Þjóðólfur - 17.12.1897, Blaðsíða 2

236
og frítt sýnuin. Frt;m á mína daga lifði
og Bjarni skáld á Siglunesi E>órðarson,
gáfumaður mikill og aldavinur Olafs próf.
Sívertsens. Eptir kann er stakan um
Barmahiið inn írá Reykkólum:
Blóma skrýðist Barmahlið
ber hún fríðan vottinn
og fræðir lýði fyr og síð
að faliega smíði drottinn.
Eptir Bjarna er eflaust tii kvæðas&fn.
Nefna má og Jóhannes bónda í Bjarneyj-
um; hann var ör og glaðvær og bjó vel
liprasti formaður um Breiðafjörð, annar
en Hafliði, í minni tíð. Gfsli Gunnarsson
var hinn þriðji fyrirtaks sjógarpur, en
mestur maður auk sjósókna, var Ólafur
Guðmundsson frá Bár, seinna borgari í
Fiatey. Hann átti Guðrúnu dóttur Odds
læknis Hjaltalín, iærða konu og vel
mennta um íiest. Ólaíur var hverjum
manni gildari, en ljúfur og lundhæg-
ur og bezti drengur. Jóhann bóndi í
Flatey, bróðir Hafiiða var og álitiegnr
maður, stiiltur mjög, en drjúgur og vel
gefinn. Þá Hergilseyinga síðustu má iíka
nefna: Gísla Einarsson og Jón son hans.
Þar er nú Snæbjörn Eggertsson, tengda-
sonur Hafiiða og afkomandi gamla Eggerts,
mestur maður. í Látrum bjuggu Jón Ó-
lafsson merkur maður og átti margt barna.
Hans synir voru þeir Guðbrandur, síðast
á Brandsstöðum, hinn drengilegasti mað-
ur og vel menntur, en búnaðist Jítt og
nokkuð svakksamur með köflum. Óiafur
jarðyrkjmaður var bróðir hans; hann dó
vart þrítugur og þótti að honum mikili
skaði. Hann var lærdómsmaður og bezti
drengur, manna röskvastur, sem fieiri
þeir frændur. Við vorum saman á náms-
árum og unnum hvor öðrum, uuz í milli
skiidi. CNiöurl. næst).
Endurskoðunarmenn
bæjarreikninga Reykjavíkur.
Fyrstu dagana í janúarmán. næstkom-
andi á að kjósa hér í Reykjavík tvo end-
urskoðunarmenn bæjarreikninganna fyrir
næstu 5 ár. Með því að starf þetta er
talsvert vandasamt og áríðandi, að það sé
vel og samvizkusamlega af hendi leyst, er
nauðsynlegt, að menn vandi vel kosning-
una; tíminn er hentugur núna um jólin
og nýárið til þess að hugsa það mál og
koma sér saman um, hverja kjósa skuli,
svo að kosningin fari ekki í handaskolum
og einhverjir alls-óhæfir meun kunni að
verða kosnir.
Þeir, sem nú fara frá þessu starfi,
Ólafur Rósenkranz fimleikakennari og Sig-
hvatur Bjarnason bankabókari, munu ekki
gefa kost á sér lengur, svo að ekki er
um annað að tala, en að hugsa sér ein-
hverja aðra.
Vér skulum því benda á nokkra borg-
ara bæj&rius, sem vér álítum að líkleg-
astir séu tii að verða fyrir kosningu. Vér
viijum benda fyrst og fremst á Jón Magn-
ússon landritara. Hann er maður einkar
reikningsgiöggur, vandvirkur og samvizku-
samur; og að hann er lögfræðingur mælir
einnig með honum, því að lögfræðislegar
spurningar koma opt fyrir við endurskoð-
uniaa. Jön alþm. Jakobsson væri einnig
vel hæfur; hann hefur auk annars þ&nn
kost, að vera vanur sveitastjórnar-
störfum. Bj&rn ólafsson augnalœknir og
Morten Eansen skólastjöri, báðir greindir
menn og glöggir og samvizkusamir, mundu
og vei valdir. — Vér viljum ráða til, að
kjósa að sjálfsögðu landritara Jón Magn-
ússon, og með honum einhvern hinna 3,
sem vér höfum talið; hver þeirra, sem það
yrði, teldum vér vel valið.
