Morgunblaðið - 05.09.1975, Síða 27

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 5. SEPTEMBER 1975
27
Þorkell Þóröar-
son — Kveðja
F. 7. febrúar 1918.
D. 17. ágúst 1975.
Brostin harpa blikna lauf
þú sefur.
Blómstrin anga fölna sjást ei meir
eins og sönglag samt þú lifað hefur.
Matthfas Jochumsson.
Hann pabbi er dáinn.
Hvað getur maður sagt á stund
sem þessari. Maður sem aldrei
varð misdægurt hér áður fyrr.
Maður sem hafði unnið myrkr-
anna á milli í sveit og siðan í
allskonar verkamannavinnu og
aldrei orðið veikur er allt í einu
orðinn heilsulaus sjúklingur af
veiki sem á tæpum átta árum hel-
tekur hann svo að hann deyr að-
eins 57 ára að aldri.
Hann sem maður vonaði að yrði
ekki tekinn frá manni svo fljótt
þó að við vissum að hann væri
veikur, þá trúði maður þvi ekki að
hann þessi stóri sterki maður yrði
að velli lagður svo fljótt.
En enginn ræður við manninn
með ljáinn og hann sigrar ávallt
að lokum þó hart sé barizt á móti.
En það er margs að minnast,
svo margs að ekki dygði minna en
heil bók til að segja frá því öllu.
Pabbi og mamma byrjuðu að
búa saman að Hvammi í Kjós,
meðan við vorum smádrengir og
hann tekur okkur föðurlausa upp-
á arma sína og tekur að sér að ala
okkur upp og gerir það af svo
mikilli góðvild og alúð að hvergi
ber skugga á.
En með mömmu eignaðist hann
systur okkar, Dísu, eins og
við köllum hana og unni hann
okkur jafnheitt henni. Þetta lýsir
gleggst því göfuglyndi sem hann
sýndi okkur. Hann gaf okkur líka
þá stóru gjöf að mega nota föður-
nafn sitt og höfum við gert það æ
síðan með þakklæti.
Pabbi kenndi okkur snemma
uppáhaldsíþróttir sínar, skák og
glímu, og þreyttist aldrei á því að
tefla við litla snáða sem ekki
kunnu nú mikið þá frekar en nú.
Ekki man ég að hann neitaði
nokkurn tímann tafli þó oft væri
mikið að gera á stóru heimili og
leyfði hann þá strákum oft að
vinna og þóttust þeir þá heldur
góðir en ég er ekki frá því að
sumir hafi hlegið I laumi.
Fram eftir aldri hafði pabbi
þann sið að svæfa yngri piltinn
með söng og var þá oft mikið
sungið og oft lengi og var það þá
svona upp og ofan hver sofnaði út
frá söng hans. Pabbi fór oft á
veiðar og fengu þá strákarnir að
fara með og voru stoltir af því að
betri skyttur fundust ekki f þeirri
sveit og þótt víðar væri leitað.
Pabbi átti mikið af skyldfólki í
Kjósinni.
Eins og flestir vita er hann
fæddur í Elífsdal 7.2. 1918 og ólst
þar upp ásamt átta systkinum hjá
foreldrum sínum, Þórdfsi Ölafs-
dóttur og Þórði Oddssyni og má
segja að meirihluti Kjósverja sé
skyldur honum. Þegar við flytjum
frá Hvammi gerðist hann ráðs-
maður að Kiðafelli í Kjós hjá
Hjalta bónda og fórust honum
+
Hjartkær maðurinn minn og faðir okkar,
ÓLAFUR EGGERT ÞORSTEINSSON,
Skagabraut 34,
Akranesi
andaðist í Sjúkrahúsi Akraness 4. september.
Ólafina Ólafsdóttir,
Ólafur Heiðar Ólafsson,
Ólaffna Sigrún Ólafsdóttir.
Bróðir okkar, +
KRISTINN THOMSEN,
andaðist 30. ágúst á Nörrehospital í Kaupmannahöfn.
Systkinin.
t
Faðir minn og tengdafaðir
HENRY SCHEITHER,
ræðismaður,
lézt að heimili sínu i Weesen am Walensee, Sviss 3. þ.m.
Jóhann Scheither og Katrln Jónsdóttir.
+
Eiginkona mín,
ANNA S. SIGURJÓNSDÓTTIR, 1
andaðist á Borgarspitalanum aðfararnótt miðvikudags.
Fyrir mína hönd, barna, tengdabarna og barnabarna,
Kristjðn Fr. Guðmundsson.
