Þjóðólfur - 21.11.1890, Blaðsíða 4

216
irlíkingar eigi lof það skilið, sem frum-
semjendurnir veita þeim, úr þvi þeir verða
að prýða þær með nafni og einkennis-
miða alþekktrar vöru til þess að þær
gangi út.
Harboöre ved Lemvig.
Jens Chr. Knopper. Tomas Stausholm.
C. P. Sandsgaard. Laust Bruun.
Mels Chr. Jensen. Ove Henrik Bruun.
Kr. Smed Rönland. I. S. Jensen.
Hregers Kirk. L. Dahlgaard.
Kokkensherg. N. C. Bruun.
I. P. Emtkjer. K. S. Kirk.
MadsSögaard. I. C. Paulsen. L. Lassen.
Laust Chr. Christensen. Chr. Sörensen.
572 N. B. Nielsen. N. E. Nörhy.
Skósmíðaverkstofa, Vesturgötu 4,
Eptir pessu
súnishorni
ættu þeir, sem
panta vilja
stígvjel hjá
mjer, að taka
mál af fætin-
um utan yfir
1 sokk, með
mjóum hrjefræmum eða mælihandi. Nákvæmlega
verður að taka lengdarmálið eptir því, sem sýnis-
hornið bendir til.
Björn Kristjánsson. 573
! Uniihertroifen! Sensationell!
Wunder
der
Farben-Industrie!
Durch jahrelanges studium íst es mir gelungen
Parben zu erfinden, mit welchen jedermann sofort,
durch hlos einmaligem Anstrich jedem, nur er-
denklicen Gegenstand, gleichgiltig ob derselbe ans
Gyps, Glas, Holz, Stein, Metall, Wachs, Thon, Bein,
Porzellen etc. besthet. vergolden, versilbern, verkup-
fern etc. kann. Mein flussiges Gold und Silber
versende ich gegen Bar:
1 Flasche sammt Pinsel nur .... Kr. 1,20
6 — — 6j00
12 — — — —.... — 9,00
1 viertel Ko. Parbe 1 Flasche ... — 9,00
1 halb — -----. . . — 15,00
1 — — -----... — 25,00
Alle Farben wie Kaupfer, Citron, Blau, Orange,
Grttn, Carmoism, etc., stets vorrathig. Zu beziehen
durch das Depot chemisciier Producte.
Sigm* Hunshergir.
574 Wien, II., Vereinsg. 16.
Vottorð.
Þegar jeg á næstliðnum vetri þjáðist
af magaveiki, sem leiddi af slæmri melt-
ingu, þá var mjer ráðlagt af lækni að
reyna Kína-lí/s-elixír herra Valdemars
Petersens í Friðrikshöfn. Af bitter þess-
um, sem hr. konsúl J. V. Havsteen á
Oddeyri hefur útsölu á, brúkaði jeg svo
nokkrar flöskur og við það stöðvaðist
veikin og mjer fór smám saman batn-
andi.
Jeg get því af eigin reynslu mælt með
bitter þessum, sem ágætu meðali til þess
að styrkja meltinguna.
Oddeyri, 16. janúar 1890.
Kr. Sigurðsson.
Kína-lífs-elixírinn, hinn eina ekta, hafa þessir
kaupmenn til sölu:
Hr. E. Felixson, Reykjavik.
— Helgi Jónsson, Reykjavík.
— Helgi Helgason,--------
— Magnús Th. S. Blöndahl, Hafnarfirði.
— .Tón Jasonsson, Borðeyri.
Á þeim verslunarstöðum, þar sem engin útsala er,
verða útsölumenn teknir, ef menn snúa sjer beint
til
Waldimar Petersen,
er býr til hinn eina ekta Kína-lífs-elixír.
