Morgunblaðið - 03.01.1997, Qupperneq 7

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 3. JANÚAR 1997 C 7 •
DAGLEGT LIF
HJÓNIN með handverk sitt í borðstofunni á Túngötunni. Alda prjónar peysu á lundakarl og Hilmir
snuddar við lítinn bát.
;' ■'ý’
slpm
LOPAPEYSURNAR með lundamynstrinu
sem Alda hannaði.
HILMIR heflar til bát á verkstæði sínu
í gamla brunninum.
sjá jólasvein með lundaháf," segir
Alda og brosir um leið og hún nær
í myndaalbúm til að sýna okkur
mynd af jólasveinalundakarlinum,
en í albúminu má sjá mynd-
ir af mörgu því sem Alda
og Hilmir hafa útbúið. „Ég
tek yfirleitt myndir af öllu
sem við útbúum,“ útskýrir
Alda.
í albúminu vekur athygli
mynd af líkani af karli og
konu með saltfisk á börum
á milli sín. „Þetta seldist
fljótt," segja þau. „Ég er
svo alltaf með hugmynd
sem mig langar að koma í
framkvæmd, en það er að
gera svona karla sem sýna
alla vinnslu saltfisksins,
flatningu, söltun, þurrkun
og pökkun. Ef til vill læt
ég einhverntímann verða
af því að ráðast í það verk,“
segir Hilmir.
út af vinnumarkaðnum 18 ára
gömul hafi ég alltaf unnið meira
en fullan vinnudag hérna á heimil-
inu.“
Lopapeysur með
lundamynstrl
I vinnuherbergi Öldu
liggja nokkrar lopapeysur með
sérstöku lundamynstri sem Alda
hannaði sjálf og hefur pijónað
mikið af. „Yfir sumarið sit ég mik-
ið niðri í Gallerí Heimalist og
pijóna á daginn. Erlendu ferða-
mönnunum sem koma þar finnst
mikið til koma að sjá þegar verið
er að pijóna peysurnar og þeir eru
ákaflega hrifnir af lundamynstrinu
mínu,“ segir Alda.
Alda segist sífellt þurfa að skipta
um viðfangsefni. „Þegar ég er búin
að koma einni hugmynd í fram-
kvæmd vil ég skipta yfir í eitthvað
nýtt og skapa það, en ekki sitja
föst í að framleiða alltaf sömu hlut-
ina, þó auðvitað þurfi líka að gera
eitthvað af því til að geta annað
því sem fólk óskar eftir. Eðlið í
mér er bara þannig að ég þarf
sífellt að skipta um viðfangsefni.
Ég er alltaf með ógrynni af hug-
myndum í kollinum sem mig lang-
ar að koma í verk, en tíminn leyf-
ir ekki meira. Það er nánast fullt
starf hjá okkur að dútla í þessu
og ég segi oft að þó ég hafi farið
PEYSUR, húfur og vettlinga á lundakarlana
prjónar Alda og eins og sjá má þarf listafing-
ur til að gera þessa smágerðu hluti.
eitthvað saman um, en því miður
hafi hann ekki haldið þeim saman.
Hann segir að um margra ára skeið
hafi þeir sent hvor öðrum orðsend-
ingar og skilaboð í bundnu
máli, hann og Guðjón Wei-
he, rafvirki hjá Bæjarveit-
um, sem er hagyrðingur
góður.
Hilmir segir að síðustu
árin hafi hann síðan farið
að halda kveðskap sínum
saman og skráð allt sem
hann hefur sett saman á
þeim tíma í eina bók. Þegar
flett er í bókinni sést að þar
kennir ýmissa grasa; allt frá
stökum upp í langa ljóða-
bálka. Nýlegt ljóð vakti at-
hygli, ekki síst þar sem úti
var frost og snjór yfir öllu,
en ljóðið nefnir Hilmir
Haust.
Nú þegar haustinu hallar að
og horfin er sumarblíða,
hnígur til foldar hið fólva blað,
sem fegurst var skart til hlíða.
Laghentur
hagyrðlngur
í kjallara hússins er Hilmir með
lítið verkstæði þar sem hann smíð-
ar þá hluti sem þau nota í föndri
sínu. „Þetta var vatnsbrunnur
hússins áður en vatnsleiðslan var
lögð til Eyja. Þá safnaðist vatnið
af þakinu hér í brunninn sem var
vatnsforðabúr heimilisins. Ég opn-
aði síðan frá kjallaranum út í
brunninn og hef verið með lítið
verkstæði fyrir mig þar. Þarna
smíða ég bátana sem ég hef verið
að dunda mér við að útbúa, en ég
hef alla tíð haft mikinn áhuga á
litlum báturn," segir Hilmir. Hann
hefur líka útbúið talsvert af brauð-
brettum, saltkrúsum og gestabók-
um svo eitthvað sé nefnt.
