Þjóðólfur - 22.02.1901, Blaðsíða 4

36
KONGOTHE fæst mjög gott
og ódýrt í verzlun Sturlu Jónssonar.
SALTFISKU R fæst í verzlun
Sturlu 7ónssonar.
í verzlun Sturlu Jónssonar
fæ s t:
Farfi allskonar, terþentína, kítti, þurk-
andi, shellakk, benzin, maskínuolía, salmíak-
sþiritus, edikssýra.
De forenede Bryggerier
Köbenhavn.
mæla með hvarvetna verðlaunuðu ölföngum sínum.
ALLIANBE PORTER (Double brown stout) hefur náð meiri fullkomnun
en nokkurn tíma áður.
ÆGTE MALT-EXTRAKT frá Kongens Bryghus, er læknar segja ágætt
meðal við kvefveikindum.
Export Dobbelt 01. Ægte Krone 01. Krone Pilsnei*.
fyrir neðan alkoholmarkið og því ekki áfengt.
■iiitiiiimiiaii
■l■l■l■l■l■l■l■l■l
■l■lll■l•l■l■l■l■l■l■{■l■l■l■l■l■l■l■l■l■lll■l■lllal■l■l■l■l■l■l■l*
•l■l■l■l■l■l■l■l•l■l■l■l■l•l«l■l■l■l•l■l■l
f-
*
ODYRAST A
SAUMASTOFAN í REYKJAVÍK
14 BANKASTRÆTI 14,
hefur nú töluvert af FATAEFNUM.
Tilbúnum fötum og
efni i Prengjaföt.
Fleiri tegundir Allt selst
afar 1 águ verði gegn
peni ngum.
Emailleraðir pottar, katlar, mjólkur-
fötur og skálar komu nú með Laura í verzlun.
Sturlu Jónssonar. ,
Skýpsla
um selt óskilafé í Snæfellsness- og Hnappadals-
sýslu 1900.
í Skbgarstrandarhreþþi:
1. Hvítt geldingslamb mark: gagnbitað h., heilrif-
að biti a. v.
2. Hvítt hymt gimbrarlamb m.: blaðstyft a. h.,
sýlt gat v.
í Helgafellssveit.
1. Hvít kollótt ær m,: stýft hálft af fr. h., fjöð-
ur fr. v.
2. Hvltur lambhrútur m.: stýft gagnbitað h., sýlt
biti a. v.
í Eyrarsveit'.
1. Hvítt gimbrarlamb m.: sneitt fr. biti a. h., hálf-
ur stúfur fr. v..
2. Hvítt gimbrarlamb m.: stúfrifað biti fr. h.,
sneitt a. v.
f Neshreþþi utan Ennis\
x. Hvítt gimbrarlamb, m.: sýlt h., hvatrifað og 2
bitar fr. v., hornamark: sýlt biti fr. h., sýlt biti
fr. v.
í Staðarsveif.
1. Hvítt hyrnt gimbrarlamb m.: biti fr. h.
2. Hvítt hymt gimbrarlamb m : stýft biti fr. h.,
stúfrifað v.
3. Gulhyrnd veturgömul gimbur m.: miðhlutað v.,
hornam.: lögg fr. v., og vottaði fyrir lögg eða
bita á stiklinum v.
í Miklaholtshreþþi-.
1. Hvítt hrútlamb m.: hvatrifað h., hálfur stúfur
a. biti fr. v.
í Kolbeinsstaðahreþþi:
1. 2 gulkollótt gimbrarlömb m.: tvístýft fr. h.
Ennfremur hefur sjórekist'.
f Breiðuvíkurhreþþi:
1. 4 sauðkindur mark: stýft, biti fr. h., tvístígað
a. v., hornam.: biti fr. h., brennim.: A. I. v.
2. 1 sauðkind: mó- eða grábíldóttur sauður 3—4
vetra m.: stýft og biti fr. h., tvær fjaðrir a. v.,
brennimark: A. 2. v.
I Staðarsveit'.
1. 1 ær m.: sneitt Ir. fjöður a. h., sýlt v., brenni-
mark: B. 2 h. H. O. G. N. v.
Hlutaðeigandi hreppstjórar standa eigendum
skil á andvirði hins selda fjár, að frádregnum
kostnaði, ef þess er vitjað innan næstu Mikaels-
messu.
Skrifstofu Snæfellsness- og Hnappadalssýslu.
Stykkishólmi 31. janúar xgox.
Sœm. Halldórsson
settur.
VOTTORÐ.
Eg hefi verið mjög magaveikur, og hef-
ur það með fylgt höfuðverkur og annar las-
leiki. Með því að brúka Kína-lífs-elixír frá
hr. Valdimar Petersen í Friðrikshöfn, er eg
aptur kominn til góðrar heilsu, og ræð eg
því öllum, er þjást af slíkum sjúkdómi, að
reyna bitter þennan.
Oddu r Snorrason.
KÍNA-LIFS-ELIXÍRINN fæst hjá flestum kaup-
mönnum á fslandi, án nokkurrar tollhækkunar,
svo að verðið er öldungis sama sem fyr, 1 kr. 50
a. flaskan.
