Morgunblaðið - 12.07.1991, Blaðsíða 33

MORGUNÉLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. JÚLÍ 1Í)91
Karl Sighvats-
son - Kveðjuorð
Tómleikakenndin varð ríkjandi er
elskuleg frænka mín hringdi í mig
hingað til Grikklands og tjáði mér
lát Karls J. Sighvatssonar. Það virð-
ist algjörlega tilgangslaust. Kalli var
síst þesslegur að hann væri á förum
úr þessum heimi. Nokkurn tíma tek-
ur að sætta sig við hvarf hans héð-
an. — Kalli átti ótrúlega marga aðdá-
endur, velunnara og vini. Kom það
m.a. giöggt fram er hann hélt upp
á afmæiið sitt með stuttum fyrirvara
á loftinu á Gauki á Stöng haustið
1986. Var þar-saman kominn fríður
hópur manna og kvenna. Glatt var
á hjalla og mikið sungið. Allir að
hylla Kalla, gleðja hann og sjálfa sig.
Kalli var þannig, að á góðum
stundum dreifði hann sólskini í kring-
um sig. Þar áttu stóran hlut að máli
geislandi brosið og tindrandi augun.
Nálægt miðjum maí er ég á gangi
í rigningarúða. Bifreið er ekið hægt
á móti mér. Bifreiðin er stöðvuð og
út stígur strákslega glaðbeittur Kalli
Sighvats. Heilsumst við með virktum
og spyijum hvort annað tíðinda. Af
ákafa og gleði segir hann mér frá
jarðarparti í Ölfusinu sem hann er í
þann mund að festa kaup á, ásamt
unnustu sinni. „Já, ætlarðu að útbúa
stúdíó?" spyr ég. Kalli verður undr-
andi á svipinn, glottir við og segir.
„Hvað veist þú um hvað er að gerast
í mínum kolli?“ Mér fannst náttúr-
lega liggja í hlutarins eðli að maður
eins og Kalli myndi leitast við að
koma sér upp slíkri aðstöðu. Nokkru
seinna kvöddumst við og kallaði
Kalli brosandi á eftir mér „Gangi þér
vei í lífinu og söngnum." Hlýieg orð,
mælt af velvilja og vinsemd og yljuðu
mér um hjartarætur. Síst grunaði
mig að þetta yrðu hans kveðjuorð
til mín í þessu lífi. Guð styrki ástvini
hans.
Guð blessi minninguna um góðan
dreng og vandaðan listamann.
Með vinsemd og virðingu.
Rós Ingadóttir
í raun var Karl Sighvatsson stór
partur af heilli kynslóð. Tónlistin,
klæðnaðurinn, göngulagið, klipping-
in, hammondið, hakan, hreinskilnin.
Ég get ekki sagt að ég hafi þekkt
Kalia Sighvats náið og trúlega
hleypti hann fáum að sínum innsta
kjarna, þrátt fyrir heila kynslóð
kunningja. Kalli var alltaf tilbúinn
að ræða heima og geima og fór ekki
í grafgötur með eigin skoðanir, en
einhvern veginn fékk ég á tilfinning-
una að Kalli væri á krossgötum allt
sitt líf.
Tónlistarhæfileikarnir leyndu sér
ekki, en undir yfirborðinu kraumaði
músíkgáfa tónskáldsins sem leitaði
farvegs og átti eftir að blómstra.
Eftir hin villtu, trylltu ár Bítla og
Rúllandi steina, Blóma og Trúbrota
hélt Kalli á vit náttúru í orðsins
fyllstu merkingu. Heilsa, „Ment-
alphysics", hollt fæði. Man ég vel
eftir litlu leynifundunum í Kópavogi
þar sem heilsusamlegir hlutir voru
ræddir ofan í kjölinn og ýmsar hug-
myndir reifaðar. Kalli tók að sér að
ræða við peningamennina, ósmeykur
að vanda. Annars skiptu peningar
ekki höfuðmáli, hippahugsjónin réð
ferðinni og má ég til með að hafa
eftir skondna fjármálasögu um Kalla
Sighvats, sem ég sel ekki dýrari en
ég keypti.
