Þjóðólfur - 06.12.1895, Blaðsíða 3

297
Bumar var hið hagstæðasta, grasvöxtur og nýting
gðð og garðræktin heppnaðist vel. Allir sem vetl-
ing gátu valdið, karlar og konur leituðu Bér at-
vinnu í öðrum landsfjðrðungum, svo sjaldan hefur
verið jafn fámennt heima, sem í sumar. Allur
þorri manna, sem fóru burtu, komu aptur með gott
kaup, og sumir þeirra, sem austur fóru enda ágætt,
einstöku menn ylir 300 kr. kostnaðarlaust. Afli
var nokkur á norðanverðu nesinu í sumar af þyrskl-
ingi og hafa þeir, sem gátu stundað hann fengið
talsverðan fisk; seinni hluta október fór að draga
úr aflanum og nú má heita fiskilaust. Aptur hef-
ur komið mikið síldarhlaup og rnikið veiðzt í Kefla-
vík og enda víðar. Það er mein að menn kunna
hér ekki að gera sér vöru úr síldinni. Yerzlun var
fremur hagstæð. Kaupfélagið hélt áfram með sömu
umboðsmönnum í útlöndum, sem áður, en það var
í minna stíl en undanfarin ár, vegna aflaleysisins;
þó mun allur almenningur í öarði, Leiru og Kefla-
vik hafa fengið úr því meira eða minna af nauð-
synjum sínum. Eigi urðu vörurnar, sem teknar
voru í því alveg borgaðar upp þetta ár, það hefur
komizt í nokkra skuld utanlands, en þó minni en
búizt var við í fyrstu. Fáeinir menn fengu vörur
hjá Birni Kristjánssyni, en Grindvíkingar og Hafn-
armenn hjá Copeland & Berries, svo nokkur hefur
nú keppnin verið. Skuldir eru furðanlega litlar
eptir svo örðugt ár og sveitarþyngsli hafa ekki auk-
izt að neinum mun.
Heilsufar fólks hefur verið með bezta móti, fá-
ir hafa dáið, en viðkoma hefur verið óvenjulega
mikil.
Byggingar hafa lítið aukízt, sem ekki er von;
þó hafa tvö allgóð íveruhús verið byggð í Garðin-
um, tvö mjög snotur i Kcflavík, auk ýmsra smærri,
sem alltaf þjóta upp eins og gorkúlur.
Skólarnir byrjuðu eins og vant er 1. október.
í Keflavík komu 18 börn á skólann, 50 á Útskál-
um og svo heldur umgangskennsla áfram í Grinda-
vík og Miðnesi, eins og að undanförnu; um Hafnirnar
er oss eigi kunnugt.
Einmitt þegar „Elin“ átti að koma hingað með
smjörfarm kaupafólks og mörinn úr höfuðstaðnum,
þá strandaði hún. Dað var vel viðeigandi endir á
allri hennar frammistöðu hér. Eptir áætlun, sem
út var geíin fyrir hana, átti húu að hafa 3 við-
komustaði hér á nesinu: Keflavík, Garði og Sand-
gerðisvík. En þessari áætlun fylgdi hún ekki.
1 Keflavik mun hún þó optast hafa komið, þegar
henni bar, en á hina staðina kom hún ekki, þegar
henni réði svo við að horfa, þótt logn og bliða
væri. í Garðinum er fjölmennasta plássið, sem hún
átti að koma við, þar er engu verri höfn en í
Keflavík, en þar fór hún fram hjá í þrjú skipti í
bezta veðri, 9. ágúst, 5. og 9. sept. Hiun 9. ágúst
beið hennar Bkip á floti hlaðið með vörum, en hún
skeytti því ekki og fór fram hjá, en þá átti hún
að taka um 20 hestburði, sem áttu að fara austur
fyrir Reykjanes. Þessi farangur var svo fluttur til
íteykjavíkur og svo eptir mikla vafninga austur
landveg. 5. og 9. sept. kom hún alls ekki í Garð-
inn, þá var bezta veður, og þá beið hennar fólk og
farangur. Gufuskip með fastri áætlun, sem þann-
ig fer að ráði bíuu, er verra en ekkert, það er ein-
ungis til þess að gabba fólk og gera skaða. Það
er ótrúlegt skeytingarleysi af skipstjóra og útgerð-
armönnum, að láta slíkt viðgangast af skipi, sem
hefur opinbera styrki. Hin megnasta óánægja var
því orðin með bát þennan og menn urðu fegnir að
frétta strand hans, því hann var orðinn óþolandi í
alla staði.
