Morgunblaðið - 24.03.1979, Side 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 24. MARZ 1979
MORöJKí-
KAFFINU
íö Q\jfl
GRANI GÖSLARI

Því eigum við að kalla á lögg-
una? Þau fá vonandi útrás á
þessum lokaða fundi sínum!
Ég sé ekkert fyndið í fari yfirþjónsins — sendu hann heim til sín
í leigubíl!
Pabbi — Má ég fá kúbeinið í
kvöld?
Hrakningasaga
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
í skemmtilegum viðræðuþætti í
lok Stórmóts Bridgefélags
Reykjavíkur spurði Jakob R.
Möller sigurvegarana, hina
norsku gesti félagsins Per Breck
og Reidar Lien, hvort þeir myndu
eftir nokkrum sérstökum spilum
úr mótinu. Af litillæti svöruðu
þeir því báðir neitandi þó vitað
væri, að eflaust mætti finna mörg
spil, sem hefðu fengið laglcga
meðferð í höndum þeirra.
Athugull áhorfandi sagði mér
stuttlega frá einu spili, þar sem
Per Breck þurfti að finna tromp-
drottninguna í annars ómerkilegu
spili.
Suður gaf, allir utan hættu.
Vestur Norður S. 5 H. ÁG5 T. ÁK10653 L. 942 Austur
S. ÁG943 S. D76
H. 94 H. D82
T. 72 T. G984
L. Á1083 Suður L. KD5
S. K1082 H. K10763 T. D L. G76
COSPER
COSPER
Einskær öfund fólksins á efri hæðinni yfir því aðvið
fáum okkur gjarnan vínglas á sunnudagskvöldummeð
matnum.
Við erum hér tvær stúlkur frá
Grundarfirði og okkur langar til
að segja frá hrakningum sem við
lentum í og þeirri gestrisni sem við
nutum í Hvítárvallaskála.
Við lögðum af stað frá Reykja-
vík kl. 2 eftir hádegið, sunnudag-
inn 11. mars, á leið til Grundar-
fjarðar. Þegar við komum í Leirár-
sveitina (nánar tiltekið við Skipa-
nes) þá var veðurofsinn slíkur að
við lentum í umferðarhnút vegna
lítilla bíla sem sátu þar fastir. (Við
vorum í 17 manna rútu). Við
sátum föst þarna í þrjá tíma og
sama sagan endurtók sig í brekk-
unni fyrir ofan Hvítárvallaskál-
ann. Þá var klukkan 8.30 að kvöldi.
Nokkrir farþeganna gengu í skál-
ann til þess að láta vita að rúta,
full af fólki, væri föst þarna rétt
hjá og fólkið, sem var rennandi
blautt af því að ýta litlum bílum
sem voru fyrir, hafði heldur ekki
komist á salerni síðan við lögðum
af stað frá Reykjavík. Var fólkið
því orðið fremur illa haldið.
Gestrisnin sem við mættum í
fyrrnefndum skála var slík, að á
mínútunni kl. 9 var fólkið rekið út
úr skálanum og þegar við komum
þangað hálftíma síðar var það með
naumindum að við fengjum olíu á
rútuna. En að við, farþegarnir,
fengjum að komast á salerni eða
skipta um föt var af og frá, hvað
þá að fá sér eitthvað að borða. Við
urðum því að fara út í stórhríð og
skafrenning og létta á blöðrunni á
bersvæði.
Er við komum í Borgarnes kl.
rúmlega 11 um kvöldið var búið að
loka veitingaskálanum en okkur
var strax hleypt þar inn og hitað
kaffi sem okkur var borið ásamt
smurðu brauði og þar skiptum við
líka um föt. Heldur voru móttök-
urnar betri þarna.
Við viljum koma á framfæri
persónulegu þakklæti til starfs-
fólksins á veitingaskálanum í
Borgarnesi. Þess má að lokum geta
að þegar við komum loksins heim
var kl. 5.30 að morgni.
Rúna 6691-9935
Jóhanna 5043-1126
• „Fiskur undir
steini?“
Vegna skrýtinnar fréttar í
Morgunblaðinu í gær um að ýmis
samtök hafi lýst sig hlynnt lengri
opnunartíma veitingahúsa en nú
er, langar mig til að spyrja:
Algengt var, að austur og vestur
fengju 110 í spaðasamningi eða
50—100 í þrem hjörtum suðurs. En
Per lenti á hálum ís þegar hann
varð sagnhafi í fjórum hjörtum
eftir þessar sagnir:
Suður Vestur Norður Austur
P P 1T P
1H 1S 2 T 2 S
3 H 3 S 4 H allir pass.
Fyrri hjartasögn suðurs sagði
frá neikvæðri hendi og síðan hefur
hann sjálfsagt aðeins ætlað að ýta
andstæðingunum í 3 Spaða en
Reidar treysti honum eðlilega til
að fara ekki of marga niður í
gameinu.
Vörnin tók strax fjóra slagi á
svörtu litina og austur spilaði þá
spaða. Og Per var þá ekki í vafa
um hvers vegna hann spilaði
spaðanum frekar en öðrum lit.