Þegar Karl Sighvatsson hellti sér
út í spilamennskuna á sínum ungl-
ingsárum fór ekki á milli mála að
peningar streymdu inn í hæfilegum
skömmtum. I stað þess að leggja
fyrir eða fjárfesta í framtíðinni, lagði
Kalli öll sín laun ofan í hatt sem
honum hafði áskotnast. Það var
ósköp handhægt að teygja sig í hatt-
inn, þegar að þrengdi, en hratt var
lifað og alltaf kom það Kalla jafn
mikið á óvart þegar gripið var í tómt,
hatturinn tómur, peningarnir búnir.
Stórt skref var stigið, þegar tekið
var af skarið um tónlistamám í
Vínarborg og áframhaldandi nám í
Bandaríkjunum. Þrátt fyrir miklar
vegalengdir og langar fjaivistir, þá
var það orðinn fastur liður að við
Kalli Sighvats hittumst á krossgötum
í Reykjavík. Við ræddum lífið, tilver-
una og tónlistina af gagnkvæmum
áhuga og skilningi með hlýju í garð
hvor annars.
Ég mun sakna þessara funda,
þegar ég kem heim í sumar.
Kalli Sighvats var alltaf á ferð og
flugi, jafnvel þó hann stæði kyrr og
eirði aldrei lengi á sama stað. Að
setjast í helgan stein var ekki uppi
á teningnum. Húseign í Hveragerði
breytti engu þar um.
Síðast hittumst við í september,
„A næstu grösum". Það lá vel á
Kalla Sighvats, brúnn og sællegur,
nýkominn frá Kaliforníu. Tilbúinn
að segja upp organistastöðunum fyr-
ir austan. Hammondið aftur komið
í tísku, nóg að gera í spilamennsk-
unni. Jafnvel á leið til annarra landa.
Allt opið.
Karl Sighvatsson á krossgötum
eina ferðina enn.
Nú er bamið sofnað
og brosir í draumi
kreppir litla fingur
um leikfangið sitt.
Fullorðinn vaki
hjá vöggu um óttu,
hljóður og spurull
hugsa ég mitt.
Það glepur ekki svefninn
er gull sitt barnið missir
úr hendinni smáu
og heyrir það ei.
Þannig verður hinsta
þögnin einhvemtima.
Eg losa kreppta fingur
um lífið mitt og dey.
(Jón úr Vör)
Astvinum sendum við samúðar-
kveðjur.
Sverrir Guðjónsson,
Elín Edda Arnadóttir.
Minning:
*
Olafur Guðmundur
B. Steven Henderson
í minningu um Ólaf Guðmund
Bruce Steven Henderson, minn blíða
og elskulega bróður, sem lézt 18.
júní sl.
„Reiði: Tilfínningin sem gefur okk-
ur mátt til að komast í gegnum lífið
og mæta mótlæti og þjáningum.
Meðan Bruce var lífs beindi ég
reiði minni gegn honum til þess að
vernda mig sjálfa. Nú þegar hann
er ekki lengur meðal okkar hafa tár
og dýpri skilningur á erfiðleikum
hans skolað á brott öllum slíkum til-
finningum. Enn býr þó í huga mínum
reiði út í þann, sem þvert á viður-
kenndar reglur lét hann hafa lyf-
seðla fyrir róandi og örvandi lyfjum
vikulega í stað þess að senda hann
til viðeigandi sjúkdómsmeðferðar og
lækninga á þeim augnsjúkdómi sem
þjáði hann svo mjög með þeim ár-
angri að það sem Bruce skynjaði
með sínu blinda auga voru áhrif ly-
fjanna en ekki eðlileg sjón.
