Morgunblaðið - 25.01.1992, Síða 1

PRENTSMIÐJA MORGUNBLAÐSINS
MENNING
USTIR
LAUGARDAGUR 25. JANÚAR 1992 BLAÐj
saman að koma. En það var erfitt
til að byrja með.“
Ingibjörg heldur að myndir sínar
komi ekki til með að breytast í
neinum grundvallaratriðum eftir
þessa sýningu. „Ég held þessu
áfram, en kannski verður það enn-
þá einfaldara; jafnvel bara blár lit-
ur! Það er aldrei að vita,“ segir hún
og hlær. „Sumir segja að það sé
skúlptúr í þessu og ég ætti kannski
að reyna fyrir mér í því.
En mér finnst þessi blekking í
málverkinu spennandi; að vera með
tvívíðan flöt en reyna samt að búa
til einhveija dýpt. Þessi þungi
massi er bara málning á flötum
grunni.“
Viðtal: Einar Falur Ingólfsson
Ingibjörg
Eyþórs-
dóttir
Morgunblaðið/Einar Falur
Ingibjörg
Eyþórsdóttir
sýnir í Nýhötn
Istuttri greinargerð sem Ingi-
björg Eyþórsdóttir lætur fýlgja
málverkasýningunni sem hún
opnar í listhúsinu Nýhöfn við
Hafnarstræti í dag, segir hún
að form og litir myndanna séu
fengin að láni úr náttúrunni, en
bætir því við að hún sé ekki að
færa land yfír á léreft; það sé
hvorki hægt né eftirsóknarvert.
Málverk Ingibjargar eru blá en lita-
skalinn þó víður; frá svarbláu út í
allt að því hvítt. Og fýrirmyndirnar
virðast vera íjöll, í dagrenningu
eða mildri sumarnótt. Þetta er
önnur einkasýning Ingibjargar, en
hún stundaði nám við Myndlista-
og handíðaskóla íslands á árunum
-1983 til ’87.
Á sýningu Ingibjargar eru á
annan tug olíumálverka í ýmsum
stærðum. Hún segir að myndirnar
á sýningunni sem hún hélt í FÍM-
salnum árið 1989 hafi ekki verið
svo ólíkar þessum, en samt tengd-
ari landslagi. „Ég kallaði þá sýn-
ingu Bautasteina, og á öllum
myndunum var eitt þungt form,
fjall, varða eða eitthvað slíkt, og
þetta hefur þróast út frá því. Sum-
ar af myndunum sem ég sýni núna
geta verið af landslagi en aðrar
eru meiri geómetría. Þetta er þróun
frá landslaginu, en ég held samt
alltaf í það; ég horfi mikið á lands-
lag og nota það, án þess að mála
það beinlínis."
- Mér finnst þetta nú vera all-
mikið landslag; oft eins og fjöll í
dagrenningu, landið er svart og
himinn blár.
„Já, sumar eru þannig, og
þessa,“ segir hún og bendir á eina
myndina, „málaði ég meira að
segja í sumar. Vakti á nóttinni og
góndi út um gluggann. Það var
mjög meðvitað. Þetta geta verið
myndir af íslenskri sumarnótt."
Myndirnar eru allar bláleitar og
út í mjög dökkt, en Ingibjörg seg-
ist þó ekki nota svartan lit, heldur
svarbláan. „Svartur litur er dauf-
ari og flatari
en sá sem ég
fæ með dökk-
bláum. Ég
virðist vera
mjög hrifin af
bláu, af
hveiju veit ég
ekki, en þetta
er bara
svona,“ segir
Ingibjörg og brosir. „En ef maður
er eitthvað að fást við íslenskt
landslag þá er blái liturinn mjög
sterkur, og ljósið hér er ákaflega
blátt.“
- Hvað með formið í myndun-
um?
„Þetta eru fjöll og svo mikið
hálfhringur eða rómverskur bogi.
Mér finnst gaman að vinna með
form eins og þetta og athuga hvað
ég kemst langt
hægt er að ná
mismunandi
stemmning-
um með því —
þó þetta séu
kannski allt
myndir af
nætur- eða
náttúru-
Blekkinoin
kyrrð.“
- Þú
stendur þá í
eins konar
formrann-
sóknum?
„Já, og ég
kem að form-
malverkinu
±a og athuga hvað _ _.
t með það, hvað
spennandi
inu frá fjall-
inu. Þessu
þunga,
massíva og
einmanalega
formi sem
stendur stakt
einhvers
staðar á
berangri og er svo heillandi. Og
það er líka viljandi sem margar
myndanna eru allt að því symmet-
rískar; það er spennandi að glíma
við þung en mjúk formin og sym-
metríuna.“
— En þarf ekki mikinn sjálfsaga
til að geta unnið á þennan hátt?
„Sjálfsagt,
en þetta er
niðurstaða
eftir talsvert
langar pæl-
ingar og ein-
faldleikinn
hentar mér.
Ég losaði mig
við hama-
ganginn í skó-
lanum, en þá
gerði ég risa-
stórar og
bijálaðar expressjónískar myndir,
allar rauðar, appelsínugular. og
mjög óhamdar. Mig langaði þá
strax til að temja formið og litinn,
fara jafnvel .að mála eitthvert
landslag, en náði mér ekki niður á
það. Síðan fékk ég mér vinnustofu
og sat og glímdi við þetta daginn
út og inn, og þá fór þetta smám