Þjóðólfur - 01.02.1889, Síða 4

24
Til Ameríku
öyt jeg vesturfara í ár raeí tveimur gufuskipafjelögum:
Anchor Línunni og
Dominion Línunni.
Skip Anchor Línunnar lenda í Aew York, enn skip Dominion Línnnnar í Ouebec á sumrin, og
í Halifax og Portland ávetrum. Prá New York og Quehec flytja línur þessar fólk til allra staða í Ameriku,
peirra er járnbrautir liggja að. — Pargjaldið er nú til New York og Quebec 105 kr. fyrir mann
yfir 12 ára, og til Winnipeg 150 kr. Þeir, sem eru 5—12 ára, greiði */„ fargjald, en 1—5 ára 52
kr. 50 aura til allra staða i Norður-Ameríku. Jeg jiarf að fá að vita sem fyrst, hve margir vilja fara,
svo að jeg geti útvegað þeirn nægilegt pláss í gufuskipunum ti) Skotlands. Það er auðvitað að jeg
eða agentar minir geta eigi tekið að sjer að vista fólk vestra, og eigi skipta Línurnar sjer neitt af
fólkinu, eptir að jiær hafa flutt ]iað til j)ess staðar í Ameríku, sem tiltekinn er á farbrjefinu, en á leið-
inni er fólkinu leiðheint, og aðbúnað hefur það góðan; sjálflr verða menn að líta eptir farangri sínum,
og vel skulu menn merkja farangur sinn.
Hin stórkostlegu póstgufuskip þessara fjelaga (4000—8000 tons), eru heimskunn fyrir ágætan
útbúnað, sterkleika og liraða (allt að 5 danskar mílur á klukkutíma).
Agentar út um landið eru nú sem stendur: hr Sv. Brynjólfsson á Yopnafirði, hr. Jakoh Gíslason
á Akureyri, hr. P. Bjamason á Sauðárkróki, hr. S. Thorsteinsen á ísafirði, hr. I. Loptsson á Klaust-
urhólum, hr. Sigurður Sveinsson á Vestm.eyjum. — Pleiri agentar verða settir síðar.
Reykjavík, 30. jan. 1889. SÍgm. GuðmUndSSOIl. 37
Vesturfarir 1889.
Með þessum póstum sendi jeg út umboðsskrár
(nýjar) til subagenta minna víðsvegar um land.
Tekst jeg á hendur sem að undanfórnu að annast
fólksflutninga vestur, og sendi skip eptir fólkinu,
ef nógu margir skrifa sig hjá mjer eða agentum
mínurn svo timanlega, að jeg fái vitneskju um með
fyrstu ferð „Thyra“ hingað i vor; eptir þann tíma
verða engir innskrifaðir (en flutt verður fólk þótt
síðar gefl sig fram, ef rúm og hentugleikar leyfa).
Engin fyrirframborgun eða innskriptargjöld verða
tekin, og mega agentar mínir að eins rita nöfn
þeirra, sem fara vilja.
Farið verður þetta ár: til Quebeck 105 kr; til
Winnipeg 150 kr. fyrir fullorðna (yflr 12 ára), til-
tölulega þar við fyrir yngri.
Þeir sem skrifa sig á hjá mjer eða agentum
mínum, geta fengið hjá okkur allar nauðsynlegar
upplýsingar viðvíkjandi ferðinni.
Burtfaratimi verður siðar auglýstur.
Sigf. Eymundsson,
útflutningastjóri. 41
Peninga-umslög á 5 aura
óslítandi, mátulega stór fyrir
íslenska bankaseöla,
sjerstaklega tilbúin fyrir, og fást einungis í
Sigf. Eymundssonw Bókverslun. 40
Forlagsbœkr Í2,i
Andr. Fred. Hnst & Snu.
Sigí. Eymiuidsson. 39
ENGINN FUNDUR Í.S:
fjelaginu laugardaginn 2. febrúar,
sökum póstskipsanna. Söngfund-
ur heldur ekki.
Leiðarvísir til lífsálbyrgðar fæst ókeypis
hjá ritstjórunum og hjá dr. med. Jónassen, sem
einnig gefur þeim, sem vilja tryggja líf sitt, allar
nauðsynlegar upplýsingar. 36
Eigandi: Þorleifur Jönsson, cand.phil.
Ábyrgðarmaður: Páll Briem.
Skrifstofa: í Bankastræti nr. 3.
Prentsm. Sigf. Eymundssonar.
22
huggunarorð til hans, til að láta í ljósi samhryggð sína,
en hann þorði heldur ekki til hans. Maxel sat þar svo,
að vjer hjeldum. að hann mundi stökkva upp á hverju
augnabliki og æpa eínhverja óttalega formælingu gegn
himninum og steypa sjer á bálið.
0g þegar eldurinn loksins að eins sleikti um tópt-
ina og berir hlóðarsteinarnir stóðu upp úr öskunni, reis
Maxel upp. Hann gekk að brunastæðinu, tók glóandi
kolastykki og kveykti í pípu sinni.
Jeg var ekki stór þá og gat ekki hugsað mikið. En
það man jeg: Þegar jeg sá litla Maxel standa þennan
morgun í birtingunni við eldstæðið og draga að sjer
og blása út bláum reyk úr pípunni, þá varð mjer heitt
um hjartaræturnar. Það var eins og jeg finndi, liversu
mikill maðurinn er og forlögunum langt um yfirsterk-
ari, og eins og forlögunum yrði eigi gjörð meiri smán,
en að blása með fullkominni hugarró tóbaksreyk fram-
an í þau.
Og þegar kveykt var í pípunni, setti hann sig apt-
ur á steinhrúguna og leit yfir sveitina. Þjer mynduð
líklega gjarnan vilja vita, hvað hannjhugsaði. Jeg sömu-
leiðis.
Seinna rótaði litli Maxel í öskunni og fann viðar-
öxi sína. Hann setti nýtt skapt á hana, dró hana á
á hverflsteini nágranna síns — og fór að vinna. Síðan
23
eru liðin mörg ár. Kring um mýrina er nú fallegur
akur og engi, og á brunastæðinu stendur nýtt hús. Lít-
il börn gjöra skemmtilegt í húsinu, og húsfaðirinn, litli
Maxel, kennir sonum sínum að vinna og leyfir þeim
einnig að reykja tóbak. Ekki allt of mikið —• heldUr
litla pípu á rjettum tíma.
2. Tvö, seni ekki vilja eigast.
Það var einn sunnudag eptir messu. Það var klappað
mjög hæversklega á dyrnar hjá gamla prestinum í Gross-
höfen. „Kom inn!“ kallaði presturinn. Það var ein-
staklega þægilegt að heyra, hversu rödd hans var skær
enn þá, þrátt fyrir hans snjóhvíta hár. Sá, er úti var,
kom þó ekki, heldur klappaði á dyrnar einu sinni enn
þá. Þegar menn koma með bæn á vörunum, vantar
ekki kurteysina.
„Dyrnar eru opnar!“ kallaði presturinn. Loksins
er dyrunum lokið upp og þjettvaxinn, gildur, hraustleg-
ur bóndapiltur vatt sjer inn ófimlega og hálfhlær góð-
látlega framan í prestinn.
„Nei, sjáum við til!“ segir prestur og rykkti sjer til
á stólum með leðrinu til að hagræða sjer, „er þetta ekki