Þjóðólfur - 01.02.1898, Síða 3

23
stað í hringferð i kringum Jandið: eg og kaupm.
W. Ó. Breiðfjörð. — Á móts við Garðsskaga kom-
um við kl. io, lopt var þykkt, dumbungur og ut-
anbíæla, undirsjór var nokkur, en skipið hjó ekki
heldur seig þéttan á sjóinn. — Undan Kirkjubóls-
hverfinu vorum við kl. io1/^ e. m., var þá kom-
in dimma og tekið fyrir útsjón, fór eg því niður
og fékk mér blund. Kl. 3 um nóttina kom eg
upp, og sá til Eldeyjar á stjórnborða, en ekkert
sá eg til lands. — Stórastormur var kominn á
vestan og því á eptir. Kl. 5V2 vorum við undir
Vestmannaeyjum, við fórum austur úr vestan undir
þeim. Þaðan sáum við vel um norðurhluta Heima-
eyjar og Eiðið og þótti okkur það falleg og stór-
fengleg sjón, að sjá hina ■ sæbröttu bergkastala.
bera sundur og saman, enda var komið sólsktn
og bjartviðri, og sást því enn betur til.—Súlnasker
blasti við austur af eyjunum og hlýtur að vera
mjög einkennilegt að koma undir það. Til Land-
eyjanna sást fremur óskýrt, því ströndin er lág á
móts við Eyjarnar. Þar á móti var gott að litast
um upp til Eyjafjalla. Skógafoss blasti v.ið morg-
unsólinni, sömuleiðis röð af bæjum í fallegum
grasbrekkum, sem liggja þétt upp að fjallgarðin-
um. — Dálttil þökubönd lágu um neðanverðan
Eyjafjallajökul og gerðu þau jökulinn enn tignar-
legriásýndum. Þegarhér var komið fór Vesta, sem
er gangskip hið b.ezta, fullar 12 rnílur danskar í
4 tíma „vagt“, enda var kominn stórastormur á
eptir og var mesta yndi að horfa á hafið
hvítt og stórbárótt, en til lands að llta
mjallhvíta jökla bak við grænar hlíðar og grösug
engi, enda dáðust allir að útsjóninni og óvíða
mun ffegurra á land að líta, en á þessum stað, þá
gott er veður. Hér mættum við gufuskipinu„Botnia".
Skipin heilsuðust og kvöddust með uppdregnnm
fánum. Við skriðum rétt fyrir framan Dyrhóla-
ey. Hún er syðsti partur Islands. Eyjan er mjög
einkennileg, afarhátt, sæbratt standberg og mynd-
ar nokkurn veginn réttan ferhyrning. Stór hellir
eða gat liggur í gegnum eyna og var það frá okk-
ur að sjá, sem kirkjuhvelfing. Reynisfjall liggur
þar upp undan, og sáum við glöggt til bæja við
fjallið og fólk sáum við við heyvinnu á túnum.
Austan undir fjallinu er Vík í Mýrdal og Sýndist
bærinn all reisulegur; þar býr Halldór Jónsson
umboðsmaður og mun hann með meiri framfara-
mönnum á Suðurlandi.
Þegar hér var komið, sá á skallann á Mýr-
dalsjökli upp úr þokunni, og sýndist hann all
ægilegur, enda hefur Kötlugjá sent frá sér marg-
ar og illar sendingar niður Mýrdalssand, og sjást
þess víða glögg merki. — Hjörleifshöfðabæinn sá-
um við ágætlega; það er einstakur bær uppi í há-
fjalli, og fyrir utan og austan ekkert að líta, utan
kolsvarta vikursanda og hvítanjökulinn fyrir ofan.
(Frh.).
Reykjavík. 1. febr.
. „Nýja Öldin“ er eitthvað að minnast á upp-
stunguna í 4. tbl. Þjóðólfs um þingtíðindaprent-
unina. og segir þar fullum fetum, að þessi uppá-'
stunga sé tekin eptir „Islandi", en villt fer hún
þar. Þótt þetta standi ekki á sérlega miklu, þá
mætti líklega með fyllra rétti segja, að „Island"
hefði hent þessa hugmynd á lopti úr l’jóðólfi.