Það var erfitt að sætta sig við það
slys sem hann varð fyrir. Hann leið
meiri þjáningar en við gerðum okkur
grein fyrir. Við skynjuðum þjáningar
hans aldrei að fuliu, því hann kvart-
aði aldrei eða leitaði meðaumkunar
eða huggunar vegna sársauka. Hann
þráði aðeins ást og sú tilfinning hans
jókst er að endalokum dró, þó við
sæjum einungis þá eyðileggingu sem
áralöng misnotkun olli ásamt neyslu
áfengis.
Margir Islendingar, sem þolað
hafa ástvinamissi vegna áfengis-eða
fíkniefnaneyslu eiga þess nú orðið
kost að ræða hugmyndir um „fjöl-
skyldur í upplausn" og „fórnarlömb
tilfinningalegs og sálræns áfalls"
o.s.frv. og geta á þann hátt skynjað
að til eru leiðir út úr ógöngunum.
Bruce átti þess ekki kost að velja
sínar leiðir í upphafí, aðrir völdu
þær. SÁÁ og hjálparhópar vímuefna-
neytenda komu síðar tii. Þessi skiln-
ingur á vandamálunum var ekki til
á 7. áratugnum og oft mjög erfitt
að losna úr klóm fíkniefna, sem voru
til á hveiju heimili og tignuð og í
tízku á mestu uppgangstímum rock
and roll-byltingarinnar. Dæmið því
ekki of harkalega.
Hvað mig snertir fánnst mér auð-
veldara að leiða hjá mér þá kvöi og
pínu sem þetta olli mér. Kvölin er
lamandi en fyrirgefningin krefst
skilnings og styrks. Ég var upptekin
af eigin kvöl og sek um að skynja
hvorki né skilja þann hrylling, áföll,
ótta, sjálfsásökun _og vanmátt sem
hann stríddi við. Ég sá hann hvað
eftir annað reyna að spyma við fót-
um og komast úr þeim ormagryfju
sem honum hafði verið varpað í.
Þeir sem aðeins þekktu Bruce
meðan hann stóð í vonlausri baráttu
sinni þurfa ekki að fyrirgefa honum
eitt eða neitt. Hann var sjálfum sér
verstur og hver er fullkomlega sak-
laus það varðandi?
Við vinir hans, sem þekktum hann
betur, höfum með honum misst ein-
lægan og ástríkan vin, sem allt fram
að því að hann varð, tólf ára gam-
all, fyrir alvarlegu slysi, reyndi ein-
ungis að verða öðrum til hamingju.
Það var hans lífstakmark.
Þegar hann var við nám í „Croton
on the Hudson“, einkaskóla fyrir
drengi, náði hann mjög góðum ár-
angri í glímu, tónlist og skylmingum,
en þátttaka hans í þeim leiddi til
þess slyss, sem breytti öilu lífi okkar
og til hans miklu þjáningar og vímu-
efnanotkunar.
Bruce var traustur vinur vina
sinna. Fáir vita að honum var eitt
sinn falið að leika einleik í laginu
„When you walk through a storrn"
úr söngleiknum „Carousel" á út-
skriftarhátíð í Forest Hills High
School í Queens, New York.
Hversu vel lýsir þetta lag ekki
hinni stuttu lífsgöngu hans, því hann
vildi aldrei gefa upp vonina né hætta
að veita öðrum af sinni ríku ástúð.
Nú kveð ég bróður minn með ást-
úð og ljúfum^minningum.
Sigríður Ósk Anne-Marie
Henderson
t
Okkar ástkæri,
ÓLI BJARIMI JÓSEFSSON
bifreiðastjóri hjá Reykjavíkurborg,
lést á gjörgæsludeild Landakotsspítala
þann 10. júlí.
Sesselja Eiríksdóttir,
Unnur Óladóttir, Jón Aðalbjörn Kratsch,
Katrín Óladóttir, Hafliði Sívertsen,
Kristján Ólason, Kristín Halla Þórisdóttir
og barnabörn.
-3&
Soffía Alfreðsdóttír,
Akranesi - Minning
Fædd 16. júlí 1931
Dáin 7. júlí 1991
Hún stendur okkur skýrt fyrir
hugskotssjónum þar sem hún situr
við eldhúsgluggann í Sigluvík,
heldur á kaffibolla, létt í skapi og
með svör á reiðum höndum.