Trompaði í borði með gosa, tók á
trompás og svínaði „ganske frækt"
fyrir drottninguna og hafði með
því tök á spilinu. Samgangserfið-
leikar yfirunnir og lágmarkstap,
aðeins 50, orðið staðreynd.
Hverfi skelfingarinnar
ræði. Og fáeinum mánuðum
síðar samþykktu bæjaryfirvöld
í Silkiborg áætiun Berthu. Þeg-
ar iiða tók á sumarið og fyrstu
vinnuvélararnar komu á vett-
vang að ryðja ióðir, gaf hinn
sjúki eiginmaður Berthu upp
öndina — mun hafa þjáðst af
skorpulifur. Og þá færðist nú
sannarlcga fjör í leikinn og
þegar árið var að líða f aldanna
skaut var verkinu lokið og
vinnuvélarnar hurfu á braut.
Gamla heimreiðin var nú
orðin breiður og steinsteyptur
vegur sem undir nafninu
Bakkabæjarvegur bugðaðist
frá þjóðveginum og inn á milli
viðivaxinna ása. Vcgurinn lá
framhjá bænum sjálfum í hæfi-
legri fjarlægð. Sfðan var gerð-
ur annar vegur, sem var kallað-
ur Primuiavegur og tveir litlir
spottar enn, (kornavegur og
Beykivegur. Allir þessir spott-
ar enduðu í blindgötu. Akandi
var því aðeins hægt að komast
inn í hvcrfið eftir Bakkabæjar-
vegi.
Og cnn hélt iðjan og athöfnin
áfram. Nú komu mælingamenn
og verkfræðingar á vettvang
og mældu upp íóðirnar. Engin
skyldi vera yfir þúsund fer-
metrar en engin heldur minni
en sex hundrað.
Og þegar trén skrýddust
laufi sínu nokkrum mánuðum
si'ðar var farið að selja Bakka-
bæjarlóðirnar og salan gekk
greiðlega — lóðirnar runnu út
eins og heitar lummur. Miiljón-
irnar flæddu inn á bankareikn-
inginn hjá Berthu og þcgar
kom fram að jólum var búið að
selja allar lóðirnar átta tíu og
fimm talsms, allar undir ein-
býlishús og raðhús.
Og síðan hófst uppbygging
fbúanna. Og nú er allt iöngu
byggt og meira að segja eru
garðarnir farnir að fá dáiftinn
garðasvip. Þjónustustofnanir
hafa einnig komið til. Á horn-
inu á aðalveginum og Bakka-
bæjarvcgi hefur verið sett upp
bensfnstöð og þar er einnig
kjörbúð Davids Petersens.
Fólkið sem býr í Bakkabæj-
arhverfinu sem er í aðeins
fimm kílómetra fjarlægð frá
miðborg Silkiborgar er að
megninu til ungt fólk sem býr
friðsælu heimiiislffi og finnst
hjálpfýsi og náungakærleikur
sjálfsagður hlutur. Víst eru
innan þessara myndarlegu
húsa fjölskyldur sem hegða sér
öðruvísi en maður teldi hyggi-
legt. Og ekki hvað sízt vegna
þess að því verður ekki neitað
að nágrannarnir fyigjast með
þeim.
Tökum nú til dæmis Elmer-
hjónin. HANN er rithöfundur
og skrifar blóðidrifnar morð-
sögur. HÚN er tækniteiknari
og vinnur á arkitektaskrif-
stoíu. en einnig tekur hún
vinnu heim. Það hefur einhvern
veginn æxlast svo að þau falla
ekki alveg inn í myndina í
Bakkabæjarhverfinu. í fyrsta
lagi eru þau ættuð frá Kaup-
Eftir Ellen og Bent Hendel
Jóhanna Kristjónsdóttir
snéri á íslenzku.
mannahöfn og það í sjálfu sér
telur margt skikkanlegt fólk
verulega móðgandi. í öðru lagi
er Bo eins og áður segir rithöf-
undur sem skrifar glæpasögur
um kynóða morðingja og
bankaræningja. Það er að segja
hann er hálígerð landeyða.
Ilvers vegna getur maðurinn
ekki fengið sér ærlega vinnu?
Ef hann hefði nú til dæmis
unnið við að gera við hítatæki
eða keyra vörubfl, ólíkt væri
það nú viðkunnanlegri vinna.
En að fara á lappir seint á
morgnana og reika um skóginn
kannski tfmunum saman.
Eigra svo heim og berja á ritvél
cinhverja vitleysu. FuIIorðinn
karlmaður gat ekki verið
þekktur fyrir þetta, sögðu
inargir í Bakkabæjarhverfinu.
Og svo sat hann kannski fram
á nótt og það var ljós í húsinu
fram undir morgun. Auk þess
— og ekki sfzt er sambúð
þeirra Kirsten og Bos öldungis
ekki eins og hún ætti að vcra.
Stundum eru þau svo hávær að