Þjóðólfur - 07.09.1918, Blaðsíða 4

100
ÞJOÐOLFUR
Frh. frá 1. síðu.
járnskipa; hafskipa af beztu og
fullkomnustu gerð til vöruflutninga
yfir meginhöf; — stálskipa, þetta
frá 5 — 10 þúsund ton að stærð,
sem gengi fyrir Diesel-hreyfivélum.
Ef vér ættum í ófriðarlok svo sem
10—15 miljóna tonna skipastól af
þessu tagi til vöruflutninga, gæt-
um vér náð í vorar hendur mikl-
um hluta allra vöruflutninga á
sjó og ættum þá hinn bezta verzl-
unarflota í heimi.
Ef vér á sama hátt færum að
umbæta og smíða flugvélar í stór-
um stíl og hreyfivélar í flugvélar,
þá hjálpuðum vér miklu meir til
þess að vinna sigur í ófriði þess-
um, en þótt vér sendum svo sem
tvær miijónir af mönnum vorum
til blóðvallanna á Frakklandi. Og
þá, þegar ófriðurinn væri til lykta
leiddur, mundum vér vera rnest
megandi í loftinu. Nú þegar eru
flugvélar vorar, þær sem kendar
eru við Handley-Page, svo Öflug-
ar orðnar að með þeim mætti
auðveldlega fljúga yfir Atlantshaf-
ið. Þær hafa hreyfivélar sem
brenna steinolíu, og tveggja manna
áhöfn. Það hefir verið flogið frá
London til Róm með þessum flug-
vélum á 7 tímum, en með járn-
brautarlest og sjóleið yfir sundið
(Ermarsund), tekur ferðin 25 tíma.
Eftir svo sem eitt ár ættum vér
auðveldlega að geta farið frá New
York til London á þrjátíu klukku-
tímum og koma þannig á hinum
fyrstu póstferðum í loftinu.
Svona sigurvinningar munu færa
oss „siðferðislegan" ávinning og
auk þess hagnaðar sem vér hefð-
um af þeim og veita oss rétt til
að láta til vor taka á hinum
miklu friðarþingum, sem munu
binda enda á þenna vansæla ófrið8.
H. O'Hara í Pearson’a Magazin,
December 1917).
J31tt og þetta.
Smávegis um Nevr íork.
Eitt barn fæðist þar á hverjum
5 mínútum og einn maður deyr
á hverjum 6 mínútum.
Einu sinni á hverjum tveim
klukkustundum ferst þar rnaður af
slysum. Annnan hvern dag er
einhver myrtur. Á hverjum 13
mínútum eru gefin saman hjón.
Um 800.000 manns ferðast þar
daglega með neðanjarðar járnbraut-
inni.
Ðaglegar tekjur af strætisvögn-
um eru 60—70.000 dollarar.
150 gallónum (um 600 lítr.) af
vatni, er ætlað á hvert nef þar í
borginni á dag.
í New York eru fleiri írar, en
í sjálfri Dublin (höfuðborg írlands)
og nærri eins margir ítalir og í
Rómaborg.
Einu sinni á hverjum 48 mín.
fer þar skip út úr höfninni.
Strandlína eða innanmál hafn-
arinnar er 444 enskar mílur og
eru þar af 306 mílna hafskipa-
bryggjur.
Flatarmál þess svæðis, sem
borgin tekur yfir, er 317 fermílur
enskar, eða um 14 þanskar mílur,
eða jafn stór og sá hluti Reykja-
nesskagans, sem yrði vestan þeirr-
ar línu, sem dregin væri beint til
suðurs frá Hvaleyri við Hafnar-
fjörð.
Auglýsid í Þjóðólfi!
Hann fer á hvert heimili í Ar-
nes- og Rangárvallasgslu og
:,: mjög víða um alt land. :,:
— Upplag 2500. —
Auglgsingum sé komið til af-
greiðslu- og innheimtumanns
blaðsins, Björns Björnssonar
bókbindara, Laugaveg 18.
Vatnsaflið vinnur fyrir Sími 404.
bændur landsins. Símnefni: Álafoss.
Klæða verksmið j an
„Álafoss"
hefir þá ánægju að geta tilkynt sínum heiðruðu viðskiftavinum,
að hún heldur áfram að vinna í fullum gangi, og getur tekið
á móti afskaplega miklu af ull til vinnu í 1
lopa, plötu og band,
fyrir 1 æ g r i vinnulaun en tiltölulega nokkur önnur vinna fæst
unnin hér á landi.
Bændur! f*að borgar sig eigi að nota handaflið til að
kemba. Látið ÁSafoss gera það — þér sparið stórfé með því.
Allar upplýsingar viðvíkjandi flutningum o. fl. fást hjá umboðs-
mönnum voriíin.
Sendið því ull yðar strax til Afgpreiðslu verksinlðjunnar
á Laugaveg 34, Reykjavík.
