Morgunblaðið - 22.02.1967, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐMIKUDAGUR 22. FEBRÚAR 1967.
Sögulegt
sumarfrí
eftir Stephen
Rcmsome
samvizku að bregðast fæðingar-
borginni þinni.
Þetta var útgöngiuversið harvs.
Svo gekk hann út hnarreistur
og rétti úr 'herðunum, eins ogi
áður. Hurðin féll að stöfum á
álhrifamikinn hátt og svo beyrð-
ist öruggt fótatakið úti fyrir. Ég
varð mest hissa á því, hvað hann
vandaði sig á þessu öllu, svo að
leikari hefði ekki gert það bet-
ur, og hann hefði átt skilið Osc-
arsverðlaun ársins fyrir þessa
frammistöðu.
— Ég heyrði nokkuð af þvi.
sem hann sagði, Brad. — Er
ihann virkilega svona mikill oölv
aður aani?
Brad hleypti brúnum og þagði
stundarkorn. Það var sýnilegt,
að Miles var að faera dyggðina
sína út í öfgar, en það nægði til
þess, að gera Brad órólegan.
— Hann er ósköp göfugur, en
gerir sér það ekki ljóst, að hann
er að biðja mann um að skera
sig á háls. Þegar menn taka að
berjast við spillinguna í pólitík-
inni á einhverjum stað, þá eru
þeir utn leið að siga gömlu og
grónu ættunum hverri móti ann
arri. Miles ætlar að vega á báða
bóga, en veit ekki einu sinni af
því sjálfur.
— Hinsvegar kann hann að
vera einn af þessum blindingj-
um, sem er of nærsýnn til þess
að sjá, að hann er að berja Ihöfð
inu við steininn og hefur ekki
annað upp úr því en að rota
sjálfan sig.
Brad þagnaði aftur og hellti í
giös hjá okkur báðum við skáp,
sem komið var fyrir úti í horni.
Honum hafði gengið illa við
teikni'borðið í dag. Ónýt upp-
köst lágu eins og hráviði um allt
gólf og hann var ekki einu sinni
búinn með myndina, sem hann
þurfti að ljúka við í dag.
Þegar ég leit á minnisgrein-
arnár hans, sá ég að hann hafði
í huga nýjan myndaflokk og
var með talsvert af blaðaúr-
klippium, sem ég hafði lánað hon
um úr safninu mínu — það var
um Zellu Daly, sem var víðfræg
glæpamannadræsa — þessi yfir-
gengilega manneskja, sem forðað
ist blaðamenn eins og fjandann
ajálfan, en kemur engu að sið-
ur stundum í forsíðufréttum.
Fyrir nokkrum vikum hafði hún
rétt aðeins sloppið við að verða
Vekin föst, eftir eittfh vert glæpa-
mannamorð I Las Vegas. Síðan
hafði hún leynzt einhvers stað-
»r, enda sönn að sök, og blöðin
voru að smábæta við sögurnar
mf henni, öðru hverju. Svona
•amtimaviðburðir eru gott efni
fyrlr Brad og hann getur gert
érr þessu sniðugan myndaflokk,
•em hann kallar ,,Herra Adams
og Bva“. En nú sýndi fulla paRp-
írskarfan mér, að hann hafði
enn ekki náði réttum tökum á
efninu.
Og ekki hafði heldur hávað-
inn frá slæðibátnum hjálpað hon
um til að einbeita sér. Bftir heilt
dagsverk að þessu, voru sjómenn
irnir enn að slæða. Brad, sem
var annars svo stór og sterkur,
var orðinn máttleysislegur og
taugarnar allar í ólagi.
— Þetta verður víst til Htiis
hjá þeim, heldurðu ekki?
Brad rétti mér viský og ís og
yppti öxlum. Ég horfði sem
snöggvast á hann, Hann leit und
an.
— Hefurðu heyrt um fuglinn
hans McNearys?
— Hver er McNeary?
— Ég hélt þú þekktir hann.
G-estur í kránni. Heldur tor-
tryggilegur útlits og hefur með
sér páfagauk.
