Morgunblaðið - 08.10.1957, Side 16

16
MORCUNBl AÐIÐ
Þriðjudagur 8. október 1957
ustan
Edens
eftir
John
Steinbeck
stjómin vildi ekki segja okkur
það. Þýzki herinn var okkur svo
margfalt frerari, að engin von var
um sigur fyrir okkur. Keisarinn
var kænn sem refur eg slóttugur.
Nú var hann að undirbúa innrás
í Ameríku. En var Wilson fús til
að segja okkur hið sanna? Nei, það
var hann ekki. Og venjulega voru
þetta sömu óheillafuglarnir og
þeir, sem sögðu að einn Ameríku-
maður væri jafnoki tuttugu Þjóð-
verja.
Fámennir flokkar Englendinga
í undarlegum einkennisfötum (en
þeir voru snotrir) fóru um þvert
og endilangt landið og keyptu allt
það sem ekki var naglfast og þeir
borguðu fyrir það og borguðu vel.
Margir þessara kaupahéðna voru
krypplingar, en þeir báru engu að
síður einkennisbú.iing. Meðal
margs annars keyptu þeir baunir
vegna þess að baunir eru auðflutt
ar og þær skemmast ekki, en ei'u
góðar til manneldis. Verðið á baun
unum var tólf og hálft cent pund-
ið og þær voru ill-fáanlegar. Og
bændurnir óskuðu þess að þeir
hefðu ekki skuldbundið sig til að
selja baunauppskeru sína fyrir á-
kveðið verð, jafnvel þótt það væri
tveimur centum hærra, en það
hafði verið fyrir sex mánuðum.
□------------------□
Þýðing
Sverrii Haraldsson
□------------------□
Þjóðin og Salinas-dalurinn
breyttu söngvum sínum. Fyrst
sungum við um það, hvernig við
skyldum gera Helgoland að helvíti
fyrir Þjóðverja og hengja keisar-
ann og ryðjast inn í landið og má
út öll spor eftir hina bölvuðu út-
lendinga. Og svo fórum viö skyndi
lega að syngja: — „In the War
red curse stands the Red Cross
nurse. She is the rose of No Mans
Land“, og við sungum: — „Hello,
central, give me Heaven, because
my Daddy is there", og við sung-
um: „Just a baby’s prayer at
twilight, when lights are low. She
climbs uppstairs and says her
prayers — Oh, God, please teU
my daddy thaddy must take care“.
„Við höfum eflaust líkst áköfum,
en óreyndum litlum snáða, sem fær
högg á nefið í fyrstu slagsmálun-
um sínum og það er sárt og við
óskuðum þess að það væri um garð
gengið.
XLIII. Kafli.
I.
Seint um sumarið kom Lee inn
með stóru markaðskörfuna sína.
Lee hafði gerzt amerískur íhalds-
maður í klæðaburði eftir að hann
fluttist til Salinas. Hann gekk
venjulega í svörtum klæðisfötum,
þegar hann fór eitthvað út. Skyrt
urnar hans voru hvítar, flibbarnir
háir og harðir og hann hafði bein-
línis tekið ástfóstri Við mjó, svört
hálsbindi eins og þau sem á sínum
tíma voru einkennandi fyrir sena-
tora Suðurríkjanna. Hatturinn
var svartur, brotlaus með háum,
kringlóttum kolli. Klæðaburður
Lees var í einu og öllu ólastanleg-
ur.
Adam hafði einu sinni haft orð
á því, hversu mjög Lee bærist á í
klæðaburði og Lee hafði brosað:
„Ég verð að gera það“, sagði
hann. — „Maður verður að vera
mjög ríkur, til þess að klæða sig
jafnilla og þú. Hinir fátæku eru
neyddir til að klæðast snoturlega“.
„Það mun nú samt enda með því
að þú lánar okkur peninga".
„Má vera“, sagði Lee.
Þetta kvöld setti hann þungu
körfuna á gólfið: — „Ég ætla að
reyna að búa til melónusúpu",
sagði hann. — „Kínversk mat-
reiðsla. Ég á frænda í kínverska
hverfinu og hann kenndi mér það.
Frændi minn stundar flugeldagerð
og fan-tan“.
„Ég hélt að þú ættir enga ætt-
ingja hér“, sagði Adam.
„Allir Kínverjar eru skyldir og
þeir sem heita Lee ei'U mínir nán-
ustu ættingjar", sagði Lee. —
„Frrendi minn er Suey Dong. Ný-
lega varð hann að taka sér hvíld
frá störfum heilsu sinnar vegna
og þá kynnti hann sér matargerð.
Maður setur melónu í pott, sker
efsta hlutann gætilega af og spt-
ur í hana heilan kjúlding, æti-
sveppi, kastaníuhnetu- g lauk
og ofurlítið engifer. Að ’ /í búnu
setur maður afskorna hlutann á
sinn stað aftur og sýður allt sam-
an eins hægt og mögulegt er, í tvo
daga. Þá er það orðið hreinasti
herramanns réttur".
