Þjóðólfur - 17.04.1891, Blaðsíða 3

71
að, en hjer var ekki hægt að leggja því upp
nógu vel til þess, svo að það fór suður í
Hafnarfjörð, til þess að það yrði skoðað
þar; það er nú komið liingað aptur, en ó-
útkljáð, livort það sje haífært.
Við yfirrjcttinn settur til bráðabirgða
málfærslum. cand. pliil. Ásmundur Sveins- i
son í stað Guðl. Guðmundssouar.
Brauð veitt. Hof í Álptafirði 1. þ. m. i
settum presti þar -sjera Jóni Finnssyni :
eptir kosningu safnaðarins.
Heiðurspcning hefur Magnús Magnús-
son á túni á Eyrarbakka fengið og 10 há- i
setar lians 16 kr. hver fyrir björgun manna j
úr sjávarháska.
Mannalát. Njdega dáinn í Ameríku
íslandsvinuiinn Eeeves, sá er kom hingað
með Prof'essor Fiske 1879. — Dáinn or
og nýlega í Khöfn etasráð Hans A. Clau-
sen, sem til skamms tíma átti margar versl-
anir hjer á landi. — 26 okt. f. á. dó í
Kansas í Bandaríkjunum Emil Scliou, út- j
skrifaður úr latínuskólanum iijcr 1880, |
var nokkur ár við nám við háskólann í
Höfn, en fór síðan til Ameríku. — Um
miðjan f. m. andaðist frú Gubrún Thorar-
ensen á Reykjarfirði á Ströndum, kona J.
J. Thorarensens kaupmanus þar.
Afiabrögð. Aílalaust er enn á Inn-
nesjum, en í syðri veiðistöðunum afla sum-
ir vel í netin, en sumir lítið.
Tíðarfar hefur yfir liöfuð veriö milt i
vetur og hagleysur ekki miklar; einna liarð-
ast í márs víðast á landinu. Þennan mán-
uð optast þítt og úrkomulítið veður.
nanncs Hafstein getur ekki öðrum en
sjálfum sjer um kennt, hvaða letur var á
auglýsingunni, sem hann skrifar um hroka-
lega grein í ísafold 11. þ. m. Fyrst
liann vildi hafa stærra letur, hefði hann
átt að hafa vit á að nefua það á sátta-
fundinum, en það gerði hann ekki, og letr-
ið var ekki nefnt á nafn í sættinni. Meira
að segja auglýsingin átti eptir sættinni að
koma fyrirsagnarlaus og ódagsett og ekk-
ert nafn þurfti að standa undir henni.
Nafn vort er í heimildarleysi frá vorri
liálf'u tekið í ísafold undir yfiriýsing þá,
sem hann birtir þar.
Eislt-lsleisM fiártapfjelai
Um leið og jeg þakka mínum viðskipta-
mönnum fyrir þessa árs fjárverslun, læt
jeg yður hjer með vita, að jeg kaupi sauð-
j íje næsta ár, og ef þjer þurfið eitthvað að
j vita viðvíkjandi næsta árs verslun, getið
j þjer snúið yður til umboðsmanna minna,
i sem eru þessir:
' Hr. Steíán Stephensen á Akureyri
fyrir Þingeyjar og Eyjafjarðarsýslu.
- Þorvaidur Arasen á Flugumýri
fyrir Skagafjarðarsýslu.
-- Benedikt Blöndal í Hvainmi
fyrir Húnavatnssýslu.
: — Guðmundur Einarsson í Nesi og
i
I — Þórður Jónsson i Ráðagerði
fyrir Borgaríjarðar-, Kjósar- og Gull-
bringusýslu.
j — Magnús Gunnarsson í Reykjavtk og
Fyrirspurn og svar.
Jeg er yinnumaður og er sleginn hofuðhögg af
húsmóður minni, áu þess að hafa áreitt hana i orði
eða verki, hverju varðar það?
Svar: Sektum eða jafnvel fangelsi eptir mála-
vöxturn, ef spyrjanrli fer í mál út af því.
— Þórður Guðmundsson í ——
fyrir Árnes- og Rangárvallasýslu.
Reykjavik, í desember 1890.
125 Georg Thordahi.
64
mjög ljettilega niður af borðinu, stakk þeim í vasann
og gekk út, um leið og hann hringlaði í peningunum.
Hitt var öldruð kona, klædd í tötra og skíuhoruð;
hrukkurnar á entiinu, kring um augun og munninn, og
augun gráhvít og fjörlaus báru órækan vott um basl og
strit, armæðu og áhyggjur. Hún breiddi frarn á boröið
útslitna kjólræfla, sem einhvern tíma höfðu verið rauðir
á iit; voru þeir af telpunum liennar, er nú voru vaxn-
ar upp úr þeim, og ætlaði hún að fá fyrir þá svo sem
1 krónu, til að kaupa raat fyrir, því hún hatði nú ekki
bragðað mat í marga daga. En maðurinn fyrir innan
borðið var harður og ósveigjanlegur og kvað, að hún
gæti í mesta lagi fengíð 50 aura út á þá — og varð
konan loks kjökrandi að sætta sig við það. Hún lagði
skildingana vandloga i eitt hornið í einhverri dttlu, er
hún tók upp úr vasa sínum, og liuýtti vandlega linút
á um leið og hún gekk út.
Nú var komið að mjer. Mjer hafði runnið til rifja
neyð konunnar, sera alls ekki var nein uppgerð, og var
gramur yfir hörku mannsins, þö að jog reyndar sæi, að
kjólarnir væru ekki meira virði í raun og veru. Jeg
sagði því með hálfgerðum þjósti, að jeg vildi hafa 10 kr.
fyrir frakkann, enda vissi jeg að það var ekki of mikið.
En maðurinn leit eitthvað svo undarlega á mig, er jeg
61
skóara allt, sem liann átti hjá mjer, en það var held-
ur ekki svo gott að komast undan honum. Hann býr
þarna beint á móti og þegar við fáum okkar mánaðar-
peninga útborgaða, stendur hann úti á tröppustcinunum
allan liðlangan daginn og skimar til liægri og vinstri,
um leið og hann við og við dregur augun i pung eða
spýtir frá sjer hægt og slefandi mórauðum óþverranum,
svo að skóarasvuntan er ekki alltjend ólirein af skó-
svertu einni saman eða stígvjelaryki. Og svo liafði
liann jafnvel látið á sjer heyra, að hann væri farinn að
gruna mig um græsku, því að jeg liti ekki lengur til sín,
er jeg gongi fram hjá, eða tæki ekki of'an húfuna — og
það fannst honum þó vera þau minnstu skil, sem mað-
ur gæti gert. — Jeg þurfti setn sagt að „slá“ einhvern
góðan mann, en það gekk nú ekki sem best, því að
allir voru eða þóttust vera „blánkir“ og jcg gat ekki
haft upp á meiru en 1 kr., og það var sama sem ekki
neiit. Nei, jeg þurfti á 10 kr. að halda í minnsta lagi.
Að fara tii prófastsins1 og fá útborgað fyrirfram aí
næstu mánaðarpeningum, gat ekki gengið, því að það
vorður að minnsta kosti að vera komið fram í miðjan
1) Einu af háskólakennurunum býr á öarði og er nefndur Garð-
prófastur; liann hefur þar umsjón og meðal anuars afhendir Garð-
búum peuiugastyrk pann, sein þeir fá máuaðarlega.