Þjóðólfur - 01.03.1852, Blaðsíða 1

I
l§5t
4. Ár 1. flarz. ?6.
Bræðurnir út á íslandi senda bræðrunum i
Kaupmaimah 'ófn kveðju Guðs oy sina.
•Jafnvcl þó að brjefið, scm vjer rituðum yður næstlið-
inn vctur, fcngi misjafna dónia hjú þeiin löndum vor-
um, með þvl vjer bæði heyrðuui Jiú suma scgja, að
þcim hefði líkað flest allycl í þjóðólfi, nema „brjefið til
Kau|>niannahafnar“, og líka súum það á prenti I ónefndu
riti, uð vjcr vorum kalluðir djöfulóðir fyrir það, og
sagt, að vjer hefðum gjört þjóðinni hina mestu van-
Virðu með því: þú diifumst vjer eigi að síður að úvarpa
yður aptur, af því li'ka vjcr erum vissir um, að bæði
tókuð þjer sjúlfir brjefinu allvel; og þar að auki voru
þeir landar vorir fleiri, sem ekki urðu inyrkfælnir l'yr-
ir það, þó þeir heyrði „pelana ineð stríðsölinu og brýnin
ú Kyrarbakku“ skclla saman. því einmitt þessi glumru-
gangur var það, sem gjörði hina smeika, svoþeirsögðu
það væri ckki til að hlæa að, heldur grúta yfir, er
kongurlnn sjúlfur færi að lesa „þjóðblað“ Islendinga,
og heyrði þar ekki talað um annað, cn galdraheitingar
og vopnaburð; því hvað mundi annað af því leiða, en
að Iiann sendi herskip út hingað til að lialda þjóðinni I
skcfjutn ? þannig er brjef vort hið fyrra af suinum
niönnum talið sem næsta tilefni til þess, er Danir scndu
liingað herskip, settu lijer setulið, hresstu upp Jörund-
arvígi gamla og reistu þúðurliús. Og oss furðar sjúlfa
á þvi — en fögnum þó niðrí — að brjef vort skyldi geta
komið svo miklu til leiðar, því altjend er það augljós
vottur þcss, að Danir taka ,þó til greina það sem vjer
segjum; og vjcr hugsum með sjúlfumoss: cf þeir hlaupa
svona upp til handa og fóta, þegar vjer tölum 1 gamui,
þú mun vcrða ú þeim fcrð, þegar vjer förum að segja
þeim alvöruna. Vjer búumst lika í þetta sinn ekki við
öðru minna, en að kongurinn komi hingað sjúlfur i
sumar með alla rúðherrana, og tjaldi yfir sig ú Austur-
velli; en þú skulum vjer vita til, hvort það þarf lengi
úr þvi að setja númer 0 við stjórnarbót Garðurshólma.
Og vjcr braíður yðar hjer teljum það cngan ósóma fyrir
oss, þó sumir menn kenni lika þcssu brjeli voru um
það litilræði! — En það er þú múl að fara að segja
eútthvað, scm þeim höfðingjunum þykir kvcða að.
Ef þjer, bræður góðir! lcsið tímarit það, sem þctta
brjef er í, þú getið þjer að miklu leyti sjeð hvernig oss
vegnar nú scm stendur, og þmfum vjer því ekki að fara
mörguin orðum um það. í búskaparlegu tilliti er þjóðin
heldnr ú frumfaravegi, því þúfur fækka með ári hverju
i i túnum bænda; en ckki fækka þó að því skapi kaffipnndin
í afreikningum þcirra. í stjórnlegu tilliti ætlum vjér ó-
hætt að fullyrða, að þjóðin sítji i stað, sem voil ér til,
því hún hefur sert niður, til að velta vöngum yfir þjóð-
fnndinum sínum. 1 visindalegu tilliti vantar þjóðina
ekkert nema mennina til að rita, og ér það þess vcgna
glcðilegt, að nú kvað „fjelagið með langa nafúinú<‘ hafa
ú prjónunuin visindalega ransókn um það, hvet þjóð í
heiminum jeti mest af g r a u t og s ú r u s m j ö r I. Og
ef það skyldi koma upp úr dúrnum, sem sumir spú, að
hvergi f veröldinni sjeu eins margir fjögramarka grúut-
araskar og fjórðungar af súru smjöri, eins og i voru
fúlæka landi, þú höfum vjer heyrt, að „fjelagið“ ætli að
sýna mönnum fram ú, að bæði geti Islendingar með
góðri jarðeplarækt .sparað sjer korn fremur en þcir gjöri,
og svo eigi þcir líka að byrja ú þvi að salta smjörið,
og vcrka betur en að undanförnu, þrí þú geti það enda
orðið að verzlunarvöru við útlenda, þegar Vél lúti í
úri. — I andlcgu tilliti er þjóðin eptir öllum VohUm
trúarörugg, og það ú hún því að þakka, að hún ér svo
bibliuföst og vel að sjer í bókum Mósis, þvi þegar
einhver scgir til að hræða hana, að nú sjc útsjeð lim
frelsi Islcndinga, því það sannist, að þjóðin Verði lútin
rjetta upp cins margar fingur ú allsherjarþingi, cins og
niargir sjeu bókstafir i grundvallarlðgum Dana, til 'þess
að sverja þciin trú og hollustu, þú ofbýður þjóðinni að
sönnu, en hún minnist þú sjer til hugarstyrkingar, hvern-
ig fór fyrir Israclslýð forðum daga ú leiðinni inn í fyr-
irhcitna landið. þegar sumsje lýðurinn heyrði af njósn-
armönnunum, sem farið höfðu með Jósva og Kaleb til að
skoða landið, að þar væri fyrir stórvaxnir drcngir og
heldur en ekki vígalegir, þú hvarf þciin svo hUgur, að
þcir mögluðu ú móti Moses og Aron, og kvúðust mundu
hvergi fara til móts við slíkt ofurefli, þeim væri nær
að liverfa aptur til Egyptalands úndir okið og únauð-
ina. þú rciddist Jehuva og skipaði Moses að segja
þcim, að fyrir þetta mögl skyldi cnginn af þeim l'ú að
sjú landið góða, sein hanu svarið hafði fcðrum þeirra.
En þjóð vor hugsar nú með sjcr, að hún skuli lúta sjcr
þeirra víti að varnaði vcfða, og ekki lúta hugfallast,
lieldur bíða þess örugg, sem biða ber, jú bcra hönd
fyrir höfuð sjer. Og teljum vjer þennan trúaranda i
þjóðinni bctri og verri viðurcignar, en þó hún hjcldi ú
hlöðnum byssum eða brugðnum sverðum.
llvað skciiiintunuin þjóðarinnar við víkur, þú eru
þœr, eins og þjer vitið, lólgnar í því að heyra sögur