Þjóðólfur - 28.03.1891, Síða 3

59
öllum sínum undrum. Það var hjerna um
daginn, að jeg fjekk 17.—18. nr. Þjóðvilj-
ans; þar segir hann — jeg nefni það svona
til dæmis —, að allar þessar kenningar um
framfarir lands vors síðan 1874 sjeu fals-
lcenningar og lygakenninqar; íje lands-
sjóðs hafi verið svo heimskulega varið, að
það hafi ekki komið að neinu gagni, og
ekki orðið til að bæta hag neinna nema
embættismannanna. Svo ræður hann til
að taka nú óspart lán fyrir landssjóðinn,
og ausa svo út styrk á báða bóga tíl ýmsra
fyrfrtækja. Þjóðviljinn sjer það eflaust,
að úr því fje landssjóðs hefur ekki verið
varið til neins gagns hingað til, þá muni
menn eigi allt í einu verða svo hyggnir,
að þeir verji því vel, og því hlyti það að
verða óbætanlegt tjón fyrir landið, ef far-
ið væri að taka lán fyrir landssjóð, og svo
væri lánsfjenu ausið út til alls konar vit-
lausra f'yrirtækja. Kemur hjer eigi enn
fram lxinn forni víkingsandi? Er eigi
Þjóðviljinn hjer líkur víkingnum, sem
hugsar um það eitt, að vinna sem mest
ógagn og gjöra allt það illt, er hann má?
Mjer er sem jeg sjái fornan víkingaflokk
fara yfir byggðina með báli og brandi og
leggja allt í auðn. Ef Þjóðviljinn gæti
látið þessa tillögu sína um meðferð á fje
landsins fá framgang, þá mundi liann brosa
í kampinn og kveða við raust, líkt og
Egill sálugi Skallagrimsson:
„Farit hefi ek blóðgum brandi,
svá at mér benþiðurr fylgdi“.
Jeg fyrir mitt leyti tel Þjóðviljann ágætt
blað og jeg vildi óska, að hann lifði sem
lengst; jeg les hann ávallt með svo hjartan-
legri ánægju, en lítið er mjer gefið um flest
af hinum blöðunum. „Andrarímur þykja
mjer fínar, en Hallgrímsrímur vil jeg ekki“.
Hallvarbur á Horni.
Snæfellsnessýslu 11. mars: „Síðan jeg skrif-
aði seinast (í f. m.) kafa gengið lijer einl. umkleyp-
ingar, að kalla má,. Til p. 25. f. m. var alltaf sunnan
og vestanátt, opt rok og rigning, mjög sjaldan frost
eða kafald, (frá 18. til 25. var auð jörð og mar-
þítt). Frá 25. f. m. til 6. þ. m. var optast ót-
synningur með frosti og kafaldi en síðan kefur opt-
ast verið norðanveður, stundum kafaldskyljir; frost
frá 6—10° R.; þó að kægð kaíi stuudum verið að
morgni, kefur opt verið komið ófært veður að kveldi.
7. 9. og 10. þ. m. var róið bæði í Olafsvík, Sandi
og Keflavík og fiskast ágætlega vel (stundum allt
að 60 í hlut á dag i tveimur róðrum) í þeim 2 síðast-
nefndu veiðistöðum, en í Ólafsvík best rúmir 20 í
hlut á dag. Þar er langræði langtum meira en í
hinum ytri sjóplássum, svo þar kefur tíminn verið
styttri, sem notaður hefur orðið á miðum. Það,
sem íiskast, er meiri hlutinn væn ýsa; væri góð
tíð, er útlit fyrir ágætan fiskiafla. Hákarlsafli er
uú enginn á Búðum eða Stapa, sem orsakast af
sjógæf'taleysi. — Skepnuköld almennt góð. — Hey-
birgðir nægar. — Heilsufar allgott. Enginn natn-
kendur dáinn síðan jeg seinast skrifaði. — Yöru-
birgðir nægar í verslunum sýslunnar. — Frjetst hefur
að í bruggi sje að stofna lestrafjelag í Ólafsvík;
en líklegt er, að það veitist erfitt, með því að til
þess þarf talsverða pcningaupphæð, hentugar sam-
göngur i byrjun og öflugan og ótvílugan vilja,
sem er nú máske það mesta, sem stofnendurnir liafa
til að byrja með; en vonandi er að fyrst slík ment-
unarfýsn ervöknuð kjá þeim (ef kún ei hefur vaknað
áður, sem jeg hreint ekki efa) að þeir geti komið
þsssu þarfa og sómalega fyrirtæki á fót“.