+
Eiginkona min,
SIGRlOUR KONRAÐSDÓTTIR,
Reykjanesvita,
sem andaðist 29. ágúst verður jarðsungin frá Þjóðkirkjunni i Hafnar-
firði laugardaginn 6. september kl. 1 1 fyrir hádegi.
Fyrir hönd barna, tengdabarna, barnabarna og annarra aðstandenda,
Sigurjón Ólafsson.
þau störf vel úr hendi. Þaðan
flytjum við svo suður í Garða-
hrepp að Lyngholti og bjuggum
þar í nokkur ár og þá sá pabbi um
rófur og kartöflur fyrir eigand-
ann ásamt öðrú. Siðan byrjar
hann starf sitt á Keflavikurflug-
velli í þágu hersins sem pipulagn-
ingamaður og starfaði þar á með-
an kraftar hans leyfðu og fékk
hann viðurkenningu fyrir vel
unnin störf í þágu þeirra.
Minntust hans bæði starfsfélag-
ar og vinnuveitendur með blóma-
krönsum á útfarardegi hans og
sannar það hverskonar gæfu-
menni þarna hefur fallið frá og
allt of fljótt.
Við viljum þakka pabba fyrir
allt sem hann hefur gert fyrir
okkur og við þökkum Guði fyrir
að hafa leyft okkur að njóta ástar
og góðvildar hans sem virtist
óþrjótandi.
Og við vitum, að ef annað og
betra lif er til þá nýtur hann þess
örugglega núna, þess óskum við
af öllu hjarta.
Við viljum einnig þakka eftir-
lifandi konu hans, Sigriði Sól-
mundardóttur, sem af umhyggju
og ást hefur staðið við hlið hans í
þessum veikindum, fyrir vel-
vild hennar í okkar garð og von-
um við að Guð hjálpi henni í
raunum hennar og erfiðleikum.
Bennie og Ösli.
Anna Tómasdótt-
ir — Minning
F. 10. maf 1967.
D. 11. ágúst 1975.
Vertu sæl vor litla, hvfta lilja
lögð í jörð með himnaföður vilja
leyst frá lífi nauða,
Ijúf og björt f dauða
lézt þú eftir litla rúmið auða.
Vertu sæl svo litla Ijúfan blíða
lof sé Guði, búin ertu að strfða.
Upp til sælu sala
saklaust barn án dvala
lærðu ung vió engla Guðs að tala
Matthfas J.
Fátt er eins furðulegt sem mæt-
ir á lffsleiðinni sem það, a dauð-
inn velji sér herfang meðal barna.
Enn sýnist svo sem allar götur
liggi upp og fram, sólskin og vonir
á vegi.
Samt er hægt að hugsa þetta á
annart veg. Ævin er í raun og veru
ekki rétt mæld í dögum og árum.
Stutt ævi getur verið eins áhrifa-
mikil og löng ævi.
En nú er Anna litla komin til
Guðs á öruggan og góðan stað og
þarf ekki lengur að stríða. Hún
sem var búin að strfða í rúmt eitt
langt ár, en við stöndum öll vopn-
laus gagnvart dauðanum. Þegar
litið er til baka og hugsað um
þennan stutta tíma, sem við
þekktum hana, þá er margs að
minnast, það voru stuttar sam-
verustundir en góðar.
Anna litla mun aldrei gleymast
okkur. Hver átti fallegra bros en
hún? Bros, sem heillaði okkur öll,
eins kátína hennar og kimni, sem
gat leitt í burtu allan þann sárs-
auka, sem nísti hjörtu okkar
hinna.
Lítil stúlka, sem gleymir eigin
þrautum i samúð og hjálpfýsi við
aðra minnimáttar. Hún er ljós
frá himni góðleikans. Telpan sem
gleðst yfir öllum undrun í dýrð
hvers dags, þótt sjúkleiki ræni
hana krafti til leikja með öðrum,
hún er fyrirmynd okkar, sem tök-
um alheil gjöfum lífsins.
En einmitt þánnig var hún
Anna okkar, bæði heima og á spít-
alanum hetja, Ijós og fyrirmynd.
Já, við söknum hennar og gleðj-
umst þó ýfir að hafa átt samleið
með henni. Hún gaf svo mörgum
gleði bæði á spítalanum og heima,
þar átti hún einnig sinn sólar-
geisla, litla bróður, og alltaf átti
hún þrek fyrir hann og hin systk-
inin. Hún hefur líka gefið sorg en
það var ekki hennar sök. Það var
hið óumflýjanlega.
Foreldrum Önnu og systkinum
vottum við innilega samúð. Bless-
uð sé minning hennar. Þeir deyja
ungir sem guðirnir elska.
Vinir.
