Þjóðólfur - 14.02.1849, Blaðsíða 4

32
sem slíkir menn ei"a iilut aö. J>ó er útkoma rits þessa
Itundin við það skilyrði, að 300 áskrifendur fáist fyr-
ir því.
Rit þetta er lueði ætlað lærðum mönniim og skyn-
sötnuin bændum, og þó einkum liiniim fyr töldu; en
tlest miin það þó verða í riti þessu, sem allir geta
liaft fullkomið gagn af, liæði lærðir menn og leikir.
J>að er því vonandi, að rit þetta komist á, og skorti
ekki áskrifendur; þvi til þess má ætlast, að iijer iim
60 áskrifendur fáist þegar bæði i latínuskólanum og
prestaskólanum, og þó munu enn tleiri verða til að
skrifa sig fyrir þvi í Reykjavík. 5ar að auki ætlar herra
biskupinn að senda boðsritin ölliini prófösluiuog prestum
á landinu, sem eru bartnær 200 að tölu, og efumsl vjer
ekki um, að þeir niuni rita nöfn sin undir þau, en
voniim bins, að nú takist betur til, en stiindiiui liefur
orðið, að bændur hafa aldrei fengið að sjá eða lievra
boðsbrjef fyrir bókitm lijá prestiinuni, siimuin hverjum,
þó send liati verið, og hefur bændiim þannig verið
fyrirmunað, að fá nýjar liækur; en slikt getur ekki á-
mælislaust af komizt. Ef bændiiin væri því lofað, að
komast að riti þessu, sem vonandi er, efmnst vjer
ekki um gott lið af þeim. Vjer ernm og fullvissir
lim, að aintmennirnir, sýslumennirnir og stúdentarnir.
setn eru hjer og hvar um landið, miini allir gjöra sjer
að skyidu, að skrifa sig fyrir rili þessu.
Vjer getum lijer einungis rits þessa, ef svo ólík-
lega kynni að fara, að einliver leikmanna, sem gauian
hefur af bókum, kyuni að sjá línur þessar fyr, en boðs-
ritið; því að ef svo færi, er ekki anuað.að gjöra fyrir
þann hinn sama, en spyrja sóknarprestinn sinn um
boðsbrjefið fyrir ársriti því, sem kennarar prestaskól-
ans ætla að gefa út; því af boðsritinu sjest glögglega,
hvert efni ritsins á að vera.
Á liinn bóginn vonum vjer, að höfundarnir gjöri
rit þetta svo úr garði, að ritgjörðum, ináii, rjettrituii,
pappír 'og letri, sem bezt má verða, svo bók þessi
verði landinu til sóma. Ekki má saint taka orð vor
svo, að Island eigi enga þá bók, sem lijer hefur verið
prentuð, sein ekki sje landinu til vanvirðu; en margar
liafa þær verið og eru enn, sem iniður eru vandaðar,
en ætli að vera, að uiinnsta kosti tíinaritin.
Ef því iimboðsmenn og útgefendur ritsins gjöra
sitt til, livorir í sinn stað, getum vjer ekki kviðið því,
að ekki fáist nógir kaupendur, og rilið fái góðar við-
tökur; að minnsta kosti fögnutn vjer úlkomii þess.
12 + 9.
ferðamönnum, bæði göfugur og ríkur, til að öfunda þá
af þvi.
En eymdin og hættan var enn ekki á enda. JNæsti
bær að nafni Klytz í Meklenborg lá þaðan æði-lang-
an veg. Staðmun var svo háttað, þar er þeir tóku
land, að fyrst koin fyrir þá breitt sandrif, sein þeir
sukku niður í, og vatnaði upp í hvert spor. J>á tók
við bakki fyrir ofan rifið, 70 fóta hár og brattur. Var
hann sleipur af leirvætu, og þegar þeir tóku í þyrni-
skúfana, sem hjengu utan í hakkanum, rifu þeir sig
tii blóðs á hönduntim, og svo voru skúfarnir lausir,
að þeir sviku, þegar minnst varði. Skipverjar sýndu
einnig hjer sama dugnað og gætni, eins og meðan
háskinn var inestur. Sagði formaðurinn mönniim sín-
iim að vera hvervetna, þar sem hjálpar þurfti, og
mátti licita þeir orkiiðu meir, en mennskir menn; því að
með 3 og 4 böru í einu klifruðu þeir tipp bakkann, og
hjeldu þó i hendina á einni konu. Jbegar loks allir
voru komnir upp, var farið að lýsa af degi; sáu þeir
þá byggðina hinu inegin við græna grund. Allir tóku
þá til fótanna, og sælir voru þeir sein kouiust á góð-
gjörðaheiinili Botmars greifa. I bænum Elmenhorst
var þeim tekið svo, að hændur Iokuðu þá úti, og kváðu
gylfini til Travaróss, sem var þaðan fáar mílur. Og
þegar þar var kouiið, fengu skipbrntsmenn loksins hvild
og enda á hrakningi sínum. Margir urðu sjúkir af
angistinni, hitanum og kuldanum, sein þeir höfðu
þolað, og fáeinir heilsuveikir menn dóu skömmii síðar.
(j£/iF” Prentvilla á bls. 25S1, á seinna dálki: umhygggju fyrir umhyggju.
Étgefendur: E. Jónsson, II. Hejgason, E. Jiórðarson. Ahyrgðarmaður: S. Ilallgrímsson, aðstoðarprestur.