Morgunblaðið - 04.03.1965, Page 18

18
MORGU N BLAÐIÐ
Fimmtudagur 4. marz 1965
J. Þorsteinsdóttir
Minníngarorð
Þórunn
T'órunn Júlíana Þorsteinsdóttir
var faedd 10. júlí 1876 á Hrúta-
felli undir Eyjafjöllum. Foreldr
ar faennar voru Þorsteinn Þor-
steinsson, óðalabóndi þar, og Sig-
ríður Tómasdóttir, sem var syst-
urdóttir Guðmundar á Keldum,
hins landskunna baendafaöfðingja
og voru þau hjón bœði af gáfuð-
um og trausitum ættstofnum kom
in langt í ættir fram.
Æskuheimili Þórunnar var tal-
ið með stórheimilum þeirrar tíð-
ar. Þar vax fjöldi heimiiisfólks,
m.a. víst tugur barna. Hrúta-
fellsfaeimili'ð var þó talið vel
efnum búið, enda voru foreldrar
Þórunnar hinar mestu dugnaðar-
og ráðdeildar manneskjur í hví-
vetna, náku þau búskap bæði til
lands og sjávar af mikilli elju
og harðfyigi, m.a. var Þorsteinn
íoimaður margar vertíðir á stóru
opnu skipi, sem róið var undan
Eyjafjaliasandi, og má nú nænri
geta, hvort ekki faefir gefið á
bátinn svona á stundum í hafn-
lóysunni þar eystra. Þorsteinn
var fengsæiH og heppinn for-
maðúr, en það er sama sem að
veia vitur maöur, veðurglöggur
og afhuguil, bæði til lofts og
lagar, og sama mé segja um Sig-
ríði, roóður Þórunnar, á sínu
sviði, enda þurfti ekki að kynn-
ast Þórunni, dóttur þeirra, lengi
til þess að sjá það og heyra, að
hún var ekki af neinum væflum
komin. Það má öruggt telja, að
Þórunn Þorsteinsdóttir og syst-
kini hennar hafi snemma orðið
a'ð vinna hörðum höndum, eins
og títt var í þá daga. Um tvítugs
aldur fór Þórunn úr foreldrahús
um, og þótti það dugnaðarein-
kenni og bera vott um kjark og
framsækni, er ungax stúlkur
drifu sig frá vel stæðum heimil-
um, og þá oft í óþökk foreldr-
anna. Fyrst réði Þórunn sig aust-
ur að Kóreksstöðum á Fljósdals-
héraði og var þar í tvö ár. Það
heimili var þá talið roeð alira
mestu myndarlheimilum í þeirri
sýslu og minntist Þórunn þess
oft með virðingu. Hjá dönsku
HoJbergs hjónunum í Reyikjavík
sem þá áttu Hótel ísland var
Þórunn önnur tvö ár og minnt-
ist þeirra oft með hlýju og taldi
sig margt gott af þeim lært hafa.
Um sama leyti kynntist Þórunn
Bjama Kjartansisyni, sem þé var
ungur járnsmíðanemandi hjó
Gísla Finnssyni í Reykjavík og
ex Bjarni hafði lokið námi sínu,
munu þau hafa verið heitbundin
og fluttu sig ve&tur að Búðum
á Snæfellsnesi á æskustöðvar
Bjarna og giftu sig þax árið 1905.
Þess má geta hér, að Kjartan,
fa'ðir Bjarna, var Þorkelsson,
Eyjólfssonar prests á Staðarstað
og þar með bróðir Dr. Jóns Þor-
kelssonar, þjóðskjaiavarðar, sem
kallaður var Jón forni, en Þor-
leifur gamli í Bjarnarfhöfn, hinn
fjarskyggni og landskunni lækn-
ir, var Jangafi Bjarna og þeirra
systkina í móðurætt. Af þessum
ættartölum má sjó, að þau þór-
unn frá Hrútafelli og Bjarni
Kjartansson hafa ekki verið af
neinum liðleskjum komin, enda
mátti það á þeim sjá, og hygg
ég, a'ð glæsiiegri brúðhjón séu
sjaldséð ganga fyrir áitari, bæði
óvenju íturvaxin, ekki síður and
lega en JíkamJega. Á Búðum
bjuggu þau Bjarni og Þórunn
aðeins rúrot ár, en flutiu svo að
Arnarstapa í Breiðuvík.
