Þjóðólfur - 16.04.1894, Blaðsíða 3

71
Aðfaranóttina 8. þ. m. andaðist aðBræðra-
tungu í Biskupstungum ekkjan Þurídur
Pálsdóttir (bóuda á Brúnastöðum í Flóa
Jónssonar). Húu var síðari kona Þorleifs
bónda í Bræðratungu Þórðarsonar (prests
á Torfastöðum Halldórssonar), og áttu þau
saman 3 börn, öll hin mannvænlegustu;
Magnús, Sesselju, er dó uppkomin, og
Oddnýju konu Árna bónda Jónssonar í
Bræðratungu. Þuríður sál. var mesta ráð-
deildar- og dugnaðarkona, tápmikil, hrein-
lynd og trygg í lund.
Hinn 11. nóvbr. f. á. andaðist óðals-
bóndi Finnbogi Þorláksson á Þorsteinsstöð-
um í Skagafirði, 73 ára að aldri. Hann
var búhöldur góður, með mestu þrekmenn-
um á yngri árum sínum og dugnaðarmað-
ur mikill, vandaðasti maður, gestrisinn og
hugljúfi hvers manns, sem kynntist hon-
um. (J.).
Úr bréii frá Chicago 21. febr.; „Ný-
látnir eru tveir menn, sem dvöldu hér í
bænum seinustu ár æfi sinnar; þeir eru
Eernit Jónsson, ættaður úr Þingeyjarsýslu,
dáinn 9. febr., og Andrés Jónsson, ættaður
úr Rangárvallasýslu.
Hinn 2. febr. héldu Íslendíngar hér í
bænum samkomu í heiðursskyni við frú
Sigríði Magnússon; á samkomunni voru
milli 60 og 70 manns; kveldverðar var neytt
og skemmtunum haldið uppi með íslenzk-
um söugvum, dansi o. s. frv. fram undir
morgun. Öllum var skemmt, og ekkert
lastyrði heyrðist um frú Magnússon, en
þvert á móti lof fyrir dugnað og þjóð-
rækt“.
Fyrirspurn.
Hefur póBtafgreiðslumaðurinn í Keflavík leyfi
til að láta fleygja í kassann í Bartelsbúð frímerkt-
um og stimpluðum bréfum, sem koma þangað með
Reykjavíkurpóstinum og eiga að fara suður í Hafn-
ir, og hversvegna sendir hann þau ekki beina leið
með póstinum, sem gengur úr Keflavík þangað suður?
Svar: Það er sjálfsögð skylda bæði hans og
annara póstafgreiðslumanna að láta póstinn flytja
frímerkt og stimpluð bréf svo nálægt heimili við-
takanda, sem póstur getur framast flutt þau, þvi
að þeir sem borga undir bréf og blöð með póstum
eiga heimtingu á, að þau séu ekki skilin eptir á
miðri leið, þótt sú vilji stundum raun á verða. En
það er ekki aðeins póststjórnin og þjónar hennar,
sem eiga skilið aðfinningu fyrir misjöfn skil á póst-
sendingum, heldur einnig margir aðrir, er taka að
sér að koma einhverju fljótt og greiðlega til skila,
hvort sem það eru bréf eða blöð eða aðrar send-
ingar. Þessi óskilsemi og hirðuleysi er fyllilega
vítavert. Það kemur stundum fyrir, að menn, sem
ekki kaupa nein blöð taka þau til annara, rífa þau
upp, lesa þau og koma þeim svo aldrei til eigand-
anna, eða þá ekki nema stórskemmdum og skítug-
um. En blöð í umbúðum eru alveg jafnrétthá
sem lokuð bréf.
Hið bezta kaffi geta menn fengið, rneð
því að brúka
Fineste skandinavisk
Export Caffe
F. Hjorth & Co.
í Kanpmannahöfn,
er fæst hjá kaupmönnum.
Terpentínolía fæst
i verzlun
Sturlu Jónssonar.
& ægte Normal-Katfe
(Fabrikken
■A (,,Nörrejylland“)
V* sem er miklu ódýrra,
bragðbetra og annað kaffi. hollara eu nokkuð

Klrkjuréttur, 2. útg. aukin og endurbætt,
er til sölu á skrifstofu Þjóðólfs.
24
Honum var vísað inn í herbergið, þar sem líkið lá
Það héngu hvít tjöld fyrir glugguuum og tvö ljós brunnu
við höfðalag líksins. Loptið var þrungið ilm margra
blómsveiga og olíuþef af líkkistunni.
Henning varð nálega glaður í skapi, er hann sá
hana liggja þarna í hvítum líkklæðunum. Það hafði
verið breiddur hvítur líudúkur yfir andlit hennar, og
hann sveipaði honum ekki burtu. Hendurnar höfðu ver-
ið lagðar í kross á brjóstið, hjúpaðar hvítum baðmullar-
glófum. Hann tók í aðra hönd hennar, dró glófann af
henni og stakk lionurn í barm sinn. Svo virti hann
vandlega fyrir sér höndiua, sveigði fingurnar og andaði
á þá, svo sem hann ætlaði að verma þá. Hann hélt
langa hríð í hönd hennar, það varð ávallt myrkara og
myrkara í herberginu, og þokan var að sortna úti fyr-
ir. Þá laut hann niður að andliti hennar og mælti
lágt: „Vertu sæl, Agata!, eg ætla að segja þér nokk-
uð, áður en við skiljum, eg iðrast ekki heldur þess, sem
eg hef gert“. Því næst sleppti hann hendinni og gekk
burtu.
Þá er hann kom út var þokan svo dimm, að ekki
sá á braut. Hann gekk eptir ströndinui heim til sín.
Nú var hans hefnt, en hvað átti hann svo að hafast að
á morgun, og hvað hinn daginn? Það var allt svo
kyrt og hljótt, að eins ofurlítill sjávarniður — Hjartað
21
alls ekki. Húu sagðist vita, að þetta væri glæpur og
einmitt þess vegna yrði hann nú að kjálpa; ef hann að
eins vildi kannast við undirskriptina, þá væri allt gott
aptur.
Henning féllst á, að svo kynni að vera, en þá yrði
hann að borga víxlana, og það gæti hann ekki, hann
hefði þegar lagt svo mikið fé í fýrirtæki Klausens, að
það væri meira, en hann gæti risið undir. Hann gæti
því alls ekki hjálpað nú.
Agata grét og sárbændi hann um líkn.
Hann sagði, að hún yrði að gæta þess, hversu stór
kostlegt fjártjón liann hefði beðið sakir Kiausens. Þá
er hún skýrði honum frá, að fyrirtækið hefði farið út um
þúfur, varð hann svo forviða og truflaður, eins og ein-
hver hefði gefið honum utan undir, og þá datt honum
jafnframt í hug, að hún hefði einhverju sinni snoppung-
að hann. Skyldi hún muna eptir því, hugsaði haiin.
Nei, hún mundi það ekki . . . það var þá, er hann stork-
aði henni með því, að Bryde . . . gæti hún ekki munað
það? Jú, vafalaust, hún hafði af úngæðislegri fljótfærni
rekið honum löðrung á vangann, á kinnina þá arna.
Yar honum þá alls ekki unnt að hjálpa henni?
spurði hún.
Það var hérna í þessari sömu stofu, hélt hann áfram.
Ó, þá var allt öðruvísi en nú, þá voru aðrir tímar!