Morgunblaðið - 14.06.1973, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 14. JÚNl 1973
SAI GAI N Anne Piper: 1 Snemma í háUinn
3
Ég lofa því að tedkna aldrei
nema fallegar myndir af þér, og
svo kyssti hann mig á ennið
og fékk mér vasaklútinn sinn,
sem mér fannst nú líkjast meira
málningartusku, en mér var orð
ið alveg sama og ég hvíldi bara
þarna í örmum hans og horfði
á gasofninn, og veltl þvi fyrir
mér, hvort þetta væri virkilega
ég sjálf og hvað armar karl-
manns væru nú eiginlega þægi
iegur staður að hvíla á. Klukk-
an um tíu stóð hann upp, lagði
mig á rúmið og fór.
Jæja, svona byrjaði þetta þá.
Eftir þetta hitti ég hann þrisv-
ar eða fjórum sinnum á viku.
Ég vissi aldrei, hvenær hann
mundi bíða mín fyrir utan, og
stundum fórum við svo heim til
min en stundum heim til hans.
Ef við fórum þangað, málaði
hann mig með olíulitum á stór
léreft, en heima hjá mér, gerði
hann uppköst með blýanti eða
krít. Hann var vanur að tala við
nág meðan hann vair að vinna,
svo að þetta var ekki eins leið-
inlegt fyrir mig og það hefði
getað verið. Þegar hér var kom-
ið var hann enn í listskóla og
hann var vanur að segja mér á
kvöldin, hvað hann hefði lœrt
um daginn og svo um myndir og
málverk. Hann var nú fullgam-
all til að ganga í skóla, en hann
hafci bara ekki ákveðiö sig fyrr
en hann var búinn að vera í há
skóla. Mánuðum saman kyssti
hann mig ekki aftur. Ég hafði
nú stundum áhyggjur af þvi, en
herbergið mitt var farið að fyll-
ast svo af myndum af mér, sem
voru svo fallegar, hvar sem á
þær var iitið, að ég sann-
færðist um, að hann hefði að
minnsta kosti ánægju af
að horfa á mig, annars myndd
hann ekki gera svona mikið að
þvi. Ég klippti af mér hárið,
eins og :.ann hafði sagt mér,
hafði það stutt og siétt, og það
fannst hinum stelpunum undar
legt. Allt sumarið héldum við
svona áfram og á sunnudögum
heimsóttum við skemmtilega
staði eins og Richmond eða Kew,
ela fórum niður eftir ánni tid
Greenwich. Hann fór með mig í
öll málverkasöfn í London og
vakti áhuga minn á list, svo að
ég gat orðið þekkt sund-
ur Rubens og Rembrand, þeg-
ar komið var fram í september.
En þá sagðis’t hann allt í einu
vera að fara burt.
— Hvað lengi? spurði ég.
— O, svo sem mánuð. Ég á
kost á að fara til Suður-Frakk
lands með kunnirigja mínum —
sem ég var íeð i Cambridge —
það er sonur fLns lávarðar, sem
á meiri peninga en hann kemst
yfir að eyða. Hann borgar all-
an kostnaðinn fyrir ánægjuna
af samfélagi mínu.
Lundúnaborg var afskaplega
tóm þegar hann var farinn. Ég
vissl ekki, hvernig ég ætti að
lifa þennan mánuð af, án hans.
Ég var orðin svo vön við Jack,
að ég hafði ekki eignazt neina
aðra kunningja — hafði bein-
línis ekk: haft tíma til þess.
Ég gerði herbergið mitt hreint
og stoppaði í alla sokkana mína,
en þá var samt ekkd nema vika
liðin. Á sunnudag fór ég til Put
ney að heimsækja May frænku.
— Þetta var ánægjulegt, elsk-
an, sagði hún. — Það er bara
orðið alltof iangt síðan ég hef
séð þig. Þú ert þreytuleg, þú
ættir að koma miklu oftar um
helgar og fá þér friskt loft.
Heldurðu að þú þolir þessa búð
arvinnu? Þú varst nú aldrel sér
lega hraust eins og þú veizt, og
svona lítil eins og þú ert, þá
hlýtur þaö að vera erfitt að rog
ast með alla þessa þurigu hiuti.
Ég þræddi mig framhjá þrem-
ur borðum, sem þama voru og
settist loks í prjónastólinn und
ir blaðagrindinni.
— Ég þarf ekki að rogast með
neitt, frænka. Ég er núna I
sokkadeildinni og sokkar eru
ekkl sérlega þunigir.
