Morgunblaðið - 24.12.1965, Qupperneq 5

ge ’rniíVf fieq ieA geq
wa -ieuts leuiijefg nCSuaj
uiuioq ge ‘iiaq npjiA
iq[V tAq ijoui e giioq
{H5[0 nje3 iiuiepunjj
„iptqa SBCÍ mi[3ii£ jsuuij
ega ‘euueuieq [ij uin
-unjoCS euioi[ ge gigiije
-[ege geq io ‘s[[e [ij in
-uioi[ J[[B leSaq 'sguijoui
S[[e ue ‘ejsg jzaq ii»q 3o
suia eiaS ge egiaA ii[[V
•injjeCs ingeui So ios ge
gis[Tui ujeC eC3So[ itige
^ioAq ‘um esSnq ge je
-j[[e bioa ge jiaqqa iig-íq
geq ua ‘uin jsqiAe lOAq
-uia jiOAq ‘jAq ge jseuioq
ge euXai So legejs euiou
mpjoq umjnqs gi/v 'JJiou
iqqa giA jsuinuioq ijqui
nssoq gaui" 'sneja; ijqueg
igSes ‘„buoas ‘euoAg“
•uuiq { igBSjajS
3o tiiíCj es igSes ‘„Siui e
iijjC gigijia J[[e injos uios
‘nq ‘„iuejje ioas ‘ej»“
•„um[[o inqqo
je injje inp[aq 3o uin
jsqiAs utos ‘nq jia ge<[“
'ieuue [gSes ‘,,geq [oa
3o ejn[q uuiui Saip 3a“
•uuiinpunq uuie
igSes ‘„uuiui eSeip ge
Sa ijjæq sieuue ‘nuissejq
je ejnjq uuiq eSeip ge
[0A oas eioS jjeqs n<“
•eniaq
i[[iui gnjjn [iqiui ddn siai
‘eqseiv IIJ jsnuiaeq iiaq
ua inge ug 'gejs je mjje
igSe[ 3o uueg3[s itiíCj eue
-punq nu ijuuods uue[[
',»uuego[9
eSeip ge itu[[ej sseq [ij
jzoq nia iiaq ge ‘jjes geq
io gejiAgnv" 'ias goui
uueq igesSnq ‘„euepunq
ej ge jzoq ingiOA iojq“
•suis[9dingio[[ [ij in
-jje epjeq So giA enus ge
[ij jsippAou sne[5[ ijqueg
•nuis je eje[ tqqo npjtA 3o
iieiq nioA iiuiiios ug
•umjoj umssoq ijjiC
jgedieApue snej^ jjqueg
•„nujojs nuios ijpe grp[eq
So inqqX [Sos So So snno
gjioS gjq jo sujoge ‘puo[
jssoq [[O gjefs gjq ge ‘iAq
ge inuioq buiij uiOAquro
So“ 'uueq jgSes ‘„euue
-uieq i!J uinunjoCS euioq
•uuiuioCq uuio jgSes '„euieq goij ddn eijj[3[ So uegotu qejiepue gjgja"
•jSe[ So jjeq ne[[B nu Sis rgOAq i[jr[ tsjh
ge Sou ijsoq ejsuujui
ge gq So joq ie«j 'ueuies
j[[e ijjjo Sjui ijiíCj uujin
-gejs jjzoq os uiui uejeS
ejuieS ge p[seji[“ 'HJ![
isjq jgesSnq ‘„joCSe^qC i
Sjui ej ge um jioqqo jsia
Sjs ipoeq qjpj ejjo<[‘‘
•oijejgC eSojuiesep nssoq
ijpun nioA uios ‘eue
-qqedejpC eudo ge g!A m
-qqosmgiu oas nioA neq
•sueq [!J jgiiCoq uujSuo
uo ‘!Suo[[!oq jgeui[eCui
3o [geuqeCui uue[[
"„uin
-uoq je g!Ji[injo [jjoq
uinSuoAs ‘uin[ji[ ejoS
eCpA ge ejoCjq neq nuj
gioq e jeui ueuuoq ue[[B
eieq ngeCs ‘jjoqs So jjjui
SSoqs ‘uiuin ‘uif[‘‘ '![ji[
Tsjq [gesSnq ‘„[[juijoq
j3o[ejou 10 ejjo<j‘‘
*uin Sujiq g[ge[q iba um
-qqod uinSioui uios ‘oij
-e[oC !pueij![S eCq eCjre
eii;oq eipjoioj So mpnjs
3o Suoip es uubh
•uu; jseCSaeS ge pj eun
-[[<CseS3n[S e ddn doC[q
uueq ge oas ‘eiXp [jj
uioq uujSua qSuoj [Suo[
tgeui[eCui 3o !geui[eCui
3o uinuniApsnq uin
mo ge ddn doC[q uueq
•„uis [!J Sjui eqej bC[ja
ge lOAqura mjX[q Sep [“
•isjq [gesSnq ‘„ijgSaeue
