Þjóðólfur - 12.01.1894, Qupperneq 3

11
Hinn 4. þ. m. andaðist húsfreyja Guð-
rún Guðmundsdöttir, kona Pórðar hrepp-
stjóra Guðmundssonar á Neðra Hálsi íKjós
á 50. aldursári, eptir nærri hálfsmánaðar
banalegu, en lengi viðvarandi brjóstsjúk-
leika. Með manni sínum eignaðist hún 8
börn. Af þeirn eru 6 á lífi. Guðrún sál.
var með fremstu konum í sinni röð, ágæt
eiginkona, móðir og húsmóðir, guðhrædd,
góðsöm og mjög hjáipfús öllum, sem henn-
ar leituðu, þó sérstaklega öllum fátækum.
Við fráfali hennar er því stór auðn orðin,
fyrst á hennar mjög góða heimili og í
sveitarfélaginu. En minuing hennar geym-
ist í heiðri og þakklátri endurminningu
hjá öllum, sem nokkur kynni höfðu af
henni. (E. F,).
Dáinn hér i bænum 9. þ. m. Kristinn
ólafsson bóndiáMelstað. Hann var kvæntur
Gróu Magnúsdóttir (kaupmanns í Bráð-
ræða) og er hún látin fyrir 2 árum, en 3
börn þeirra hjóna eru á lífi.
Lúðuí'þeytaraí'élagið, sem Helgi kaupm.
Helgason veitir forstöðu, lék á horn hér í
bænum 6. og 7. þ. m., og var sú skemmt-
un allvel [sótt, einkum síðara kveldið.
Við það tækifæri söng Benedikt Gröndal
Þorvaldsson stud. theol. tvö lög „solo“ og
þótti takast mætavel. Af lögum þeim, er
á lúðra þeytt voru, þótti mest varið í lag
norska tónskáldsins F. A. Reissiger’s við
kvæði Björnstjerne Björnsons um Ólaf
konung Tryggvason, enda er kvæðið og
lagið ágætt og hvorttveggja nokkuð þekkt
hér áður.
Einmitt nú á síðustu 2—3 árum hefur
lúðurþeyturunum farið stórum fram í list
sinni, og verður ekki annað sagt en að
þeir leiki nú furðu vel á lúðraua. Það
hefur víst eiukum staðið félagi þessu fyr-
ir þrifum hingað til, hversu manuaskipti
hafa verið tíð í þessum hóp, og á það auð-
vitað rót sína að rekja tii þess, að félags-
menn hafa orðið að verja miklum tíma í
þarfir þess án endurgjalds. En forstöðu-
maðurinn liefur verið óþreytandi að fylla
í skörðin jafnharðan aptur og það hefur
honum tekizt, svo að hann hefur getað
haldið félagi þessu saman nærfellt 20 ár
og er það hin mesta furða. Virðist oss
að bæjarbúar ættu að stuðla til þess, að
hr. H. Helgason gæti lialdið sem lengst
þeim lúðurþeytaraflokk, er hann nú hefur,
því að flokkur þessi virðist nú hafa feng-
ið nokkra festu og allmikla æfingu, og
væri því leitt að hann riðlaðist. Bæjar-
búar ættu og að minnast þess, hversu H.
Helgason hefur verið fús á að Ijá liðsinni
sitt við ýms tækifæri til hátíðabrigða og
annars.
Björn Ólafsson augnalæknir er nú
setztur að hér í bænum samkvæmt fjár-
veitingu síðasta alþingis. Mega bæjarbúar
verða fegnir komu hans, því að „hægt er
heima hvað“, þótt ekki væri löng leið áð-
ur að vitja hans á Akranesi. Fyrir lands-
menn yflr höfuð er einuig miklu þægilegra
að hann sé búsettur hér en þar. Er mjög
mikilsvert fyrir oss að hafa jafnfæran mann
í meunt sinni sem hann. Hefur hann
marga gert heilskygna, er áður voru ai-
blindir, þar á meðal konu Finns bónda á
Kjörseyri, er minnzt hefur verið á í blöð-
unum og séra Jónas Guðmundsson á Skarði,
og nú síðast 4 menn í sumar, þar á meðal
sjötuga kerlingu úr Melasveit, er þar var
á hrepp, en hætti óðar að þiggja sveitar-
styrk, er hún fékk sjónina.
Bæjarstjórnarkosning. 8. þ. m. kusu
hærri gjaldendur bæjarius 4 menn í bæj
arstjórn til næstu 6 ára, og hlutu kosn-
ingu: Eiríkur Briem prestaskólakennari
með 40 atkv. (af 41, er greidd voru),
Þórliallur Bjarnarson prestaskólakennari
4
Henning, hvílíkur vesalings aumingi hann hefði verið,
er hann tók hanu til sín, og þá er Lind varð bálreiður
gætti hann einskis, og storkaði Henning með vægðar-
lausum slettum og dylgjum um breytni föður hans, sem
reyndar var enganveginn óaðfinnanleg.
Henning átti náfrænda nokkurn, er bjó ókvæntur
suður í Slésvík og rak mikla trjáverzlun. Hafði hann
opt leitazt við að fá Henning þangað til sín, og hann
hefði einnig fyrir löngu verið hlaupinn úr vistinni í
Stavnede, ef hann hefði ekki verið svo ástfanginn í
dótturinni, frænku sinni, að honuro virtist óhugsanlegt,
að hann gæti lifað annarsstaðar, en þar sem hún var.
Það gekk þó ekki allt með felldu fyrir honum í þessu
efni. Agata (svo hét frændkona hans) var honum vel;
þau höfðu leikið saman í barnæsku og einnig eptir að
þau stálpuðust, en þá er hann einhverju sinni fyrir ári
liðnu hafði látið lieuni í Ijósi ást sína, hafði hún orðið
bæði fokreið og hissa og sagt honum hreint og beint, að
hún skoðaði þetta sem léttúðarfullt gamau, og byggist
ekki við, að hann gæfi lienni ástæðu til að skoða það
sem rótgróna vitleysu, með því að nefna nokkuð þess
háttar framar á nafn.
í raun og veru var það svo, að hiu smánariega
meðferð, er hún sá, að hann ávallt sætti og lét sér lynda,
einmitt af ást til hennar, hafði gert hanu að minna
Skot í þokunni.
Eptir J. P. Jaeobsen.
Það var auðséð, að litla, græna stofan í Stavnede
var einkum ætluð til þess, að geugið væri um hana
inn í hin herbergin. Hinir b iklágu stólar, er stóðu í
röð upp við glitmálaða þilið, virtust að minnsta kosti
bera vott um, að þar væri ekki setið að staðaldri. Á
miðjum veggnum hékk hjartarhorn, er skyggði á ljósau
depil, og sást Ijóslega af lögun hans, að kringlóttur
spegill hafði einhverju sinni hangið þar. Á annari
hjartarhornsgreininní hékk barðastór stráhattur með
löngum, fagurgrænum böndum. í horniuu hægra megin
stóð smábyssa og blóm. er ekki hafði verið vökvað, en
í hinu horninu margar veiðistengur, og var tveimur
vetlingum hnýtt í eitt færið. í nuðri stoíunni stóð lítið,
kringlótt borð með gylltnm fæii og svartri marmara-
plötu og lá á heuni stór burknablómsveigur.
Það var komið undir hádegú. Sólargeislarnir mynd-
uðu gyllta rák, er þá lagði gegnum efstu gluggarúðuna