Þjóðólfur - 08.10.1917, Síða 4

98
f>JOÐOLFUR
Mannalát.
Nýlega er látinn hugvitsmaður~
inn mikli, Magnús bóndi Þórarins*
son á Halldórsstöðum í Laxárdal
í Ringeyjarsýslu. Hann fann með-
al annars upp véi til þess að hreinsa
i æðardún, kom upp spuna og
kembingavélum á bæ sínum og
notaði bæjarlækinn til þess að reka
með vélarnar. Magnús var djúp~
vitur maður, drengur hinn beztj
og mesta trygðatröll vinum sínum.
Rá er nýlega látinn Friðjón
bóndi Jónsson á Sandi í Ringeyji
arsýslu, merkur bóndi, gáfumaður
og góður drengur. Hann var fað1
ir skáldanna, Guðmundar og Sig-
urjóns, sem mörgum eru kunnir.
Dáin er og snögglega hér á Eyr-
arbakka 24. f. m., Sigríður Gríms-
dóttir frá Oseyrarnesi, kona Þor-
kels Rorkelssonar á Eyrarbakka,
góð og vönduð kona.
Ófriðuriim.
A Vesturvígstöðvunum sækja nú
Bretar á vestan t.il 1 Belgíu hjá
Langemark, þar sem Rjóðverjar
sóttu fram um daginn, og svo
nokkru sunnar og austar hjá Zon-
nebek, sem er 5 kilometer fyrir
austan borgina Ypres og Yser-
skurðinn, ' þar sem lengst heflr
verið barist; má af því sjá hvað
erfið sóknin reynist Bandamönnum.
Eitthvað hafa Bretar þó unnið á
og tekið nokkur þúsund Rjóðverja
höndum. — Hjá Verdun hefir veri
ið sókn af hendi Pjóðverja, en lítið
unnist á. Af öðrum vígstöðvum
á Frakklandi berast engar fréttir.
Af vígstöðvum ítala berast eng-
ar fréttir, en sagt að þeir séu að
búa sig undir nýja sókn, sem
muni bráðlega hafin. Einhvern
sigur er sagt að lið þeirra í Tri-
polis hafi nýlega unnið á Tyrkj-
um.
Framsókn Rússa á austurvígi
stöðvunum er lokið. Hafa Þjóð-
verjar ráðist þar fram og náð bæði
Jacobstadt og Dýnaborg, en Rúss-
ar halda liði sinu undan á stóru
svæði. Astandið á Rússlandi er
herfilegt og þótt Kerensky sé'dug-
andi maður, mætir hann mót>
spyrnu hjá mörgum, hvort sem
sakir eru til eður eigi. Fjárhagi
ur Rússa er hinn versti og ríkis-
skuldir þeirra svo miklar, að Jap-
anar hafa nýlega neitað þeim um
lán. Pá bætir og missættið við
Finna ekki úr ástandinu. Þing
forseti Finna hefir kallað þing þeirra
' saman, en Nekrossov, landsjóri
Rússa á Finnlandi hefir lokað þing-
húsinu, innsiglað dyrnar og hótað
að beita hervaldi gegn þinginu. Aft'
ur hafa hersveiti^ Finna í liði
Rússa neitað að berjast. — Jafn-
aðarmannafundur stendur yfir í
Þétursborg.
Af Balkan fréttist lítið; talað
um að Pjóðverjar bjóði Rúmenum í
sérfrið. Ekki gera Bandamenn |
mikið úr friðarumleitun páfa og
svari Pjóðverja við henni, enda
hefir svar Michaelis ríkiskanzlara
þeirra verið nokkuð á huldu, og
sagt er, að hann sé litt sjálfstæð-
ur maður, en láti leiðast af her>
valdinu og höfðingjaflokknum
þýzka.. Asquit hefir lýst því yfir
í þingi Breta, að ekki gangi Bret>
ar að því, að alt sé í sömu skorð-
um og fyrir ófriðinn.
Merkust er sú frétt, ef sönn er,
sem „Morgunblaðið" 1. okt. flytur
um að Wilson Bandarikjaforseti
sé að undirbúa ráðstefnu til þess
að reyna koma á friði. Kynleg j
stjónnnálamenska, að hafa nýlega
sagt Pjóðverjum stríð á hendur,
en vilja nú semja frið við þá,
nema ef svo væri, að hann óttað-
ist óeitðir innanlands af völdum
Þjóðverja, sem búsettir eru vestra.
(xóði kunningi! Yiltu vera
svo góður og skila mér háifkagg-
anum sem eg léði þér í fyrra
haust. Ólafur Snorras., Einarshöfn
Nærsveitamenn vi tjið blaðsins til
Sigurðar Gnðmundssonar, kpm.
