Morgunblaðið - 07.03.1997, Blaðsíða 5

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 7. MARZ 1997 B 5
DAGLEGT LÍF
sjóntækjafræði í 3 ár í Stuttgart
og fékk tækifæri í svokölluðum
frjálsum tímum í skólanum að
hanna umgjarðir á verkstæði.
Hann komst í ágæt kynni við
nokkra hönnuði og varð í 5. sæti
í hönnunarkeppni í Þýskalandi.
Hann vakti athygli hér fyrir frum-
leg gleraugu á sýningu á Sólon
íslandus og rekur nú Gleraugnahús
Óskars á Laugavegi 8 í Reykjavík.
Listin að yfirskyggja
ekkl persónuleikann
Óskar segir að London hafi tek-
ið ákveðna forustuna af Mílanó og
París í tískuheiminum og að hönn-
uðir þar leiti áhrifa frá lífinu á
götunni, en hinn hönnuðurinn hjá
NOXE er einmitt breskur. „Bestu
tískusýningarnar sem ég fer á eru
á götunni, á kránum og í skólun-
um, þar sem unga fólkið leyfir
sköpunargáfunni og frumleikanum
að bijótast fram,“ segir hann og
bætir við að þrátt fyrir að gleraug-
un hans séu klæðileg og einföld
þurfi einnig ákveðið hugrekki til
að bera þau.
„Listin felst í því að umgjörðin
yfirskyggi ekki persónuleikann,
heldur verði hluti af honum,“ segir
hann, „Ég velti andlitum fyrir mér
til að uppgötva hvað það er sem
kallar fram ákveðin form og liti.
Ég verð ánægður þegar rétta um-
gjörðin finnst á andlitið.“ Hann
segir að ekki sé nóg að finna form-
ið og stílinn heldur verði allt fyrir
bí ef liturinn er rangur.
„Ef ég finn ekki réttu umgjörð-
ina á andlit viðskiptavinar í fyrstu
fjóru tilraunum er ég óánægður
með sjálfan mig,“ segir hann „það
er nefnilega ekki bara andlitið sem
ræður formi og litum umgjarða,
heldur persónan sjálf sem maður
þarf að kynnast á stuttum tíma
að til að geta veitt einlæga þjón-
ustu.“
Óskar fékk sendingu af gleraug-
unum sínum í þessari viku og verða
þau sérstalega til sýnist í búðinni
hans í dag og á morgun. „Ég er
mjög spenntur að sjá hvemig mót-
tökurnar verða hér og líka í Mið-
Evrópu og Bandaríkjunum en
óhætt er að segja að umgjarðirnar
hafi slegið í gegn á Norðurlöndum,
þannig að ég er bjartsýnn."
Gleraugun á andlitinu eru per-
sónulegri, að mati Óskars, en
nokkuð annað sem einstaklingur-
inn klæðist. „Hún óneitanlega
breytir andlitinu og um leið undir-
strikar hún stíl og persónuleik-
ann,“ segir hann.
Modesty Blalse
með gleraugu
Vörumerkið Modesty Blaise
dregur nafn sitt af kvenkyns
teiknimyndapersónu sem var sköp-
uð árið 1963 af Peter O’Donell og
teiknuð af Jim Holdaway og
Enrique Ramero sem einnig gerðu
Agent X-9 og hafa þær síðan ver-
ið vinsælar í Bandaríkjunum og
víða í Evrópu. Modesty Blaise er
einskonar kvenkyns James Bond
og segir Óskar að Tarantino ráð-
geri að leikstýra kvikmynd um
hana.
Óskar segist að lokum vera
ánægður með að íslendingar fái
góð tækifæri og það sýni að landið
sé ekki eins „einangrað" og það
líti út fyrir að vera. „Ég veit um
marga hér sem eru að vinna að
góðri sköpun. Ungt fólk er farið
að hugsa út fyrir landsteinanna
og sjálfsöryggið orðið meira vegna
þess að það hefur sannast að við
eigum erindi við umheiminn.“ ■
• ■»* f&jm.
