Þjóðólfur - 01.02.1897, Síða 3

23
við botninn og 1 al. á hæð, og eru þess-
ar tölur innanœál. Við enda baðkersins
er pallur, sem hvíiir að nokkru leyti á
öðrum enda baðkersins, en undir hinum
enda pailsins eru fætur eða annað, sem er
stöðugt. Sá endi pallsins, sem hvílir á
öðrum enda baðkersins, er festur við bað-
kerið með járnkrókum og hallar pallinum
lítið eitt að baðkerinu. Pallur þessi erá-
líka langur og sjálft baðkerið og eins breið-
ur eða nokkru breiðari. Á pallinum er
rimlagrind, jafnlöng pallinum, og uærri
eins breið og hann er. Frá pallinum upp
að rimlunum er hér um bil 3^/a þml. bil,
hver rimill er 2 þml. breiður, og á milli
hverra rimia er 3 þml. bii. Pegar kindin
er tekin upp úr baðkerinu, er hún lögð á
rimlagriudina þannig, að höfuðið snýr að
baðkerinu og kindin liggur á bakinu og
þannig vinda úr henni baðlögiun 2—3
menn, en iögurinn streymir ofan á pallinn
og af honum í kerið. Frá þeim enda palls-
ins, sem fjær er kerinu, liggur hér um
bil 2 ál. langur fleki ofan til jarðar og
eptir honum er kindin látin renna ofanaf
paiiinum; til þess má nota slétta hurð.
Hvað mikið fer af baðlegi í hverja kind
fer mikið eptir stærð kindarinnar og ull-
armegni, en um þennan tíma árs mun ekki
veita af 4—5 pottum í hverja fullorðna
kind, þar sem fé er vænt. — Bezt geng-
ur böðunin, að 3 menn séu við baðkerið
og 3 að vinda úr og 2 eða 3 aðrir
til að hita baðlöginn, bera hann að,
ná kindum o. s. frv. Með þessum manxi-
afla geta monn hæglega baðað 25 kindur
á klukkutíma, þó kindin sé látin iiggja í
baðiuu 2 mínútur.
Fyrri partur vetrar er vafalaust hent-
ugasti tími til kláðalækninga. Páerhægast
að sjá uin, að engin kind sleppi hjá lækningu.
Þó vorbaðanir, þegar fé er komið úr ullu,
séu kostnaðarminni hvað meðui snertir,
þá hefur reynslan sýnt það, 'að þær hafa
ekki orðið eins farsælar. Árlega sleppa
kindur á fjall á vorin í uilinni og eru því
aidrei baðaðar, þótt hitt féð sé allt baðað.
Eg er hræddur um, að þeir sem baða nú
og kláðalaust verður féð hjá í vor, verði
tregir á að baða og halda fénu við hús
langt fram á sumar eða þar til meðul fast,
og tel eg því óráð að skipa fyrir baðauir
í vor. ,Pað væri þá nær að búa sig,. bet-
ur undir næsta vetur og láta þá til skar-
ar skríða með útrýmingu kláðans með böð-
um, því þessi 40 ára reynsla landsmanna
ætti að vera búin að kenna þeim það, að
kláða verður aldrei útrymt með íburðarkáki.
Kjöreeyri, 28. nóv. 1896.
Finnur Jönsson.
Strandasýslu (Steingrímsfirði) 3. jan.: „Dað
er ekki opt, sem þér, Djóðólfnr minn, gefst kostur á,
að sýna lesendum þínum, hvernig það gengur dag-
legalífið, í gamla „TröWa“-byggðarlaginu, það erlík-
ast því, að hér beri aldrei nokkur hlutur til tíðinda,
eða þá, að hér búi að eins þeir dauðans græningj-
ar, sem ekkert viti og ekkert kunni. — Bní raun
réttri, er þetta alveg gagnstætt, því hér, e.ins og
annarstaðar kemur margt fyrir í daglega lífinu, —
og hér btia margir, sem vel eru að sér, og láta
sér mjög annt um, að mennta æsku-lýðinn, sem
sézt bezt af því, að nú er verið að smiða skóla-
hús á Heydalsá, sem Guðmundur Bárðaraon hrepp-
stjóri á Kollafjarðarnssi keypti allt til, og smíðar
sjálfur, en liklega .selur Kirkjubólshrepp til notk-
unar, — Sigurgeir, sonur Ásgeirs á Heydalsá, sem
er realstúdent, verður kennari; hvort byrjuð verð-
ur kennsla í vetur, er óvíst enn, þvi húsið erekki
fullgert.