„Hví var þcssi bcður buinn, barnið kæra,
þér svo skjótt? Svar af himni hcyrir trúin
hljóma gcgnum dauðans nótt, það cr kvcðjan
„kom til mín.“
Kristur tók þig hcim til sín.
Þú crt bicssuð hans í höndum,
hólpin sál mcð Ijóssins öndum.“
(Björn Halldórsson)
Mann setur hljóðan er staðið er
frammi fyrir þvf að yndisleg vin-
kona, rúmlega 10 ára gömul er
hrifin burt frá ástrfkum foreldr-
um og systkinum, en „drottinn
gaf og drottinn tók“.
Hún var búin að heyja harða og
langa baráttu við ólæknandi sjúk-
dóm; aðdáunarvert þrek og dugn-
aður foreldra önnu litlu og henn-
ar sjálfrar, trúin á Guð og hans
miskunn var þeim og er huggun
harmi gegn, eins og öllum þeim er
trúa og treysta honum einum er
öllu ræður. Elsku litla vinkona þú
Framhald á bls. 20
Svanhildur Þorbjörns-
dóttir —
Þau undu §er glöo við það
cins og það var,
þau önnuðust kyrrláta
hcimilið þar
og hlúðu að börnunum bæði.
Með höndunum iðnu þau
höfðu það byggt,
sem hér var með dugnaði og
samlyndi tryggt.
Þau vonuðu, og við,
að það stæði.
(Þorsteinn Erlingsson)
Það var skarð fyrir skildi, allir
urðu harmi slegnir, frændur aust-
an hafs og vestan, er sú frétt
barst, að sunnudaginn 3. þessa
Kveðja
mánaðar hefði látizt á þingvöllum
í sumarhúsi sínu frú Svanhildur
Þorbjörnsdóttir, aðeins fertug að
aldri. Skyndilega kölluð til starfa
á æðra tilverustigi. Tilveran hinu-
megin handan hinna jarðnesku
landamæra er ekki i órafjarlægð,
né i neinni þoku. Lffsskoðun sem
þessi er fögur og björt, byggð að
öruggum staðreyndum. Hún hefir
veitt miklum sæg manna og
kvenna trú á höfund tilverunnar,
sem þeir höfðu annaðhvort aldrei
haft eða þá misst, nýja trúa á lífið
+
Við þökkum samúð og hlýhug við andlát og útför
SJAFNARBJÖRNSDÓTTUR,
Bjöm Glslason,
Linda Lee Dupuis, Debora S. Dupuis,
Laufey B. Dupuis, DavlS Andrésson,
Margrét Björnsdóttir, Ingiberg Ólafsson,
Birna Bjömsdóttir, Þorgeir Theódórsson,
Elva Bjömsdóttir, Ingimundur Jónsson.
og barnabörn.
+
Okkar beztu þakkir til ykkar allra er sýndu okkur hluttekningu og
vinarhug við fráfall og útför eiginmanns mins, föður okkar, tengdaföð-
ur og afa,
PÉTURS JÓNSSONAR,
vélstjóra,
Gufuskálum.
Hrefna Matthfasdóttir, Jón Pétursson,
Matthias Pétursson, Sigurjéna Sigurðardóttir
Ingibjörg Pétursdóttir, og barnabörn.
og tilgang þess, nýja vissu um
endurfundi allra ástvina.
Svanhildur var fædd í Reykja-
vík. Foreldrar hennar eru hinir
góðkunnu borgarar frú Sigríður
og Þorbjörn Jóhannesson.
Snemma gerðist Svanhildur hin
röskvasta, kappsöm, en gætin f
orðum og athöfnum, eftirsóttur
starfskraftur vegna dugnaðar,
einstaks eldmóðsáhuga, vinsæll
vinnufélagi, vinföst, ræðin og
skemmtileg. Geðrfk og hreinskipt-
in var hún og gat orðið harð-
skeytt andstæðingum, en dreng-
lyndi hennar brást aldréi. Góð
húsmóðir.
Eftirlifandi eiginmaður hennar
er Guðmundur Jóhann Friðriks-
son, góður drengur, hlédrægur og
dulur, hinn mesti drengskapar-
maður. Þau hjón Svanhildur og
Guðmundur studdu eftir fremsta
megni að menntun sinna 5 glæsi-
legu og prúðmannlegu sona. Ljóst
er að heimilið að Guðrúnargötu 9
hefir orðið fjrir óbætanlegu
tjóni.
Eignimanni, sonum, foreldrum
og öðrum aðstandendum votta ég
mína dýpstu samúð. Bið frænku
minni blessunar á Paradísarsviði
næstu tilveru. (
H.V.