Þjóðólfur - 08.10.1917, Blaðsíða 3

Þjoðolfur
97
sem greiðust. Nú sem stendur
eru svo mikil þrengsli á símalín-
unum, að langt má heita um ófært.
Vestur-íslensk liðsöfriun.
Lögberg 2. ágúst segir svo frá:
„Maður frá Argyle, sem Bardar-
son heitir, segist hafa verið svik-
inn í herinn. Hersöfnunarmenn
hafl komið þangað út; sagt að
herskylda kæmist á eftir fáa daga
og þeir sem þá færu í herinn,
hefðu við verri kjör að búa en
sjálfboðaliðar. Þeir sögðu Bardar-
son, að hann gæti skrifáð undir
skjal, sem heimilaði honum að
ganga inn sem sjálfboðaliði ef her- !
skylda kæmist á, en bindi hann !
ekki til þess að fara i herinn anm |
ars. Undir þetta skjal skrifaði i
hann, en eftir nokkra daga var
hann heimtaður í herinn en neit±
aði. Pá var send herlögregla og
hann tekinn með valdi. Hann
kærði þetta og sagðist hafa verið
svikinn í herinn, en dómarinn úr-
skurðaði, að hann yrði að vera
kyr, því hann gæti ekki trúað því,
að menn sem legðu lífið í sölurn-
ar fyrir landið, neyttu eins óhreinna
ráða og Bardarson bæri þeim á
brýn. Bardarson hafði fjögur vitni
og hinir fjögur á móti“.
Vonandi er svona liðsafnaður
undantekning en ekki regla meðal
Janda þar vest.ra.
Skólarnir
eru nú viðast. hvar um það bil að
taka til starfa. Barnafræðsiu til
sveita, mun víðast hvar haldið
uppi eins og undantarin ár; er
það og sjálfsagt, þar sem engir
kostnaðarliðir hækka aðrir en fæði
kennara. Öðru máli gegnir í kaup-
túnunum, þar sem skólahaldinu
fylgir kolaeyðsla í stórum stil.
Þar eiu engir vegir færir aðrir en
að takmarka kensluna stórum;
mun og því ráði fylgt á Eyrar-
bakka og Stokkseyri. Barnaskóh
inn á Eyrarbakka er hugsað til að
starfi í 4 mánuði þannig, að kensla
fer frarn aðeins í annari kenslu-
stofunni, annan daginn fyrir yngri
börn og hinn daginn fyrir eldri.
Svarar þetta til þess, að skólinn
í heild sinni sé rekinn í tvo rnáni
uði. Á Stokkseyri, þar sem kola-
eyðslan er miklu minni, mun hug-
myndin að halda uppi kenslu í
annari skólastofunni allan vetun _
inn. Þann tímann sem skólinn |
er ekki rekinn, er hugmyndin,
að kennari skólans hafi eftirlit
með hefmafræðslu.
Pað segir sig sjálft, að þetta
eru sorgleg örþrifaráð, en önnur
úrræði eru ekki fyrir hendi. Er
þess mjög að óska, að þeir verði
ekki fleiri vetrarnir, sem við slík
kolavandræði er að búa. —
í Reykjavík munu flestir skólar
starfa nema kennaraskólinn. Hann
mun eiga að liggja niðri og dvel-
ur forstöðumaður hans 1 Birtingai
holti í vetur. En undarlegt er :
það, að því ei til mentaskólans \
kemur, að ekki skuli vera gerð í
tíma sú ráðstöfun um rekstur hans,
sem verði mönnum um land alt
heyrinkunn. Siðustu Reykjavíkur,
blöð búast við, að bokkjuin gagm
fræðadeildarinnar verði haldið uppi
í vetur, en engin föst vitneskja
liggur þó fyrir um þetta. Er á
|>essu öhæfilegt. sleifaralag frástjórm
arinnar hálfu, sem ekki má láta
óátalið.
---<>.<><>-----
cTrettir.
Docentinn.
Síra Magnús Jónsson á ísafivði
hefir nú fengið veitingu fyrir
docentsembættinu við guðfræði
deild háskólans, en á ísafirði er í
hans stað settur prestur S i g u r-
geir Sigurðsson, guðfræð-
iskandidat.
Lagarfoss
er kominn til Reykjavíkur úr
Ameríkuför sinni.
Giullfoss
var kominn til Halifax þann 28.
sept. á leið hingað með fullfermi.
Fredericia,
skip steinolíufélagsins silgdi á
sandrif nálægt New-York. Tefst
við þetta svo þess verður ekki að
vænta fyr en um mánaðamót.
Koiaskip,
6 þúsund smálestir að stærð
kom til Reykjavíkur 29. sept., að
sögn með kol til landsstjóinarinm
ar. Getur það eigi lagst inni á
höfninni fyrir stæiðar sakir fyr
en búið er að flytja úr því nokk-
uð af farminum.
Rússneskt skip
er nýlega komið til Reykjavíkur
með salt til „Kol og salt“.
Söknm ]ieas að liitunartoiki eru
ekki komin í prentsmiðjuna, en frost
undanfarna daga, hefir ekki verið
hœgt að prenta blaðið fyrri.