Yerzlun Riis frá Borðeyri hér í Hólmavík þótti
heldur dauf i haust, mest vegna hins mjög lága
verðs á kjötinu, sem var frá 10—16 a. pd. eptir
gæðum. Flestar útl. vörur voru nægilegar, meðan
verzlað var. Dó þraut fyrst brennivínslindin, sem
sumum þótti vist heldur leitt.
Eg verð að minnast á aflann á firðinum í haust
að hann mátti heita heldur góður; hlutir hæstir
um 12 hundruð, smokkur fékkst ekki til beitu 1
haust, en síld höfðu flestir, sem aflaðist í lagnet
og gegnir það furðu, hve fljótt útvegsbændur hafa
hleypt upp sjávarútvegi sínum, sem að mestu var
alveg undir lok liðinn, eptir 10 fiskileysis ár hér
á firðinum, og sést af þessu og mörgu, hvað á-
gengt verður, þegar fúsan viija og samtök vanta
ekki.
12
viö mig og hneigði sig kurteislega um leið og hann
heilsaði mér.
„Pér hafið verið að gera mér þann heiður að dáðst
að „Eyðimörkinni41, sagði hann.
„Eg vona að þér afsakið, að eg gorðiat svo nærgöng-
ull. Þesöi staður á sauuarlega fegurra nafn skillð“.
Meðan eg var að tala einblíndi dr. Valion á mig.
Það virtist vera eitthvert undariegt aðdráttarafl í aug-
unnm á honum, er hann hvessti þau á mig. Allt í
einu lék kýmuisbros um andlit hans. „Nú“, sagði hann
eins og hann hefði áttað sig á því, hvað hann ætti að
sogja, „það er bezt að hætta þessu apaspili. Eg veit,
að þér eruð iögregiusnuðrari sendur hingað til rannsóknar
og þér leitizt við að setja mig í samband við fölsuðu
ávísanirnar, sem ætlað er, að eigi rót sína að rekja til
Chineclifí".
Var hann töframaður þessi dr. Vallon? Það var
ef til vill ekki óeðljlegt, að haun renndí grun í, hvaða
starf eg hafði á höndum, en af hverju hafði hann get
að dregið þá ályktun, að eg grunaði haim um að vera
riðinn við liinar fölsku ávísanir, sem mér að eins laus-
lega hafði flogið í hug?.
„Með því að þér virðist vera þessu svo kunDugur,
þá er engiu ástæða fyrir mig til að leyna erindi mínu“,
9
þar höfðu verið að undanförnu og íbúamir köunuðust
vel við þá. Meðal hinua fáu, er eigi höfðu verið þar áð-
ur, voru dr. Vallon og koua hans, sem höfðu leigt sum-
arlangt eitthvert stærsta og elzta húsið í þorpinu, er
nefndist „Eyðimörkin“. Þau hjóniu hötðu mikla sam-
bleudni við anuað fólk þar í þorpinu, og hiair aðrir
gestir höfðu góðan þokka á þeim.
Það var ekki nokkur skapaðnr hlutur í þessum
upplýsingum, er eg gat byggt nokkuð á, og þá er eg
gekk til hvíldar um kvöldið, hafði mér harla lítið orðið
ágeDgt í rannsóknum mínum. Morguninn eptir ásetti eg
mér að gera nákvæmari athuganir, og þar eð ávísanirnar
höfðu verið sýndar í bönkunum 14. d. júlím., var mér
áríðandi að fá vissu fyrir, hvort nokkur, sem bjó í
Chineciifl, hefði ferðazt burtu þann dag eða um það
leyti. Veguriun til Chineclifí lá eptir skurðum, og var
haft til milliferða lítið gufuskip, er fór tvisvar siunum
á dag fram og aptur lrá næstu járnbrautarstöð, er var
í fjögra (euskra) mílna fjarlægð frá Chineclifí. Þá er
eg tók bílætasalann á skipsbryggjunni tali, sagði hann
mér, að enginn snmargestanna væri farinn burtu, öll
húsin væru leigð um vissan tíma til septembermánaðar-
loka.
„Eg ímynda mér, að sumir gestirnir skreppi til
borgarinnar við og við“ sagði eg.