Þjóðólfur - 14.02.1849, Page 3

31
og einkuni sárn.nfii nijer að mjer fannst
hann gjöra sjer farum, að láta barnið á bæn-
um bafa eins og viðbjóð við prestinum. Jeg
var hrædclur um, að jiegar hörnin á hinum
bæjunuin færu að lesa þetta, miincli j»að
vekja hjá jieim líka tilfinningu, að minnsta
kosti rýra sóknarprestinn fyrir jieim. Jeg
kveið alleiðingunum af |»essu, bæði fyrir börnin
og prestinn, einkuin ef liann v'æri ekki bind-
indismaður En jeg jjóttist sjá, að höfundur-
inn mundi ekki hafa varað sig á |»ví, er bann
var bæði ungur og óreyndur. Að öðru leyti
fannst mjer bonum ekki láandi, úr j>vi bann
annars valdi sjer jietta umtalsefni, jió hann
hefði við og við sagt: „Ó, j»jer eiturormar og
nöðrukyn!“
Nú hef jeg j»á sagt frá skoðunarmáta
jieim og áliti, seni jeg fjekk fyrst á ritgjörð-
inni, er jeg las bana. Eii mjer fúr ekki að
lítast á jietta fyrir nijer, j>egar jeg las j>að,
seni höfundurinn hafði sjálfur skriíáð um
ritgjörð sína í júnimánuði lleykjavikurpósts-
ins. Hann segir það bafa verið tilgang sinn
ineð ritlingnuni, að gefa mðnnum dálitið sýnis-
liorn af kveldvökulífinu i sveitinni. Jetta er
rangt álitið, nema að j>ví leyti, er viðvíkur
hiiiuni ytra búningi, svo sem jiessu : „Búið að
kveykja, bóndinn á bjónarúminu, snialinn sof-
andi, hitt fólkið vakandi og við viiinu.“ En
{>egar farið er að lita eptir umræðuefni fólks-
ins, j>á er jeg allur á máli Hrútfirðingsins.
Slíkar ádeilur og illt umtal um yfirvöldin
inega ekki segjast að vera alniennt uintals-
efni jijóðarinnar, þarsemliún situr inni i bað-
stofu við vinnu sína. Jað væri fállegt kveld-
vökulifið á Islandi jiá! Jví ljet höfuridurinn
fólkið ekki beldur ræða sanian um álfa eða
útilegumenn, um IJIfar sterka eða Andrajarl?
Enn fremur segir böfundurinn, að liann bafi
forðast að setja j>ar fram sínar skoðanir eða
dóma. jietta er lika ósatt mál. 3>að bregð-
ur auðsjáanlega fyrir í samtali bændanna nýj-
uin anda, sem j>vi ver og miður er ekki orð-
inn svo jijóðlegur bjá oss, að liann geti
lýst sjer i nokkru lagi, allrasíst þegár menn
tala svona út í bláinn inni á baðstofulopti.
Bændurnir eru að tala um að liafa sain-
tök til að venja yfirvöldin. Já já! nú er
farið að lifna í landi voru, kallajeg. ^að er
kominu jiarna innst inn i baðstofu jiessi alls-
lierjor sannleiki,* að alnienningsálitið eigi að
inegna sín svo mikils, að j>að geti komið
lögun á háttu yfirboðaranna. Jetta er skoðun
höfundarins sjálfs, en einkis á bænum, bvorki
Jóns nje Jórunnar, og þarf liann ekki að bera
kinnroða fyrir liana. JMjer virðist þamiig, að
böfundurinn játi því upp á sig, sem honum er
enginn sómi í, aptur beri það af sjer, sem
honuni er engin óvirðing að. ()g þetta ein-
mitt styrkir mig í fyrra áliti niíiiu á ritgjörð
hans. Jeg álit því, að höfundurinn bafi ekki
hatt einurð í sjer, til að játa því upp á sig,
að liann með ritgjörð sinni, „Kvöldvöku i
sveit,“ baíi baft þann tilgang, að stinga að
stjettum landsins fyrir einn og annan óvana,
að hann hafi því tekið það til bragðs með
ritgjörð sinni í júnimánuði, að losa sálu sina
við málið, og láta allt lenda á bændunum.
Hvað varnarriti hans þá viðvíkur, þávildijeg,
að það væri komið útí hafsauga. En þó allir
Imeygslist á „Kvöldvöku“ lians, skal jeg aldr-
ei á henni bneygslast. j>(» hún aldrei iiema
hnýfli, þá eru þar þó líka með bnýflar úr
siifrij
Einstakur fávis almúgamaður.
(Aðfetigid.)
Kennararnir við prestaskólann í Reykjavík ælla iiií
að fara að gefa út ársril, og er gott til þess að liugsa.
urðu að vaða u|>|» í knje 20 gkref upp sandinn. Jiar
var j>a faðirinn að leita að barni sinu, meöan iiörnin
voru annarslaðar að faðma uióður sína. J>ar var ein
stúlkan að kalla á liróður sinn, og önnur annarstaðar
að leita að unnusta síniiin. Að undan teknani þeim
þremur Rússiun, sem drukkmiðii, er þeir stukku í bát-
inn, vantaði einungis 2 af skipverjuiii." llafði annar
kafnað af reykjarsvadiinni, en hinn oltið út með vögn-
unum, þegar þeim var fleygt í sjóinn. En nú fyiltiist
margir af ferðamönnum, er líii þeirra var bjargað,
•árum harmi af fjármissinum. llorfðu þeir gramir út
á liið logandi skip. ISikulás iiafði baft marga dýrgripi
aðgeyma; sást það seinna á gullkliimpuniiin ogsilfur-
kluinpunum og öðriim gripum, sem fundiist hálfbrunn-
ir innan um öskuna og sandinn. Skipverjar einir liöfðu
getað bjargað mestu af eigum síniim, cr þeir geymðii í
kistum framan undir bugspjótinu. Varð þá margiir af