Þjóðólfur - 29.07.1898, Síða 3

i39
Það eru til margar skýringará uppruna orðs-
ins „Humbug" en þessi virðist vera hin áreiðan-
legasta: Af ölllum hinum mörgu lélegu myntum,
sem slegnar hafa verið áýmsum tímum, hafa engar
verið jafnverðlitlar og þær, sem Jakob II. lét
slá í Dublin. Hann bræddi í vandræðum sínum
allt, sem hann gat náð í, blý, tin, kopar og látún
og svo lítið var gildi þess í raun ,og veru, að 20
shillings voru varla 2 shill. virði. Irlendingar köll-
uðu þessar lélegu myntir „Uimbug" sem borið
var fram „Umbug" og leið ekki á löngu, að allii
verðlausir hlutir voru kallaðir „Umbug" og þannig
er tilkomið orðið „Humbug", sem tekið hefur ver-
ið upp af helztu menntaþjóðunum til þess að
tákna eitthvað svikið, sem leitaztervið að telja ó-
svikið.
I skóla nokkrum gaf kennarinn lærisveinun-
unum verkefhií ritgerð: „Afleiðingar letinnar“.Þegar
drengirnir höfðu ráðgast um, hvað þeir skyldu rita
um þetta efni, stakk einn af hinum fyndnu læri-
sveinum í bekknum upp á því, að þeir skyldu alls
enga ritgerð rita þá vikuna, því að betri af-
leiðingar af leti væri ekki hægt að ímynda sér.
Skipun frd lögreglunni: Allir hjólreiðarmenn
verða að hafa með sér ljósker, þegar dimmt er,
Myrkrið byrjar þegar kveykt er á götunum.
Maimalát. Arni bóndi Eyjólfsson á Syðra-
Langholti í Hrunamannahreppi lézt þar að heimili
sínu úr langvinnri brjóstveiki 10. júní síðastl. 63
,'ára gamall. Hafði hann búið þar allanbúskap sinn
eða í 33 ár, og jafnlengi hafði hann verið í hjóna.
bandi með konu sinni, sem lifir eptir hann: Guð-
rúnu Amundadóttur, Guðmundssonar frá Sandlæk
í Gnúpverjahreppi- Af 10 börnum þeirra komust 4
upp, öll mannvænleg; eru þau enn ógipt.
Arni sál. var merkur maður. Hann var vel
greindur, mesti fjörmaður og gleðimaður, en hófs-
maður. Hann var kjarkmikill, en hógvær og óá-
leitinn. Hann fylgdi vel tímanum í ýmsu góðu og
unni menntun og framförum. Hann var ásamt
konu sinni rnjög gestrisinn og hinn skemmtilegasti
heim að sækja. Hann var einkar vinsæll maður
og vel metinn nær og fjær. (V. £.)■
Nýdáin er Gud/aug Halldót sdóttit í Vík í Mýr-
dal, ekkja Jóns Jónssonar umboðsmanns þar(-J- 1878)
en móðir Halldórs umboðsmanns í Vík og frú Sig-
ríðar konu Sigurðar Olafssonar sýslumanns í Ar-
nessýslu, merk kona og vel látin. Mun hafa verið
komin á áttræðisaldur.
Reykjavik 29. júlí.
„Vesta“ kom hingað norðan og vestan um land
24. þ. m. Með henni komu læknarnir Þorvaldur
Jónsson af Isafirði, Tómas Helgason af Patreksfirði,
og Guðmundur Scheving, enn fremur Sigfús Bjarnai-
son konsúll af Isafirði og Páll Torfason kaupm.
frá Flateyri. Þá kom einnig Árni Thorsteinsson
landfógeti úr kynnisför að vestan og Halldór Bjarna-
son cand. jur., er vestur fór með „Thyra" 3. þ. m.
— „Vesta" fer héðan í nótt vestur og norður um
land.
Gjaldkerasýslanin við holdsveikraspítalann er
nú veitt Hjálmari Sigurðssyni realstud. í Rvík, en
ráðskonustarfið ekkjufrú Kristínu Guðmundsson
(ekkju Sveins kaupm. Guðmundssonar frá Búðum).
