Þjóðólfur - 17.11.1893, Síða 4

212
yýprentaC:
Búnaðarrit
Svar: Það verðnr að skoðast sem vanræksla í
embættisfærslu prestsins, ef hann ekki húsvitjar að
minnsta kosti einu sinni á ári á þeim bæjum, þar
sem börn innan fermingar eiga heima, og komi það
opt fyrir, er rétt að kæra það fyrir biskupi.
4. Kirkja er tekin úr mjðjum hrepp og flutt á
annan sveitarenda, þvert á móti vilja næstnm helm-
ings sveitarmanna; svo er hin nýja kirkja vigð,"
fyrir utan vitnnd þess hluta sóknarinnar, sem mælti
mðti flutningnum. Yar það ekki skylda prestsins,
að tilkynna það ailri sókninni, þar eð enginn hef-
ur sagt sig úr kirkjufélaginu, og allir gjalda hon-
um lögboðin gjöld?
Svar: Engin bein skylda hvílir á prestinum að
tilkynna sóknarfólkinu kirkjuvígslu, enda munu slík-
ar athafnir sjaldnast fara fram í laumi, og sóknar-
menn optast fá vitneskju um það nokkru áður, en
sé bvo ekki, þá er óneitanlega viðkunnanlegra af
prestinum að tilkynna það.
6. Er það nokkur skylda, að eiga að borga
sveitarútsvör i reikning eptir því, Bem kaupmenn
þá vilja taka vöru gjaldauda, sem ekki má vera
annað on blautfiskur eða harður málfiskur, sem ekki
fara eptir taxta?
Svar: Séu engir samningar um það millum
kaupmanns og hlutaðeigandi sveitarnefndar, að
sveitarútsvör séu goldin i reikning með einhverjura
vissnm vörutegundum, þá getur kaupmaður ekki
kraflzt þeirra í þetta gjald, fremur en annarar
gjaldgengrar vöru, og þá með venjulegu gangverði
á þeim tíma, er gjaldið er greitt.
Fjögramannafar er tíi söiu í
483 verzlun Sturlu Jónssonar.
íslendÍn'ga sögur
eru komnar út:
fslendingabók og Landnámsibók á 85 aur.
Harðar saga og Hólmverja . . - 40 —
Egils saga Skallagrímssonar . . -1,25 —
Hænsa-Þóris saga.............- 25 —
Kormáks saga.................- 50 —
Vatnsdæla saga...............- 50 —
Hrafnkels saga freysgoða ... - 25 —
Ounulaugs saga Ormstungu . . - 25 —
og fást þær með þessu verði hjá öllum bóksölum
landsins, á hvern hátt, sem menn kaupa þær, og
hvenær, sem menn verða áskrifendur að þeim. Nýir
áskrifendur snúi sér til þess bóksölumanns, cr þeir
eiga hægaBt með að uá til.
Framh. af sögunum kemur í vetur.
Sigurður Kristjánsson.
Nýtt
Stafrófskver eptir Eirík
Briem fæst hjá öllum bóksölum. Kost-
ar 25 aura.
485 Sigurður Kristjánsson.
Fundur í stúdentafélaginu annað
ltvéld Id. 9 á hótel ísland. Sæmundur
Eyjólfsson heldur fyrirlestur um dýrkun
helgra manna og helgra dóma hér á landi
í katólskum sið. Söngslcemmtun jafnframt.
Hermanns Jónassonar.
Sjöunda ár.
Kostar 1,50
og fæst hjá öllum bóksölum
487 Sigurður Kristjánsson.
Hér með læt ég þá heiðruðu viðskipta-
menn kaupmanns F. A. Löve, sem rak
verzlun hér um nokkur ár, vita, að hann
hefur falið mér á hendur að krefja alla
þá skiptavini, er standa í skuld við hann
frá þeim tíma.
Skora ég því á alla þá, er skulda
nefndum F. A. Löve, að horga skuldir
sínar til mín án frekari dráttar, eða semja
við mig um borgun á þeim; að öðrum
kosti verða viðkomendur tafarlaust lög-
sóttir.
Skrifstofu almenn. 27. okt. 1893.
488 Kristján Þorgrímsson.
Góöir ullarkambar fást í verzlun
489 Sturlu Jónssonar.
Eigandi og ábyrgðarmaður:
Hannes Þorsteinsson, cand. theol.
Pélagsprentsmiðjan
118
skopnan bæði hryggðist og reiddist, en stillti sig samt,
og sagði ofur-rólega:
„Er það nokkuð undarlegt? Eða er yður svona
illa við Strönd?“
„Eg þekki Strönd livorki að illu né góðu af eigin
reynslu, því eg hef aldrei fyr komið hér. En mér þyk-
ir ekkert þægilegt að vera núna staddur á Strönd, því,
ef eg man rétt, þá mun hún ekki vera á leiðinni frá
Gufulág til Langafjarðar11.
„Nei! Það segið þér satt“, sagði Strandarbóndinn,
og hló i kampinn, þvi nú fór hann að skilja, hvernig lá
í öllu saman — að Vilhjálmur var „viðutan“. „Það er
samt bót í máli, að héðan liggur vegur beina leið til
Langaíjarðar. En yður er vissara að fá yður fylgdar-
manu“, bætti hann við og glotti svo, að hrollur fór um
Johnsen. Hann hafði aldrei fyr fundið eins og nú til
þess, hve óþægilegt það getur orðið manni, að vera ann-
ars hugar. Samt fannst honum nú sjálfsagt að láta ekki
annað sjást, en að hann tæki öllu þessu viðlíka, eins og
honum stæði alveg á sama um allt. Hann fór því að
semja um laun fylgdarmannsins við bóndann, því hann
ætlaði að ljá honum mann. Það gekk allt vel, og að hálf-
um tíma liðnum var hann ferðbúinn, og ætlaði þá að
þrífa til pyngju sinnar, til þess að borga bóndanum það,
sem hann hafði sett upp. Pyngjuna vantaði; hann hafði
119
ekki látið hana í vasann um morguninn, heldur í lienn-
ar stað dálítinn pung fuilan af reyktóbaki. Hún reið
ekki við einteyming gleymskan lians Vilhjálms viðutan
daginn þann. Bóndinn á Strönd liafði gert sér það að
reglu, að láta aldrei nokkurn greiða í té, nerna móti
borgun út í hönd; frá þessari reglu veik hann aldrei,
og var ekki að vænta, að hann byrjaði nú á því, enda
lék honum grunur á því, að þessi piltur ætlaði að
„snuða“ sig um gjaldið, og þættist því hafa gleymt
pyngjunni heima. Hann neitaði þvi með öllu, að eiga
nokkur eptirkaup við hann, og leit því helzt út fyrir,
að Johnsen yrði að snúa aptur til Gufulágar. Þarna
stóð Johnsen ráðalaus. Suður ætlaði hann, hvað sem
það átti að kosta, en nú var klukkan orðin 4 og suður
varð ekki komizt á styttri tíma en 6 stundum með skap-
legri reið.
„Heyrið þér“, sagði Johnsen eptir stundar umhugs-
un. „Þorið þér ekki heldur að umlíða mig um borgun-
ina, ef eg fæ yður veð í hendur?“
Jú. Þó það væri nú! Það þorði hann; en þá varð
nú veðið að vera nokkurs virði samt. Það var eins og
steini væri létt af hjarta veslings Vilhjálms. Gullúrið
góða var þó víst nægilegt veð fyrir 10 kr. skuld. En
— gullúrið góða var heima, kompásinn var ennþá í vas-
anum, og hann var næsta lítils virði. Þetta fór alveg