— Nú, já. Ég sá hann víst
einu sinni þar í barnum. Brad
sagði þetta með fullkomnu af-
skiptaleysi, sem minnti mig á
það, að George hafði sagt mér,
að Brad virtist hafa einhvern
áhuga á þessum manni. — Mér
var að detta í hug að fá mér
einhvern svona fugl, til að hafa
hérna í vinnustofunni.
— Það skaltu ekki gera. Þeim
hættir til að missa af sér haus-
inn...........Maður ætti nú
kannski ekki að vera að gera að
gamni síniu í sambandi við dauð-
ann, en þessi fu.gl missti ein-
mitf af sér hausinn í nótt sem
leið..... var skorinn á háls.
Eiruhver hefur náð í fuglsgarm-
inn og gert hann höfðinu
styttri.
Brad sendi mér skuggalegt
augnatillit og sagði. — Ef þetta
á að vera skemmtilegt hjá þér
þá skil ég það að minnsta kosti
ekki.
— Það á alls ekki að vera
skemmtilegt, og McNeary skildi
það 'heldur ekki. Og þá ekki
fuglinn,
Brad lauk úr glasinu sínu og
gekk aftur að vínskápnum. Þessi
undansláttur hjá honum var tek
inn að fara í taugarnar í mér.
— Brad, gamli vinur. Fyrir-
gefðu ef ég er að gera þennan
ómögulega dag enn ómögulegri
fyrir þér. En þú ert að gera mig
vondan.
Hann lyfti brúnum.
— Stundum hættir maður að
treysta nokkrum manni. Kerry,
Glenda og ég — þú treystir
engu okkar lengur. Þú leggur
einkennilegar og grunsamlegar
spurningar fyrir Kerry. !Þú kem
ur Glendu til að gera sér áhyggj
ur út af einu og öðru, en vilt
svo ekki segja henni neitt nánar,
hvað það er. Þú kemur fram við
mig, eins og þú hafir ekki þekkt
mig nema síðan á laugardaginn.
Ég skal segja þér alveg hrein-
skilnislega, að við kunnum ekki
við þetta.
Brad hleypti hrúnum og sagði
af miklum þunga: — Já, það er
hverju orði sannara, að ég hef
talsverðar áhyggjur. Ég veit
ósköp vel, að þið viljið öll
blanda ykkur í þetta og hjálpa
mér — en þið bara getið ekkert
gert, sem gagn væri L
— Við gefum að minns*a
kosti hlustað, ef þú vilt útihella
hjarta þínu Kannski er það eitt-
hvað, sem Glenda og Kerry
meiga ekki vita, vegna sérvizku
þeirra, eins og konum er títt?
En ef svo er, þá hefurðu mig að
minnsta kosti reiðubúinn til að
melta það hjálparlaust.
'Hann hikaði enn.
— Það er ekki nokkurt vit. i
þessu, Brad. Ég er trúnaðarmað-
•ur þinn. Þú getur verið hrein-
skilinn við mig, án þess að
stofna þér í nokkra hættu, það
veiztu.
Svipurinn á honum varð enn
skuggalegri og hann sneri sér
undan.
—i Hversvegna má ég ekki
vita, hvað þér liggur svona
þungt á hjarta Brad? Ertu
hræddur um að lenda í bölvun
fyrir eitthvað, sem þú hefur
gert?
— Ég er bara hræddur.........
og basta!
♦*• •*♦ •*• •*• •*• •*• •*• •*« ♦*«
H*X**H ❖❖❖<•
— Við hvað? Myrtirðu Evvie?
Hann sneri sér að mér ein-
beittur á svipinn. — Nei!
— Veiztu þá hver gerði það?
— Nei.
— Hvað veiztu um afdrif
hennar Evvie?
— Ekkert!
— Þá ertu að reyna að hlífa
einlhverjum. Þú ert að liggja á
leyndarmálinu fyrir einhvern,
sem þér er vel til.
Hann svaraði þessu ekki
strax.
— Kannski fyrir hana
Glendu?
