Skírnir - 01.01.1841, Qupperneq 73

75
liam/ngju Danmerkur tll sannrar og ómissandl aS-
stoðar, ef konúngur veílti fulltrúum [ijóöariimar í
8ameiningu fullkominn þátt í iöggjöíinni og rjett
til aÖ kveÖa á tekjur rikjisins. |>vi veraldarsagan
og reiusla sjálfra vor heíir kjennt oss, hvursu
seinar og stopular framfarir [ijóðarinnar verba, og
hvursii brigöul kjör hcnnar eru og [ijóÖarandinn
daufur, og liviiikar álögur á liana verÖa iagöar,
og hvilikum rikjisskuldum Iiún verbur undir að
risa, þegar ekkji jiarf samþikkji hennar til laga-
setninga og skattgreiÖslu, og aÖ þannlg heflr fariö
íirir ættjörðu vorri, þótt þeír liaíi konúngar verið
í Danmörku, sem af allri alúð liafa varið starfa
sinum til hamingju henni. Yjer berum hið sama
traust og liina sömu elsku til Kristjáns hins átt-
unda, sem feður vorir til kouúnga sinna, enn sá
hinn sami hlutur hvetur oss einnig til að leggja
ríkt á við liina IieiðvirÖu fulltrúa, að þeír skjíri
konúnginum frá því, er vjer trúlindir þegnar hans
væntumst eptir og ætlumst til af honuin: ab hanu
muni stirkja og stiðja hamingju Danmerkur, að so
miklu leíti sem mönnum er auðiö, með því að veíta
fulltrúum þjóðarinnar í sameíníugu þátt í að semja
lög og ákveða tekjur rikjisins og útgjöld”. f>ab urðu
endalok þessa máls á þingjinu, að konúugji voru send-
ar allar bænarskrárnar, og fulltrúarnir báðuiianu:
„að íhuga mjög nákvæmlega þörf þá, er væri á að
þjóðin feíngji meíra að ráða í stjórnarefnum , 'og
bæði væri samkvæm eðli lilutarins og meb rökum
í Ijós leídd, og gjöra eptir vitsku sinni þær ráð-
stafanir, er í því skjini væri nauðsin á, öllum tii
heilla, og — ef nokkuð skjildi til taka — láta