Talið berst að kveðskap Hilmis.
Hann segist alla tíð hafa haft gam-
an af að setja saman vísur. A árum
áður hafi hann oft sett saman stök-
ur um vinnufélaga sína og þá at-
burði sem gáfu tilefni til að setja
Fýkur í stráum um freðna jörð,
þar fijókomin saklaus bíða
blunda svo bústin uns kaldan svörð,
brosandi geislar þýða.
Með trega við sjáum við sjónarrönd,
svani í hópum fljúga.
í oddaflugi í ókunn lönd,
þar ætla til vors að búa.
Rjúpan og sólskríkjan skifta um kjól,
skríðast nú vetrar feldi,
sem vemdar og veitir hlýju og skjól
í vetrarins ópar veldi.
Eftir að hafa lesið hugrenningar
Hilmis um haustið og klárað úr
kaffibollanum kvöddum við þessi
listrænu og samhentu hjón og
þökkuðum fyrir spjallið. Um leið
og búið var að kveðja gengu lista-
hjónin til stofu sinnar á ný, hækk-
uðu á útvarpinu sem þau höfðu
dregið niður í þegar okkur bar að
garði, og tóku til við handavinnu
sína þar sem frá var horfið er við
kvöddum dyra hjá þeim fyrr um
daginn. ■
MEÐ AUGUM LANDAIMS
Aramótaheitin

María Elínborg Ingvadóttir gegnir
starfi viðskiptafulltrúa Útflutnings-
ráðs íslands í Moskvu.
í Rússlandi er nýju
ári fagnað og eru
1. og 2. janúar, aðal
hátíðisdagarnir.
Haldið er upp á jóiin
7. janúar og sumir
gera sér aftur daga-
mun viku seinna, en
W þá er gamli nýárs-
( i } dagur.
Það er merkilegt
Omeð nýársfyrirheit-
in, áður voru þau
heitstrengingar um
að taka sig á eða
að ná einhverju
markmiði, nú er
mér efst í huga
þakklæti og óskir
um að næsta ár
verði nokkurn veg-
inn áfallalaust. Þó
er það eitt sem mig langar til
að skoða alvarlega á þessu ári
og það er bridge-kunnátta
mín.
Mér finnst óskaplega gam-
an að spila bridge, frá því að
foreldrar mínir kenndu okkur
systkinunum ungum að spila,
hefur bridge vakið hjá mér
góðar og notalegar tilfinning-
ar. í nokkur ár spilaði ég tvisv-
ar í mánuði með þremur vin-
konum mínum. Þrátt fyrir að
við tækjum spilið alvarléga,
voru þessar stundir afslapp-
andi og skemmtilegar, mikið
rætt um vandamál líðandi
stundar og eftir Hnallþórur
og létt sykursjokk var ekki til
það vandamál, sem við höfðum
ekki lausn á.
Hér í Moskvu hittast erlend-
ir bridge-spilarar reglulega.
Margar heimavinnandi konur,
hittast einu sinni til tvisvar í
viku, til að spila bridge. Svo
spila þær með mönnunum sín-
um á kvöldin og um helgar.
Ég er í einum af þessum kvöld-
hópum og spila aðra hvora
viku. Ég hlakkaði auðvitað
heilmikið til fyrsta spila-
kvöldsins, að hitta skemmti-
legt fólk, ræða áhugaverðustu
og nýjustu lagasetningarnar
og skrautlegar uppákomur í
umferðinni. Kvöldið byrjaði
vel, nokkrir komu of seint,
þannig að umræðurnar voru
orðnar skemmtilegar, þegar
síðasta parið mætti og við röð-
uðum okkur niður á borðin.
Það var spilað á þremur borð-
um og þar biðu spilakassar
með tilheyrandi reiknings-
haldi. Litla hjartað sló hraðar,
ég hafði ekki séð svona kassa
síðan við Dóra fórum á nám-
skeið hjá Guðmundi Páli fyrir
mörgum, mörgum árum. Það
sem verra var, ég hafði aldrei
spilað “á ensku“ áður, ég
reyndi að ímynda mér nöfnin
á spilunum, en strandaði á
laufinu, hvað í ósköpunum var
það sem við köllum lauf, á
ensku!