3 Slitbuxnr £
mjög' sterkar
XX
nýkomnar í versiun
Andrésar Jónssonar,
Eyrarbakka,
Vefjargarn
bl. og óbl.
fæst i
Arerzlun
cJlnórdsar úónssonar\
62
63
þess, á bærium þeim arna verður aldrei maður úr þér — það
er eg viss um. Farðu burtu úr sveitinni, ráðstu í vinnumensku
einhversstaðar langt í burtu, og láttu mig svo vita hvar þú ert,
svo skal eg skrifa þér og láta þig vita þegar föður þínum er
runnin reiðin og hann er farinn að sakna þín, sem ert einasta
barnið hans“.
„Ætli það væri ekki ráðlegra, að vora kyr hér heima, halda
sér frá drykkjuslarki og herða heldur á vinnubrögðunum. Eg
hugsa að faðir minn fyrirgefi mér það aldrei, ef eg fer að strjúka
burtu“, sagði Guðleifur.
í þessum efnum þekkirðu illa hann föður þinn“, svaraði
Hans, „þú fæið aldrei að strjúka um frjálst höfuð íramar, og
hann beislar þig svo, að þú verður að láta að taumunum eins
og hestarnir hans. Pú vetður aldrei frjáls maður nema þú bjóðir
honum byrginn. Sýndu að þú hafir einhvern vilja sjálfur, þá
færðu að njóta þín en annars ekki“.
„Pað væri nú ef til vill ekki svo fráleitt, að sjá svolítið af
henni veröld“, sagði Guðleifur hálf deigur.
„Já, komdu út á stigann, drengur rninn", sagði Hans. Pað
er engin bót í að draga það til morgúns, sem hægt er að gera
í nótt".
Guðleifur stakk peningunum í vasa sinn og fór út um glugg'
ann, en ákafan hjartslátt hafði hann. Honum fundust það þung
spor, að fara burtu úr foreldrahúsum, og hann þóttist heldur
ekki hafa fulla ástæðu til þess að ráðast, í shkt stórræði.
En Hans sagði honum frá, hvílíka feikna gleði og hamingju
hann ætti í vændum þegar hann væri orðinn frjáls og engum
háður, og Guðleifur gekk rösklega af stað' með honum; honum
kom þá ekki til hugar hvað inörg þreytusj.oi' hann ætti eftir að
stíga áður en hann næði aftur til föðurhúsanna.
Þegar Þorleifur kom upp á herbergi sonar síns daginn éftir,
var það tómt. Hann skimaði í allar attir, fölnaði lítið eitt í
andliti, en labbaði svó í hægðum sínum ofan aftur. Ingiriður
mætti honum í stiganum, hann ýtti henni frá sér, en hún horfði
á hann óttaslegin, því að henni sýndist hrukburnar í andliti hans
fleiri og dýpri en vant, var, og augun ennþá hðrkulegri, en ekki
naælti hann orð frá munni.
Fyrir ±iðjan dag vissu allir á bænum, að Guðleifur var
horfinn, en enginn þorði að spyrj'a um hann eða nefna hann á
nafn svo faðir hans heyrði, og þótt móðir hans gréti liðlan'ga
nóttina, lét hútí ekkert á sér sjá á daginn, því að hún var hrædd
um að Porleifur mundi þá reiðast. Harður hafði Porleifur þótt i
horn að taka áður, en við þennan atburð versnaði hann um all-
an helming, það var eins og hann væri orðinn að steini.
A Furugörðum var nú alt dautt, og dapurt, og það var eins
og heimilið væri líkblæju hjúpað. Fólkið læddist um bæinn og
talaði í hálfum hljóðum síðan Guðleifur strauk burtu. Ingiríður
drógst upp af sorg og kviða yfir syni sínum; Porleifur var sam-
ur og áður, en rósemi hans var þó aðeins hjúpur, sem hann bar
utan á sér; i hjarta hans rlkti söknuður og óyndi; honuni þóttí
vænna um Guðleif en hann vissi sjálfur.
Þá bar það við eitt kvðld, að Hans kom heim og bar í fangi
sér Tatarastúlku *) sem hann lagði á gólfið við fætur Porleifs.
„Eg var svo slysinn", sagði hann, „að riða ofan á stúlkuna
þá arna áðan í myrkrinu, svo hún handleggsbrotnaði. Eg gat
ekki skilið haria eftir eina og svona á sig komna í dimmunni.
*) Tatarar eru þjóðflokkur sem ferðast um lönd, lifir á
smíðum og á að spá íólki o. fl.