80 i!ge[S nio ii[[V‘‘
qum ieq eCSuXs ge
iraiej i![[e nioA jjeig
•npSuuq leuinqqnjq uios
ieq ‘nSujSSAq eiojs [
ura eiej gjqjpj e jgjioq
uubh 'i[Ji[ isjq [gesSnq
'„uunSioui in3o[[ea“
•j[eq 8c jiaej iba g[jjO[
3o igjoq | uraqs uj[qg
•epCus ge jjaeq iba ge<
'uin jsjgej![ So jn nu;
^ou qqejs uubh 'IgeuqeA
![j[[ [s[H 'nssaunqqC
[!J npSuiiq uias ‘eCSas
leuinqqnjq jsngiÁaq
„juieq ‘uijq ‘uieq ‘uiig“
qgeujosujajs So
uueq [ uui giaiqs *nuunj
-nqso giA qeq e esseq
uuej i[j[[ isih 'iidAp
So iidAp giBA uiuuoj 80
Au e egCus ge giiej iba
'ÍIJIÍ isiq igesSnq ‘,,i[i
raiaq ios buuij ge jjijio
buoas Tiæa geq ge 'g«
-nij 89 [gjoq raipiv“
njinq
[ e[ji[ esiq qei So geq
igSes ',,ui[oC jjeCs um
geq 3o ‘ejjáq io [aeAie
-jjeq jjasuueq egaAH“
'ieuiiCp igeudo gtqiqa
'iSuai Suos uueq 80 j8e[
Suos uueq 3o jjeq Suos
uubh 'bCSujCs ge ioj:
So iqjqí eCq umuniAp
ge ddn eqq doCjq uubh
'HJTI Tsí>[ [gesSnq ‘„puAra
-Snq gqS sgSeiqjv'*
•uui gigoq IBA
ui[oq So leuiAp j®ngn
-udo e< 'nSuns 3o sq[oj
umiApsnq ge nSuoS ne<
•eCSuAs uioq tgiAaq [sih
•juiuiip gigio iba njq
•ge jsigeCgaS uinuoq uias
‘iq[Oj eCq suioge inpjaq
‘iba uios sioAq injjqqsi[t
-uiiaq eiOA ge tqqo ige
-[jae uueq So iijiojs nio
iijjoh 'uuraCus uu[[[ejAu
[ ingra qqos So gejs
je uueq dqC[q equua 80
•raioq je Sis jjba 80 eSa[
-nCuiaiS isiq igeuqeCui
„buoas iqqa giq g[jri“
•B[ji[ esiq e eun
-jpi [ ediiS ge ipUiCoi So
uedjajs igeiqso ‘„uueq
eSia eui 89 'raít“
eueqqedeiof eudo ge
•sueq [tj iqqo ngiXoq So
giA uiqqosingiu moA ne<
ÍZ
VMMVMHva x^aserc
VNNVMHva x^asa'i
zi
28
LESBÓK BAKNANNA
I<ESBÓK B ARNANNA
5
Hún benti á stóra körfu. „Hvert í iogandi, þetta
hlýtur a8 vera nóg til að þekja allt tréð,“ hugs-
aði Jói.
borginni. Og reyndar
handa öllum litlu fuglun
um líka!“
„Eftir jólin, þegar jóla
tréð okkar fer að fella
■barrið, erum við vön áð
fara með það út í garð
og hengja á það brauð-
skorpur og gamlar, upp-
þomaðar kökur þanmig fá
fuglarnir líka jólagjafir
þó að þær komi nokkuð
sein>t“. Jói fékk sér væn-
an kakósopa, eftir þessa
löngu ræðu.
Frú Letterby hló, „Það
hefi ég líka gert. Ef til
vill get ég hengt það á
grenitréð núna strax fyr-
ir jólin. Hvernig lízt þér
á það, Jói? Það mundi að
vísu ekki skína eins og
jólaljós í myrkri, né glitra
á daginn eins og jóla
skraut, en það gæti samt
verið betra en ekkert.“
„Ég efast um það,“
tautaði Jói svo lágt að
varla heyrðist.
Frú Letterby hagræddi
heyrnartækjunum sínum.
„Fyrirgefðu, Jói, ég
heyrði ekki, hvað þú sagð
ir?“
Tóta flýtti sér að svara:
„Við skulum hjálpa yður,
frú Letterby. Eftir há-
degið á aðfangadag get-
um við komið og> hjálpað
yður að hengja skorpur
og kökur á tréð. Það verð
ur gaman."
