Morgunblaðið - 29.05.1971, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐIÐ,
3
í—---
^orutotca^ UNITY PLEDGE BY
MB. Wiisoy
Soames <epo- - ,. ÍÍ2S noteaccUS<s Brifa£
Wilcnn as mw Jas, poor L • ‘®stortioi
P&KtípS1 „„pr erows' íamés,
lMii'U:ss gflger - .; >. -_.ZZ....---I--a V ^k wlli Soa«ves:
• • •
Fyrirsagnir brezkra blaða með fréttum um tilraunir Wilsons til að saettast við de Gaulle.
ára og það er fátt, sem hann
getur Makkað til.“ Ég svaraði
því til, að ég væri fimmtíu og
eins árs gamall og væri ég eins
svartsýnn, mundi ég spyrja
sjálfan mig af hverju ég vseri
að skipta mér af opinberum
máium.
----O----
Við hádegisverðinn var all-
ur drungi herslhöfðingjans horf
inn. Við töluðum um persónu-
leg mál. Porsetinn talaði allan
tímann um „Yvonne", konu
sUna. Ég spurði, hvemig hann
verði fristundum sínum. Hann
sagðist ganga um skógana i
djúpum þönkum. Á kvöldin
lsesi hann. í>ar fyrir utan legði
Ihann kahal. „Svindlarðu?"
spurði ég. Hann svaraði þvi
stuttlega á þá lund, að vissar
aðstæður gætu réttlætt það.
Við settumst hjá trjánum. Við
vékum talinu að Evrópu. Ég
sagði að niðurstaða umræðna
ökkar um morguninn gæti orð-
ið sú, að við yrðum að láta
risaveldunum eftir að gegna
dómarahlutverki í heimsmálun
um. Þetta væri ekki mán skoð-
un, og sennilega hans ekki
heldur. Hann svaraði því til, að
þau væru ekki dómarar og
gætu ekki gegnt sliku hlut-
verki —, það gæti enginn í
rauninni. Ég spurði, hvort við
gætum ekki unnið nánar sam-
an. Hann hefði bent á, að mikl-
ar breytingar hefðu orðið á
stefnu Breta. Við værum ekki
eins háðir Bandaríkjunum um
hergögn.
Ég kvaðst síðan vilja gera
nokkrar athugasemdir við um-
mæli hans á Maðamannafund-
inum fyrr i mánuðinum. Hann
hefði séð á skjótu svari minu,
að Bretland væri ekki reiðu-
búið að taka nei fyrir gilt svar.
Að visu mundi forsetinn segja,
að hann hefði ekki sagt nei,
aðeins að meiri tima væri þörf.
En meiri tími væri ekki fyrir
hendi. Umsókn okkar væri ský
laus og skilyrðislaus. Sumir
Bretar vildu, að við snerum
baki við bandalagi við ríkin í
Evrópu og snerum okkur að
bandalagi við ríkin við Atlants
haf. Umsóknin sýndi, hvaða
ákvörðun við hefðum tekið. Ef
við fengjum afsvar, stæðum við
andspænis erfiðu vali. Ég benti
á, hvernig Frakkar væru ein-
angraðir á ölium sviðum efna-
hagsmála og sagði, að ef þessu
héldi áfram gæti svo farið, að
Evrópurákin, einkum Þýzka-
land, rifu sig laus og tækju
upp samstarf við Bandarikin.
Hershöfðinginn kvaðst hafa
hlustað á það sem ég hefði sagt,
ekki aðeins af áhuga heldur
með djúpri alvöru. Ég hefði
dregið upp mynd af ríkjasam-
steytpu Atlantshafsrlkja, sem
gæti jafngilt jafnvel meiri og
fullkomnari bandarískum yfir-
ráðum í tækni, f jármálum og
stjórnmáium en áður hefði
þekkzt. Ég hefði gefið í skyn,
að þetta gæti orðið afleiðing-
in, ef Bretar gætu ekki gengið
í Efnahagsbandalagið. Frökk-
um hugnaði þetta alis ekki.
Þeir hefðu nauðugir sætt sig
við samruna Evrópu — hann
leiðrétti sig og sagði „skipu-
lagt samstarf í Evrópu" — ein
mitt til þess að forðast slik yf-
irráð. En gætu þeir verið viss-
ir um, að slík rikjasamsteypa
yrði ekki að veruleika, þótt Bret
land gengi í Efnahagsbandalag
ið? Innganga Breta mundi ýta
undir þróun bandalagsins í
samfélag Atlantshafsrfkja. Og
innan Efnahagsbandaiagsins
kæmust þeir að raun um, að
Þjóðverjar og ítalir, Belgar og
Hafnarfjörður —
Norðurbœr
Höfum fengið til sölu í hinum nýja norðurbæ eftirfarandi eignir:
Raðhús um 187 fm, á hæðinni eru stofur, eldhús, snyrtiher-
bergi, þvottahús og búr. A efri hæð eru þrjú svefnher-
bergi og bað. Húsið selst tilbúið undir tréverk og máln-
ingu, með uppsteyptum bílskúr.
Sér hæðir, 120—150 fm. Hæðirnar seljast fokheldar og einnig
lengra komnar.
r/#
f!
