Þjóðólfur - 25.02.1882, Blaðsíða 1

fJÓÐÓLFUR.
34. ár.
Kostar 3 krónur (erlendis 4 krónur),
á að borgast fyrir lok ágústmánaðar.
Iteykjavík 25. felbrúar 1882.
Uppsögn á blaðinu gildir ekki, nema
það sé gjört fyrir i. okt. árinu fyrir.
4.
blað.
FORNLEIFAFÉLAGIÐ.
Fyrii’lestur á bæjarþingsstofunni
laugardaginn 4. marz, kl. 6 : líf Islend-
inga í fornöld, framhald, um foriiskip-
iu.—Sigurður Vigfússon.
Cileðilcikar og skemtanir.
Gleðileikar hafa haldnir verið á sjúkra-
húsinu í Reykjavík í janúar- og febrú-
armánuðum. Leikar þeir, er leiknir
voru, eru þessir: Nýársnóttin eptir
Indriða Einarsson, Æfintýri á göngu-
för (Eventyr paa Fodrejsen) eptir
Hostrup, Milli bardaganna (Mellem
Slagene) eptir Björnstjerne Björnson,
Stundarhefð Pernillu (Pernilies korte
Frökenstand) eptir Holberg og Hús-
bóndi og hjú (Tjeneren sin Herrér Med-
bejler) eptir Lesage. Alls var leikið
25 kveld, og þótti það hin bezta skemt-
an, einkum æfintýrið; hvervetna var
sagt að vel hefði verið leikið af flest-
um leikendum, og sumt jafnvel afbragðs-
vet t. d. Inga í „Milli bardaganna“,
hana lék.ungfrú Kristin Sveinbjarnard.;
en eigi er að vænta þess að menn geti
gert jafnvel hér sem leikendur á leik-
húsum ytra, sem temja sér íþrótt sína
Mla æfi. Auk leika þessara hélt og
songfélag Seltjarnarnesshrepps opinber-
an söng á sjúkrahúsinu eitt kveld, og
Þótti það allvel fara, og frammistaða
Þeirra vera eptir öllum vonum ; er slíkt
allrar virðingar vert, er alþýðumenn
stofna sér slík félög af sjálfsdáðum.
Eitt kveld söng og söngfélag skóla-
pilta á sjúkrahúsinu, og buðu þeir bæj-
armönnum að hlusta á. Sungu þeir 20
lög, og luku allir eindregnu lofsorði á
það, hve vel samróma flokkur þeirra var;
slíkar æfingar eru góð skemtun áheyr-
endum og gott hvatarefni fyrir þá er
að standa.
-j* 31. dag janúarmánaðar andaðist
hér í bænum skólapiltur Móritz Vil-
helm Finsen, sonur O. Finsens póst-
meistara úr langvinnri brjóstveiki er
hann hafði þjáðst af síðan í fyrra vet-
ur. Hann var kominn upp í annan
bekk í fyrra er hann veiktist. Hann
var siðsamur piltur og hinn vandaðasti
og sæmilega vel gáfaður, og í dagfari
sínu hvers manns hugljúfi. Hann var
fæddur 17. maí 1863.
„SKULD“. Ritstjóri Jón Olafsson.
Nr. 141. kom út 13. jan. Efni: Storm-
ur (kvæði). — til lesandanna. ■—Utflutn-
ings-gjaldið.—Bréf frá Færeyjum.—
Bessastaða-Grímur og sannleikurinn. —
Heimskringla. — Landsbókasafnið. •—• 0-
innheimt spítalagjald.—Ný lög.—Fréttir.
—Auglýsingar.
Nr. 142. kom út3i. jan. Efni: Báru-
óður (kvæði).—Um útflutningsgreinina
í síðasta bl.—Um síldveiðina á íslandi.—
ísafoldar-prentsiðja, lögin og bæjarfó-
getinn.—Bréf frá Færeyjum (frh.).—
Embættismannalaun á Færeyjum og ís-
lahdi.—Ný lög (niðurl.).—Um kirkjuna
og kirkjusiðina í Rvík. — Ættartala.—
Auglýsingar. — Ferðaáætlun póstskip-
anna.
J>að er ekki að óþörfu, að „Rang-
vellingur“ nokkur hefir (í ísafold VIII.