Adam lá aftur á bak í stólnum,
spennti greiparnar aftur fyrir
hnakka og horfði brosandi upp í
loftið: — „Ágætt, Lee“, sagði
hann.
„Þú hlustaðir ekki á það, sem
ég var að segja“, sagði Lee.
Adam rétti sig við í sætinu: —
„Maður heldur af maður þekki sín
eigin börn“, sagði hann — „en
svo kemur bað upp úr kafinu, að
maður þekkir þau all-, ekki“.
Lee brosti: — „Eru það ein-
hver sérstök atriði í tilveru drengj
anna, sem hafa sloppið undan eft-
irtekt þinni?“
Adam hló við: — „Það var hrein
asta tilviljun, að ég skyldi komast
að því“, sagði hann. — „Ég hef
fylyist með tízkunni í snyrtivörum
<■ Nýkomnar þýzkar hnakka-
spennur fjölbreytt úrval
Bankastræti 7 — Sími 22135
MARKÚS Eftir Ed Dodd
auðvitað veitt því athygli, að Ar-
on hefur ekki oft verið hér inni
hjá okkur í sumar. En ég hélt
bara, að hann væri einhvers stað-
ar úti að leika sér“.
„Leika sér?“ sagði Lee. — „Ar-
on hefur ekki leikið sér í mörg
ár“.
„En í dag hitti ég svo hr. Kil-
kenny", hélt Adam áfram. — „Það
er, skal ég segja þér, skólarektor-
inn. Hann hélt að ég vissi það allt.
Veiztu hvað drengurinn er að
gera?“
„Nei“, sagði Lee.
„Hann hefur hugsað sér að-
ljúka lokaprófunum á einu ári. —
Hann ætlar að taka próf inn í há-
skólann í haust og spara sér þann
íg heilt ár. Og Kilkenny er viss
um að honum muni takast það. —
Hvað segir þú um þetta?“
„Undarlegt", sagði Lee. — „Og
hvers vegna gerir hann þetta?“
„Auðvitað til þess að spara sér
I eitt ár“.
„Og hvers vegna vill hann gera
það?“
„Strákurinn er metnaðargjarn,
Lee. Þú hlýtur að skilja það“.
„Nei“, sagði Lee. — „Það hef
ég aldrei skilið“.
„Og hann hefur aldrei minnzt á
þetta', sagði Adam. — „Skyldi
bróðir hans vita nokkuð um það?“
„Aron vill sjálfsagi að það
komi okkur á óvart. Það er bezt
að látast ekki vita neitt“.
„Þú hefur líklega á réttu að
standa. Og á ég að segja þér nokk
uð, Lee — ég er hreykinr af hon-
um. Mjög hreykinn. Þetta eru
sannarlega gleðileg tíðindi. Ég
vildi óska að Cal hefði líka ákafa
löngun til einhvers“.
„Kannske hefur hann það“,
sagði Lee. — „Kannske á hann
líka sitt leyndarmál".
„Kannske. Við höfum a. m. k.
ekki séð hann oft undanfarið. —
Heldurðu að það sé ekki skaðlegt
fyrir hann að vera svona mikið
einn og út af fyrir sig?“
„Cal er að reyna að finna sjálf
an sig“, sagði Lee. Ég held að
svoleiðis persónulegur feluleikur
sé ekki með öllu óalgengur. Og
sumdr eru í honum alla sína ævi“.
„Hugsaðu þér bara annao eins“,
sagði Adam. — „Tveggja ára
námsefni á einu ári. Þegar hann
kemur og segir okkur það, þá verð
um við að hafa einhverja gjöf
handa honum".
„Gullúr", sagði Lee.
„Já, alveg rétt sagði Adam. —
„Ég ætla að kaupa það brúðlega
og láta grafa á það, svo að það
verði alveg tilbúið. Hvað ætti að
standa á því?“
„Það færðu að vita hjá gull-
smiðnum", sagði Lee. — „Eftir
tvo daga tekur maður kjúklinginn
út, sker kjötið af beinunum og
lætur það svo aftur á sama stað“.
„Um hvað ertu að tala?“
„Melónusúpuna", sagði Lee.
„Eigum við iæga peninga til að
kosta hann til háskólanáms, Lee?“
„Ef við erum sparsamir og hann
ekki mjög eyðslusamur".
„Það verður hann sjálfsagt
ekki“, sagði Adam.
„Ég hélt nú heldur ekki að ég
myndi verða það — en ég hef sarnt
orðið það“. Lee skoðaði ermina á
jakkanum sínum með óblandinni
aðdáun.
2.
íbúðarhús sóknarprestsins við
St. Pauls biskupakirkjuna var
stór og mikil bygging. Það var
miðað við prtsta sem áttu mann-
marga fjölskyldu. Séra Hrólfur
var maður ókvæntur með fábrotn-
ar lífsvenjur, sem notaði aðeins
minnsta hlutann af hinu mikla
húsrými. Þegar Aron þarfnaðist
staðar, þar sem hann gæti setið
við lestur, lánaði prestur honum
stórt herbergi og hjálpaði lionum
við námið.
