Morgunblaðið - 24.12.1965, Qupperneq 7

*ta4 ? trcrepus uuip
fiTA .inisej anjsaq jsta
TMI JBA ge<} U3 ‘Bf<5 ---
'JT2JBS
Tjiaui n[^0 jtjXj TS[a§uBj
JBgBUBUJ I jnpujæp BJ9A
gB JJBTJ nu J9 gB<3 -----
tSaA
rnnujoj b uubj ga tuss
‘tjzTaq ddn jjoj gg —
'BU.'iaA SJ9ATJ U9 ‘Bf --
•TSpgUBJ J ----
ÍjnutA
t[UIB§ ‘UUtgnUBUI BJSBgtS
gtjoA nq jnjaq JBAjj —
•Bjtq [tj jos gtdnB[q tjag
uusq gB oas ‘utnunpunq
uuBq b bSis tqqa nj[[A
iuutjngBui BtgutuinY —
..'nen
os jos gB jtgos mas ‘tjn
Bu.taq tjB[(jaq jo gsq —
„■BgX[q gB Bjas[ gB uutnq
*UBq jngjaA eq ‘b [OA
joui jzt[ gB<j“ iBuiuig
„jn
-tjqo Bjjtg gB gtA uinjjæ
Tuunjsnuofqjaq gtqoj jn
jaq JnjOjj JBga<j“ iBuuy
„jjtguojp
j[[B — ‘BJnqtJc[ suBq
ubuo5[ [9 ungjoui ; go
‘gua.ip jijjo jnipiou [jofjs
njojsjtjt[s TjsÁjgns jæg j
■uin S’Sia gtjaA ioc[ gtjag
gB<í ‘Bf ^gtgB[qBgUISX[gnB
Bjzaq os Bjjoq jjoaji" —
„'W
utqaj gtA umgJOA JBgaq
go BC[ go JBUJlJBfdS jn
->[510 jb buij gB uutnq jo
uutjBUBi[gOA 'eræfo“ —
•„BJiCaq gB
jg3[nfgOBUB JBA gB<j“-
„uapg umutgjBg
-Utp[B t gO gBdlAS gt
puBjsB ,ia jn>[i5[o BfH ge<t
b [>[5[a njsuutui ‘o“ —
„ijnutA
t[uiBg ‘jstjjtg nq uBgts
joq Jngt[ gtujaAH“ —
saixpns
•jjfjgpl Ega jjojb[
*J[BqB5[S ‘UBUUB B tJ5[UUd
uinuia jb Bunjoj Bjæj
bui uuts jjaAq t go B5[ta[
gB Uin B JSBjd[5[S Jtujn
-pUi95[BJJJBkJ '5[ta[ Bjsæu t
b njoj buts jiœj mj[Bfs
jnjag jngsui uias ‘j5[und b
Bun[Oj BJæj gB [tj uuBq
BgUIAq gB lAq gaui BgUBJ
[tj UUBfjaqjOUI Bj[13J gB
‘gsq uin jsAus uutjn5[taH
BfJiíq gB b joAq ‘uin tjsasj
-jnjq gBdiBA Ja UBgtg
•uinuenqiBgo5[S Bfq bjjbas
ns ua ‘umututaASBjof
Bfq (Bj>[und t[[tui) eut
-jtajujoq b jjas Ja Bgnej
n<5 ’jjoas utq uo ‘gnBJ
as jnuuo gB ‘efgas um[n5[s
gTA 'íH uiniOAq jb jjts
BjaA ge Jaeq BgiaA go njoj
jnjaq JngBuiB[tds joah
•jnuies
-JBUOfSJtl EJ9A go [3A UtS
ejæg ge b mgij uubuiij ub
-[[b ge ‘tjiCa[ lAq ge .mga[
ijutuia5[S ja Jn5[Ta[ [ssaqr
MiMina
<
MV90MS
*
90 MMI
-MMI3AS
-vior
9 •
* •
• •
•t[jt[ isn[ tgBsSnq ,,‘uui
-dtAS b jiSaigoS So j;Sa[gB[S nja jjhb gBAq ua“
tgesgnq ‘„[[tuiiaq Bgta
gB njjæ Jijjaq Jt[iv“
•uinutjja>[
Bjag ge gaA[B tpuiiCa[g
UUBq gB ‘J5[TJUUB OAS
uu[jngeuidne5[ ijjb uut
-ur.gioui uuta go 'umun
fAqs jn ingtu jsngnjp[es
iBu.inS5[A[j9fug -uuruioq
uutmjaA jba nu ug
-BJtqjOf5[ gO 5(19 fui
umuoq jeg go uioq
uu;jngeuidnB5[ [tj ge
-gueq ‘jbujiCp gtA uueq
tgBUIJBfUI tugjout um
-fjaAq y •Buiun[ZjaAnJOA
-npuajÁu gtA qeq esseq
um[uiog t jbas uubh
•njog Bgapgæq gtA gts
itjiCj jb jn qfq i[jt[ tstji
•buttb
-19 f JTJIBfg JB[[B gtA STUI 9
jaj uirugo JtuiAajg ua ‘gts
tlejiBfs um sutagB jesgnq
Uias ‘BS gB IA<[ gts BJ[BfS
um nguqguta ngnsgnq
jtaq ge tAq je jtuiesnfgut
-uieqq n.ioA Jt[[B JBgaqj
‘ut[9f uin uBges ‘n[5[iui
tuuT>[9H in ddn utsa[
ijb nfiaAq b Ja ‘gtggnjq
ja utnuoq je jn ja ‘jnggq
giA gEAq tuiAajg uuigua
ge ssaq [ij go jztpjeq
uegts JBjqe Jnjaq jngts ps
•uinutgpqsBjBfgBjpf t Jas
umjjBfs ua tunjgo Bpueq
Jtjefg BfjaA ge gedtqs
um[[q jba jb<[ -undiqsjtj
efAu jn uueq jeg uinjqf
njisæu ge gta[ jegaq ua
‘jges tgjeq [JiBBjqr gBAq
‘uinunujoq tunutq um
-[[o iqqa [gges uuitngun.
