sæti sitt við
hljóðnemann, með blöðin fyrir
framan sig, sem hún var ekki
farin að lesa yfir. Eftirlitsmað-
urinn gaf henni merki um að
byrja og hún hóf lesturinn. —
Þegar hún var hálfnuð leit hún
upp og sá þá að Joe Racina
hafði komið inn og settst hjá
eftirlitsmanninum. Hún furð-
aði sig á því hvað hann væri að
vilja. Eftir því sem hún best
vissi hafði hann megnustu and-
úð á allri útvarpsstarfsemi. En
hún hjelt lestrinum áfram og
komst klakklaust í gegnum
hann. Loks var honum lokið,
eftirlitsmaðurinn gaf henni
merki um að hljóðneminn hefði
verið tekinn úr sambandi. Joe
Racina beið hennar frammi á
ganginum þegar hún kom út úr
klefanum.
„Mjög lærdómsríkur fyrir-
lestur“, sagði hann. „Sjerstak-
lega kaflinn um það, hvernig
menn eiga að geta verið vel
klæddir fyrir litla peninga. Og
röddin alveg guðdómlega fög-
ur.....“.
„Hættu þessu, Joe og komdu
þjer að efninu. Þú hefir ekki
komið hingað bara til að segja
mjer það. Hvað er að? Hefir
nokkuð skeð .... nokkrar
slæmar frjettir, á jeg við?“
..Ekki beinlínis. Hvorki gáð-
ar nje slæmar. Hvernig væri
að koma með mjer niður á vín-
stofuna og þá getum við spjall-
að saman“.
„Þú veist, að jeg get það
ekki“.
„Nú? Síðan hvenær getur þg
ekki...I
„Mamma mundi detta um
dauð ef hún frjetti það að jeg
færi inn á opinbert veitingahús
tæpri viku eftir dauða Odile,
og það mundi ábyggilega ein-
hver verða til að segja henni
það“.
„Já, fyrirgefðu, Caresse. —
Jeg hefði átt að vita betur. En
er enginn staður hjer þar sem
við getum talað saman í næði“.
„Við gætum farið inn á skrif-
stofu Ed Hoeners. Hann er að
æfa leikritið fyrir föstudaginn
og kemur ekki næsta hálftím-
ann“.
„Ágætt“.
Joe fylgdi á eftir Caresse inn
ganginn og inn á skrifstofu og
lokaði hurðinni á eftir þeim.
„Þú verður fyrir vonbrigðum,
Caresse“, sagði hann. Jeg sagði
að það -væru ekki slæmar frjett
ir, en það getur verið að þjer
finnist það“.
,,Út með það. Joe. Jeg er við-
búin því versta“.
„Jæja. Jeg neyðist til að segja
þjer að þú verður að hætta að
hugsa um að fara til New York
með þessari ungfrú .... hvað
hjet hún aftur .... Hickey ..
á laugardaginn“.
„Jeg hætti ekki við það“,
sagði Caresse æst. „Og þú get-
ur sagt mömmu það. Það var
nógu slæmt að hún skyldi fara
að kalla í Orson til að tala um
það við hann. Mjer þætti gam-
an að vita hvers vegna hún hef-
ir fengið þig. . . .“.
„Hægan, hægan, ungfrú! —
Mamma þín hefir alls ekki tal-
að við mig“.
„Jæja. En hún talaði hins-
vegar við mig. Hjelt langa
ræðu um það hvað jeg væri til-
finningarlaus, óskyldurækin og
eigingjörn og hvað fólk mundi
halda um mig ef jeg færi til
New York strax. Auðvitað hjelt
jeg að hún hefði hringt í þig
til að láta þig sannfæra mig
um að jeg gæti ekki farið. En
jeg fer samt, skal jeg segja
þjer. Jeg fer samt, hvað sem
hver segir“. Rödd hennar var
orðin næstum örvæntingarfull.
,.Jeg verð að komast burt frá
New Orleans .... og jeg ætla
að fara“.
„Hægan, hægan. ungfrú, segi
jeg aftur. Jeg veít, ekkert um
móðir þína, en bað skiptir sjer
enginn annar að bví þó að þú
íarir, en þú getur bara ekki
farið eins og er. Ekki fyrr en
í fyrsta lagi eftir tíu daga“.
l Hafið þjer afhugað
: hve falleg myndahók er smekk-
[ leg og vel þegin giöf til vina
: yðar erlendis?
\
JHwsfBmlitesáiii.-
BOLLUHÁTÍÐIN
Eftir WALLACE CARR ? I
2.
Bollumaðurinn var öskuvondur yfir því að Geiri hafði
fellt hann. — Það er heldur kurteisi þetta, að ráðast á mann,
þegar maður gengur í friði á götum bolluborgar. Þú kannt
ekki neina bollusiði.
— Ha? Hú? sagði Geiri. — Ertu lifandi? Hann var alveg
steinhissa á því að sjá rúsínubollu með pípuhatt og heyra
hana tala.