Magnússon og Ivar Gunnarsson í hópi söguhetja sem bregður fyrir í Star Trek.
Morgunblaðið/Ámi Sæberg
MEÐ AUGUM LAIMDAIVIS
Allir í strætó
QSæunn Ólafsdóttir er Erasmus
skiptinemi í Madrid á Spáni þar sem
hún stundar háskólanám í spænskum
málvísindum og bókmenntum.
1 LOKS var komið að
fyrsta skóladeginum.
^^^J Ég fór út á stoppistöð
og beið þolinmóð eftir
Qstrætó. Hér eru engar
fastar tímatöflur held-
ur stillir maður sér upp
og bíður. Stundum í
<tvær mínútur, stundum
í fjörtíu mínútur. Þenn-
an dag keyrðu tveir
fram hjá mér án þess
að stoppa. Sá fyrri
vegna þess að hann var
fullur, og sá seinni af
því að ég áttaði mig
ekki á að maður þarf
að kasta sér fyrir hann
til að stöðva hann.
Strætóbílsstjórum ber
nefnilega engin skylda til að
stoppa nema sérstaklega sé um
það beðið með ótvíræðum hætti,
eins og til dæmis að ganga í veg
fyrir strætisvagninn.
Mér gekk betur í þriðja skipt-
ið, baðaði út öllum öngum, henti
mér út á götu og bílstjórinn snar-
hemlaði. Ég gekk upp í vagninn
og bílstjórinn, vingjarnlegur
maður á þrítugsaldri, bauð mér
góðan daginn. Ég svaraði kveðj-
unni og sýndi honum Græna
kortið mitt. Hann virti það fyrir
sér og spurði mig síðan að nafni.
Mér fannst skrýtið að hann
skyldi spyija mig, og hafði svo-
litlar áhyggjur af því að ég hefði
kannski misskilið þetta með að
kasta sér fyrir vagninn, og að
nú ætlaði hann að kæra mig
fyrir eitthvert umferðarlagabrot.
Ég sagði samt rétt til nafns og
beið þess er verða vildi. „Gaman
að kynnast þér, ég heiti Juan,“
sagði bílstjórinn og reis hálfur
upp úr sætinu til að kyssa mig
á kinnina. Mér dauðbrá, enda
ekki vön svona blíðuhótum af
hálfu ókunnugra strætóbílstjóra.
Hann spurði mig hvaðan ég
væri, og vildi vita allt um ís-
lenska menningu og ekki síst
hafði hann áhuga á kirkjulegum
málefnum. Ég sagði honum að
ég stæði utan trúfélaga, og hann
tók strax að prédika yfir mér
fagnaðarerindið.
Þegar vagninn stoppaði næst
kom inn ijöldi fólks og Juan
kynnti mig fyrir hveijum einasta.
Ég var því upptekin næstu mínút-
urnar við að kyssa allt þetta fólk
og flytja stutt æviágrip fyrir kös-
ina, því þó að í vagninum væru
ekki nema fimmtán manns, þá
stóðu allir í kringum bílstjórann.
Ég spurði stelpu á mínum aldri
hvort að það væri viðtekin venja
að farþegar gengu í gegnum ein-
hverskonar vígsluathöfn til að
komast inn í strætósamfélagið.
Hún hló að mér og sagði að Juan
væri sér á báti hvað þetta varð-
aði, það þekktust allir í gegnum
hann því þau hefðu tekið þennan
strætó saman í mörg ár. Juan
reyndi árangurslaust að fá mig
til að samþykkja að koma með
sér í kirkju og svo bauð hann
mér heim í mat til fjölskyldu
sinnar. Mér fannst ómögulegt að
þiggja heimboð manns sem ég
þekkti jafnlítið, svo ég vék mér
fimlega undan, þrátt fyrir með-
mæli annarra farþega sem hældu
konunni hans í hástert fyrir mat-
seldina.