Hún sparkaði í Jóa
undir borðinu. „Það verð-
ur áreiðanlega gaman,
heldur þú það ekki, Jói?“
Á aðfangadag hafði frú
Letterby farið úr inni-
skónum sínum og var
komin í skinnbrydd lág-
stígvél, en hún var samt
ennþá í svuntunni sinni
innan undir kápunni.
Hún benti á tvær stórar
körfur við eldhúsdyrnar.
„Hvert f logandi! Þetta
hlýtur að vera nóg til að
þekja allt tréð!“
„Mér datt í hug, að þú
mundir máski hengja
sumt nokkuð hátt upp 1
tréð, Jói. Hamingjan
hjálpi mér, ef ég ætti að
fara að klifra upp í tré,
ég mundi detta niður oig
hálstorjóta mig.“
„Jói getur klifrað eins
og köttur,“ sagði Tóta.
Hann má vera eins
mikill köttur og hann
vill,“ sagði frú Letterby
brosandi, „aðeins að hann
fari ekki að veiða fugl-
ana mína.“
Tréð var skrítið á að
líta eftir að skreyting-
unni var lokið. Brauð-
skorpur og sykraðir snúð
ar og alls konar kökur
með ýmiskonar lit og lög
un héngu í spottum niður
úr hverri grein.
„Hyar eru nú allir fugl
amir?“ spurði Jói, móð-
ur og másandi eftir allt
erfiðið.
„Það er orðið of fram-
orðið, kjáninn þinn“,
sagði Tóta, „bráðum kom
ið kvöld.“
„Líklega rétt hjá þér“.
/
Nyrzt á norðurslóðum er
óþekkt land innan við
háa og ókleifa ísmúra.
er nefnilega farið
sneroma að sofa í ís-
veggjalandi, þar er bezita
löð og regla á öLlu og
börnin eru ánægð með
lögin og ríkisstjórnina.
Mangt skrítið og
sikemimtilegt mætti segja
frá ísveggjalandi, en í
þessari sögu verðiur að-
eios sagt fná jólagjöfun-
um og siðunum í sam-
bandi við þær, sem land
ið er raunar einna fræg
ast af.
Við getum rétt ímynd
að ok'kur, hversu hátíðlei
jólin hljóta að ver,a
landi sem þakið er ísi oj
snjó og er rétt við Norð
urpólinn. En með því e
sagan þó ekki öll.
Jólaafi á heima vií
norðurlandamæri ríkisini
og húsið hans hallast uipi
að múmum og mynd
sjálfsagt velta um feoll, e
það hefði ekki stuðninj
af honum. í ísveggja
landinu. er hann kallaðu
Jóilaafi, en þið munui
sjálfsagt kannast betu
við hann undir nafnim
jólasveinn eða Sankt
Kláus. Það er einn oj
sami jólasveinninn, vin
ur allra barna, en mes
af ÖUu heldiur hann þ
upp á börnin sem eigi
heima innan miúranna
ísvoggjalandi.
Ein hlunnin-din þeim
í ísveggjalandi af því aí
hgfa Jólaafa fyrir ná-
granna eru þa-u, að þeii
þurfa aldrei að kaup;
jólagjafir. Á hverju ári
á aðfangadaginn, áður en
hann leggur af stað með
jólagjafimar till bam-
anna úti um heim, þá fer
Jólaafi inn í jólatrjáa-
skóg, sem vex á bak við
konungshöllina í ís-
veggjalandi. Hann henigir
jólagjafirnar á trén, sæl-
gæti, bækur og alis konar
leikföng og all't sem nöfn
um tjáir að nefna. Þegar
kvöldar fara börnin á
kreik úti í skóginn, með-
an börn í öllum öðrum
löndum verða að bíða
þess í rúmum sínum, að
jóladagsmorguninn reomi
^PP og þau fái gjafirnar
sínar.
Börnin í fsveggjalandi
fara eitt og eitt út í jóla
trjáaskóg og tína aí
trjánum gjafir handa
vinum sínum. Þau fara
ei'tt og eitt til þess, að
vinir þeirra sjái ekki og
viti fyrirfram, hvaða
gjafir þau velja. Og ekki
dettur einum einasta
þeirra svo mikið sem í
hug að taka gjafir handa
sjálfu sér. Skógurinn er
svo stór að þar geta allir
gengið um án þess að
mæta þeim, sem verið er
að velja gjafir fyrir, og
alltaf er úr nógu að velja
af jólagjöfum á trjánum.
Jólin eru þvi mikil
fagnaðarháitíð í því landi
eins og þau reyndar eru
í flesitum löndum heims.
Þessi jólagjafasiðúT hefir
haldizt í landinu um
hundruð ára og þar sem
Jólaafi virðist ekkert
eldiast fremur en börnin
sjálf, þá verður sjálfsagt
ekki nein breyting þar á
næstu aldirnar.
Einiu sinni fyrir langa