Norðri - 24.01.1857, Blaðsíða 6

14
f<S?>ur: svarar þessi söltun því, ab mörk salts fari
í Iieyhestinn, og eptir þessari tiltölu er saltaíi í
livert sinn, sem hcy cr borib inn og í hvert Iag,
sem um heystætuna er borib1. þaö mælir mcst
fram meb söltun heyja, aS minna má þurrka þaÖ
hey, sem saltab er, svo næringarvökvinn má halda
sjer í heyinu ab mestu eba öllu leyti, því hey,
sem slegiö er o'g rakab, og sett er strax upp í
galta má taka inn, ef saitaí) er, eptir afe þeir hafa
sta&i& í 6—9 dagaíblásíri e&a skernur, og ver&-
nr þab hey þá betra enn annaS samkynja, og eins
alit þab hey, sern minnst er þurrkab en getur þá
or&ib vel. þetía hefur konfcrenzráb M, Stefen-
8en fundib, er hanri ræbur til ab láta orna í heyj-
tun í þurrkinum og snara þeim svo í sundur í
þerri, og segir ab þau verbi betri enn önnur bey,
en ab þetta se dvarlcgt í vætutíb hefl jeg áb-
ur sýnt.
Ab gefa nákvæmar reglur um verkaniíur-
röbun í vætutíb yfbi ofmargbrotib og rikljúf-
andi, því þab kemur mest undir glöggsýni verk-
stjórans á vebri, forsjón á verkaskipnn og verk-
iiyggni hans, en hvab um þab er vona jeg, ab
töf sií, sem ab því þykir ab setja saman heyib
í áburncfnda galta, eins og jeg hefi ab framan
sýr.t ab betur færi, eba væri meb öllu ómissandi,
*) Jeg heyri sagt, ab snmir salti miana heyin, og lát.i
jafnvel t kiít dnga í kýrfóbnr, en þab miin nægja, þrf ab
eins, ab heyib sje safalítib. ítey meb vatnssúr verbnr ab
salta mýög mikib svo þau hvorki brenni nje verbi á hinn
bóginn ab uppþyrrkings lieyi, sem er hib lakasta fóbur,
því vib hvorutveggja er hætt:
Vorib leib nú, og ekki vildi Maurice batna til neinna
niiina. Slaímáuubur var kominn og nærri libinn, og_ meb
honum hvarf sú von, ab sjúklingnum mnmii batna þegar
veburbiíban kæmi; og hann var nú Bldungis úrkula vonar
nm, ab hann mundi nokkprn feíma fá apturafl í fætur síca,
og bjóst vib ab verba þannig kararu.abur alla æfl sína.
þegar hin úþreytanlega systir hans hafbi eitt kvöld
dregib hami í kerru sinni undir álmvibareiknrnar, cr vora
í kringum leikvöil bæjarins, heilsabi gamall herniabnr Man-
rice. Hermabur þessi var nýlega kominn til bæjarins í
kyunisle.it. Iiaun spurbi Maurice vaudlega nm sjúkdóm
hans. Hcrmaburinu sagbi hoimm síban þá sögu, ab haim
kvabst hafa verib í bardagannm vib Eylau, og hefbi flís
úr sprengikúlu lostib sig og sært í fieturna, og hefbi hann
misst allt afl úr þeim í 2 ár; líka hefbi hann haft flog í
höfbiuu, sem uærri því hoftu gjört sig vitstola. Ilann kvabst
liafa leitab rnargra rába þangab til sjer hofbi batrrab af sjó-
hverfi smáin saman, þá rsynslan kcnmr meS sann-
færiní; sína á hagnafeinum, og þyki þá ve! til
vinnandi. En vorkun er, þó menn fari nokkufe
tæpiega fram í þessa óvanaiegu afeferfe, því þafe
hefur mjer og orfeife, og fer bezt ufe hin var.aiega
afeferfe sje þessari samsífea vife höfö til afe ajá hver
betri er f votviferani.
Skáleyjum á Breifeaflrfei í skammdeginn 18S-4.
M. E.
(Absent).
A næstlifenu hausti haffei jcg ásctt mjer afe
reka nokkrar ^aufekindur í kaupstafe til slátrunar
eins og aferir gófeir menn, því áiitlega var borg-
afe; en einmitt þá dagana sem jeg vildi reka af
stafe, fiaug sá orfeasveimur um hjerafe þetta —•
rjett eins og þöka undan norfeanbyl — afe vigt-
armenn sumir mundu taka rífiega yfirvigt bæfei á
kjöti og mör fyrir ir.nþornun þess, en þó sem
optast án samkomulags vife eigendur og umráfea-
menn kindanna, og yrfei þetta þá tilíiniianlegast
þeim sem ekki þekkíu lófein. Einkanlega hljóm-
afei þetta um einn spánýjan vigtarmann. Sjálf-
sagt -• ef satt er — niun hann einn af þeim
forsjálu ráfesmönnum, sem væntir afe verba inefe-
tekinn, nær efe hann þrýtur, í þær matsælu kjöt—
bóbir. þessi flugufrepn var nóg tii afe setja mig
kyrran, og liætta vife kindareksturinn, þar sem
jcg er mafeur óframfærinn, kem sjaldan í kaup-
stafe, og þekki ekki hiö minnsta á iófein, ekki einu
böbnm. „Jeg var borinn til sjóarstrandarinnar n»r dauba
en sagbi hinn gamli hermabnr“, Flokkshöfbingi minn
ljebi mjer burbarstól, og eptir háifan mánnb tókn kraptar
niínir og matarlyst ab aukast, og eptir þrjá máuubivarjeg
albata. Fyrst gat jeg einungis gepgib vib tvær hækjur, svo
kastabi jeg annari, og þrifeja september — þab er dagur sem
jeg gleymi aldrei — gekk jeg hálfa míiu meb nokkrnm
kunningjum mínnm öldnngis staflaus, Og þrem vikum
seinua steig jeg ( vagn, og sneri heimleibis eius hraustur og
heilhrigbur eius og jeg hafbi nokkurn tíma verife1*
„Og hvar ( heiminum eru þessi ágætu böfe?" sagfei
sjúklingurinn mefe miklnm áhnga.
„Hjá borg sem Boulogne beitir snnnan tll í ríki
þessu hjerumbil 250 mílnr hjefean.“
„250 rnílur! Ef jeg þarf afe fara svo iangt til afe fá
aptur beilsn mína, þá er jeg nokkurnveginn viss um afe verfes
veikur til daufeadags1'.