Þjóðólfur - 11.05.1917, Side 4

ÞjoÐolfur
36
OOðOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
o
ð
ð
Slipsi og siipsisefni
(Boréar)
íjomanéi Jallag í varzlun
Andrésar Jónssonar,
Þeir hlithaíar

Sanpíélagsins Heklu
scm Yilja tryggja sér
salífisR fullverRaéan
sendi pantanir hið fyrsta.
SkilYÍnduolía og fernis
Dppbo ðsauglýsing.
Jjaugatdag. 12. rnaí n. k. vetða veiðarfæn mótorbátsjns Suðra, er
fórst 3. febr. síðastl., seld á opinberu uppboði á _Sl:okkseyri. Meðal
þess er kemur til uppboðs má nefna: JJet rneð teinurn, netagarn,
netaslöngur, kaðla, dreka, kúlur, steina, örtgla, tauma og lrnur og
ennfremur salthús.
Uppboðið hefst. á hádegi og verða skilmálarnir þá birtir.
Skrifstofu Arnessýslu, 17. april 1917.
CiríRur Cinarssan.
settur.
10115151 Ignnrfll ICTiHrrgirgJEÍlglfgMBirtgfBlSlfgMpTirSMSll^lBrralfBJliFnriglgElfBJBlSlO
Bróderingar
nýkomnar, miklu úr að velja í Ycrsluu
cfínérásar cJónssonar,
Eyrarbakka.
m
□i
"i
ol
JSOllSEMIÍIMmMlI] f^ÍHÍ^IfMHiSllrTnHnaffUJHTSIÍiÍTfHr^lfUJHEligjBlBl
nýkominn r
Æaupjálacfié dCaRlu.
Wer sich einen guten Nebenverdienst verschaffen vill
durch leichte Vertretung, welche dauernd ohne Kosten und Risico
mit táglichem Nutzen von 5—10 Kronen zu ubernehmeu ist, der
melde sich sofort. Briefe befördert C. F. liartels, Amstordam
Holland, P. C. Hoofst.raat 122.
18
lífið mundi verða eintóm auðn, ef Ragna væri dáin, og hann
kallaði hástófum á hana.
t>á hoýrði hann lágt ýlfur og einhver hreifing kom á snjó-
inn skammt þaðnn. ITann flýtti sér þangað og sá þá hvar Snati
vár að reyna að brölta upp úr fönninni. Þegar hann hafði
hjáipnð honum upp úr snjónum, sá hann á Rögnn _sem lá þar
föl og köld, eins og hiin væii liðið lík, en Snati ha.fði legið ofan
á henni, eins og til þess að skýla henhi.
ii-ikon þreif nú RögnU í fang sér og þá datt flaska úr hendi
herniar, -saœa flaskan og Guðríður hafði saknað um kvöldið.
Hann dreypti :i hana nokkrum dropum úr flöskunni, fór úr yfir-
höfn sinni og sveipaði utan um hana, klappaði Snata, sem hafði
reynt að skýia hiismóður sinni og svo þrýsti hann Rögnu fast að
sét’bg bar 'hana-hægt heirn á leið. Pilturinn var nú kominn til
hans og vildi hjálpa honum til að bera Rögnu, en nserri þvi var
éigi' komandi. Efiginú máffi sherta hana nema hann.
' Regar þeir voru koinnir ofi:n af fjalli'nu og fóru að grylla í
ijósið' heima, hnfði káp.an dregist aftur af höfði Rögnu og föla,
alVarbga ándlitið hennar hvíldi við brjóst hdns. Pá laut hann
niður að henni og þrýst.i kossi á vrrir hennar, og honum sýndr
ist kuldiim og alvaran hverfa af andliti hennar, hörku drættirnir
um murminn mýkjast og varirnar nærri því brosa.
Guðn'ður og II» i stóðu í dyrupum. Hans grét en Guðríði
ur tók við Rögnu af syni sínum, bar hana inn í hlýja stofuna
og fstumraði yfir heani uns hún fói að rakna við óg lauk upp
augunum. • •
Aliir’lofuðii guð fyrir að Ragna var á lífi; svo var drukkið
kaffl 'og ídlir voru glaðir. Eakon oinn mælti ek'ki orð frá munni.
Hann bar Snat.a iun í herbergi sitt og lofaði honum að liggja í
rúminu sínu.
19
Þegar Ragna var komin á fætur daginn eftir þekkti hún varla
sjálfa sig aftur. Hýr og brosieit hafði hún vaknað i rúmi Guð-
ríðar um morguninn og sami hýru svipuritm hvíldi enn á andliti
hennar og fór henni vel. En hvað var þó sá yndisþokki á móts
við ailan sólarhjarmann í hjarta hennar, sem breiddi il sinn í
hverja taug? Hvað var nú orðið af öllum kuldanum, sem hrakið
hafði flesta frá að komast á nánari kynni við hana? Nu var hún
orðin glöð og fjörleg, tók þátt í öllum heimilisstörfum og þótt
hún væri hœtt að klifra upp í tré, söng hún og spjallaði allan
daginn.
Og sijlskinið í hjarta Rögnu varpaði líka hlýjum bjarma yfir
Hans gamla. Hann var farinn að rétta úr sér, þar sem hann
sat ánægður og makráður í arinkróknum sínum, og æskuiýður-
inn flyktist nú aftur að stólnum hans t.il þess að hlusta á hann
segjn sögur. Snati ýlfraði af gleði og dinglaði rófunni, en nú var
hann hættur að geta elt Rögnu, eiris og forðutn, því hann var
orðinn gamall og farlama. Ferðalag hans með henni til gilsins
stórhiíðardaginu mikla hafði riðið kröftum hans að fullu.
„Heyrðu mamma“, sagði I-Iákon einusinni við móður sína.
„Hann Hans gamli er ekki orðinn fær um að flækjast, svona
bæja á milli, og það er skömm að því a.ð láta jafn efnilega stúiku
og Rögnu draga þunga brýningakerru. Hann pabbi skiidi okkur
jöiðina )g lúið eftir i góí ) standi, og ekki hoílt; þtð gergið úr
sér íiíður eg tók við því; vií) ættum að geta staðist það að eirn
maðar bættift á heimilið®.
„Og ?a? iield eg nú líka, ságði Guðríður still lega, „þegir
guð læt ir hlessun drjúpa af hverj \ strái hjá okku’, þá mun ir
lítið um :'œöi handa einum marmi, þótt hann vinni ekki rnikið.
Hún Ragna vinnur á við hverja fullorna slúlku, og þá er ekki
nema sanr..gjarnt að hún fái vinnukonukaup.