— Er jeg lifandi? Þú meinar víst, hvort jeg sje ennþá hf-
andi eftir þessa harkalegu árás. Já, jeg er sjálfur hissa að
jeg skuli enn vera lifandi. Þú ættir að vera heldur varkárari
í framtíðinni.
Bollumaðurinn reis nú á fætur og dustaði rykið af fötum
sinum. Geiri sá, að hann var hjerumbil jafn hár honum, þó
að bollumaðurinn væri náttúrlega langtum breiðari.
— Jeg bið þig að afsaka, sagði Geiri. En jeg held, að það
hafi ekki aðeins verið mjer að kenna að þú dattst. Þú ert með
svo voðalega mjóa fætur, að jeg hugsa, að það megi varla
biása á þig. Þú ert bara dottinn áður en maður veit af. Lík-
t lega hefur þjer ekki verið gefið nógu mikið af vítamínum,,
þegar þú varst bollubarn. — En nú lærum við svo mikið um
vítamínin í skólanum, — eða hefurðu aldrei verið bollu-
Íbarn?
— , farðu nú í sjóðheitt, hrópaði bollumaðurinn og var
verri en áður.
— Ekki vera svona skapvondur, sagði Geiri. Það má ekki
! segja eitt orð, þá ertu orðinn rjúkandi öskuvondur. Þjer
ferst að vera að kenna mjer mannasiði og kannt svo ekki að
stilla skap þitt betur en þetta.
1 — Ef jeg annars meiddi þig, hjelt Geiri áfram, — þá skal
jeg binda um það, því að jeg hef lært hjálp í viðlögum í
skólanum. Jeg hef auðvitað aldrei fyrr bundið um sár á
bollu, en hef gaman að reyna það.
! Bollumaðurinn tók upp af götunni, grannan gylltan göngu-
staf og hvíta glófa. Svo gekk hann snúðuglega á brott. Það
var auðsjeð, að hann var í hæsta máta móðgaður. En Geiri
gekk áfram upp eftir götunni. i
ffiílgxF*
barnið verður dautt.“ I.ækm. inn virt-
ist taka þessu með ró. Hann lauk við
að búa sig út, og lagði siðan af stað
með karli. Vetur var, er þetta gerð-
ist, og óku læknirinn og karlinn á
sleða fram eftir ísi lögðum Vötnun-
um. Ók læknirinn í sífellda króka í
ákveðnum tilgangi, og svo fór, að
karl datt af sleðanum. Kallaði hann
í ofboði til læknisins og bað hann að
snúa við og taka sig með. Læknirinn
stansaði hvergi, en kallaði um öxl til
karls: „Það dugir ekki dosk, bamið
verður dautt.“
★
Fylgdist mcS, en —.
Nýr hraðritari (hlu>tar á eldfljót-
an upplestur); „Já, herra forstjóri,
en hvað var það, sem þjer sögðuð á
milli ..Kæri herra“ og „verið þjer
sælir“?“
VORI?A DAGA
c//n
Fæst í næstu l>óku4>úð.

MINIVINGARPLÖTUR
á leiði.
Skiltagei <fin,
Skólavörðustíg 8.
„Þessir Ameríkanar! Állt kunna
þeir. Bara að setja steikina í raf-
magnssumband og eftir fimin mín-
útur er hún húin.‘‘
Viðskiptavinur: „Hr. Snjólfur, jeg
er ekkj ennþá búinn að fá reikning?"
Skraddarí: „Við rukkum aldrei
heiðarlega menn.“
Viðskiftavinur: Er þ;-ð mögulegt?
En ef hann borgar nú ekki?
Skraddari: „Hm, eftir dálitinn tima
göngum við út frá því, að hann sje
ekki heiðarlegur maður, og þá rukk-
um við hann.“
★
Sölumaður: „Þessi vjel mun gera
helminginn af því, sem þjer þurfið
að gera.“
Kaupandi: „Fínt. Jeg ætla að fá
tvær.“
★
Dugir ekki dosk.
Karl í Skagafirði sótti lækni til
húsmóður sinnar sem var lögst á
sæng. Mikið írafár var á karlinuni og
að búa sig af stað. Hrópaði hann í sí-
fannst honum læknirinn vera lengi
íellu til hans: „Dugir ekki dosk,

j A’jgfýsendur afhugið!
ag Isafold og VörSur er
f vinsælasta og fjölbreytt-
! asta blaðið í sveitvm
! landsins. Kemur út einu
sinni I viku
18 síSur.
SigurJhir Reynir Pjetursson
málflutningsskrifstofa
Laugaveg 10. — Simi 80332
■iiiMiuiaiMmifBW
GUNNAR JÓNSSON
málflulningsskrifslofa
Þingholtsstræti 8. — Sími 81259.
MMMMMii »ihi nmif«»«mnu»iiinimMniininniniiiin>