En nú er hún amma á Akranesi
dáin. í tæpt ár barðist hún við
ólæknandi sjúkdóm og munum við
ávallt minnast þess baráttuþreks
og bjartsýni sem virtust ótakmark-
aðir eiginleikar í skapgerð ömmu
enda var henni ákaflega illa við
uppgjafartón og „volæði“.
Amma sýndi okkur systkinun-
um mikinn áhuga. Hún vildi vita
hvað væri að gerast og hvernig
gengi hvort heldur það var skóli,
sumai-vinna, vaxtarrækt, tainn-
ingar, fótbolti, fjórhjól eða annað.
Hún var tilbúin að setja sig inn í
áhugamál og hugarheim okkar og
hvatti þannig óspart með áhuga
sínum og áherslum á allt hið já-
kvæða hveiju sinni.
Já, það var sjaldnast lognmolla
í kringum hana Soffíu Alfreðsdótt-
ur. Mikil var tilhlökkunin í systk-
inahópnum þegar von var á ömmu
og Skúla frá Akranesi. Mínúturnar
liðu hægt þegar við systkinin bið-
um við stofugluggann. Loks þegar
bíllinn renndi heim í hlað, hlupum
við á móti þeim. „Amma og Skúli
voru komin.“ Sjaldnast komu þau
tómhent því alltaf var _ svarta
„töfrataskan“ með í ferð. Úr tösk-
+
Alúðarþakkir fyrir samúð og hlýhug við fráfall móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
SIGRÍÐAR JÓNSDÓTTUR,
Ferjubakka 16,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir færum við læknum og starfsfólki á St. Jósefsspít-
ala, Hafnarfirði fyrir góða umönnun.
Erna Aradóttir, Sævar Kristbjörnsson,
Örn Arason, Hulda Böðvarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir, systir, mágkona og
amma,
INGIBJÖRG ÓLAFSDÓTTIR,
Svalbarði 5,
Hafnarfirði,
verður jarðsungin frá Víðistaðakirkju í dag, 12. júlí, kl. 13.30.
Árni Reynir Hálfdanarson,
Katrín Árnadóttir, Stefán Jóhannsson,
Lára Árnadóttir,
Ólafur H. Árnason, Stefanía Knútsdóttir,
Þórhildur Annie Árnadóttir,
Jón H. Árnason, Guðný Friðriksdóttir,
Hrafnhildur Árnadóttir,
Rannveig Ólafsdóttir, Guðjón Kristjánsson
og barnabörn.
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim, sem sýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og jarðarför eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa, langafa og bróður,
SVEINS H. LONG BJARNASONAR,
Köldukinn 14,
Hafnarfirði.
Ólöf Ásta Stefánsdóttir,
Gerður R. Sveinsdóttir,
Stefán P. Sveinsson, Hrafnhildur Sigurðardóttir,
Bjarni Sveinsson, Sigrún Hjaltalin,
barnabörn, barnabarnabörn og systkini.
+
Þökkum af alhug öllum þeim, sem sýndu okkur samúð og hlýhug
við andlát og útför
SIGRI'ÐAR INGÓLFSDÓTTUR,
Presthúsabraut 22,
Akranesi,
og sérstakar þakkir til starfsfólks Sjúkrahúss Akraness.
Guð blessi ykkur öll.
Þorvaldur Þorkelsson,
Torfhildur Þorvaldsdóttir, Ragnar Guðmundsson,
Arndís Þorvaldsdóttir, Sæbjörn Eggertsson,
Valborg Þorvaldsdóttir, Hörður Óskarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
unni dró hún upp glaðning handa
okkur, en það sem við skildum
ekki var hvað þessi litla taska gat
rúmað mikið.
Hafí elsku amma hjartans þökk
fyrir allar okkar samverustundir.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson)
Systkinin Sigluvík