May frænka tók upp tehett-
una, sem hún var að sauma og
renndi til mín hornauga gegn
um nýju tvöföldu gleraugun.
— Þú veizt það sjálf, Jenny,
að þú þarft a. ekki að halda
áfram með þetta lengur en þú
sjálf kærir þig um. Ef þú legg-
ur aurana þína í púkk með mér,
gætum við komizt prýðilega af
hérna í þessu litla húsi, og jafn
vel fengið konu á morgnana í
erfiðari verkin, býst ég við. En
ungar stúlkur eru svo sjálfráð-
ar nú orðið.
Svo gaf hún mér ágætis
te með súkkulaðiköku, sem hún
hafði bakað sjálf. Eftir teið hélt
ég í margar hespur, sem hún
þurfti að vinda.
— Það er verst, að þú skulir
ekki koma miklu oftar, elskan.
Það er svo óþægilegt að nota
stóla til að halda í hespurnar.
Og allan þennan tima voru
alilar klukkumar í hörkugangi.
Engin þeirra var nokkumtima
rétt, en sú í eldhúsinu var
venjulega tíu mínútum of fljót.
Ég laug upp einhverju kvöld-
boði og slapp burt áður en ég
færi að öskra upp yfir mig.
Einhvem veginn lifði ég af
þessar þrjár vikur, sem eftir
voru og svo kom kvöldið, þeg-
I þýóingu
Páls Skúlasonar.
ar Jack sagðist ætla að verða
kominn en kom ekki, og beið
ekki við búðardyrnar eins og
hann hafði lofað. Þá fyrst vissi
ég fyrir atvöru, að ég var raun-
verulega ástfangin af hon-
um. Ég hafði þvegið á mér hár-
ið, farið í nýja rauða blússu
og búið til ketköku, sem beið
tilibúin að stinga henni I ofn-
inn, og svo kom hann ekki. Ég
beið nú dálitið, en það var kalt,
þvi að þetta var snemma i októ-
ber, og ég átti enga almennilega
vetrarkápu, svo að ioksins fór
ég bara helm og kveikti á gas-
ofninum. Ég kveikti iika á bak-
arofninum, þvi að ég vildi ekki
eyðileggja kökuna, og svo lagð-
ist ég bara fyrir og grenjaði
mér til óbóta.
Ég var enn með dálít-
inn hiksta, hárið út um allt and
liitið og nefið á mér áldka rautt
og blússan, þegar barið var fast
að dyrum hjá mér, og þar var
Jack kominn. Ég féll bara í fang
ið á honum og hann kyssti mig,
eins og hann ætlaði aldrei að
hætta, og bæði bulluðum við ein
hverja vitleysu, og hlustuðum
naumast hvort á annað. Það kom
fram, að lestinni hans hafði
seinkað, og hann hafði komið
beint af stöðinni. Hann var nú
allur btvnndur af Miðjarð-
arhafssólinni og hárið á honum
var orðið ofurlítið ljósara en
augun brúnni en nokkru sinní
áöur. Ég gat ekki haft af hon-
um augun og loks áttaði ég mig
á því, hvernig ég mundi líta út
í hans augum, og ég faldi and-
liitið á mér upp við öxlina á hon
velvakandi
Velvakandi svarar í sima
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
0 Lýst eftir kolum
Torfi Ólafsson, Nýlendugötu
7 í Reýkjavík hringdi.
Torfi á suimarbústað, sem
gert er ráð fyrir að kyntur
sé upp með koium. Gallinn er
bara sá, að kol virðast vera
ófáanleg. Torfi sagðist hafa
ifengið keypt kol hjá „bænum"
— ennfremur stundum á Sel-
fossi og í Borgarnesi.
Nú væri þó svo komið, að
fokið væri í öll skjól, og á þess
um stöðum væri orðið kola-
laust.
Bágt á Velvakandi með að
trúa þvi, að ekki sé hægt að
drífa einhvers staðar upp
nokkra kolapoka. Ef einhverj-
um væri slákt dýrindi útbært,
ætti sá hinn sarni að láta
Torfa vita af þvi. Svo gæti
náttúrlega einhver útsjónar-
samur spekúlant séð sér leiik á
borði og farið að flytja inn
kol. Það hljóta að vera fleiri
en Torfi, sem þurfa stundium
að kynda með kolum.
