Þjóðólfur - 21.12.1858, Blaðsíða 3

- 27 -
væri búinn að taka af þcim steypumót; ber þvi að ákveða
hcgníngu J)á, er hann hefir bakað sér með þessu tiltæki,
samkvæmt tilsk. 11. apr. 1840 § 40. sbr. við tilsk. 24jan.
1838 § 3, og virðist eptir kríngumstæðum að hana eigiað
ákveða til 5 rd. sektar til sveitarsjóðs þess er í hlut á“.
„Jafnframt og Hæstiréttr þannig dæmir þenna hinn á-
kærða til sömu hcgnlngar scm liann er dæmdr með dómi
þeim er hér er áfrýjaðr, og að öðru leyti, að öllu hinu
verulega til, eptir ástæðuin hins sama dóms, aðliyllist þá
niðrstöðu sem þar er á orðin bæði honum (a: Einari Jóns-
syni) til handa, sem og einnig að þvl er áhrærir Jón
Einarssou, Svein Jónsson, Sigurð Jónsson og Guðinund
Jónsson, þá ber dóminn, að þeirra leyti allra limm, að
staðfesta, þó svo, að þcir 4/o sakarkostnaðarins er þeim
er gjört að greiða, en þeir 2 cr siðast voru nefndir virð-
ast ekki eiga neinn þátt þar í ad taka, só svo greiddir,
að Jón Einarson og Einar Jónsson greiði hvor uin sig 2/e,
en Sveinn Jónsson %.
„því dæmist rétt að vera:“
Að Jóhanns Frímanns Sigvaldasonar leyti
frávísastmálinu. Aðþvíeráhræirþá Jón
Einarsson, Einar Jónsson, Svein Jónsson,
Sigurð Jónsson og Guðmund Jónsson á dómr
yfirdómsins óraskaðr að standa, þóþannveg,
a ð þ e i r % s a k a r k o s t n a ð a r i n s, s c m þ e s s u m
hinum ákærðu var gjört aðgreiða, verðisro
leystir af hendi, að Jón Einarsson og Einar
Jónsson greiði */s livor u in sig, en Sveinn
Jónsson%. Málaflutníngsmanni Liebe, etaz-
ráði Liebenbergog jústiZráði Buntzenbera,
I m ál a fl u t n i n gs I a u n fyrir Ilæstarétti, 30 rd.
hverjum þeirra, þar af greiða 5 sjöttúngana
þeir 3 ákærðuersíðast vorunefndir, eptir
þeirri tiltölu er nú var tilgreint, en */# skal
greiða úr opínberum sjóði!al.
in. fsökinnl: „etazráb Salicath, gegn Olafi Gíslasyni,
(á Breiímmýrarholti í Fóa) -- (Talsniafer Brock).
sem er ákœrfer fyrir naufegun og hórdóm." (Upp
kveðinn 48. okt. 1858. Sbr. dóm yfirdómsins I 10. ári
„þjóðólfs“ bls. 75).
„Að vísu (innst það ekki, að hiun ákærði liali með
beinni nauðgun liaft frain samræði við stúlkuna Guðríði
Bessadóttur, en þegar litið er til þess, að kvennmann
þenna verðr að állta fáráðliug að vili („aandssvag")
eptir þeim upplýsíngUm sem l'ram eru komnar, þá hefir
samt aðferli þvf, er hann við hafði gegn henni, verið svo
varið, að hann fyrir það getr ekki lijá því komizt að bíða
‘) þessi vatfe þá niferstafean hins vífefleyga Skárastafea-
máls, er svo tífetalafe hefli verife um, þar sem fimm fefegar
vorn allir dæmdir, í hérafei, til hýfeíngar, og 6. maferinn afe
auki í sektir og málskostnafe, en Hæstiréttr heflr uú alveg
stafefest dóm yflrdómsins, er svo gott sem frídæmdi þá alfa
saman; hafl því einhverju skáldi voru, eins og hljófebært er
orfeife, þókt ástæfea til þess afþessu „bjöllu“máli, afe „hríngja
lof“yflrdómsins ,mefe stolnum bjöllum", þá ætti nú, eptir
því, eins afe hríngja Hæstarétti sama loflfe; — heldr væri
spursmálavert, á hvern hátt eigi afe sýngja efea hríngja lof
hérafesdómarans í Húnavatnssýslu, er dæmdi í þessu máli svo
alveg gagustætt báfeum yflrdómstólunum? Kitst.