29.) látið í ljósi skoðun sína um sölu á
hrossum til útlanda, því hún er eitt af
þeim málefnum, sem mikils varðar, og
sem því þurfti að takast upp á dag-
skrána til fyrstu umræðu, nefnil. um-
ræðu í blöðunum, og vil eg því — að
hans dæmi — leyfa mér að fara nokkr-
um orðum um hana.
Hr. „Rangvellingur“ telur vera á-
stæðu til að yfirvega, hvort hrossa-
sala til útlanda sé landinu til nokkurs
hagnaðar, og er eg honum samdóma
um það, en þar eð hann hefir leitt
nokkur rök að því, að hún er það
ekki, og eg meina, að óhagur sá, sem
vér höfum af henni, eins og henni er
nú hattað, ætti að vera hverjum svo
bersýnilegur, að ekki þurfi að sýna
hann reikningslega, leiði eg það hjá
mér, en vil leitast við, að benda á
hvernig þerri grein verður breytt til
batnaðar.
Að banna með lagaboði hrossasölu
til utlanda væri að vísu miklu þarfara
en að viðhalda henni í núverandi horfi,
en svo er það ófrjálslegt, að þáð getur
ekki álitizt gjörlegt.
Að leggja útflutningsgjald á hrossin
Hægra er um að tala enn i að komast.
(„Erotik og Idyl“ eptir Alex. Kjelland).
„Reynið þið bara að ná saman!“
sagði írú Ólsen.
„Já, eg skil ekki hvernig því er
varið, að þið skuluð ekki gipta ykkur
í haust“, sagði jómfrú Lúðvíksen (hún
var reyndar komin til ára sinna). Hún
gjörði sér svo háar hugmyndir um hina
sönnu ást.
„Æi-já“ sagði úngfrú Lúvísa, er
var viss um, að hún mundi fá að búa
brúðurina.
„En Sören segist ekki hafa efni á
Því“, sagði hin trúlofaða meyja hálf-
feimin.
)5Ekki efni", át jómfrú Lúðvíksen
eptir henni. „Eru ekki óslcöp að vita
til þess, að ung stúlka skuli láta slík
*rð sér um munn fara. J>að er skammt
'•ðan þið Sören fenguð ást hvort á öðru,
samt ætlarðu nú þegar, að láta ó-
skáldlegar áhyggjur bæla hana niður.
Hvað verður þá eptir af töfraljóma þeim,
sem ástin ein getur varpað á lífið? Eg
get ef til vill skilið í því, að slíkt kunni
að vaka fyrir karlmanni. Jjað er að
nokkru leyti skylda hans, að gjöra ráð
fyrir öllu mögulegu, en það er allt öðru
máli að gegna með blíða kvensál; að
minnsta kosti er fjarstætt, að hugsa um
slíkt meðan stendur sem hæðst á til-
hugalífinu! — nei, nei María! blessuð
láttu ekki fyrirlitlegar áhyggjur draga
úr sælu þinni“.
„Æi-nei!“ sagði ungfrú Lúvísa.
J>á tók frú Ólsen til máls: „Og
auk þess er það ekki svo lítið, erunn-
usti þinn hefir við að styðjast. þ>að
veit sá, sem allt veit, að eg og maður-
inn minn byrjuðum með minna. — Eg
veit hvað þú ætlar að segja, að þá hafi
verið allt annar aldarháttur. Já, Guð
komi til! það veit eg vel. Eg er bara
hissa á því, að þið skuluð ekki vera
orðin leið á, að staglast á því. Liggur
það ekki í augum uppi, að við, gamla
fólkið, sem munum svo langt fram í
tímann, hljótum að bera bezt skynbragð
á hve mikið þurfti til að komast af
fyrrum og nú. Nýgipt hjón geta hæg-
lega komizt af með laun þau, er unn-
usti þinn fær hjá manni mínum, og fé
það er hann skortir á hann lafhægt
með að græða á aukavinnu. Eg er
orðin roskin og ráðin húsmóðir, svo þú
getur reitt þig á, að eg tek nægilegt
tillit til allra breytinga, er hafa orðið,
síðan við byrjuðum búskap“.
Frú Ólsen var orðin hin ákafasta,
og hafði þó engum dottið í hug, að
mæla á móti henni. En hún hafði opt
talað um sama efni áður. Ungu frúrn-
ar höfðu þá stundum ert hana, og farið
mörgum orðum það, hve ódýrt allt hefði
verið fyrir þrjátíu árum. J>að var eins
og menn vildu gjöra lítið úr bústjórn