Botiivörpungar
íslenzkir, 10 talsins, hafa verið
seldir Frökkum.
Dj'rtiðaruppbót
á dagpeningum sínum fengu
þingmenn, 30°/0.
Kennaraskólinn
starfar ekki í vetur.
Kolin
frá Dufansdal segir Vísir að
íeynist ágætlega. Hafa nú verið
sendir fleiri verkamenn þangað
vestur og líklegt, að eitthvað af
kolunum fáist keypt síðar, þegar
Reykjavik er búin að gleypa í sig
það sem hún þykist þurfa.
Seglskipið
„Espano" kom til Stokkseyrar
23. f. m. frá Cadiz, hlaðið salti
til kaupfélagsin^ Ingólfur. Fer aft-
ur til Cadiz með saltfisk frá kaupi
félaginu Ingólfur og Hekla.
cfapast h‘ fir á veginum frá
Eyrarbakka til Stokkseyrar, svart
höfuðsjal. Finnandi er beðinn að
skila því til Guðmundar Jónssonar,
Heklu.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Gísfi Skúiason.
Prentsmiðja Suðurlands.
, 64
Viltu ekki !ofa henni að vera þangað til hún frískast"? spurði
Hans ofur spakur.
„A Furugörðum hefir aldrei neinum verið synjað matar sem
þess heflr þurft“, svaraði Þorleifur, „og ekki læt eg ganga lengi
eftir mér með að Ijá þeím rúm og hjúkrun sem þess biðja. Farðu
með stúlkuna og láttu konuna mína annast um hana“.
Ingiríður varð glöð við og stóð upp, henni fanst sér svölun
í að fá að vera góð við einhvern, og með ástúð og nærgætni
tók hún við stúlkunni, en Hans fór af stað eftir lækni.
Nú kom þó ofurlítil breyting á dauðakyrðina, sem ríkt hafði
á bænum. Ingiríður vék varla frá rúmi sjúklingsins, og tvisvar
ók Porleifur sjállur af stað og sutti lækni til þess að líta eftir
henni.
Stúlkan var fríð sýnum með svarf, hár og stór, skínandi
fögur augu síkát og fjörug, svo nú var oft hlegið í Furugörð-
um, þótt varla hefði mátt tala þar orð áður.
Hans og henni var svo vel til vina, að trúlegt var að ein-
hver kynni hefðu þau fyr haft, hvort af öðru. — Jafnvel Por*
leifur sjálíur kom stundum inn til hennar, og engum var betur
lagið en henni að mýkja skap hans.
Loks var það einn dag, að Þorleifur kinkaði kolli til hennar
áður en hann fór út; þótti þetta mestu undur, og Hans neri
saman lófunum af ánægju og hugsaði með sér:
„Gæti eg einu sinni á æfinni komið því til leiðar, að hann
Þorleifur yrði að fyrirverða sig svo, að mesta stórmenskan færi
af honum, þá væri alt það þungbæra, sem eg hefi orðið ab þola
hér, þó gokiið oinhverju. — Porleifur og syndin á sama bekk I
Hamingjan góða! Það væri dásamlegt, að sjá þau saman.
61
hegða þór betur framvogis. Drykkjuslarkara vil eg ekki hafa í
ætt minni“.
Svo fór Þorleifur út og aflæsti hurðinni á eftir sér.
Guðleifur sá nú að hann var kominn í varðhald hjá föður
sínum, og var bæði hryggur og reiður yfir. Pá heyrði hann að
rjálað var við gluggann, og sá að Hans var þar úti fyrir.
Fyrst sagði eitthvert óijóst hugboð honum, að óvíst væri,
hve affarasælt yrði að fara að ráðum þess, sem við gluggann
var, en brátt gekk hatin þó að glugganum og opnaði hann.
„Nú er heldur laglega komið fyiir þér“, sagði Hans, „hér
færðu nú að kúra mánuðum saman, laxmaðuf, því hann faðir
þinn er harðari en svo í born að taka, áð hann vægi þér í
nokkru“.
„Pað þarf sterkt búr til þess að geyma örninn í“, svaraði
Guðleifur þuriega.
Hans blístraði háðslega og svaraði: „Já, örninn hefirsterka
vængi, en krákum er hægt að halda í búri“.
„í ætt okkar hefir aðeins verið til ein kráka, sem varpað
hefir skugga á hana“, svaraði Guðleifur.
Hans skildi sneiðina, sem ’nann aldrei áður hafði orðið fyrir
af Guðleifi. En hann var oiðiun vanur að taka öllu með þögn
og þolinniæði, og lifði í voninni um það, að siðar mundi sér gef-
ast færi á að hefna harma sinna.
„Mér hefir altaf þótt. vænt urn þig, eins og' eg ætti þig sjált-
ur“, sagði Hans, „og nú ætla eg að sýna það í verkinu, að eg
vil þér vel. Hérna eru 80 krónur, sem eg hefi smámsaman
safnað til þess að eiga ef mér lægi á. Nú er bezt að eg láni
þér þær, drengur minn, þú þarft fremur á þeim að halda en eg.
Fað er engum unglingi holt að vera lokaður inni í dimmu her*
bergi. Aræðinn maður getur altaf elt lánið uppi, eí hann leitar