Ég kyssti alla að skilnaði og
var þar að auki komin með síma-
númer nokkurra aðila sem báðu
mig endilega að hringja ef mig
vanhagaði um eitthvað. Ég hef
nú lært að gestrisni Spánveija á
sér engin takmörk.
Miskunnsami
Samverjinn
Á leiðinni heim úr skólanum
kom ég auga á konu sem lá í
blóði sínu á milli tveggja kyrr-
stæðra bíla á götunni. Fjöldi fólks
gekk framhjá og lagði sig fram
um að líta ekki í átt til konunn-
ar, svona eins og stórborgara er
siður. Ég hafði ekki hugmynd
um hvað ég ætti að gera, en mig
rámaði óljóst í skyndihjálparnám-
skeið þar sem við nemendur vor-
um látnir gera endalausar en
árangurslausar lífgunartilraunir
á plastdúkkunni Önnu. Það eina
sem ég mundi skýrt eftir úr þess-
um tímum var að það átti að slá
plastflykkið utan undir og spyija:
„Anna, ertu ’vakandi?." Ég sló
konuna á kinnina nokkrum sinn-
um, og þýddi frasann yfir á
spænsku. Viðbrögðin voru mátt-
leysisleg og því voru góð ráð
dýr. Það var eins og mig minnti
að ég hefði á einhveiju stigi átt
að mynnast við plastdúkkuna.
Áfengislyktin út úr konunni var
hins vegar svo sterk að ég treysti
mér ekki í slík blíðuhót og hringdi
á sjúkrabíl. Síðan tók ég mér
aftur stöðu hjá konunni, verulega
ánægð með hvað ég væri nú góð
manneskja, og beið eftir sjúkra-
bílnum.
Þegar fólk sá að einhver hafði
tekið af skarið, var það óhrædd-
ara við að nálgast okkur og eftir
skamma stund vorum við um-
kringdar af fólki sem vildi ræða
við mig. Flestir ráðlögðu mér ein-
dregið að forða mér áður en
sjúkrabíllinn kæmi, því annars
yrði mér kennt um ástandið á
henni. Mér datt ekki í hug að
yfirgefa konuna, sem ég leit nú
á sem skjólstæðing minn, svo ég
sneri upp á mig og byijaði að
tala um náungakærleik. Þá móð-
guðust viðmælendur mínir og
sneru sér frá, en fóru samt ekki
svo langt að þeir gætu ekki fylgst
með. Eg lék hlutverk miskunn-
sama Samveijans af mikilli inn-
lifun, allt þangað til konan komst
skyndilega til meðvitundar og fór
mér til mikillar undrunar að
sparka í mig og garga að ég
skyldi láta veskið hennar vera
°g hypja mig. Áhorfendum hand-
an götunnar var verulega
skemmt, og ég var farin að hugsa
um að rota hana þegar hún missti
aftur meðvitund mér til mikils
léttis.
Eftir langa bið kom sjúkrabíll-
inn. Ég sagði sjúkraliðum eins
og satt var, að ég vissi ekki hvað
hefði gerst, mér hefði einfaldlega
fundist ástæða til að koma henni
undir læknishendur. Þeir horfðu
á mig rannsakandi og spurðu
hvort að ég ætti örugglega engan
hlut að máli, hvort okkur hefði
kannski lent eitthvað saman og
ég hefði lamið hana. Ég þvertók
fyrir það og vonaði að áhorfend-
ur, sem nú höfðu fært sig nær,
færu ekki að minnast á lífgunart-
ilraunirnar. Sem betur fer þögðu
allir og sjúkrabíllinn keyrði í
burtu með konuna. Eftir þetta
atvik er mér óhætt að segja að
allir hjúkkudraumar hafi orðið
bráðkvaddir, og ég velti því nú
fyrir mér hvert innihald Biblíunn-
ar væri ef hún hefði gerst hér í
Madrid. I