— Nei, ekki fyrir hana.
— Fyrir Kerry?
Skárri var það nú bölvuð þag
mælskan.
— Hver er það þá? Hver er
þér mikilvægari en konan þín og
hún litla systir þín, og bezti
vinur þinn — og þú sjálfur?
— Þetta er alls ekki svona.
Brad virtist þúsund árum eldri
en áður og helmingi þreyttari.
— Sjáðu nú til, Steve, þú mátt
ekki ganga svona hart að mér.
Ég vil ekki blanda neinu ykkar
í mál, sem getur farið illa. Trúðu
mér til, að ykkur er betra að
vita ekkert um það.
— Það er þér að minnsta
kosti _ ekki betra, samlþykkti ég
ólundarlega. — Meðan þú ert að
leyna þessu, lítur helzt út fyrir,
að þú sért sekur við öll hegning
arlögin, eins og þau leggja sig.
Brad yppti öxlum eins og til
þess að segja, að hann gæti ekki
að því gert....... Þetta samtal
— Við höfum svelt hann of lengi, því nú er hann flúinn út um
gluggann.
okkar hafði hvorki gengið né
rekið. Ég gafst því alveg upp.
Meðan Brad stikaði fram og aft-
ur um gólfið og óskaði þess
sýnilega, að ég léti hann í friði,
heyrði ég einlhvern hávaða úti
fyrir. Einhver var eitthvað að
vinna bak við hlöðuna.
Þetta þrusk minnti mig á
skófluna, sem ég hafði fundið
þar — vopnið, sem felldi Kerry
til jarðar og veitti henni ljótt
svöðusár í síðuna. En það leiddi
aftur af sér aðra hugsun, sem
fór í taugarnar: Var það hugsan
legt, að Brad hefði sjálfur veitt
henni þetta sár — og auðvitað
ekki haft hugmynd um, að þetta
var systir hans?
Það var ötrúlegt. Brad hafði
verið önnum kafinn við atið inni
í hlöðunni. En þetta minnti mig
á annan möguleika, sem hafði
komið í ljós morguninn eftir, þeg
ar ég spurði Hawley, hvort nokk
ur annair en Kerry hefði farið út
úr hlöðunni á undan hinum.
Hann hafði verið vörður við
myrkvaðar dyrnar og hlyti að
vita um þetta.
— Já, hr. Ransome. Víst fór
annar út. Hr. Lang. Hr. Lang
fór út eitthvað tíu-fimmtán mín-
útum á undan ungfrú Race.
í þessu bili opnuðust dyrnar
á vinnustofunni og ég varð enn
meir undrandi vegna þess, að ég
hafði ekki heyrt neinn umgang,
og maðurinn sem inn kom, var
einmitt sá, sem ég hafði verið að
gera mér getgátur um — Dick
Lang.
Dick fór sér hægt, brosti ekki
og var siginaxla, eins og maður,
sem er of þreyttur til að geta
hvílt sig. Hann bafði verið ves-
ældarlegur á laugardagskvöld-
ið og þó enn meir í gær, en nú
var andlitið orðið gnátt og dauða
legt. Eftir að hafa litið sem
snöggvast á Brad, gekk hann
beint að vínskápnum.
— Ég átti nú ekkert erindi.
sagði Dick, dauflega. — Ég hef
verið að hlusta á þennan déskot
ans bát í allan dag — og hann
er að gera mig vitlausan. Hann
tautaði eitthvert þakklæti og
þáði tvöfaldan vislká hjá Brad.
— Jú, annars, ég átti nú erindi,
þrátt fyrir allt. Það var þe'ta
með fötin hennar Evvie. Svo
þagnaði hann og deplaði augun-
um eins og ringlaður og hafði
gleymt því, sem hann ætlaði að
segja.
— Hvað er um fötin hennar
Evvie? spurði ég.
— Kerry var að spyrja um
þau. Fyrst bréflega og ég vissi
ekkert. Svo........
— Bréflega? sagði ég.
