Morgunblaðið - 09.11.1985, Síða 12

12 B
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 9. NÓVEMBER1985
" -
fW* ■*
.**.<*,. : *
♦-*< <v';■__ j
...#'- .

* *
v; Wíwmmm,

í* f . ** » V í
p |fíí* 11?'' wl& ' jZP & * J V ^
—MMfcr ^ '^lr pr< •TL.&J** Z/' ’■ —í ’ •■
‘ ^PS-fx- ■ I- ’ ^7 -srw, ■.. ——
ar^LÉl c |»Sfcrr " • •" ^ " *! 5**- * » » _ ** ■■■-■':/ * /zy "ZS"* '** '
±^Z . *,• ■« á >%.• ■ —’•,**'*- *#? »>
— T* *. /" -. —v -sO —• ” - ■
“ TTl’
;> V
~***: */±
Frá Bolungarvík
Ljósmynd/Matz Wibe Lund
mér eftir að Sigmundur hafði
kynnt hnokkann. Eg dáðist að því
í huga mínum hversu innilega og
ástúðlega hann tók svona litlum
strák. Þessi atburður varpaði
skærri birtu í huga mínum og gerir
' y enn. Þessa minnist ég nú, er ég
bið Morgunblaðið fyrir kveðjuorð
mín.
Á liðnu vori hitti ég síðast Einar
á heimili sinu, þá orðinn þreyttur
eftir langan og strangan starfsdag
jarðvistaráranna. En allt var ljóst
og lifandi fyrir honum er hann
rifjaði upp ýmis atvik með móður
minni, löngu liðins tíma í Bolunga-
vík. Einar kvaddi okkur í útdyrum,
veifaði í kveðjuskyni, sterkri
hendi, ástúðlegum augum.
Einar Guðfinnsson, útgerðar-
maður í Bolungavík, var mikil-
menni. Einar naut í jarðnesku lífi
ástsældar og hylli. Æviferill Ein-
ars og frú Elísabetar var ímynd
vaxtar og viðgangs bæjarfélags
Bolvíkinga. Öll ævi þeirra er ljós
og órækur vottiir þess, hve miídu
einbeittur vilji og þrautsegja,
samfara góðum gáfum, fær afkast-
að og kærleiksríkar hugsanir.
Einar Guðfinnsson var einn af
leiðtogum Bolungavíkur á þessari
öld. Hann leiddi Bolvíkinga með
þreki sínu, hyggindum og dreng-
skap fram á leið til sæmdar og
sannra þjóðþrifa.
Einar Guðfinnsson rækti allt,
sem hann lagði fyrir sig eða átti
að gera, með stakri alúð og sam-
vizkusemi og gat sér traust og
vinsældir hjá öllum mönnum, sem
hann átti samskipti við.
Móðir mín og ég þökkum fjöl-
skyldu Einars og Elísabetar góð
og göfug kynni á þessum vegamót-
um og samfylgd alla og vottum
dýpstu samúð.
Helgi Vigfússon
Að áliðnu nóni þriðjudaginn 29.
október kvaddi Einar, tengdafaðir
minn, þennan heim.
Hann hafði haft orð á því degin-
um áður, að dagar sínir væru nú
taldir.
Lausnarstundin var honum ljúf.
Likaminn orðinn blaktandi skar,
en hugsun þó slík, að hann spurði
um gang mála fram til síðustu
stundar.
Lífsljósið slokknaði skyndilega i
miðri samræðu.
Farsælli lifsgöngu stórbrotins
athafnamanns var lokið. Mikil
umsvif og annríki fylgdu jafnan
lífi Einars og var það vissulega í
anda hans, að daginn, sem hann
féll frá, barst mikill sjávarafli á
land, og þvi mikið að starfa í fyrir-
tækjum hans.
Það var mikil gæfa Bolvíkingum,
að Einar og eiginkona hans, Elísa-
bet Hjaltadóttir, numu hér land
fyrir meira en sextíu árum. Ver-
aldargæði fylgdu þeim ekki, en rík
voru þau af athafnaþrá, bjartsýni
og áræði til að takast á við störfin
hér, þrátt fyrir, að flestu leyti,
erfiðar aðstæður.
Einar hóf sjóróðra strax í
bernsku. Gerðist síðar formaður,
útgerðarmaður, fiskverkandi og
kaupmaður. Hafði frumkvæði i
viðskipta- og athafnalífi og var
stofnandi fjölda fyrirtækja í sjáv-
arútvegi. Falinn var honum marg-
víslegur trúnaður í almannaþágu.
í barnæsku átti Einar aðeins
kost á tveggja vetra námi. Hugur
hans hneigðist þó sannarlega til
mennta, en aðstæður leyfðu það
ekki, og fann hann oft sárt til þess
siðar á lífsleiðinni.
Hans hlutskipti varð því, einsog
svo margra þeirrar tíðar manna,
að ganga í lífsins skóla. Til þess
var hann fjölmörgum kostum bú-
inn.
Hann var eðlisgreindur, heilsu-
hraustur, óvenjulega áræðinn,
stórhuga bjartsýnismaður. Fljótur
að hugsa og að taka ákvarðanir,
hugkvæmur, samviskusamur og
áreiðanlegur. Heilsteyptur, vilja-
sterkur, en geðríkur. Ávallt var
hann hvetjandi. Hann hafði til að
bera mikla víðsýni og skilning á
þörfum samfélagsins í efnalegu og
andlegu tilliti, og lá ekki á liði sínu.
Einar var árrisull og gekk
snemma til starfa sinna. Honum