Til þess að vera vissir um, að fá hinn ekta
Kína-lífs-elixír, eru kaupendur beðnir að líta vel
v.p.
eptir því, að-þ^ standi á flöskunutn í grænu lakki,
og eins. eptir hinu skrásetta vörumerki á flösku-
miðanum: Kínverji með glas í hendi, og firma-
nafnið Waldemar Petersen, Nyvej 16, Köbenhavn.
Eigandi og ábyrgðarmaður:
Hannes Þorsteinsson, cand. theol.
Glasgow-prentsmiðjan.
86
næsta augabragði steyptist hann aptur niður í djúpið. Dómit-
íla æpti upp af hræðslu.
„Austu úr bátnuml", kallaði eg til hennar og herti róður-
inn af öllum mætti. Hún hlýddi skipun minni og mér tókst að
snúa bátnum, svo að bylgjurnar skullu á hliðina á honum. Við
héldum nú undan vindinum og bárumst óðfluga upp að tanga
einum. Eg hætti snöggvast að róa og kastaði mæðinni. Við
vorum hér um bil stundarleið frá höfninni, en eg þekkti strönd-
ina nákvæmlega og vissi, að mér mundi takast að ná lend-
ingu þarna.
Dómitíla sat náföl af hræðslu og hélt sér dauðahaldi í bátinn,
„Ertu svona lífhrædd?", spurði eg með fyrirlitningarsvip.
„Já“, sagði hún og hrukkaði ennið, „ertu það ekki líka?“
Eg rak upp ofsahlátur.
„Hleyptu mér á land", sagði hún f höstum rómi. Eg er
búin að fá nóg af þessari sjóferð þinni".
Mér gramdist, að hún skyldi tala við mig, eins og eg væri
sífellt þjónn hennar og hún hefði mig algerlega á valdi sínu.
„En hvernig yrði þér við, ef mér hugkvæmdist að hvolfa bátn-
um undir okkur?", sagði eg. „Þá þyrftum við ekki að vera að
kýta lengur". ■
„En eg vil lifal", æpti hún upp og þreif í handlegginn á
mér. „Þú hefur engan rétt til þess að drepa mig. Heyrir þú
það? Eg vil lifal".
Röddin skalf af geðshræringu, en D. horfði ósmeik hvöss-
tim augum beint framan í mig. Klúturinn hafði dottið afhöfð-
inu á henni og fagra, svarta hárið hennar flögraði laust fyrir vind-
inum. Hún stóð frammi fyrir mér sem einhver töfradís með
leiptrandi augnaráði og rjóðum kinnum. Eghorfði á hana með
aðdáun og dýfði síðan árunum aptur í sjóinn. Eg fann, að eg
87
var enn fjötraður af töfrum hennar og það var henni líka full-
ljóst.
Við áttum ekki nema fáeina faðma eptir til lands. Strönd-
in var snarbrött, svo að ófært var að lenda. Loks kom eg auga
á háan hamar, sem gekk út í sjóinn, en var lágur að fram-
anverðu. Þar tókst mér að ná lendingu; eg dró bátinn upp á
land og faldi hann á bak við klett, svo að eg gæti fundið hann
daginn eptir. Síðan litaðist eg um. Veðrið var farið að lægja
dálítið; við og við gægðist tunglið fram undan skýjunum, svo
að eg kannaðist við, hvar við vorum stödd. Nú var ekki um
annað að gera en að reyna að klifrast upp á hamarinn, því að
þaðan var hægðarleikur að komast til bæjarins. Dómitíla reyndi
að klifrast upp, en hinn veikbyggði líkami hennar var orðinn.
lémagna; henni varð fótaskortur og hún hefði dottið, ef eg hefði
ekki náð í hana. Eg tók hana þegjandi í fang mér og hóf upp-
gönguna. Hún veitti enga mótspyrnu, en hélt sér dauðahaldi
í mig. Eg fann hjarta hennar slá upp við hjarta mér. Blóðið
í mér ólgaði og svall. Eg var alveg utan við mig af því að
vera svo nærri þessari stúlku, er eg unni svo heitt, en sem eg
hlaut að missa algerlegá. Eg þrýsti henni upp að brjósti mér
og kyssti hana á ennið. Dálítill titringur fór um hana. Eg horfði
á hana. Hún lá í fangi tnér eins og þreytt barn, þegjandi og
með augun aptur.
Loks var eg kominn upp, eg lagði hana varlega niður og
féll svo á kné franxmi fyrir henni. „Dómitíla!", sagði eg með
bænarröddu. „Miskuna þig yfir mig — eg get ekki lifað án þín!“
Hún virtist komast við ; eg sá eitt tár glitra í augum hennar.
„Hlustaðu á mig, Dómitíla!", sagði eg í ákafri geðshrær-
ingu. „Eg ætla ekki að neyða þig til að játa neitt. Þú skalt
hafa nægilegan tíma til þess að reyna bæði mig og sjálfa þ’fl-