Brad svaraði: — Eftir að
Evvie hafði verið horfin í svo
sem viku spurði Kerry mig,
hvaða fatnað hún hefði tekið
með sér. Undirstrikaði, að þetta
væri mjög mikilvægt. Ég spurði
Dick og hann vissi það ekki —
svo að við héldum, að þetta
væri bara venjuleg kvenna-for-
vitni og skiptum okkur eklki af
því meir.
— Já, sagði Dick. — Ég var
alveg búinn að gleyma þessu,
þangað til Kerry kom heim og
minnti mig á það. Jæja, við
athuguðum málið, og fengum
Ellu til að hiáloa okkur — íó>r-
um gegn um alla fataskápana
hennar — og það kom í ljós, að
einkennilegt samsafn fata vant-
aði. Til dæmis gallabuxur — síð-
buxur, sem hún fór næstum
aldrei í, — gömul dragt, sem hún
ætlaði að gefa einlhverjum —
og fleiri ótrúlegustu flíkur og
ofan á allt saman, vantaði þarna
herðaslag úr loðskinni, en hins
vegar engan kvöldikjól eða dans.
skó.
— Með öðrum orðum voru föt
in ekki valin með ferðalag fyr-
ir augum, sagði ég. — Þau vora
rifin af herðatrjánum af handa-
hófi, og það hefur karlmaður
gert, sem var í ofmiklum æsingi
til að geta hugsað — eða þá
hann hefur þurft svo mikið að
flýta sér, að hann vissi ekki hvað
hann gerði, af hræðslu við, að
einhver kæmi að sér.
— Já, svaraði Dick þreytu-
lega. — Og það þýðir aftur, að
hún var ekki að strjúka frá mér.
Aftur á móti.........
Hann saup duglega á glasinu.
Ég sneri mér undan, sumpart
vegna þess, að ég þoldi eikki að
horfa á hann, og sumpairt vegna
þess, að ég var orðinn forvitinn
um þetta þrusk úti fyrir, sem
áður getur. Nú var það aftur
byrjað, þarna bak við hlöðuna
og þarna var hamazt enn meir
en áður. Ég leit út um gluggann
og stirðnaði snögglega upp.
Kerry. Það var Kerry þarna
bak við hlöðuna. Kerry að moka
með langskeftu skóflunni........
Nú var mér ljóst, að sézt hafði
til mín, þegar ég var að skoða
skófluna áður, og það var Kerry
sem hafði séð til min.
Hún var búin að grafa holu,
nákvæmlega á sarna stað og
Brad hafði jarðað hanana, rétt
fyrir dögun á sunnudagsmorgun.
Það var þegar komin upp svört
moldarhrúga með líkamspörtum
af hönunum innan um. Hún ham
aðist enn við þetta öhugnanleg*
verk sitt — og mokaði upp meiri
mold, en meðan ég var að horfa
á hana, stanzaði hún snögglega,
af því að skóflan hafði lent i
einíhverju, sem var fast fyrir.
Hún hætti að moka, en rótaði
með berum höndum ofan af
þessu, hvað sem það rvú kynni
að vera.
Mér datt allt I einu í hug, að
þetta kynni að vera líkkista.
Ég vissi strax, hvað ég átti að
geira. Ég varð með einhverjum
ráðum að beina atihygli þeirra
Brads og Dicks frá þessu.
En það var þegar orðið um
seinan. Forvitnin hafði vaknað
hjá þeim báðum við að sjá svip-
inn á mér, og voru komnir út
að glugganum til mín.
Þeir störðu l'íka á þetta, en 1
næsta vetfangi vorum við allir
þotnir út.
Þegar Kerry sá til okkar,
hætti hún öllum tökum, og skelf
ingin skein út úr svipnum. Ég
greip skófluna og hrifsaði hana
af henni. Brad og Didk beygðn
sig niður og störðu á það, sem
í holunni var.
Ég mokaði dálítið meira og loe
aði það, sem þarna var grafið.
Nei, ekki var það líkkista heki
ur annað minna. Þetta var önn-
ur ferðataskan hennar Evvie.