Þjóðólfur - 16.09.1849, Blaðsíða 2

manna, og undir eins sje ferfiamönnum til
leiöbeiningar, fyrir utan hvað slíkt yrði sveit-
inni til hins mesta sóma. En <á hinn bóginri
getur hæglega, svo farið, að ferðamenn kom-
ist í ógöngur eða ófærur, og megi snúa apt-
ur, verður þeim |>á leiðin, ef til vill, tvöfalt
lengri, og sveitabúum átroðningurinn undir
eins tvöfahlur. Vjer nefndum Holtasveit og
Flóann ekki aí þvi, að þar sje, ef til vill,
ineira hirðuleysi í þessu efni, en alstaðar ann-
arstaðar, heldur af hinu, að það er hvort-
tveggja stórhjeruð og fjölbyggð, og þar á
ofan beztu sveitir, sem bafa nægan mannafla
til að gjöra þær vegabætur, sein meðþyrfti,
enda hefur fyrir víst einn hreppur í Flóan-
um afkastað í nokkur ár ótrúlega miklu með
vatnsveitingar og skurðgrefti, og á þvi sjá-
um vjer, að mikiö má, ef viljinn er góður,
og höldum, að hinir sömu menn mundu einn-
ig afkasta miklu, ef þeir snjerusjerað vega-
bótum með öðru eins kappi.
Ekki þykir oss eins mikið tiltökumál um
útkjálka landsins, þó þar verði lítið ágengt
með vegabætur, þar sem mjög er strjálbyggt og
litið landsmegin, eins og t. a. m. á Vestfjörð-
um, en þó er það fjærri oss að mæla slíku
bót; því að vart sjest þar sumstaðar vottur
til götuslitra, því síður vegar. Hvergi ætl-
um vjer heldur samgöngur strjálari manna á
milli, en þar, og lítt eru þær teljandi, nema
sjóveg sje farið, enda munu Vestfirðíngar
kunna betur að sjóförum, en flestir á landi
hjer. Vorkun er þeim reyndar nokkur, þó
þeim verði lítið ágengt með vegabætur;
því að vtða er þar landslagi svo varið, að
trautt eraðhugsa til vegbóta, nema stórhainr-
ar og björg, og jeg hefði nærri því sagt heil-
ir fjallahálsar væru sprengdir með púðri. En
þó mundu Vestfirðingar mikið geta bætt vegi
sína, ef þeim væri það bugleikið, og altjend
gætu þeir tekið lausagrjótið frá fótum sinum,
sem víða liggur þar á vegum óhreift.
(Priimlialdið siðar).
Frá hjeraðsfundum Vestfirðinf/a 1849.
18. dag júnimánaðar þ. á. áttu Vestfirðingar úr
þremur sýslum (Stranda, Isafjarðar og Barðastrandar)
fund með sjer, á enum forna þingstað að Kollafiúða-
eyrum, til að ræða þar ýmisleg mikilsvarðandi þjúð-
mál landsins. Söindu þeir sér þar fyrst fundarlög, svo
að alt færi sein skipulegast frain, og kusu sjer forseta
og aukaforseta, og tvo skrifara.' Að því liúnu var
fundurinn settur, og tekið til að neða ýmisleg málefni.
Voru þau þá nokkur, er öllum kom saman um, að
gjöra skyldi að álitum, og semja um bænarskrártil al-
þingis; voru þá nefndir kosnar til að starfa að hverri
bænarskrá; síðan voru bænarskrárnar birtar á þinginu,
samþyktar, undirskrifaðar, og fengnar alþingismönnum
til tlutnings og frekari aðgjörða á alþingi sjálfu.
Bænarskrarnar voru 7 að tölu, og skal bjer skýrt
frá lielztu atriðum hverrar fyrir sig:
1. Að liaus liátign konungurinn veitti þjóðinni ú-
takmarkað verzlunarfrelsi, samkvæmt því sem um var
beðið á alþingi 1845, að undantekmiin varaatkvæðun-
um, 4 og 5, í alþingistíð. bls. 606.
2. Að alþingi yrði haldið á hinum forna alþingisstað
við Oxará.
3. a) Að 56 en eigi 40 fuiltrúar þjúðkjörnir ræði
stjúrnarskipun Islands, svo að 3 mæti fyrir hverja
sýslu, I fyrir Reykjavikurbæ, og I fyrir Vestmanna-
eyar, og að menn þessir sjeu kjörnir eptir hinum frjáls-
legustu og þjúðlegustu kosningarlögum.
b) Að þjúðþing þetta verði sett við Öxará,
fremur en í Reykjavík, svo að þingið geti orðið sem
bezt þokkað af alþýðu, og sem kostnaðarminnst,
c) Að kosningar til þessa fundar fari ekki frain
saindægurs um allt laiul, til að reisa skorður við, að
sami maðiir verði kjörinn í fleirum en einu kjördæmi.
d) Að ný kjördæini verði ekki upptekin, þú
þingmenn fjölgi.
4. Að tilskipunin um hreppskilaþing á vori verði af-
tekin með öllu í hinuin áður áminnztu 3 sýslum hjer
vestra.
5. Að allir embættisinenn á landi hjer riti alla' jafna
stjúrnarmálefni og þjúðmálefni vor, livort heldur búk-
uð eða brjelleg, á máli voru, íslenzkunni.
6. Að vesturamtið lialdi takiuörkum sínuin úbrcytt-
um, meðaa aintinenn eru í landinu, og sjeu þar bú-
settir í umdæuii sínu, sem liægast er til þcirra að ná.
7. Að skýrsla um fjárhag landsins sem bráðast verði
samin, og birt almenningi, svo að enginn þurli að mis-
gruna um úskipulega meðferð á fje landsins.
Enn var ein bænarskrá lesin, samþykkt og unilir-
skrifuð á þinginu, var hún úr Isafjarðarsýslu, og aðal-
atriði hennar: að aukatekjur lækua hjer eptir yrðu á-
kveðnar að lögum, svo að enginn ágreiniugur mætti
verða uin, hve mikið þeim hvervetna bæri.
þvss niá og geta, að fundarmenn skutu saman
nær 30 rbd. til túptarbyggingar og tjaldkaupa, og bundu
það með sjer fastinælum, að fund skyliii þar lialda
næsta ár og eptirleiðis, í þeirri von og saunfæringu,