Morgunblaðið - 24.12.1971, Side 2

2
MORGUiNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 24. DESEMBER 1971
I> j óöleikhúsiö:
Nýáísnóttin
frumsýnd á
á 2. dag jóla.
Gengið í björg
með álf urn
í í»jóðleikhúsinu
Álfar kallaðir saman.
„Fyrir mióðiur þinni fór eims
á nýjársnótt, þegar hún var á
sama aldri.“
örmmu máma dreyrrmr huldu-
manninn fyrir 50 árum; og þá
er hann fuMiorðinn. ÆMi hann
sé eldtó dauðter?
„Af þvá ég er skyggm, hef ég
getað kynmzt góðiri huldiuikoam,
sem heitir Áistemig. Hún vállll
vermdia þttg og vaikta. Nú er
komílð að þér. Huldumaðiurmn,
sem mér er sagf, að sé átfa-
kómgiurinn sjéillflur, miun œtia að
fkma þiig um náMimáuLahMið á
gamflárS'kvöSid. Þá kemiur sama
voðanóttin fynir þiig, sem kom
fyrir ömmu þttma oig móður.“
Sama voðamóttím. Hanm kem-
ur! Þá lifir hanm enn,!
„Áslauig leggur þér þe.ssi ráð:
Þú sikalt vaka yfir mér hérna
úti í þinighúsinu á nýjársmótt.
Bkíbi er það til neins fyrir þig
að hafa aðira hjá þér. Þá mundi
grípa þiig ósigTamdá iiöngun til.
að koma út undir bert loft, og
þá gentgur þú í gneipar huid'u-
manninum. Takitu s'.iundaglas-
ið oikkar ti'l að vi'ta, hvað tím-
anum líður, og hengdu Maríu-
myndina okkar upp á vegginn.
Möngum ál'fum stendur ótti af
myndinni, þótt heiðmir séu, og
sumir þeirra fœttlast lik. Með-
an hringt er tttl eða frá aftan-
söng, getur enginn gerft þér
meim, ef hringttngin heyrist.
Mundiu, að þú átt að vera al-
ein.“
Alein!
„Hertu upp hugann og trúðu
því ekki, að huldiumaðurttmn eða
lió hans getá teki'ð £rá þér ráð
og rænu. Aldrei máttu fara út
úr þinghúsinu fyrr en dagur
er á lofti, nema Maríiumynddn
detti sjáMkrafa ofan af veggm-
um. Það er menkið um, að As-
laug getí hjálpað þér. Þá skaltu.
fara út, og miuntu þá sjá hvit-
kfliædda konu fyrir utan. Það
er álfkoman. Með henni staalltu
fara heim ti'l hennar ag vera
hjá henrni þangað til dagar, eða
hún fyflglir þér hieim aftur. Ef
þú sleppur næstu nýj'ársnótt
__tl
Núna í nótt er það! — Aleih!
— og engam frest!
„ — Þá of.ssekir huiidumað-
urin.n þig aiidrei framar. Síðar
verður hionum ekki leyflt það.
— En vera miá, að álfkonam
verði ofurldði borin í vttðiureign-
inmi við óvttnd þina — og þá er
úti uma Pg.“
(Hún reikar á fótunum og
berst við ómegin um stumd):
Þá er úti um mdig! (Herðir sig
upp og segir fast og með ste-rk-
um vilja): Vitlaius skal é.g aldrei
verða, hvað sem á dynur!"
(Tjaidið felmr).
Örlagaspilið sem um getur í
fraimanskráðu er vtíKamgsefni
Nýársmætur Indriða Einarsson-
ar, sem sýnd vair í fyrsta sinn
í des. 1871. Gerðu það skóla-
piltar úr Latínuskólanum og
fór höfundurinn sjálfur með
aðalhhrtverkið, Guðriimu. Leik-
ið va.r á Langa lofti.
Nú esr 21 ár síðan N ý&rs-
nóttin vair leikin, em verkið var
fyrsta vlðfangsefni Þjóðleik-
hússins. Við fylgdumst með á
æfingu á Nýáirsnóttinni fyrir
skömmu, an verkið er nú fiutt
í þeirri útgáfu aem Indriði end-
ursamdi árið 1907 og margainn-
is ihefur verið flutt á íslandl
af Leikfélagi Reykjavikur og
öðrum leikfélögum. Jafnan hef-
ur Nýársnóttin verið sýnd við
miltlar vinsældir og verður for-
vitnilegt að sjá hvort svo verð-
ur ewi á þeim tímum, sem er-
lendiun hugmyndiun i mót-
mælaformi og öðru er dengt
yfir þjóðina og hluti íslenzkra
menntamanna sér ekkert verð-
ugra að skipta sér af og sýna
hug sinn tíl, en útienzk fyrir-
bæri. Hjá slíkri kynslóð eru
þjóðleg verðmæti aðeins gest-
ir, len vonandi er enn fyrir
hendi áhuginn fyrir íslenzku
ævintýriuium.
Indriði Einarssoin er fyrst og
fremist rómanttskiur höfundur,
svo sem JBiest yrkisefni hans
Frá vinstri: Jón Ásgeirsson,tónskáld, Sigríður Valgeirsdóttir og Klemenz Jónsson leikstjðri.
Sigga vinnukona og Gvendur
snemmbærf fejaia samsut.
■m
Heiðbláin huidumær reynir að
iieilla hinn mennska svein.
„Guðrún (kemur inn og opn-
ar hréf): Bréflð, sem ég hef
verið að spyrjast fyrir um og
hef leitað að, er kormið í hend-
urnar á fóstru minni dauðri,
meðan ég geng fraan fyrir dyrn
ar inni hjá okkur. Emgkm gat
gengið um dymar án þess ég
vissi af því. Þetta er ekki ein-
leikið, bréfið var þar ekki áð-
ur en ég flór ÚL Höndiin hennar
er á þvi. (Les).
„Ellsiku bernið miitt!
Ég hef aidrei getað sagt þér
þetta, því að ég vildd ektoi þurfa
að horfa upp á þig hryigga og
hugsjúka, þú sem ert svo glað-
vær.“
Ég verð svo óttalega hrædd!
„AHtaf hef ég voraað, að ég
gæti vakað hjá þér næstu nýj-
ársnótt, en finn nú að likamiinn
mun sofa svo fasit þá, að þú
verðir að vaka yfir mér. End-
irinn færist óðum nær. Þegar
miklar og góðar manneskjur
deyja, iifa bjartar endiurminn-
ingar efltir þeer, eins og kvöid-
roði eftir diaigttnn, þegar sóMn
er runnttn til viðar. Þó að ég
hafi verið Mtil manneskja, þá
var ég ekkí vond, og vona að
g>eta sent l'jós,gleetiu yflir veg
þinn, þar sem hann er hættu-
legastur."
Þvi hræðir bún miig svona
skelffi'ieiga ?
„Þegar amma þín var ungl-
ingur, kom buidumaður til
hennar i draiumi og grátbændi
hana um að kiama með sér og
hjáJipa konu sdnni í barnsnauð.
Hverju sem hann hét henni, þá
var hún ófáanleg vegna
hræðslu. Hann fór frá henni
hryigigiur og reiður og hét þvtt,
að hún og niðjar bemnar skyldu
£á að kenna á sér. Amima þtn
varð brjáilluð á nýjársnótt, þeg-
ar hún var tvitug."
Amima mín lifca brjáilluð, það
vi'ssi ég ekfci.
í LEIK MEÐ
HULDUM
VÆTTUM