Nýtt félag er enn stofnað hér í bænum, er
nefnist „Bréfdúfu-félagið" eða „Dúfu-félag“. Ætlar
það að nota bréfdúfur til að flytja skeyti millum
ýmsra staða hér á landi, og getur vel verið, að það
heppnist eins vel hér, eins og annarstaðar. Dúfurnar
eiga að koma með „Laura“ næst.
Læknafundurinn, er landlæknir hafði boðað til.
og átti að byrja 26. þ. m., fórst fyrir í þetta sinn,
með því að það voru aðeins 4—5 læknar, er hann
hafa sótt utan Reykjavíkur.
Póstmeistarinn fór landveg norður í næstl.
viku, til að skyggnast í plögg póstafgreiðslumanna
og bréfhirðingamanna þarnyrðra. Verður um 3 vik-
ur í því ferðalagi. Cand. phil. Vilhjálmur Jónsson
gegnir helztu störfum hans hér á meðan.
Rektor Björn Olsen og Bjarni Jónsson cand.
mvg. riðu austur í gær. Ferðinni aðallega heitið að
Stóra-Núpi og Stórólfshvoli. — Séra Eiríkur Briem
hefur og verið á ferð þar eystra nokkurn tíma.
Menn kvarta nú sáran yfir að lán fáist ekki úr
landsbankanum gegn nægu veði. Ástæðan talin sú,
að bankir.n hafi lánað svo mikið gegn fasteignarveði
o, fl., sem frekast sé unnt og verði að sjá sér borg-
ið gagnvart sparisjóðseigendum. En bankastjórnin
hefur ekki gætt skyldu sinnar í því að skýra opin-
inberlega frá ástæðunum fyrir þessari skyndilegu
stöðvun lánanna, því að það getur verið mjög baga-
legt fyrir lánbeiðendur í fjarlægð að vita ekkert
um þetta og ekki öldungis óhult fyrir bankastiórnina
að reiða sig á það, að aðrir óviðkomandi og ókunn-
ugir menn riti ekki um þetta, ef til vill bankanum
til ógagns og stjórnendum hans til óþæginda. En
bankastjórnin getur enn bætt úr þessari yfirsjón
sinni og það ætti hún að gera bæði sjálfs sín vegna
og landsmanna, er við bankann skipta.
MargfSkonar álnavara og prjónagarn
er nýkomið í verzlun
Sturlu fónssonar.
Munið eptir hinu góða
I»orsk;alýsi
í verzlun
B. H. Bjarnason.
Vatnsfötur eru nýkomnar í verz’un
Sturlu Jónssonar.
RÚðugler og allskonar málning, sem
og yfir höfuð flest allt sem brúka þarf til
bygginga er ódýrast í verzlun
B. H. Bjarnason.
Peningabuddur, margar tegundir,
ódýrar ern nýkomnar í verzlun
StUrlu JÓ7issonar.
Koltjara á kr. 1,20 — Hrátjara
á kr. 1,80 pr. kút. fæst í verzlun
B. H. Bjarnason.
Allskonar farfi, fernisolía og kítti
er nýkomið í verzlun
Sturlu Jónssonar.
í næstkomandi fardögum íæst jörðin
Fossnes í Gnúpverjahreppi til kíiups og
ábúðar. Söluskilmálar góðir. Semja má
við Sigurð Árnason trésmið í Reykjavík eða
Björn Björnsson á Brekku í Biskupstungum
fyrir næstkomandi októbermánaðarlok.
Gufubrætt þorskalýsi, tvær tegundir
er nykomið í verzlun
Sturlu Jónssouar.
92
eins ský og ský á stangli svifu fyrir tunglið, en þau höfðu
ekki ekið lengi, þá er fjúk tók að ýra úr lopti. Það dró smátt
og smátt algerlega fyrir tunglið, en nóttin var þó enn björt,
sakir snjóbreiðu þeirrar, er brátt hjúpaði jörðina, en veðrið var
ekki jafnfagurt sem fyr. Hestarnir voru í fyrstu mjög þægir, en
eptir því sem leiðin sóttist, fóru þeir að gerast óþjálir, gengu á-
fram með skrykkjum og rykkjum og hlupu hvor á annan. Það
var auðsætt, að þeir voru að verða óviðráðanlegir.