Það kom sér vel hið fjölþætta
atgervi Þórunnar, þvi að þrásinn
is var ð hún að sinna búskapnum
einsömul, þar sem ma'ður hennar
var Jangdvölum annars staðar
við smíðar og fleira, enda hefur
kunnugur maður sagt mér, að
Þórunn hafi verið einfaver harð-
■duglegasta kona, setn faann hafi
þekkt.
Búnaðarfaættir imimi hafa ver
ið roeð nokkuð öðru snfði vestra
en undir EyjafjöHum og araáske
örðugt fyrir hina ungu -ko»u að
venjast þvi, en Þórunn bar Snæ-
feliingum alltaf vel söguna fyr-
ir hjálpsemi í hvívetna, svo að
bráðJega gleymdust öU viðbrigði.
Þau Þórunn og Bjarni bjuggu
mörg ár á Amarstapa og stund-
aði Bjami þá miki'ð sjósókn, og
var hann þá jafnan formaður og
fainn mesti athafnaroaður, enda
var hann aJltaf með úrvais sjó-
menn á skipi sinu, þax á meðai
Li U ak amsbræður.
Síðast bjuggu þau nokkur ár á
Litlu-Hnausum í Breiðuvík
vestra, -en fluttu suður upp úr
1.920, fyrst til Hafnarfjarðar og
svo til Reykjavíkur og áttu þar
faeima á Laugavegi 28A tú æfi-
Ég þakka hjartanlega öllum þeim fjær og nær, sem
glöddu mig rneð gjöfum, blómum og öðrum heillaóskum
í tilefni af 40 ára leikarastarfi mínu hjá Leikféiagi
Reykjavíkur.
Brynjólfur Jóhannesson.
Móðir mín og sysfir okkar,
OLGA GUÐMUNDSDÓTTIR
andaðist í Landakotsspítala 2. marz sl.
Knútur Hallsson,
Jónas Guðmundsson,
Veturliði Guðmundsson.
Fósturfáðir okkar og bróðir,
KARL FR. FRIÐRIKSSON
andaðist hinn 26. febrúar sl. Jarðarförin fer fram frá
Fossvogskirkju föstudaginn 5. marz kl. 10:30.
Hanna María Tómasdóttir,
Unnur Jóhannsdóttir,
Karlotta Friðriksdóttir.
Jarðarför föður okkar
ÞORSTEINS HAFLIÐASONAR
sem andáðist 26. febrúar sl., fer fram frá Fossvogskirkju
föstudaginn 5. marz kl. 3 e.h. — Fyrir hönd vanda-
manna.
Guðrún Þorsteinsdóttir Sivertsen,
Emilía Snorrason,
Hafsteinn Þorsteinsson.
Innilegar þakkir vottum við öllum þeim; sem auð-
sýndu okkur samúð og vinarhug við andlát og jarðar-
för eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
JÓHANNS GARÐARS JÓHANNSSONAR
frá Öxney.
Friðrikka Eggertsdóttir, börn,
tengdabörn og bamabörn.
Okkar innilegustu þakkir fyrir auðsýnda samúð við
fráfall og útför eiginmanns míns, sonar, bróður, tengda
sonar og mágs,
GUÐNA SIGURÐSSONAR
vélstjóra
Fyrir mína hönd og annarra vandamanna.
Ólöf Eyjólfsdóttir.