tilfinnanlega hegníngu, og virðist hæfilegt, að hún sé á-
kveðin til 2_)x^27 vandarhagga, og leiðir þar af, samkvæmt
tilsk. 24. jan. 1838 § 5, að hann sé háðr sérdeilislegri
gæzlu lögreglustjórnarinnar í 16 mdnuði, og verðr hór-
dómssektin af nuinin ineð þessari hegningu. En fremr
verðr að álita liann skyldan til að greiða skaðabætr, eins
og faðir hinnar fáráðu stúlku krafðist, en þó þann veg
að þær sé ákveðnar til 10 rd. Með tillíti til sakarkostn-
aðarins verðr að staðfesta hinn áfrýjaða döm, að viðbætt-
um málsvarnarlaunum til talsmannsins i héraði, er hinuni
ákærða ber að greiða með 2 rd.“
„þvf dæmist rétt að véra:“
„Olafr Gíslason á að sæta 2var sinnuin 27
vandarhöggiim, ogað vera háðr sérdeilis-
legri gæzlú lögreglustjórnarinnar í 16 mán-
uði. I skaðabætr til Bessa Guðraundssonar
slsal hinn ákærði greiða 10 rd. Að sakar-
kostnaðinum til á dómr yfirdómsins órask-
aðr að standa, og ber hinum ákærða en fremr
að greiða í málsvarnarlaun til talsmannsins
i héraði 2rd. Svo skal hann og greiða sak-
arflutníngslaun við Hæstarétt til ctazráðs
Salicaths og ra álaf I u tn í n g sm a n ns Brocks, 20
rd. til hvors þeirra* 1.
— Grleðileiklr á gil daskálanum Skan-
dinavía, verfea fyrir samtök nokkurra kandídata og
stúdenta, og fleiri hér í stafenum, byrjafeir fyrsta
nýársdag, og haldife áfram hin næstu 5 kvöld, ef
svo margir áhorfendr fást afe rúmiega svari kostn-
afeinum.
Leikírnir verfea þessir:
„Hvor þeirra er’ann“? („#m(fcn cr bcn fltette*)
eptir Th. Overskow, í 1 flokki,
„Eintcegr misski!ningr“ („5)iíafor[lane(ðe paa SOítðfor^
ftaaelðe") eptir hinn sama höfund, einnig í einum
flokki.
„Vald og slœgð“ („Tiagt og Cifl") eptir J. L.
Heiberg, í 2 ílokkum.
„Ymsir eiga högg í annars garði“, snúife upp í
íslenzkt æfintýri, eptir Lefevres ag Wurins „une
chambre á deux lits“ og H. C. Andersens „Sn
9iat t SíoeOfilbe", í einum flokki.
þeir tveir leikirnir, er fyr voru nefndir, verfea
fyrsta kvöldife, 1. jan. 1859, hinir tveir hife næsta
kvöld á eptir, og svo þannig tveir og tveir á mis,
þar til 6 kvöldin eru komin.
Afegaungublöfe, efea „bílæti" verfea seld þannig:
til beztu bekkjanna (mifebekkjanna) hvert sæti á 56
') þess var getið við dóm yfirdómsins 1 þessari sök,
i 10. ári „þjóðólfs“ bls. 75, að einn dómendanna (háyfir-
dómari Jónassen) hefði þar greint á við hina. það er
mælt, að hann hafi, i ágreinfngsatkvæði sínu, komizt cin-
rnitt að sömu niðrstöðu um hegningu Ólafs, og skaðabætr,
eins og Hæstiréttr hér dæmdi.