Ég þekkti ekki mótspilara
minn, ég vissi ekkert hvaða
kerfi hún spilaði, en var búin
að átta mig á, að í augum fé-
laga minna var bridge íþrótt
sem þau lögðu mikið kapp á.
Þrátt fyrir bænir mínar,
lágu bestu spilin hjá mér. Ég
ætlaði að segja lítið, meðan
ég áttaði mig á, hvernig þetta
gengi fyrir sig, greip laufið á
lofti hjá einum meðspilara og
fór mér hægt. Við unnum með
mörgum aukaslögum og val-
kyrjan hvessti á mig augum.
Ég varð að vera djarfari næst,
hugsaði til vinkvenna minna
heima, við héldum því vana-
lega leyndu fyrir eiginmönn-
um þeirra, hversu margar rú-
bertur við spiluðum á kvöldi,
til að losna við furðulegar at-
hugasemdir. Aftur var ég með
spilin, sagði aðeins meira en
mér þótti skynsamlegt,
spennti bogann hátt, of hátt
og var tveimur undir. Sú kana-
díska var mjög lítið hrifin.
Næst ákvað ég að mótspil-
ari minn skylda spila, hún
skyldi sitja upp með hvaða
sögn sem hún segði, það var
kominn tími til að hún sýndi
hvað hún gæti. Ég tók það sem
sjálfsögðum hlut, að ég „fengi
spilin“. Þetta fór ekkert vel
hjá mér og nú var ég farin að
átta mig á, að þetta var ekki
bara leikur, fyrir bókhaldið
skipti öllu máli að gera betur
en hin pörin. Það þýddi líka,
að það kom ekki sérstaklega
vel út að vera með tilrauna-
starfsemi, ég tala nú ekki um
varnarleiki.
Á meðan við gæddum okkur
á ljúffengum austurlenskum
réttum, notaði ég tækifærið
og reyndi að fræðast um nokk-
ur tæknileg atriði spilamenns-
kunnar, þannig að ekki færi á
milli mála, að við töluðum
sama tungumál, hér eftir alla
vega. Það fór svo, að þetta
kvöldið velgdum við neðsta
sætið, ég og sú kanadíska.
Hún var nokkurnvegin hætt
að titra af æsingi yfir van-
kunnáttu minni, þegar leiðtogi
hópsins, ákvað að nú færum
við að spila í rússneskum
bridge-klúbbi. Spilað var á níu
borðum, sú kanadíska var ekki
með, þannig að ég fékk rúss-
neskan mótspilara. Þegar sest
var að borðum, fékk hver og
einn plastkassa með marglit-
um spjöldum. Ég spurði hvað
þetta væri, þeir glenntu upp
augun og andvörpuðu. í fyrsta
spilinu var ég ein með þremur
rússum, sem allir kepptust við
að útskýra fyrir mér, á rússn-
esku, til hvers þessi spjöld
væru. Það eina sem ég skildi
var, að þau væru til að spara
það að tala saman. Ég bað
fyrir mér, út í hvað var ég nú
komin. Ég jánkaði öllu í þeirri
von að átta mig á, til hvers
þessi myndaspil væru, þegar
þau hin færu að nota þau. Það
gekk eftir, en þrátt fyrir fyrri
reynslu, hóf ég varnarleik, ég
varð að átta mig á mótspilar-
anum. Auðvitað fékk ég alltaf
bestu spilin, hjartað raðaðist
upp hjá mér og kóngurinn var
sestur að, ég hélt að það vissi
á gott, ég mundi ekki klúðra
þessum degi gjörsamlega fyrir
mótspilara mínum. Það var
ekkert matarhlé, þar sem
hægt var að ræða málin, en
eftir að hann opnaði á tveimur
spöðum, til að segja mér frá
lélegu spilunum sínu, bað ég
um skýringu. Mér var ekki
rótt, hugsandi um reiknings-
haldið og neðstu línuna og ég
þóttist vita að mótspilari minn
væri ekki vanur að vera í mín-
us. Aðrir tóku á sig það ómak
að vera neðstir þetta kvöldið,
hópurinn okkar var reyndar
allur í mínus.
Nú verð ég að verða mér úti
um bridge-bækur um öll hugs-
anleg kerfi, pólsk kerfi sem
önnur, hvort ég held áramóta-
heitið veit ég ekki, en mikið
langar mig til að kunna að
spila bridge. ■