Klæðaverksmiðjan „Álafoss", Rvík.
„Yíking“ skilvindan
heflr hlotið lof þeirra manna
er reynt hafa. Skilur 120
og- 220 htra á klst.
Verð 150 og 250 krónur,
fæst hjá
Jóh. 0gm. Oddssyni
Laugaveg 63.
BSflF" Ýms varastykki í skiivindur fyrirliggjandi.
8
Hann slepti henni þegar og hljóp til dyranna, opnaði þær upp
á gátt, og lokaði þeim á eftir sér, og tók upp skammbyssur
sínar. Seks menn stóðu frammi fyrir honum. Tvær kúlur þutu
fram bjá höfði hans og lentu í hurðinni. Þá hleypti hann af í
snatri skoti eftir skot, og þrír menn féllu. Skammbyssurnar voru
tómar, og þrír menn voru eftir. Það virtist úti um hann. En í því
var skotið fyrst einu, svo öðru skoti, úr glugganum, og fjórði
maðurinn féll. Pierre stökk á annan, en hinn sneri við og flýði.
Það urðu harðar sviftingar litla stund, þá stóð Pierre upp —
einn.
Stúlkan stóð í dyrunum. „Komdu, elskan mín“, sagði hann;
nú verðurðu að fara með mér“.
aJá, Pierre", sagði hún, og brá fyrir æðisglampa á andliti
heDnar. „Eg hefi drepið menn líka — þín vegna".
Þau hlupu niður eftir hæðinni, og fóru til he3thúss kastal-
ans. Fólkið var á hraðri ferð um götur bæjarins, og bjart var af log-
andi kyndlum; en þau fóru krókaleið og komust heilu og höldnu
til hesthússins; Pierre ætlaði að fara að fara inn, en þá kom út
maður. Það var Liddall. Hann hafði hesta sína þar, og hafði söðl-
að einn, því að hann hélt, að Pierre kynni að þurfa þess við.
Pierre skýrði í fám orðum frá því, sem gerst hafði, og Lid-
dall spurði: „Þarf stúlkan að fara líka? Það eykur á hættuna og
þar að auki — “.
„Eg fer, hvert sem hann fer“, mælti hún í hásum róm.
„Eg hefi drepið menn. Eg og hann erum eitt nú“.
Liddall sagði ekki orð, en sneri inn, lagði á annan hest og
leiddi hann út að vörmu spori. „Hvaða leið?“ spurði hann, „og
hvar á eg að leita hestanna."
„Vestur til íjallanna. Hestana muntu finna hjá Tóte Blanche
9
Hill, ef við komumst þangað; ef ekki, þá eru peningar undir
hvítu furunni hjá kofanum mínum. Vertu sæll“.
Þau þeystu af stað. En menn voru þegar komnir á hestbak í
aðalgötunni, og einn var langt á undan hinum og hélt til brúar
þeirrar, er þau urðu að fara yfir. HanD varð á undan þangað,
og sneri hestinum um þvera brúna, er var mjó. Pierre knúði
hest sinn fram fyrir hest stúlkunnar, og reið beint á höfuð og
herðakamb hestsins, er veginn tepti. Hestur hans var þyngri og
feldi hinn. Riddarinn skaut um leið og hann féll, en hitti ekki,
og Pierre og stúlkan voru þegar komin yfir. Maðurinn fallni skaut
aftur, og enn hæfði hann ekki. Þau komust góðan kipp á undan.
En auð sléttan lá fram undan þeim, og ómögulegt að leynast.
Reiðin varð að skera úr, því að mennirnir höfðu þegar hafið
eftirreiðina. í klukkustund riðu þau hart. Þau sáu eltarmennina
ekki langt á eftir. Alt í einu hrökk Pierre við og saug upp í
nefið. *
„Það er kviknað i sléttunni", sagði hann fagnandi, ögrandi.
Rétt i* sama bili þeytti skýjum inn í sjóndeildarhringinn, og
bjarma brá á loftið. Eldurinn fór með ógnar-hraða, og færð-
ust þau óðfluga nær honum. Eldurinn nálgaðist sem hafalda,
geystist fram til beggja handa, svo sem vildi hann lykja um
þau. Stúlkan mælti ekki orð; hún var allsóhrædd. Hún ætlaði
sér að gera það, sem Pierre gerði. Hann leit við til þess að gá
að eltarmönnunum. Þeir höfðu snúið við og þeystu nú aftur
sömu leið og þelr höfðji komið. Hestur hans og stúlkunnar
gengu samsíða. Hann horfði á hana hvast, órólega.
„Viltu ríða áfram“, spurði hann með ákefð. „Við erum milli
tveggja elda“. Hann brosti og mintist orða sinDa við Liddall.
„Áfram“, mælti stúlkan, og röddin var sterk og hrein, og
óstjórnlegur sigurblær í röddinni; „þú skalt ekki fara einn“.