Vegurinn yíir Mosfellsheiði austur
á Þingvöii er nú fullger, og brúin komin
á Öxarárgljúfur við Drekkingarhyl. Hef-
ur brúargerðin þar á gljúíriau orðið rnikiu
ódýrri, en áætlað var, og er þó hið mesta
mannvirki, eigi síður en vegurinn í Kára-
staðastíg upp úr gjánni að vestanverðu,
er lokið var við i fyrra haust. Hefur
Einar Finnsson vegfræðingur veitt vega-
lagningu þessarí forstöðu, síðan byrjað
var á henni þangað austur. Sigurður
Thoroddsen verkfræðingur vildi eigi láta
leggja Öxarárbrúna yfir gljúfrið heldur
yfir eyrarnar fyrir neðan, en það þótti
flestum öðrum miður hyggilegt, svo að
þeirri tillögu var ekki fylgt, euda heíði
brúargerð á þeim stað orðið miklu dýrri
og brúnni sjálfri hættara við stórskemmd-
um í vatnavöxtum, m. fl., sem eigi getur
verið að ótt&st, þar sem hún nú er komin.
Brúin sjálf er úr tré, en eigi úr járni, er
hefði verið miklu heppilegra, og eigi mikl-
um mun dýrara, því að viðhald. á trébrúm
er harla mikið, og þær endast þó eigi
nema 10—15 ár, en brýr úr járni er tai-
ið að endist um 200 ár, með góðri að-
gæziu. Það er því eflaust alveg skökk
regla i brúargerð hér á iandi að hafa
eigi sem alira flestar brýr úr járni, og
ættu vegfræðingarnir eða þeir, sem yfir-
umsjón hafa með þessum vegagerðum, að
koma vitinu fjrir landstjórnina í þessn
efni, því að það mun síðar sjást, hversu
þessi trjábrúabygging er „ópraktisk“.
t Guöjón Þorkelsson
frá Keflavik.
(Drnkknaði kinn 4. növbr. þ. á., rúmlega þritugur,
frá konu og böruum, dugaudi maður og vel metinn).
Það kom á ðvart eins og opt,
því aldrei er sjórinn trúr;
þá dró upp ský og dimmdi lopt
og dundi feigðar skúr.
Deir börðnst fast við bárufjöld
og bárur skipið klauf:
þá skein eitt ljóa við skýja-tjöld
og skuggann dimma rauf.
En það skein ei úr þessuin beim,
en það var dauðans boð,
því báran hvolfdi bátnum þeim,
og byrgði monn og voð.
Og þar fór hann, sem helztur var,
og hraustur lék við sjó,
í fleiru hann af flestnm bar,
en feigðin hreif hann þó.
Nú syrgir víf, nú syrgir þjóð,
því snögg er dauðans hönd,
sem Bærir hug og hjartablóð,
og hrellir voika önd.
En minning hans ei sökk í sjó,
hún svífur björt og skær,
og dauðinn því ei bana bjó
sem blómgast syndum fjær.
B. G.
Úr bréfl af Skagaströnd. „Lítið er
minnst á störf þingsins enn, enda eru þingmenn
vorir ekki farnir að halda leiðarþingið okkar enn,
og kynnu þeir þó frá mörgu að segja, karlarnir.
Heldur munu flestir Hta fyrirlitningaraugum á
ávarp hinna 16 ísafoldarbesefa, en þó undrast
menn ekki framkomu neinna þeirra, sem isíirzku
fóstbræðranna. Deir þykja vera orðnir skörðóttir í
eggina. Nú vonast allir eptir, að „Þjóðviljinn“
fari að fyrirgefa Priðrik gamla Stefánssyni, enda
er nú langt um liðið, siðan bann kyssti þá kon-
ungkjömu. Annars munu flestir óska eptir þing-
rofi, hvað sem stjórnarskrármálinu líður. Og satt
er það, líkastar brjálæði eru sumar fjármála-
ráðstafanir þingsins. Annars er hér lítíð hugsað
um þingmál. Blöð eru keypt og lésin víðast hér,
helzt „Dagskrá", „Þjóðólfur" og „Stefnir". Og
svo öll hin rneira og minna nema „ísland". Það
sést hér hvergi, enda neita bréfhirðingamennirnir
að útvega það, þó um sé beðið. En það vill til,
að það er ekki opt. En satt er þetta".
[Eptir „Stefni“ 5. nóv.].
Afli befur verið nokkur á Eyrarbakka nú um
hríð, 10—20 i hlut af stórri ýsu á dag. Nú í vik-
unni sendi P. Nielsen verzlunarstjóri menn suður
hingað til að kaupa síld úr íshúsinu, og fluttu
þeir hana austur á 12 hestum.