Séra Hrólfur var hrifinn af
Aroni. Honum geðjaðist vel að
hinu sviphreina, fríða andliti
drengsins, slétíu vöngunum, mjóu
mjöðmunum og löngu, beinu fót-
ieggjunum. Hann hafði mestu á-
nægju af því að sitja inn í her-
berginu og horfa á andlit Arons,
þegar hann lagði sem mest að sér
við lesturinn. Hann ski'di það vel,
að Aron gat ekki stundað námið
heima hjá sér, þar sem ándrúms-
loftið hvatti ekki til erfiðrar, and-
legrar iðju. Séra Hrólfur fann að
Aron var hans andlegi sonur,
framlag hans til kirkjunnar. Hann
skynjaði hið erfiða, sársaukafulla
andlega stríð, sem drengurinn háði
og reyndi að leiðbeina honum úr
öldurótinu inn á lygnan sjó.
Samtöl þeirra voru löng og ná-
in og persónuleg. — „Ég veit ð
ég er gagnrýndur“, sagði séra
Hrólfur. — „Ég er katolskari í
trú minni en margir aðrir. Enginn
getur komið og sagt mér að skrift
ir séu þýðingarminna sakramenti
en hin heilaga kvöldmáltíð..Og þú
mátt alveg trúa því, sem ég segi
— ég mun innleiða þær að nýju,
en gætilega of: smátt og smátt“.
„Þegar ég verð búinn að fá
kirkju, ætla ég líka að gera það“,
sagði Aron.
„En til þess þarf bæði lagni og
lipurð“, sagði prestur“.
„Ég vildi að við hefðum í okk-
r.r kirkju — ja, ég á ekki gott með
að segja það. Ég vildi að við hefð-
um eitthvað í líkingu við grámunk
ana eða Augústusarmunka. Ein-
hvern stað til að flýja í. Stundum
finnst mér ég vera svo óhreinn og
ataður. Mig langar til að komast
burt frá óhreinindunum og verða
hreinn“.
„Ég ski' tilfinningar þínar",
sagði séra Hrólfur — „en ég get
ekki verið þér sammála í þessu.
Ég get ekki trúað því að frelsari
okkar, Jesús Kristur, vilji að þjón-
ar hans flýi frá skyldum sínum
hér í heimi. Hugsaðu um það
hvernig hann krafðist þess að við
prédikuðum fagnaðarerindið, hjálp
uðum sjúkum og snauðum, já,
legðumst jafnvel niður í aur og
SHUtvarpiö
Þriðjudagur 8. október:
Fastir liðir eins og venjulega.
19,30 Þjóðlög frá ýmsum löndum
(plötur). 20,30 Erindi: Norrænar
nýlendur í Ameríku (Jón R.
Hjálmarsson skólastjóri). — 21,50
Tónleikar: Malcuzynski leikur
píanóverk eftir Szymanowski, —
Paderewsky, Chopin, Scriabin, —
Debussy, Rachmaninoff og Pro-
kofieff (plötur). 21,20 Iþróttir
(Sigurður Sigurðsson). 21,40 Tón
leikar (plötur). 22,10 Kvöldsagan:
„Græska og getsakir" eftir Agöthu
Christie; XIX. (Elías Mar les).
22,25 „Þriðjudagsþátturinn". —•
Jónas Jónasson og Haukur Mort>
hens hafa umsjón *'~ns með hönd-
um. 23,20 Dagskrárlok.
1) - Ö, litli vinurinn.
— Hann hefur fengið þungt
högg á höfuðið. Þú ættir að fara
xaeð hann til dýralæknis.
2) — Þetta lagast, Sirrí, hann
er ekki beinbrotinn.
3) — En hann getur ekki verið
við sýninguna í dag.
4) — Þar fer síðasta von okk-
ar um að sigra Lovísu. Freyfaxi
sýnir ekki listir sínar einn.
— Þetta var mikil óheppni.
Miðvikudagur 9. október:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 Við vinnuna: Tónleik
ar af plötum. 19,30 Lög úr óper-
um (plötur). 20,30 Erindi: —
Fimmtíu manna förin til Machinac
(Pétur Sigurðsson erindreki). —
20,50 Einsöngur: Mado Robin
syngur óperuaríur eftir Bellini
(plötur). 21,10 Upplestur: „Ekki
nema fjögur?“ smásaga eftir
Arthur Omre, í þýðingu Árna
Hallgrímsson (Þorsteinn ö. Step-
hensen). 21,35 Tónleikar (plötur).
22,10 Kvöldsagan: „Græska og
getsakir“ eftir Agöthu Christie;
XX. (Elías Mar les). — 22,25
Létt lög (plötur). 23,00 Dagskrár-
lok. —