-uoq •ijbsia gtgJO ngjaq
jtaq suaAq ‘uinuigunuoq
nggqs go spuB[BfggaA
-s; [tj Jnjje Bg0[jBi.t.tAq
njaus JtujtiruauiJBpujajq
•jnguaj bjos ge
[ij ujoq i ddn jas uaus
go jb jrt uuBq jsiggej
gaUI JBq gO „ JtJJIA BJ3A
jsttpcq Jtaq Jjoq ‘jnqqiC
efgas Jigniuuirajo utas ‘nqo
g[A BdAajg gB jjaj Ja iqqo
gB ‘eunui ge stgaAuiBjj;
gnjjæ gt<j -jæq b egne
[>[5[a gnuiiæq gtq jjoq tqqa
jejpun gtjq 'gts Bj[Bfs
ua BjgB um tqqa Bsgnq
utas ‘jegBjjæ unaq tajpje
ruioA jæq ua ‘gejs umuts 9
jeujijBfg moA tgges ga go
sutg bjos ge uibjjb epjeq
ge jaui bjo.[ ge gnjjæ
gtq go“ ‘umuts tpunjq
-stgapgtui je Buiutaus jn
-p[aq uuiqBA gtjaA [jrJBq
uueq ge ‘bs nu utas ‘ijb
-B[Of tgges „uttaq ep[Bq
gB jzaq ja jnq,5[^“
UUMII||01|D|0f
:a>[iD|3 aoAof
cs
VKNVNHva Hyasari
VNNVNHVE HOaSHT 01

26
IíESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
7
Hvað er tré án skrautsog ljósa?“ sagði JóL
oWkiur “ sagði Tóta og dMj heyri alla leið hingað, I í henni."
Jóa með sér. „Ég| hvernig tennurnar glamra | Frú Letterby var kona
bverju aðfangadags-
kvöldi farið út í gjafa-
skóginn og snúið aftur
hlaðinn gjöfum handa
systur sinni. Gjafirnar
áttu að verða henni til
gleði og ánægj u allt til
næstu jóla. Og hann var
ekkert óánægður, þótt
hún gæti ekki farið út í
skóg til að safha gjöfuim
handa honum. Hann átti
marga vini, sem aldrei
gleymdu að senda honum
einhverjar jólagjafir.
„Hvað giat systir hans
nú gert?“ hugsaði Ingi
með sjáifum sér. Kon-
ungurinn hafði skipað svo
Konungurinn hlustaði—
létt yfir hljómlistinni og
endranær og augu barn-
anna voru ekki alveg eins
fagnandi og skær og hann
átti'að venjast. Þetta gat
samt tæplega verið rétt,
þar sent allir bjuggust
við skemimtilegri jólum
en nokkru sinni fyrr. Og
konungurinn hratt þess-
um hugsunum firá sér.
En einn var þó innan
hallar þetta kvöM, sem
eikiki var ánægður með
hina nýju tilskipun. I>að
var lí'tiia drengur, Ingi að
nafni. Hann bjó ásasmt
systur sinni skammt frá
höllinni. Systir hans var
iöxmtð og varð að láita
sér nægja að sitja allan
daginn í stólnum sínum
við giuggann og horia út.
Ingi gætiti systur sinnar og
reyndi að gera henni lífið
bærilegt. Hann hafði á
fyrir, að enginn mætti
velja gjafir, nema handa
sjálfum sér, og aðeins
það, sem hann gæti kom-
izt með í einni ferð. Allir
vinir Inga voru riiður-
sokknir í að ákveða, hvað
þeir ættu að velja sér, en
lítil, lömuð stúlka gat
ekki gengið út í skóg.
Eftir langa umhugsun
komst Ingi að þeirri nið-
urstöðu, að það gæti
varla verið neitt ljótt eða
rangt þótt hann tæki
gjafir handa systur sinni
í stað þess að velja fyrir
sjálfan sig. Hann langaði
til að hafa þetta svona.
Drengur, sem getur
hlaupið um og leikið sér
í snjónum, hefur varla
í samanburði við litla,
lamaða stúlku, sem verð-
ur að láta sér nægja a2
horfa á aðra að leikjum
Ingi spurði engan ráða,
hann var hræddur um, aí
aðrir mundu banna hon-
um að óhlýðnast fyrir-
skipun konungsins.
Klukkan hafði nú sleg-
ið tíu og börnin voru á
leiðinni út í skóginn
Himinninn var heiður og
geislarnir frá stjömunum
brotnuðu í ótal litluno
iskrystölium, sem tindr-
uðu í snjónum. Strax og
komið var að skógarrönd-
inni dreifðist flokkurimri
og hver hélt sína leið eft-
ir gamalli venju, þót1
nú væri í raun og veru
engin ástæða til þess
Engu var fyrir öðrum af
leyna, þegar hver og einr
vaMi aðeins gjafir hands
sjálfum sér.
— — á ráðleggingar gamla mannsins.