Morgunblaðið - 08.11.1985, Side 12

12 B
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 8. NÓVEMBER1985
FÓLKÁ
FÖSTUDEGI
A bak
, við
gnmuna...
KATRÍN SIGURÐARDÓTTIR SÖNGK ONA
Það er myrkur í óperunni.
Skyndilega kviknar Ijós og
varpar geisla á sviðið. I Ijósinu
stendur hún, Katrín
Sigurðardótlir óperusöngkona.
Þannig man ég hana fyrst.
Sfðan kvikna Ijósin hvert af
öðru og þau hin koma í Ijós:
söngvarar. hljómsveitarstjóri. leikstjóri. Þetta var
líkt og skyggnilýsingar.
Við vorum komin til að hefja cefmgará
óperunni Miðillinn eftir Menotti. Það var fyrir
tveimurárum. Þuríður Pálsdóttirfór með
hlutverk svikamiðilsins Flóru. Katrin söng dóttur
hennar Moniku oge'g ték mállausan sígaunastrák.
Þetta voru aðalhlutverkin. Fyrir mig var það
opinberun að kynnast óperunni Jnnanfrá"og
vinnu óperusöngvarans og þá ekki stst þeirri
atorku ogósérhltfni sem býr að baki Jeikandi
og léttri “frammistöðu í óperusýningu Þessa
dagana bregður Katrín léttilega fyrir siggrímu
Oscars í Grímudansleik Þjóðleikhússins.
Jæja, komdu þá og boröaöu
með okkur. Viltu ekki kjúkl-
ing? Diddi (sonurinn Sig-
uröur Hallmar) veröur
ánægöur. Væri þaö ekki upplagt?,
— sagöi hún loksins þegar hún
féllst á aö rabba viö mig.
Ég settist vlö eldhúsboröiö. Hún
gefur mér kaffi, svona eins og til
þess aö ég haf i eitthvaö aö dunda
viö meöan hún ræöst aö kjúkling-
unum. Ég fylgist með öruggum
handtökunum og rifja upp aö ég
hafi heyrt aö hún hafi upphaflega
lært píanóleik.
— Hvers vegna varð píanóleik-
ari óperusöng-
kona?
Hún litur
augnablikámig
einsog hálf-
hvumsayfir
spurningunni,
heldursíöan
áframaöfástvið
kjúklingana. Svar-
ar, um leiö og hún
stráir salti á kjötiö:
„Ég byrjaöiátta
ára aölæraá
píanó heima á
Húsavík. Fórsíðan
suöurþegarég
varðsextánáraog
settist íTónlistar-
skólann í Reykja-
víkmeöpíanósem
aöalgrein.þvíég
haföi helst í huga
aö veröa píanó-
kennari. Fyrsta
veturinn vann ég
meðfólki úrtón-
menntakennara-
deild sem var aö
læra söng og öör-
um sem voru t.d. að læra á f iölu og
trompet. Ég hef gaman af því aö
vinna meö ööru fólki. Heima á
Húsavík spilaöi ég stundum á píanó
ísýningum Leikfélagsins, t.d.
Skugga-Sveini."
Hún hefur lokiö viö að krydda
kjúklinginn og stingur honum í ofn-
inn. Á meöan læt ég hugann reika
til Leikfélagsins á Húsavík, sem um
árabil hefur veriö eitt athyglisverö-
asta áhugaleikfélag landsins og þar
hafa veriö í framvaröarsveit hin
kunnu hjón Siguröur Hallmarsson
og Herdís Birgisdóttir, foreldrar
Katrínar. Hún snýr sér frá ofninum.
„Ég eyddi mörgum stundum á
æfingum leikfélagsins þegar ég var
aö alast upp en aöeins einu sinni
komst ég upp á sviö. Þaö var í
Puntila og Matti. Ég lék Hellu, dótt-
ur Rauöa Súrkala og sagöi eina
setningu: „Viö viljum vera kjur
herra Puntila.".
Hún er sest viö boröiö hjá mér
en samstundis hringir síminn.
Nemandi tilkynnir forföll og eftir
smaspjall er ákveöin kennslustund
á öörum tíma. Hún kennir nefnilega
söng viö Söngskólann í Reykjavík.
„ Viö vorum aö tala um píanónám-
iö," segir hún aö samtali loknu og
hefur ekki glataö þræöinum.
„Mér fannst aö píanónámió yröi
of einhæft, langaöi ífjölbreyttara
nám og grípa niöur á fleiri stööum.
Píanóiö kraföist svo mikillar yfir-
legu sem var of einhæft fyrir mig
og mig langaöi ekki aó kenna börn-
um á píanó þaö sem eftir væri
ævinnar. Ég ákvaö því aö fara í tón-
menntakennaradeild, sem átti bet-
ur viö mig. Þar varö maóur m.a. aö
læra söng og fyrsti kennarinn minn
var Þuríöur Pálsdóttir. Því miður
veiktist hún, en þaö var huggun
harmi gegn aö ég fékk nokkra tíma
hjá Guörúnu Á. Símonar. Síðan
sótti ég söngtíma til Guörúnar
Sveinsdóttur, sem var gömul og
gegn kona. Hún komst aö því
hverra manna ég væri og sagöi mér
frá því aó langafi minn heföi veriö
mikill áhugamaöur um langspil.