FASTEIGNASALA - SKIP
OQ VERDBRÉF
Strandgötu 11, Hafnarfirði.
Sími 51888 og 52680.
Sölustjórí: Jón Rafnar Jónsson.
Sími heima 52844.
Hollendingar, væru allir
hlynntir bugmyndinni.
Ég spurði hann, hvaða áhrif
það hefði á stöðu Frakklands,
þegar á enda rynni tímabil er
forysta hans hefði tryiggt, að
hver einasta ráðstöfun Frakk-
lands skipti máli — hvað
mundi gerast þegar hann drægi
sig í hlé og settist að í Coi-
ombey, sem ég vonaði að yrði
ekld alveg á næstunni. Hann
yppti öxlum og sagði, að um
það væri erfitt að segja. Það
væri svo margt komið undir
innanlandsástandi Frakklands.
Frakkland, sem yrði ofurselt
skrilræði, mundi mega sín lit-
ils út á við. Tknabili de Gaulles
væri lokið; það heyrði sögunni
til.
Ég spurði, hvort hann væri
ekki hræddur um, að Frakk-
land hrapaði í röð annars
flokks rikja og yrði að standa
gegn mætti öflugs Þýzkalands,
einkum ef spádómar hans um
stjómleysi og sundrungu rætt-
ust? Hann lifnaði allur við,
þegar ég talaði um þetta. Hann
kvaðst ekki vera í nokkrum
vafa um, hvað mundi gerast.
Dögum de Gaulles yrði lokið.
Ég spurði, hvort honum fyind-
ist ekki, að sagan mundi segja,
að Frakkland hefði verið mátt-
ugt, en þegar hann hefði horf-
ið af sjónarsviðinu, hefði það
aftur orðið vanmáttugt. Hann
hlyti að gera sér grein fyrir
því, að þetta mælti með þvi að
Bretar tækju aukinn þátt í
stjórnmálum Evrópu. Vildi
hann að Evrópa yrði þannig,
að Frakkland væri vanmáttugt,
en Bretland ekki til staðar til
þess að viðhalda jaínvægi ?
Hann -sagðist gera sér ljósa
grein fyrir þessu. En hann
mundi ekki bera ábyrgðina,
þegar að þessu kæmi. Senni-
lega hefur hann átt við það, að
Evrópa mundi þróast í samfé-
iag Atlantshatfsrikja og meðan
hann væri við völd, ætlaði
hann ekki að flýta fyrir þeirri
þróun.
----O----
Tilraun Wilsons til þess að
tryggja inngöngu Breta fór
út um þúfur vegna þrákelkni
hershöfðingjans. En áhugi á
málinu vaknaði aftur á tíma-
bili með „Soames-málinu“
svokallaða i febrúar 1968.
11. febrúar 1968 átti ég að
íara til Bonn til árlegra við-
ræðna við þýzka kanslarann.
Ég gat ekki séð, að þær yrðu
til mikils gagns. Samningavið-
ræðurnar um Efnahagsbanda-
iagið voru i öldudal, og Frakk-
ar voru önnum kafnir við að
gera Vestur-Evrópubandalagið
óstarfhæft.
Ég var einnig farinn að hafa
áhyggjur af þeirri afstöðu sem
utanríkisráðuneytið virtist far-
ið að taka gegn Frökkum, og
þeim fögnuði, sem virtist gagn-
taka embættismenn þess yfir
sigrum í karpi um hrein forms-
atriði. Þýzki kanslarinn hafði
sýnt, og átti eftir að sýna, hvað
sem hann sagði, að von hans
var, að Bretland fengi inn-'
göngu, en mætti ekki spilla sam
skiptum hans við de Gaulle, og
von hans var óumdeilanlega
einiæg.
Seint um daginn sem ég fór
til Bonn, kom Michael
Stewart að máli við mig. 1 vik-
unni á undan hafði okkur bor-
izt skýrsla frá Christopher
Soames, sendiherra Breta I
París, sem de Gaulle hafði
veitt áheyrn eftir langa mæðu.
Viðræðurnar höfðu verið vin-
samlegar og hreinskilnar, þó að
ekkert það, sem hershöfðing-
inn sagði, bæri vott um, að
hann væri á nokkurn hátt fús-
ari að fallast á aðild Bretlands
að EfnahagsbandEÚaginu en
hann hafði verið, þegar ég átti
hinar löngu samræður við
hann i Versölum.
En utanríkisráðuneytið taQdi
geysimikilvægt visst orðalag,
sem hershöfðinginn hafði not-
að í ummælum um hugsanlegar
breytingar á EBE, sem mundu
gera það að frjálslegri samtök-
(r
11
11
n
11
11
11
11
11
11
■ i
Engin er
góð ferð án
fvrirlivggju
MENNAR TRYGGINGAR 2
PÓSTHÚS STRÆTI 9 SÍMI17700
Því aðeins njótið þér ferðagleði að þér skiljið óhyggjurnar eftir
heima. Vanir ferðamenn tryggja sig og farangur sinn óður en ferð
er hafin. Ekki þarf nema nokkur orð í tíma töluð — í síma 17700
— og þér hafið ferða- og farangurstryggingu fró Almennum trygg-
ingum. Trygging er nauðsyn.