Þjóðólfur - 17.11.1893, Side 3

215
gíkina er langbezt að álykta bvo, að ritstj. sjálfur
hafi samið allar huldumaunagreinirnar, er málgagn
hans hefur fiutt um oss og mun þvi réttast að gjalda
líku líkt og snúa sjer beinlínis að honum einum,
ef eitthvað þesskonar birtist eptirleiðis. Það er
brotaminnst.
Jafnvel þótt ísafold hafi opt og einatt beitt
ösæmilegum vopnum í deilu sinni við Þjððólf,
og eigi þvi litla vægð skilið af hans hálfu,
hefur hann þð hingaðtil sneitt hjá að typta hana
að verðleikum, og mun trauðla gera það fyr en í
nauðirnar rekur, ekki fyr en hún hefur svo bitið
höfuðið af allri skömm með framkomu sinni gagn-
vart honum, að hún alls enga hlífð verðskuldar
framar. Vér munum því að þessu sinni leiða hjá
oss brigslyrði fsafoldar að mestu. Það er engin
ný böla, að hún „taki upp í sig“ heldur sóðalega,
þá er eitthvaö er blásið á tíruna hennar, sem um
tíma var allra myndarlegasta kóngaljós, er logaði
tvisvar í hverri viku allt árið um kring, en er nú
orðið örlítið, dauðadoppulegt villiljós, er logar mjög
dauft í vetrarkuldanum. Það situr að minnsta
kosti illa á ísafold, einmitt þá er hún er að kypra
sig saman og henni liggur við að krókna í Bultar-
kengnum að hita sér þá á þvi að berja saman huef-
unum framan í Þjððólf bvo ógnarlega borginmann-
lega, alveg eins og hann sé kominn á heljarþröm-
ina en hún muni lifa til eilifðar Það er meira
að segja furðu mikil óskammfeilni, eiumitt um það
skeið, sem hún sjálf er að iækka segliu og kaup-
endurnir að sópast utan af henni sem hreistur af
ýsu, að því er mælt er, enda þorir Þjóðólfur ó-
Bmeikur að bjóða ísafold byrgin, að þvi er snertir
tölu nýrra kaupenda á næstliðnum tveim árum.
Að minnsta kosti mun ísafold á niðurgöngu sinni
aldrei hlotnast sú ánægja að standa yfir höfuðsvörð-
um Þjóðólfs, hversu heitt sem hún biður þess og
hverja dýrlinga sína, sem hún ákallar, hvort held-
ur Homo eða Hrein í For, Vagn eða Vanka-Jón,
Glám eða Grím hinn góða, Idem eða Álf í Strympu.
Fágætur morðingi. í Porto Alegre í
Brasilíu er nýdáinn morðingi nokkur Jósep Ramos
að nafni, sem eflaust hefur ekki átt marga sína
líka. Hann hafði setið 30 ár í betruuarhúsinu og
verið dæmdur til æfilangrar þrælkunar, af því að
hann hafði búið til pylsur, sem voru fylltar manna-
kjöti. Hafði hann alls myrt 16 menn, á þann hátt,
að hann lokkaði þá inni i sölubúð sína, slátraði þeim
þar, og bjó svo til pylsurúr kjötinu.
Kænskubragð. Maður nokkur kom með tvö
börn inn á veitingahús og bað um þrjá málsverði,
og er þau öll höfðu snætt, og börnin vildu gjarn-
an fá meira, bað hann aptur um aðra þrjá, tvo
handa sér og einn handa börnunum og auk þess
tvær flöskur af öli handa sjálfum sér, og er hann
hafði etið og drukkið sagði hann við börnin: „Sitj-
ið hérna róleg stundarkorn, eg ætla að sækja handa
mér vindil og kem undir eins aptur“. Svo leið og
beið og hann kom ekki. Þá er liðin var hálf
klukkustund Bagði veitingamaðurinn við börnin:
„Er ykkur ekki farið að leiðast eptir eonum pabba
ykkar, honum ætlar að dveljast11. „Hann er ekki
pabbi okkar“ sögðu þau. „Við vorum að leika okk-
ur hér úti fyrir, og þá kom þessi maður til okkar
og spurði, hvort við værum svöng og vildurn
fá að boröa, og játuðum við því, og svo bauð hann
okkur hérna inn.“ Veitingamanninum varð heldur
hverft við þetta, en varð að hafa þetta svo búið,
því að bragðarefurinn lét auðvitað ekki sjá sig apt-
ur í veitingahúsinu.
Frúin: „Eg heyrði af hendingu, að vinir þínir
kölluðu þig Sókrates. Ertu álitinn svona lærður?
Prófessorinn: „Hum! Nei, eg held að það hali
fremur verið vegna þín, að þeir hafa kallað mig
þessu nafni“.