Hún var svo hrifin af þessu aö eftir
þaö fékk ég eiginlega betri fræöslu
um langspil en söng. Útaf píanón-
áminu notaöi hún mig mikiö til aö
spila undir hjá öörum söngnemum.
Líklega hefur henni þótt ég hæfa
betur í þaö en aö syngja sjálf,~ segir
Katrín og hlær og bætir síöan við:
„Þaö vill enn loða viö mig. “
Tímarnir
hennar Níní
Stundum þegar ég er aö syngja
opinberlega hef ég staöiö mig aö
því aó spila meö í huganum. Og
reyndar ekki bara þaö, því ég hef
staöið mig aó því aö fingurnir væru
komnirafstaö!"
Hún hlær þessum hlátri, sem mér
finnst eingöngu óperusöngkonur
hlæja. Hann er óútskýranlegur. Á
ööru sviði. Síðan heldur hún áfram:
„Þetta er reyndar ekki svo galið, þvi
stundum hefur komiö sér vel aö vita
nák væmlega hvaö er aö gerast hjá
undirleikaranum. Þaö kom fyrir mig
á tónleikum um daginn aó koma of
snemma inn í miöju lagi og þá fór ég
yfir í huganum hvað ég myndi gera
ef ég væri sjálf undirleikari. Þannig
gat ég verið viðbúin viöbrögóum
undirleikarans. Þetta bjargaöist.
Þaö er undravert hvaö mikiö getur
þotiö i gegnum huga manns á sek-
úndubroti. Þettafórallt velog
sannfæröi mig um hve nauðsynlegt
þaö er fyrir söngvara aö hafa lært á
hljóöfæri og jafnvel fyrir undirleik-
ara aö hafa lært söngl Þaö vill alltof
oft brenna viö aö söngnemendur
fúlsi viö hliöargreinum eins og t.d.
tónf ræöi eöa sögu en í tónlist held
ég aö maóur geti aldrei kunnaó of
mikiö." Þar meö stóö hún upp og
fór aö hugsa aö meölætinu meö
kjúklingunum. Diddi kom inn og var
sendur út í búö eftir aö hafa rekiö
upp fagnaöaróp yfir rétti dagsins.
Ég haföi veriö aö drekka uppáhell-
ing og er nú boðið upp á expressó-
kaff i sem er tilbúiö. Ég segist vera
oróinn næstum saddur af kaffinu.
„ Auövitaö færöu þér almennilegt
kaffi," segir hún og heldur síöan
áfram meðan hún hellir í bollana:
að loknum fjórum árum íTónlistar-
skólanum lauk ég öllum prófum,
„nema" í söng og átti einnig eftir
æf ingakennsluna. Þaö kom af því
aö ég eignaóist Didda og vegna
veikinda. Ég ákvaö aö flytjast til
Húsavíkur og taka æfingakennsl-
una þar. Síöan fór ég eina helgi
mánuöárlega burtilaösækja
söngtíma hjá Þui íöi Pálsdóttur."
— Var þaö nóg?
„Nógl? Tímarnir hjá henni Níní eru
sko ekkert venjulegir. Þar er hálf-
tíminn eftirmiódagur. Ég var eins
og dóttir hennar og er reyndar aö
vissu leyti enn. Viö byrjuöum aö
vinna um hádegi og ekkert fariö yfir
hlutina á hundavaöi. Þegar klukkan
var oröin þrjú fengum við okkur
kaffi og héldum svo áfram aö vinna.
Venjulega fór ég ekki úr tímanum
fyrr en eftir kvöldmat, því ekki kom
annaö til greina en aö ég boröaði
hjá henni."
Ég finn ilminn úr ofninum og
horfi á kaff ibollann og hugsa aö hún
hafi lært fleiraen söng ítímanum
hjá Níní!
„Þetta fyri komulag var þvíekk-
ert síöra þegar upp var staöið.
Þegar ég lauk svo prófi frá T ónlist-
arskólanumgatégekkihugsaömér m
aö hætta í söngnámi. Þaö var fyrst
ogfremst vegnaþesshveNínívar |
skemmtilegur og ötull kennari, aó I
ég ákvaö aö fara í söngnám. Og því
áttiégekkieftiraösjáeftir. Þvíþar
hófst eitt skemmtilegasta tímabil
sem ég hef lifaö. Góöur mórall þar.
Kennararnir svo jákvæöir og innan-
handar. Viö vorum eins og ein stór
fjölskylda."
Sveittir lófar
og hœsi
Síminn hringir aftur. Katrín svar-
ar og nú er verið aö leita aö undir-
leikara fyrir hana vegna söng-
skemmtunar kvöldiö eftir. Máliö
viröist vera aö fá lausn þegar hún
leggur á. Snýr sér aö mér og spyr:
„Hvarvorumvið?"
— „í söngskólanum."
„ Vorum viö ekki komin lengra?"
— Hvaö varstu lengi þar?
„ Nú förum við fljótt yfir sögu. Þaö
ervið hæfi,“segirhúnoghlær. „Því
námiö þar hjá mér gekk fljótt fyrir
sig, þvítónmenntakennaranámiö
kom sér vel og auövitaö píanónám-
iö. Þaö hefur hjálpaö mór mikiö og