Innilega þökkum við öllum þeim, er sýndu okkur sam
úð við andlát og jarðarför móður minnar og dóttur,
KARENAR EDITH MICHELSEN
Hverfisgötu 108.
Fyrir hönd aðstandenda.
Anna Lísa Michelsen,
Guðrún Pálsdóttir Michelsen.
Úli Úlsen -
Hlustið, hlustið, hve hljótt er allt,
og heyri ei nokkuð, né greini.
Jú, einhver grætur, það gustar
svalt —
grætur og biður í leyni.
Harmaðu ekki, en horfðu mót
sól,
herrann mun sefa þinn kvíða
og vinurinn trygglyndi, -er veitti
þér skjól
í vorlöndum ástanna bíða.
Vor skylda er að mæta, það
mennirnir sjá,
hann mátti ekki tefja hér lengur.
Hann vildi þó gjarnan vera þér
hjá
og vernda, hinn góði drengur.
Hans lund var svo blíð, hans
gieði svo góð
og gaman að heyra hann og
skilja.
Við minnumst þess vina um vor-
kvöldin hijóð
og viðkvæmni er örðugt að dylja.
Og móðirin aldna svo munblíð
og klökk,
hans minnist á æskunnar löndum.
Við kveðjum hann líka með kær-
leik og þökk,
er kom hér að íslenzkum strönd-
um.
Og sof þú í friði, Guð signi þinn
blett
og sorg þinna ástvina lini.
En sálin þín dagghreina lyftir
sér létt
í ljómandi vormorgunskini.
Guðný Árnadóttir
frá Skógum.
Fæddar 8. nóvember 1899.
Dáinn 21. marz 1964.
ÞÓ AÐ nú séu liðnir margir mán-
uðir síðan vinur minn Óli Ólsen,
hvarf af sjónarsviði þessa heims,
er enn ódeyfð sú tilfinning, sem
snart mig er ég frétti andlát
hans: undrun yfir atvikum lífs
og dauða oe söknuður eftir góð-
- Minning |
an dreng, sem mig hefði fýst að
sjá og hitta, ef leiðir mínar lægju
aftur að íslandsströndum. Fáum
dögum áður en við hjónin héld-
um brott frá íslandi áttum við j
ánægjulega kvöldstund með þess- |
um vinum okkar, Óla og Þuríði j
konu hans. Við kvöddumst með
kveðjunni: Sjáumst aftur.
Mennirnir álykta, en guð ræð- ;
ur. Það er ekki svo að skilja, j
að ég efist um, að leiðir okkar j
Óla eigi eftir að liggja saman í j
annari veröld. En hitt dylst mér j
eigi, áð fsland er nú fátækara I
góðum dreng, og að við vinir i
hans getum ekki glatt okkur við j
þá tiihugsun að eiga með honum
gleði á góðri stunnd hér í þess-
um heimi.
Óli Ólsen var fæddur í Fær-
eyjum og ólst þar upp við þá I
hörðu lífsbaráttu, sem landar j
hans hafa löngum fengið að j
reyna. Hann var ekki gamall, er j
leið hans lá að heiman á sjóinn. j
Og yfir hafið barst hann síðan
til þeirrar hafnar, sem um mörg.
ár átti eftir að vera heimili hans
og starfsvettvangur. Hvort Óla
mun hafa órað fyrir, er hann sá
ísland rísa úr hafi í fyrsta sinn,
að þetta ætti eftir að verða hans
framtíðarland, þykir mér ólík-
legt. En örlaga-þræðirnir eru
fJéttaðir af undarlegu afli, sem
ósjaldan er sterkara mannlegum
áformum og útreikningum.
Óli var ungur maður, er hann
kom til Siglufjarðar í fyrsta sinn,
en á þeim stað áttu örlög hans
og saga eftir að mótast. Þar
kynntist hann eftirlifandi konu
sinni, Þuríði Pálsdóttur frá Skóg-
um í Reykjahverfi, en hún hafði
þá um skeið starfað á Siglufírði.
