Þjóðólfur - 08.04.1893, Blaðsíða 4

68
franka hvert, og hlöðin í öðrum smærri bæjum
1000—10,000 fr. hvert. Fáeinir fréttaritarar, þar
á meðal nokkrir Englendingar, fá einnig allmikil
laun hjá félaginu, en þeim er ekki borgað fyrir
það, sem þeir skrifa, heldur fyrir það, að láta
margt óskrifað. Ennfrcmur hefur félagið nokkra
ðmaga á eptirlaunum, en það eru þeir menn, er
hafa misst allar eigur sínar í spilavítinu, því að
félagið styrkir nokkra þeirra ofurlítið í hlutfalli
við fjártjón þeirra. Einn Englendingur t. d., er
tapaði 2 milj. fr., fær 40 fr. á dag, annar 10 fr.
og aðrir sömu upphæð á hverri viku. í útgjalda-
dálki félagsins er einnig reiknaður kostnaðurinn
við að flytja spilafiflin burtu, er þeir eru orðnir
öreigar. Pélagið borgar þá það, sem þeir skulda
á veitingahúsinu, kaupir handa þeim farseðil á 2.
plássi til heimkynnis þeirra og gefur þeim 20 eða
40 fr. til ferðarinnar eptir lengd vegarins. Öll út-
gjöld félagsins á ári hverju eru rúmar 11 miljónir
franka. Næstl. ár er talið, að að eins 5 sjálfsmorð
hafi verið framin við Monte Carlo (svo nefnist spila-
vítið). Fréttaritari enska blaðsins „Timesu, sem
skýrsla þessi er tekin eptir, hyggur, að ofmikið
orð sé gert á sjálfsmorðunum þar, og að þau séu
ekki svo tíð, sem sagt sé, því að til Monte Carlo
safnist alls konar ruslaralýður og úrvona vesaling-
ar, en reglulegir spilarar séu yíirköfuð lítt hneigð-
ir til að ráða sér sjálfum bana. Jafnframt getur
þó blaðið þess, að ekki muni öldungis óhætt að
reiða sig á skýrslu félagsins um tölu sjálfsmorð-
anna, því að þau ein muni talin, er framin hafi
verið í sjálfu spilahúsinu, en um hin önnur haíi
félagið enga vitnéskju fongið opinberlega.
Kostaboð.
Nú er búið að prenta upphafið á hinni
fróðlegu sögu af Þuríði formanni og
Kambsránsmönnum, og verður þetta
fyrsta hepti (4 arkir að stærð) sent í sumar
ólceypis og kostnaðarlaust öllum kaupend-
um „Þjóðóifs‘‘, sem ekki standa þá í skuld
við blaðið frá fyrra ári. Saga þessi verð-
ur alls um 300 bls. TJpplag 2600.
NTotiS tœliifæriS
og gerizt áskrifendur „Þjóðólfsu sem fyrst,
svo að þér getið fengið þetta fyrsta hepti
sögunnar. Næsta ár kemur út 2. hepti
jafnstórt eða ef til vill nokkru stærra en
liitt.
Engir nema kaupendur „Þjóðólfs“ geta
eignazt þessa bók, því hún verður alls ekki
seld Iausasölu.
Auk þess fá ':nýir kaupendur að þess-
um 45. árg. ókeypis
Sögusafn „Þjóðólfs“ V. 1892, 144 bls.
með 11 skemmtisögum.
Notið tækifærið!
Allir útsöluineim „Þjúðólfs“,
er hafa feugið ofsent eða eiga eitthvað
óselt af liæstl. árgangi (1892) eru beðnir
að senda oss það sem fyrst, einkum tölubl.
1—5, 11—14 og 30—41 incl., sem nú eru
öll á þrotum.
Ostur, kaffi, sykur, exportkaffi
og ýrnsar nauðsynjavörur. Allt ný»
komið í verzlun
113 Sturlu Jónssonar.
Sliófatnaöur mjög
ódýr og vandaður fæst í verzlun
114 Sturlu Jönssonar.
Smáar blikkdósir kaupir
115 Bafn Sigurðsson.
Ekta anilínlitir
£
■i-H
Ö
CS
cs
fást hvergi eins góðir og ódýrir eins og
í verzlun
Sturlu Jónssonar
Aðalstræti Nr. 14.
ö
PT
r-H
99
99
a
M*
h—
H.
5
•amiuniuB tiifia
116
Harðfiskur, riklingur, saltfiskur,
skata, grásleppa og tros
fæst í verzlun
117 Sturlu Jónssonar.
Brúkuð íslenzk frímerki verða keypt í
Aðalstræti nr. 14. 118
Eigandi og ábyrgðarmaður:
Hannes Þorsteinssou, cand. theol.
Félagsprentsmiðjan.
42
henni á grúfu fram í ána; vatnaði þar yfir hana alla
nema fæturna.
Svo steig hann ofan á bak henni, og stóð þar
þangað til hún hrærði sig ekki framar.
Jón fór á meðan og sótti hestana, og teymdi þá
ofan á eyrina.
Þegar Guðrún var alveg hætt að kvika, fór Magn-
ús ofan af baki hennar, tók í fötin og dró hana á þurt
land; hann kippti pokanum út úr munninum, og fleygði
honum upp á eyrina.
„Bezt er að reyna að búa svo um, að hún fylgi
okkur ekki, sú skrattakolla“, sagði svo Magnús í hálf-
um hljóðum. Hann gekk lítið eitt upp á eyrina, og
þreifaði fyrir sér. Þar fann hann dálítinn flatan eyrar-
stein, og tók liann. Þessum steini smeygði hann upp í
munn Gruðrúnar, þjappaði honum inn fyrir tennurnar, og
kastaði svo líkinu á grúfu fram í ána.
Síðan kallaði hann á Jón að koma; kom hann þeg-
ar, og var nú nokkru hressari en áður.
„Gerðu henni nú eitthvað til góða!“
„Svo sem hvað?“
„Láttu aptnr á henni munninn — eða augun“.
Jón bisaði líkinu upp í lopt, og fór að reyna að
koma munninum aptur, en tókst illa, af því að steinn-
inn stóð fyrir.
43
„Taktu út úr henni steininn —
Jón gerði það.
„Komdu með hann----------hræktu á hann“.
Jón skalf af hræðslu, en þorði eigi annað að gera,
en hlýða; hélt hann í steininn sem tæpast, og hrækti á
hann; svo hrækti Magnús líka á steiniim á milli fingr-
anna á Jóni, og skipaði lionum svo að setja steininn
aptur upp í munn líkinu, og velta því svo aptur á
grúfu fram í ána, eins og það var áður.
Jón gerði svo.
Magnús horfði um stund á þessa fórn svaðilfara
sinna; svo sneri hann upp á eyrina, og tók upp pokann
rennvotan, og skipaði Jóni að binda hann aptan við
söðul sinn, og sagði um leið:
„Nú þarf elcki að gangast undir þungann liennar
Qunnu — hún er nú dauð-------------en bíðum nú við —
hver skrattinn hefur orðið af tunnunni, sem hún var
með?“ Hann leitaði um stund að henni, en fann
ekki.
Svo gafst hann iipp við leitina. Það var orðið kol-
dimmt; norðurljósin voru horfin, og allur himininn grár
og skuggalegur.
Síðan riðu þeir heim, og fóru léttan.
Þeir töluðu ekki orð saman.
Hver hafði nóg að hugsa fyrir sig.