þvi að ári áður en »Landið“ sá þessa heims Ijós,
var þessu hreyft í ritstjórnargrein í Þjóðólfi (3-jan.
1896). Þar segir svo bls. 2, miðdálki:
„Er mikið álitámál, hvort ekki yæri öldungis
fullnægjandi að prenta að eins ljóst og greinilegt
ágrip af þingræðunum í stað þess að prenta þær
orðréttar með allri mærðinni ,og málalengingunum,
sem optast ern til lítillar skýringar. Við það
mundu tíðindin styttast afarmikið og prentunar-
kostnaðurinn jafnframt minnka í sama hlutfalli".
Betta er því í annað sinn, sem N. O. hefur
að fyrra bragði farið með fleipur gagnvart Þjóð-
ólfi, fleipur, sem hún hvergi getur fótað sig á.
Nr. 3 er víst væntanlegt bráðum frá hennar
hendi.
Uppástungan núna síðast í Þjóðólfi átti ekki
að vera annað en lausleg bending til athugunar
fyrir þingið næst, og það var því hreinasti óþarfi
fyrir „N. Ö.“ og »ísl.“ að leggja nú þegar höfuð-
skeljar sínar í bleyti út af þessari uppástungu, er
síðar verður útlistuð nákvæmar. Og það mun
sannast á sínum tíma, að breyting á þingtíðinda-
prentuninni verður einmitt í þá átt sem Þjóð-
ólfur hefur stungið upp á, en ekki þannig, að
einu einasta blaði verði veittur landsjóðsstyrkur
(eða sveitarstyrkur?) til að gefa út þingfréttir.
Það er naumast hugsanlegt, að nokkrum þing-
flokki eða kaupfélagaklíku takist að laumaþessari
„dúsu« sem tannfé að ósjálfbjarga kjöltubarni, eða
vonargrip, sem líklega verður aldrei rólfær hjálp-
arlaust. Það væri að bæta gráu ofan á svart.
Mjög óviðurkvæmileg árás er það, sem „ísa-
fold« hefur gert á Klemens sýslumann Jónsson,
þingmann Eyfirðinga. Blaðið má sannarlega
blygðast sín fyrir slfk ummæli um einhvern hinn
nýtasta og sjálfstæðasta þingmann, er einmitt
hefur notið virðinga á þingi, verið valinn skrifari
þess, síðan hann kom á þing, verið framsögnm.
í stjórnarskrármálinu og jafnan valinn í fjölda
nefnda m. fl. Og þessi árás blaðsins er því fyr-
irlitlegri, þar sem hún eingöngu er sprottin af
því, að í „Stefni" var minnst á, að biskupinn ætti
að verða „hinn fyrsti ráðgjafi". Þessa óhæfu)!)
og allt annað um Valtýsliðana í „Stefni", eignar
blaðið beinlínis Klemens sýslumanni, vitandi ekki
hót um það, hvort hann er nokkuð við útgáfu
þess' blaðs riðinn eða ekki, eða hvort hann ritar
nokkurn staf í það nafnlaust, og þótt vitanlegt sé,
að hann er ekki einu sinni í ritnefnd þess. En
illa þekkjum vér þá Eyfirðinga, ef þeir gjalda
ekki „Isafold" rauðan belg fyrir gráan, út af svona
löguðu ritsmíði.
V erzlun
W. Christensens
hefur nú með „Laura“ feugið nýjar og mikl-
ar birgðir, af allskonar vörum, fint kaffi til
brennslunnar og niðursoðna og nýja ávexti,
svo sem:
Vínber, Epli, Appelsínur, Citrónur.
Bjór og Brennivín.
Skotfæri — Mjöl — Margarine.
Confekt fíkjur og venjulegar fíkjur.
Rúsínur og Sveskjur.
Hindbærsaft — Morbærsaft.
Kirsebærsaft — Ribssaft.
Sultað engefer, ágætt við kvefi-
Ostur, margar tegundir og ódýrar.
Spegipylsa — Cajennepipar.
Agætar vindlategundir.
Herragarðssmjör í 1 ® dósum og í stærri í-
látum.
og mjög margt fleira.
24
21
hann hefði ekki sést. Meg fannst ósjálfrátt, eins og þessi mað-
ur gæti ekki annar verið en Kulp.