Fyrirspurnir og svör.
1. Eg hef fyrir 7 árum selt manni reiðhest, 6
vetra, ágætis hest að allra dómi, sem til hans þekktu,
fyrir 100 kr. og gaf kaupandi mér handskript upp á,
að hestverðið (eitt liundrafr krónur) skyidi verða
greiddar innan árs og dags. Eyrir óskynsamlega
meðferð kaupanda lifði hesturinn ekki nema 1 ár.
Nú er eg búinn að bíða eptir hestverðinu i þessi
7 ár, án þess að guðsmaðurinn hafi minnzt á það.
Er mér nú ekki loyfilegt að fara fram á, að mað-
ur þessi, sem er prestur, greiði mér hestverðið með
rentum og renturentum?
Svar: Hestverðið er presturinn skyldur að borga,
en ekki rentur og renturentur af peningunum,
nema svo hafi verið um samið.
2. Hvað á eg að gera við Btóð, sem gengur á
túni mínu og engjum mínum, hvernig sem eg rek.
Get eg ekki heimtað beitartoll eða skaðabætur fyrir
það tjón, sem það gerir mér?
Svar: Jú.
3. Er það rétt af presti, þegar hann húsvitjar,
að koma ekki við á surnum bæjum sóknarinnar,
einkum ef þar skyldi vera barn eða börn fyrir inn-
an fermiug, en fara þó okki um sóknina nema einu
sinni i þeim erindagerðuin ?
120
með þolinmæði Jolmsens. Hann tutlaði í alla vasa sína
og hvar annarsstaðar, sem honum gat til hugar komið,
að eitthvað veðhæft feldist, en ekkert varð það fyrir
fingrum hans, sem hann þyrði að bjóða bóndanum. Loks
kom hann auga á kápuna sína, sem hann hafði lagt af
sér, meðan haun var inni.
„Takið þér kápuna míua, hún er þó að minusta
kosti 60 kr. virði“, hrópaði Johnsen glaðari en frá verði
skýrt.
Jú. Kápuna gat bóndinn gert sig ánægðan með.
Og svo reið Johnsen kápulaus, en fyigdarmaðurinn var
í kápu. Ekki léttu þeir ferðinni fyr en kl. 10 um kveld-
ið, þá voru þeir komnir til Langafjarðar. Johnsen hélt,
að nú væri öllum þrautum lokið íyrir sér, því hann
væri kominn til bróðurhúsa. Hann fann ekki til þess
þá, að hann var orðinn koidvotur af rigningunni, sem
þeir höfðu feugið 2 seinustu tímaua.
„Jæja, þá erum við þá loksins komnir til Djúpa-
fjarðar “, sagði Johnsen.
„Til Djúpafjarðar", tók fylgdarmaðurinn upp eptir
honum, og teygði atkvæðið „Djúp“ svo mikið, að John-
sen fannst það fulllöng póstleið. „Við erum kornnir til
Laugafjarðar“.
„Til Langaíjarðar“ („Lang“ varð svo mikið í munn-
iaum á honum, að konum lá við köfnun). „Það keld eg,
117
arnir sjá, jafnvel i tóbaksreykuum. Allt í einu tók hann
viðbragð, og spratt upp. Þá hafði honum fyrst dottið í
hug, að hann var á ferð, og vissi ekki, hversu langt
hann átti enn ófarið af veginum. Hann spurði bóndann
því, hvað býli hans héti. Bóndinn varð alveg hissa.
Hann gat engan vegiun fengið það inn í sitt ferkantaða
höfuð, að nokkur sá „græningi“ væri til í Gufulág, sem
ekki þekkti Ströud — þannig hét óðalsjörð hans.
„Þér eruð á Strönd“, svaraði hann, og var ekki
laust við, að hann hnyklaði dálítið brýrnar.
„Á Strönd! hver andsk.......! Er eg þá kominn
að Strönd?“krópaði Johnsen, og stökk upp.
Það lá við, að þetta riði þolinmæði „Strandaringsins11
að fullu. Strönd hafði verið arfgeng eign langfeðga
hans og forfeðra, frá því einhverntíma eptir Nóaflóðið.
Hann var því „stoltur“af þessari eign sinni, sem hann
áleit öllum skylt að skoða sem eins konar merkisstað,
eða jafnvel helgistað; sjálfur áleit hann hana nokkurs
konar Jerúsalem, Bóm eða Mekka, enda voru tíðar
pílagrímsferðir að Strönd, einkum frá Grufulág. Aldrei
fóru Q-ufulágarbúar um veginn, sem liggur þar nærri,
svo að þeir kæmi þar ekki; þar íengú þeir svöluu sál-
um sínum í bjórum og breunivíni o. fl., sem þar mátti
geyma — þótt ekki mætti selja það þar —. Bónda-