var ljós sú staðreynd, að morgun-
stund gefur gull í mund.
Miklum athöfnum í áhættusöm-
um rekstri fylgja margir, langir
vinnudagar og áhyggjur. Víst er,
að Einar hefur að jafnaði orðið að
beita allri orku sinni við lausn
daglegra starfa og vandamála. Þar
hafa mannkostir hans komið að
góðu haldi.
Hann hefur lengi og oft þurft
að sækja á marga bratta hjalla,
en verið heppinn og farsæll í störf-
um, og má með sanni segja, að
hann hafi verið sinnar gæfu smið-
ur.
Einar hefur að sjálfsögðu ekki
staðið oinn og óstuddur í athöfnum
sínum.
Hann naut í ríkum mæli liðsinn-
is eiginkonu sinnar, barnanna
allra og ótaldra góðra samstarfs-
og samferðamanna.
í einkalífi sínu var Einar og
mikill hamingjumaður. Þau hjónin
voru samhuga og samhent. Eign-
uðust mannvænleg og ræktarleg
börn, sem veittu foreldrum sínum
ómælanlega gleði og hafa einnig
sett svip sinn mjög á umhverfi sitt
og samtíð.
Mikil umsvif og gestkvæmt var
jafnan á heimili þeirra Elísabetar
og Einars, og naut heimilið vin-
sælda og virðingar allra þeirra
mörgu er því kynntust og nutu þar
góðs atlætis, góðra gestgjafa og
mikils höfðingsskapar.
Á árum áður var það eftirtektar-
vert hversu Einar átti gott með
að útiloka dagleg störf úr hugan-
um þegar hann hvarf inn á heimili
sitt. Hann naut þess að vera með
fjölskyldunni. Heimilisfaðirinn
hlýr og spaugsamur. Móðirin að-
sópsmikil og glaðvær. Börnin
samstillt og kát. Mikið var sungið
og farið í leiki. Einar hafði góða
söngrödd á yngri árum og hafði
mikið yndi af söng sem og kona
hans einnig.
Glaðværðin og samheldni fjöl-
skyldunnar settu öðru fremur svip
á heimilið í Einarshúsi.
f mikilli önn dagsins gaf Einar
sér tíma til að sinna nauðsynlegum
félags- og menningarmálum. Það
undirstrikar hug hans og skilning
á slíkum málefnum, sem varðar
svo mjög allan almenning. Já,
hann Einar vann jöfnum höndum
að veraldlegum sem andlegum
málefnum og var þar venjulega í
fyrirsvari.
Hann var einlægur trúmaður og
trúrækinn. Gerði sér ljósa grein
fyrir þýðingu trúarinnar og nauð-
synlegu hlutverki kirkjunnar.
Þau hjón sýndu oft í verki rækt-
arsemi við kirkju og svo var því
einnig varið um skóla og störf
menningarfélaga í plássinu.
Víst er, að stutt var við ótalin
framfaramál til að gera staðinn
byggilegri.
Má með sanni segja um Einar,
eins og sagt var um einn athafna-
mann þessa byggðarlags, að hugs-
anir hans mjökuðust ekki eftir
búðarborðunum einum. Líf hans
allt hefur verið stórbrotið ævin-
týri, næstum ótrúlegir viðburðir.
Hingað kemur hann með tómar
hendur. Vinnur sig upp úr fátækt-
inni. Skilar Bolungarvík og Bolvík-
ingum þeim arfi, sem aldrei verður
metinntilfjár.
Einar hefur stuðlað að meiri
framförum í heimabyggðinni en
almennt gerist með óvenjulegri
atorku og athafnasemi sinni. Hann
fylgdist vel með öllum tækninýj-
ungum á hverjum tíma og var
fljótur að tileinka sér þær.
Saga hans er ekki einvörðungu
tengd sögu Bolungarvíkur. Hún
tengist sögu þjóðarinnar allrar.
Einkum er hún samtvinnuð sögu
sjávarútvegs landsins.
Einar var fyrir löngu orðinn
landskunnur athafnamaður og
brautryðjandi í störfum. Hann
hefur að verðleikum hlotið opin-
berar viðurkenningar heima og
heiman fyrir störfin öll.
Stórbrotnu lífsstarfi er lokið.
Margir hafa notið góðs af þvi starfi
og hafa því margir mikið að þakka
nú, þegar leiðir skilja. Einar hefur
vissulega lagt fram krafta sína
heila og óskerta til farsældar bol-
vískum hagsmunum.
Bolvíkingar kveðja nú einn sinn
traustasta og mætasta borgara,
sem um langan aldur hefur svo
mjög sett svip sinn á þetta litla
samfélag okkar og þakka ómetan-
leg forustustörfin öll.
Við Hildur og börnin okkar
þökkum dýrmæta samfylgd og alla
hans miklu ræktarsemi, sem hann
sýndi okkur jafnan sem og kona
hans, sem lézt á fyrstu vetrardög-
um fyrir fjórum árum.
Vegmóður maður hefur lagt frá
sér stafinn að loknu löngu, stór-
brotnu ævistarfi.
Megi hið skærasta ljós lýsa
honum á hinni nýju vegferð.
Benedikt Bjarnason