»Eg kem bráðum" kallaði hún til Dick. Síðan lokaði
hún glugganum, dró gluggatjöldin fyrir og stóð kyr nokkrar
sekúndur hugsandi og hélt höndunum fyrir augun. Síðan þreif
hún ljósið og fór með það inn í herbergi föður síns, sem var
hinum megin í húsinu, læddist svo aptur inn í herbergi sitt og
gægðist út um bilið á milli gluggatjaldanna. Það voru, eins og
hún hafði haldið, tveir menn þarna niðri og þegar hún leit út
stóðu þeir rétt hjá gaflinum á skúrnum og töluðu saman, en
rétt á eptir ýtti Dick vini sínum aptur fyrir skúrinn, en fór
sjálfur á sama stað og hann var áður á.
Meg var nærri buguð af ótta og efa. Hversvegna kom
khck ekki einn ? Og hver var hinn maðurinn, sem með vitund
Þans leyndist fyrir aptan húsið og hversvegna leyndist hann?“
■^11 nú hugsaði Meg aptur um það, að á meðan hún stæði svona
aðgerðaJaus væri faðir hennar ef til vill að deyja og hún léti
óljósan ótta tefja fyrir sér. — Hún vissi sjálf varla, hvers vegna.
En hvers vegna sKyldi maðurinn leynast þarna? — Hvað átti
hún að gera?
„Enið þér tilbúin?" kallaði Dick um leið og hann barði
á dyrnar niðri og reyndi að opna þær, en þær voru tvílæstar.
Meg opnaði gluggann 0g horfði út, »Flýtið þér yðurU
kallaði Dick, undir eins og hann kom auga á hana, »hvað lengi
ætlið þer að lata bíða eptir yður?«
„Svarið að eins einni spurningu minni" sagði Meg, „kom-
ið þér aleinn hingað neðan úr þorpinu; er þarna nokkur nema
þér? Þér vitið Dick, að eg er svo hrædd og — það er svo
framorðið — - -«. Haftn leyfði henni ekki að tala út, en fór
.að skellihlæja.
tæmdi glasið sitt og virtist líta á þetta allt saman, eins og
gott gaman.
Skömmu síðar skildu Dick og Kulp við Davíð og lagði
Dick um leið blómsveig í gluggakistuna handa Meg, sem enn
var í herbergi sínu. Þeir gengu hægt eptir veginum og töluðu
saman með alvörugefni; það var augljóst, að Kulp var að skýra
fyrir Dick eitthvert málefni, sem hann hlustaði hálfnauðugur á.
Eptir nokkrar mínútur kom Dick skyndilega aptur til Davíðs,
sem var að bjástra í garðinum sínum og sagði við hann: »Þér
komið víst niður á veitingahúsið í kveld; þorpsbúar ætla að
halda dálitla sýningu og þar verðið þér að vera dómari".
„Eg skal líta þar inn, drengur minn, þegar járnbrautar-
lestin, sem fer kl. 8, er farin. Það er ekki vegna þess, að eg
hafi mikið vit a sýningum, en eg get þó sagt álit mitt, eins og
aðrir".
Dick fór og heilsaði vingjarnlegn vini sínum. sem beið hans
á veginum og héldu þeir síðan báðir saman niður í þorpið.
Allt þetta hafði Meg séð út um gluggann, en hún hafði
verið of larigt í burtu til þess að geta heyrt samræðuna í garð-
inum milli föður hennar og Dick. Þegar hún var þess fullviss,
að þeir voru farnir læddist hún niður stigann, tók blómin úr
gluggakistunni, kyssti þau og lét þau varlega ofan í vatn.
Hún tók nú til vinnu sinnar, en hvar sem hún var þann
dag virtist henni hin illilegu augn Kulps stara á hana.
Þegar síðasta lestin var komin fór Davíð inn í húsið,
skipti um hatt og vesti og sagði við Meg, að hann ætlaði að
fara niður í þorpið, en hann skyldi ekki verða lengi í burtu.
Meg var svo vön við, að faðir hennar færi í burtu á kveldin,
að hún hugsaði ekki meira um það og hún vissi það af reynsh
unni, að þegar hann lofaði að koma snemma heim, þá kom