Þótt þau væru bæði aðkomufólk
á þeim stað, ákváðu þau að setj-
ast þar að og stofna heimili. Og
svo vel festust rætur þeirra
beggja í siglfirzkri mold, að ekki
var sársaukalaust að losa þar
rætur síðar, og alltaf leitaði hug-
urinn annað slagið í fjörðinn, þar
ioka. Þeim hjónum kynntist ég
fyrst eftir þeirra hingaðkomu,
var fijótfundi'ð, að héx var um
frábæra persónuleik að ræða, á-
Hka bæði tvö.
Þórunn heíur þá verið um
fimmtugt eða fríJega það, er ég
kynntist henni. Var hún þó þegar
bæði reynd ag ráðin, óvenju
fróð, en fáiát kona, Jistxæn var
hún með afbrigðum, bæði hvað
snerti ritsnild og þó ekki síður
myndJist. B>úð hennar var á
seinni árum þakin innrömmuðum
listaverkum og myndum af siík-
um. Og hafði hún svo þroskaðan
og óskeikulan Jistaismekk, að
með ólíkindum mátti teljast a£
konu, sem yfirleitt hafði öðxu a'ð
sinna. Ekki Jét Þórunn segja sér
fyrir, hvað velja skyldi til prýð-
is sínum húsakynnum, ekki valdi
hún skrípamyndir né afskræmia
eftirstælingar. Hún valdi ein-
göngu þau listaverk, sem auka
fegurð lífsins, eins og h.ún sjálí
orðaði það.
Þau Þóruim oig Bjami eignuð-
ust 6 börn, þrjú af þeim dóu ung
þau sem Jifa, eru Valgerður,
Helga Gott, búsett í Englandi,
Kjartan, lögregluiþjónn í Reykja
vik, og Þorsteinn, sj'ómaður, auk
þess ólu þau upp dótturson sinn
Bjarna.
Kunnugur ma’ður segir svo um
Þórunni: Hún var dul og sér-
stæð kona. Ekki vax hún allra
vinur, en sannur vinur vina
sinna og vildi fyxir þá gott gjöra
svo sem henni var auðið. Þórunn
var trúuð kona í einfaJdleiik þess
orðs. Hún andaðist 6. septerober
1964.
Að Jokum vH ég þakka frú
Þórunni fyrir frábaera vináttu
og tryggð sem ég fékk litlu
launað. Og mikiis myndi ég sakna
ef þau hjónin verða ekki framar-
lega í bópnuom, se*n kemur til
dyranna hinumegin, þegax þar
-að kemur.
Ríkarður Jónsson.
sem þau höfðu átt svo mörg ham-
ingjuár.
Um það leyti sem Óli og Þuríð-
ur stofnuðu heimili á Siglufirði
sló lífæð landsins óvíða hraoar
en þar. Þau lifðu því tvenna tima
í sögu þess staðar, bæði hina
ævintýralegu blómatima, og einn
ig þögnina, sem lagðist þar yfir
verksmiðjur og vinnustöðvar
eftir að silfur hafsins hafði brugð
izt. Þau voru bæði rík af reynslu
og minningum, er þau loks fluttu
frá Siglufirði til Reykjavíkur, en
samt þakklát. Siglufirði gleymir
enginn, sem þar hefur verið.
Bæði söknuðu þau þaðan margra
vina og einnig þess andrúmslofts,
sem einkennir staðinn.
Blómatímar Siglufjarðar voru
liðnir, þegar mig bar þar að
strönd, og árin þrjú, sem ég
dvaldist þar, voru ár atvinnu-
leýsis og erfiðleika fyrir byggð-
ina. Engu áð síður er mér minn-
ingin um Siglufjörð kær, og þá
ekki sízt vegna þess manndóms
Framh. á bls. 19