0 Hugmyndafræði
og ásatrú
Sigurður Draumland sikrifar,
en bréf hans birtist hér stytt:
„1 tilefni af smágrein, sem
birtist í Velvakanda 8. maí sl.,
þar sem minnzt er á áisatrú
hina nýju, vill undirriitaður
taka undir ósk um að fá upp-
lýsingar um hugmyndafræði
og trúarathafnir hinnar nýju
hreyfingar ásatrúarmanna. —
Undirritaður gerir ráð fyrir,
að hugmyndafræði trúar þeirr-
ar, er myndaðist á Norður-
löndum um Óðin galdrakarl
og gáfnaljós eftir dauða hans
sé nú gjörsamlega úrelt og
þess vegna hljóti hiugimynda-
fræði nútíma ásatrúar að verða
allt öðru visi. Þetta er aðalat-
riðið.
Um hugmyndafræði ásatrú-
ar hinnar elidri eru tii allmiikl-
ar heimildir. Þær er fyrst að
finna í fyrri hluta Ynglinga-
sögu og í Heimsikringlu,
kenndri við Snorra Sturluson.
Við Snorra er og kennd bðk
að nafni Edda. Þar eru skráð-
ar þjóðsögur eða helgisagnir
ættkvísla eftir daga Óðins. —
Þetta munu vera „guðspjöli"
eða „bifelía" þeirra ættbálka,
sem voiu að dreifasit um
Skandinavíu og Eystrasalits-
lönd lengi siíðan.
Þessi foma áisatrú virðist
fyrst líta dagsins ljós eftir að
Asíuþjóðflokkurinn Æsir kom
til Skandinavíu og fer að
taka á sig mynd að Óðni dauð-
um. Hvað verið hefur í trúar-
brögðum Óðins og mamna hans
er ekki Ijóst, en eitt er þó
mokkum veginn víst: Heiðin-
dómur eftirkomenda Óðins ber
með sér mörg sterk einkenni
þess að hafa upphaflega verið
kominm úr frumkristni og þó
öliiu fremur frá hugmyndakerf
um, sem sniðin eru eftir trúar-
brögðum, eldri bœði ásatrú og
kristindómi.
Óðinsmenn virðast hafa ver-
ið gáfuð villidýr. Þeir missa
smám saman samband við þau
menningarkerfi, sem þeir voru
upprunmir úr — semnilega
langt í austri. Þeir taka svo
fyrir að mynda trúarbrögð um
Óðin og día hans. Hugmynda-
fræði þeirra tima var allt öðru-
vísi en nútimamanma, og mjög
svo margvísleg, alllt eftir for-
imgjum og andlegum sjóndeild
arhringum. Ósjálfrátt lifa eftir
og viðhaldast áhrifaatriði í
trúarbrögðum þeirra og trúar-
athöfnum, sem komin eru
langt að úr fyrmsikunmi.
Og það er lyglmál, að trúar-
brögð fyrir daga Krisits frá
Nazaret hafi verið smeydd
manmúð, mildi og kærleiika.
Oft getur virzt svo sem
menn fyrr á timum ha'fi haft
tii brumrns að bera jafmmiikinn
amdlegan og verklegam þrosika
og þeir mútímamenm, sem
gæddir munu vera beztum gáf-
um og manmúðarþroska.
0 Nútíma-ásatrú
Það, sem mig larngar til þess
að vita er þetta: Hvar ætlar
hin nýja ásatrú að stamda í
straumi nútímams? Hvermig er
hugmyndafræðim, er hún hlýt-
ur að byggjast á, með tiMiti
til líðamdi stundar? Hún hefur
emga stuðnimgsrót i ásatrú
Óðimskynslóða.
Ætia má, að Óðinm hafi ver-
ið einm af þeim sérhæfileikams
spámömnum, sem fram koma
og ieiða eftir beztu getu fylgj-
endur sína eftir hugmynda-
fræðum, sem þeim þykja hent-
ug, þótt sjálfir kunni þeir að
vera margvísari.
Kristur fór aðra leið. Hanm
gekk ódulimm, beimt fram, með
sanmleikanm við hún. Hamm
hlaut verðlaumin tvemn, kross-
festimguna og það, að manmkym
ið tók að nefna hamm Guðs-
son. Af þessu hefiur svo hlotizt
mikiill heilaspumi og biblíuleg-
ur misskiiningur. Upphafs-
maður Óðimsátrúnaðar var
hæfileikum gæddur forinigi,
ættaður að langferðatali frá
Ausiturlömdium. Hamn studdist
við fundim rök og vildi betur
en eftirkomendurmir voru
menn til að taka við. Svoma
fór mú að miklu leyti með
kristnu hugmyndafræðima ilika.
Verkin sýna merkin.
Sigurður Draunilamd.“
geysilegt litaúrval
af Vouge-sokkabuxum
og Vouge-sportsokkum
Póstsendum