575 Frederikshavn, Danmark.
Fundur í stiídentafjelaginu annaðkveld (22.
nóv.), kl. 8ys. 576
Leiðarvísir til lífsábyrgðar fæst ókeypis hjá
ritstjóruuum og hjá dr. med. J. Jónassensem einn-
ig gefur þeim, sem vilja tryggja líf sitt allar nauð-
synlegar upplýsingar. 577
Eigandi og ábyrgöarmaöur:
ÞORLEIFUR JÓNSSON, eand. phil.
Slcrifstofa: ! Bankastræti nr. 3.
Fjelagsprentsmiðjan. — Sigm. Guðmundsson.
166
nægjandi leiðarvísi um, hvernig menn geti lifað á þenn-
an hátt, er auðsætt, að hann hefur með þessu gert
mönnunum mikið gagn. Fjöldi manna hafa opt og ein-
att ekkert af að lifa, enga atvinnu og sjá engin sköp-
uð ráð til að framfleyta lífinu, einkum þegar harðast
er að vetrinum. Ef nú Tanners hefði rjett fyrir sjer,
væri ekki annað fyrir þessa menn en að leggjast í dá,
meðan þeir hefðu ekkert af að lifa, og láta vekja sig
aptur, er þeir gætu fengið atvinnu og eitthvert lífsvið-
urværi. Með þessu væri þá, að nokkru leyti að minnsta
kosti, greitt fram úr einhverju hinu mesta vandamáli
heimsins, sem nú er hvað mest rætt um hvervetna í
heiminum — því vandamáli, hvernig bæta eigi hag fá-
tæklinga og örbirginga, sem ekkert eða lítið hafa af
að lifa. Mennirnir mundu þá skiptast í tvo flokka; í
öðrum væru þeir, sem legðust í dá nokkurn hluta
ársins, en í hinum þeir, sem ekki þyrftu þess. Hverj-
um manni stæði opið að leggjast í dá, er hann vildi.
Auðmennirnir og óskabörn hamingjunnar gætu lifað og
lálið, eins og þeir vildu, árið um kring, en fátækling-
arnirtekið sjer hvíld jafnvel allan veturinn, efþeirvildu.
Það mundu koma upp nýjar atvinnugreinir, gistihús og
geymslustaðir fyrir dáliggjendurna mundu rísa upp, þar
sem menn skuldbindu sig til að vekja þá á tilteknum
tíma. Rafmagnsneisti og ammoníakgufa vekja dýrin,
167
sem liggja í dái, og sömu meðul ættu að duga við menn-
ina.
Hættulaust væri nú þetta alltsaman þó ekki. Allt of
mikill kuldi veldur stundum dauða dýra þeirra, sem í dái
liggja, og eins gæti farið um mennina. Sá, sem því
vildi losast við einhvern dáliggjanda til annars heims,
þyrfti ekki annað en að bera hann út og láta hann
liggja næturlangt úti í nokkurra stiga frosti.
Auðvitað eru margir, sem taka þessum frjettum með
Tómasar trú og segja, að þetta sje allt eintómur hje-
gómi. Aptur á móti eru margir, sem trúa því eins og
nýju neti, og koma enda með sögur um, að í Indlandí
hafi menn fyrir löngu vitað, að menn gætu þannig leg-
ið í dái. Frjettaritari sá, sem vjer tökum þetta eptir,
kveðst hafa talað við mann, sem hafi verið sjónarvott-
ur að því í Lahore á Indlandi, að prestur einn
Bramatrúar hafi svæft sig sjálfur og lagst í dá; hafl
liann síðan verið lagður í kistu og innsigli stjórnarinn-
ar sett á liana; var hún síðan grafin niður í gólfið í
skrifstofu landsstjórans sjálfs. Þar var kistan í 3 mán-
uði; landstjórinn hafði allann þann tíma haldið til nokkr-
ar klukkustundir daglega á skrifstofunni og gætt þess
vandlega, að enginn græfi upp kistuna. Eptir þessa 3
mánuði var hún tekin upp, presturinn tekinn úr henni
og allur nuggaður, eins og hann hafði lagt fyrir, og