„Eg vona að strákurinn hafi ekki drukkið sig fullan",sagði
Fédor í hálfum hljóðum.
„Hæ! Líttu í kring umþig!« kallaði hann til ívans, „þú
virðist ekki hafa neina stjórn á skepnunum«. ívan svaraði
engu í fyrstu, en þá er Fédor kallaði í annað sinn, sneri hann
sér við í sætinu og sagði stuttur í spuna:
„Það eru úlfar, sem hestarnir ftnna þefinn af“.
„Ulfarl" endurtók Alexía lágt og þreif ósjálfrátt í handlegg-
inn á manni sínum. Hann leit á hana, og sá hversu hrædd hún
var, og sjálfur varð hann fremur fölur í framan, er hann setti
sér fyrir sjonir hættu þá, er þau kynnu að komast í. Að snúa
nú aptur mundi að líkindum vera hættumeira, en að halda á-
fram ferðinni, því að á bak við þau var ekkert nema auðn og
snjór margar mílur vegar, en framundan þeim, og ef til vlll eigi
mjög langt í burtu, hlaut að vera sleðinn með byssunni, er þau
höfðu ekki hugsað mikið um til þessa, en hefði nú getað orðið
þeim til mestu hjálpar. Auðvitað gat einnig átt sér stað, að
jvan skjátlaðist í þessu, og þá er allt var kyrt og htt u n-
hverfis næstu tíu mínúturnar sagði Fédor hughraustur við hina ungu
konu sína, að ívan hefði vissulega haft rangt fyrir sér. En um
leið og hann sleppti orðinu, heyrðist einhversstaðar langt í burtu
veikt, langdregið gól, er líktist hunda-spangóli, og að vörmu
89
eptir hissa með rúblurnar sínar í hendinni. Og það var ein-
mitt upp frá þessari stundu, að hann var öldungis viss um, að
hann hataði ívan. Tók hann nú að tortryggja hann fullkom-
lega, og gaf nákvæmar gætur að öllu, sem hann hafðist að.
Hann varð þó einskis vís, er hann gæti hengt hattinn sinn á,
en grunsemd hans þróaðist einmitt sakir þess. því að það er
ekki á allra færi, að skilja rétt sjálfsafneitunina, þá er hún er
komin á hæsta stig. Fédor skildi þetta ekki, og þótt hánn
hefði skilið það, mundi hann eigi hafa lagt trúnað á það.
Atvik þetta, er þegar var um getið, hafði ekki í heild
sinni raskað heimilisfriðnum, ekki einusinni í svip, og hefði eigi
hið langa og glögga ör, er lá í skáhallri línu þvert yfir hið
sólbrennda enni og kinn ívans, borið þess vott, þá hefði þetta
jafnvel gleymzt algerlega þegar sama daginn.
Brúðkaupsdagur Fédors og Alexíu var í janúarmánuði,
rétt eptir nýárið. Veturinn hafði verið óvenjulega blíður lengi
fram eptir, en síðustu vikurnar á undan brúðkaupinu var kuld-
inn óðum að aukast. Boðsgestirnir lcomu allir klæddir loðskinna-
kápum. Nokkrar veikbyggðar heldri stúlkur sendu aíboð, sakir
veðursins. Af því að svo fátt af hinu fagra kyni, gat komið,
fórst hinn venjulegi danz algerlega fyrir, og það var ákveðið,
að veizlan skyldi hefjast svo snemma dags, að nýgiptu hjónin
gætu komizt heim til sín þá um kvöldið. Þau þurftu að aka
meira enn 25 rastir, en það var nærri fullt tungl og sleðafæri
ágætt.
Meðan á snæðingi stóð, spurði einn gestanna sessunaut
sinn, hvort það væri satt, að úlfar hetðu sést við Z —
„Við Z“ —, endurtók sá, er spurður var „þá getum við átt
von á þeim um þetta leyti í næstu viku. Þeir halda ávallt á-
fram í sömu stefnu".