Hér hafa orðið dálitil höpp í seinni tið; Leiru-
menn ráku á land tvær andarnefjur og drupu þær
þeim drjúgum. En Miðnesmenn fengu skipstrand
á Bátsendum og þótt það megi nú ekki teljast
happ, þá er þó mögur steik, sem ekki drýpur af“.
Yfirlýsing
frá
Stúdentafélaginu.
Á fundi, er hið íslenzka Stúdentafélag
hélt 22. nóv. siðastliðinn, var eptirfarandi
yfirlýsing samþykkt og stjórn félagsins
falið að koma henni á prent:
„Fuudurinn lýsir óánægju sinni yfir því
að heimildarlaust hefur verið prentaður í
Fjallkonunni útdráttur af fyrirlestri, er
cand. júris Einar Benediktsson hélt í Stúd-
entaféiaginu 8. nóvbr. þ. á., og það því
fromur sem efnið í ummælum fyrirlesar-
ans er ranghermt í þeim útdrætti.
Jafnframt lýsir fundurinn yfir því, að
félagið muni leita verndar þeirrar, er lög
leyfa, ef slíkt skyldi koma fyrir fram-
vegis“.
Keykjavík, 25. nóv. 1895.
Einar Hjörleifsson, ólafur Thorlacius,
p. t. formaður. p. t. skrifari.
mjög vandað og
ódýrt og tilhúinn fatnaður fæst í
verzlun Sturlu Júnssouar.
76
Sir Thomas Pryse, tiginn maður í Montgomeryshire,
hafði tvisvar orðið ekkjumaður, og lét likkisturnar, er
smurðar leifar eiginkvenna hans voru geymdar í, standa
í svefnherbergi sínu. Síðari konan hafði meðan hún
Jifði leyft manni síuum að hafa líkkistu fyrri konu hans
hjá sér. En þegar Pryse, þrátt fyrir hina aðdáanlegu
ást á hinum látnu, kvæntist í þriðja sinn, kynokaði
þessi þriðja sér við að hafa lík beggja hinna í svefn-
herberginu, og kisturnar voru því fluttar burtu og moldu
huldar í sérstökum grafreit. Pryse lifði einnig þessa
þriðju konu, og undir eins eptir lát heunar lét hann
setja allar þrjár líkkisturnar í svefnherbergi sitt. Hann
hefur ekki verið myrkfælinn, karliun.
Á Englandi tíðkast mjög, eins og mörgum mun
kunnugt, nokkurs konar skilmingaleikur með hnefunum,
og þykir mönnum hin mesta skemmtun að horfa á hann,
einkum þá er tveir æfðir eigast við. Fyrir hér um bil
70 árum var leikið í Lundúnum leikrit nokkurt, snúið
úr frakknesku, en til þess að laga það, svo að það félli
Englendingum betur í geð, breytti leikhússtjórnin einum
þættinum og setti þar inn í reglulegau skilmingaleik
milli veiðimanns og bjarndýrs, þótt það væri nokkuð
óeðlilegt, en einmitt þessi breyting reyndist mjög heppi-
leg, því að allir áhorfendurnir voru mest hrifnir af
þessu sýnishorni. Yeiðimaðurinn lagði, auðvitað björninn
Nokkrar sagnir um Englendinga.
Það er almennt álit, að Englendiugar séu tiltölu-
Jega framar öðrum þjóðum undarlegir í háttum og ein-
ræningslegir, og að það sé yfir höfuð ensk-amerískt
þjóðar-einkenni. Enskir ferðamenn eru t. d. kuunir um
heim allan fyrir afbrigðilegt og sérgæðingslegt háttalag,
svo að það er jafnvel haft að orðtaki, að engín svo
fjarstæð hugmynd sé til, sem enskum heila þyki
óframkvæmanleg í verkinu. Frá fyrri og síðari tímum
eru sagnir um mesta aragrúa euskra sérvitringa, er
Englendingar sjálfir nefna „whimsical men“. Af því að
vér hyggjura, að mörgum lesendum vorum þyki gaman
að heyra nokkrar þeirra, viljum vér nefna hér fáein
áreiðaulega sönu dæmi.
Edvard Montague, fæddur í Jórvík 1714, var elzti
sonur einhvers hins göfugasta og auðugasta manus á
Englandi í þá daga, en; það fannst honum vera
einhver hin mesta óhamingja, og fékk snemma svo sterka
lönguu til að lifa i bágindum, að hann strauk 9 ára
gamall burtu frá foreldrum sínum, og gekk í þjóuustu