Dalasýslu 11. mars: „Hjeðan er fátt í frjettum
nema snjókoma mikil og slæm veðrátta hefur ver-
ið síðan með Góubyrjun. Kíghósti í börnum mun
nú heldur í rjenun, enda er hann sumstaðar búinn
að gera mikinu skaða. 1 fullorðnu fólki hefir einnig
gengið kvef. Af nýdánum mönnum er helst að
geta Þórarins Ingjaldssonar frá Sauðafelli, er nú í
nokkur ár hefur verið farandkennari í Suðurdölum
og var einkarlipur til þess starfa, onda maður vel
gáfaður. Hann var á Jörfa í Haukadal við kennslu,
er liann dó; banamein hans varð gamalt kviðslit,
er lengi hafði þjáð hann“.
Skiptaþíi varð enn suður í Garðssjó 20.
þ. m. Það var bátur, sem kom með salt
o. fl. úr Keflavík; slysið varð nálægt landi,
i Varaósi, og mest kennt ofhleðslu; drukkn-
uðu þar 4 menn, þar á meðal formaðurinn
Jón Helgason frá Kothúsum, en einum há-
60
hlessa, er hann heyrði, >að jeg gaf brauðið áður en leik-
ið var til fulls, því að því hefði hann ekki átt að venj-
ast. En er hann mætti mjer í portinu með fangið fullt
af bjórum og jeg hrópaði himinlifandi glaður: „Jeg fer
út á land“, skildi hann, hvers kyns var og svo kom
hann upp og drakk bjór með.
II.
Jeg varð heldur en ekki glaður við, er frændi minn,
bóndi á Jótlandi, kom og bauð mjer yfir til sín um
sumarið. Jeg komst allur á lopt, varð svo kátur og
spaugsamur við hvern mann, að allir urðu varir við
stakkaskiptin. Fyrir allri kátínunni yfir ferðinni, að
komast burt úr bænum með öllum verksmiðjureyknum
og ódauninum, burt úr óloptinu og úr bæjarþrengslun-
um, burt úr vagnskarkalanum og frá köllum sölukerl-
iuganna, út í skógarloptið og skógarylminn, blómangan-
ina og hina víðáttumiklu frjálsu náttúru, út á merkur
og engi með fögrum jarðargróða, að heyra smáfugla-
kvak og raddir nátturunnar — yfir öllu þessu gleymdi
jeg að hugsa um sjálfa ferðina, gleymdi að lítið var í
buddunni, til að ferðast fyrir, fyr en daginn áður en
ferðinni var heitið. Og hvað var þá í buddunni? Ein-
ar 2 krónur, og þó var ekki nema vika af mánuðinum.
Jeg hafði Iíka verið sá bjáni að borga honum Kláusí
57
En það er satt — jeg á ekki vitundarögn til af tóbaki
og Vinklari er alveg hættur að gefa mjer krit, síðan
jeg fjekk stóru tóbaksdallana hjá honum og borgaði
ekki. En hvar er nú kotran!“ „Hún er náttúrlega
upp á 4. gangi 12“, sagði Torfi. „Jeg skal fara upp
og svo fæ jeg mjer í pípu um Ieið“.
Jeg settist niður <við borðið undir lindinni, lagðist
svo endilangur upp á bekkinn og horfði upp í græna
laufið, og hugsaði ekki um nokkurn skapaðan hlut, um
leið og reykjarmökkinn lagði upp frá mjer, þjettari og
þjettari.
„Hjerna er kotran“, kallaði Torfi og klofaði yfir
bekkinn hinumegin við borðið. „Það er alltsvo um
kaffi“.
„Já“, sagði jeg.
„Með 4 eða 8 aura brauði?“
„Um brauðið getum við teflt á eptir“, sagði jeg,
tók peningana og kastaði.
Svo ljekum við stundarkorn.
„Þú ert jan maður!“ hrópaði Torfi og hló heldur
en ekki.
„Hver djöfullinn!“ æpti jeg og sló í borðið. „Þá
er nú brauðið og þar skalt _þú svei mjer ganga í
vatnið“.
„4 aura eða 8 aura?“