Norðri - 31.01.1858, Blaðsíða 3

3
þc'su. ef þaf/ náir a.t rttbvefíast. Hír.n ákvctni
íiinti af fjárrlmiinr.i ai!t ab táífta p<*rti cr án efa
tneiim nxjrri j>eua!: HrtnavainsíVíla heíur
íinjmiiing alls tj-f5r f arntinu StitnuiH kaim tui ah
virhast, ab t'örf f<j« sjnr* j>at skilyrti jiegar
jieir lofa frandagi sínu tii rku>#b4ianna, at jieir
j{Cli jieniiR hlut eimmgU invb svn feiltiu inóti,
ab kláíinn kouii ckki tii jieirra, og fyrirskurtur-
inn dugi En þeíta skiiyrti virbist oss iu> oitu
ójiarft, Jiví lit'ö gagn er Húnvctniugtun, jiegar
þcir eyba fje sínn ab fá aptur *ykt f.c enda
vertiir iivcrgi formab at fá aptnr ijá’B'ofii nema
úr þeirn hjcrutum þar eem syklti ails ekkl hcf-
ur kotnib. Ekki þur a invnn iicldur ab Hta sjcr
neitt f angam vaxa, Itve miklar ekababieturnur
verba, Jiví þtí ab þwr yrbu svo n.ikiar sem tii «r
tekib, j.ó er þab veí tiivinnandi, heidur en ah
incga giinga ab því vísu, ab fara'drib fferist yfir
uiit. Og ckki tekur tii i.enia þurti, pvo ab frarn-
Ibg manna verba sjálfsagt minnkub aptur, ef ab
sknbinn ver-'ur iii nnl, svo ab e-kki þarf á öliu
iiínn frambobna ab tiaida.
Vjer viijum ab emlingu bkora fasticira á aUa
Norbletniii'í'H rebri Rem ia'gii, í hvcni sýslo tera
cru, ab þcir taki svo í þetta inál, ab þe'm verbi
flónd ab, ab þeir iáti enga ainániunusettii koiria
fram, er geti oroib þess oilandi, ab þcsBÍ hiuti
iands vors freisist eigi fytir þcssum vandncbum.
Vjer skoruia Bjcr f iagi á ilúnvetninga, ab jreir
ftamfyigi þvf nú f veikinn, cr þoir liingab tii hafa
framfylgt í skobuninrii. A þeim iiggor nó iiinn
meeti áliyrgbarliluti, því þeir eiga mí meb eigin
tjdni um stundar raklr ab vcra vörn og skjMdur
fyrir norbnr og austurlandi. þ>ab er sómi ab iáta
nibja sfna taka þann orosífr i arf, ab láta þab
cptir sig í eögu lamis vors, aí> þeir haii siabib
fastir á tfnra neybarinnar, og brugbizt ekki þcgar
hœítan dundi yfir. þcir eica níi »5 sýna, hvcrju
eindrægni og eamiichini fá orkab, og ab ekkert
er svo brbiigt ab yíirstíga ab öruggur og óbii-
ugur vilji og samsök tnargra geti ekki sigrazt á
því. Ög vjer skorum ifka fastlcga á hina abra
aintsbúa, ab þeir sýni þab mcb frjátsura frambob-
um sfnum, ab þcir ckki viiji !át& ssiubraibur sína
standa eina nppi fyrir áfölluin, heidur styrkja þá
og afstvra þannig iiáskanum bæbi fyrir sig og
þá. þegar þcss konar vanda ber ab höndura ,
getur ekkert hjáipab nema c'nbeittar skipanir
yftrvaldanna, samheidi og fásieiki aiþýbu, a'ctaka
ve? undir þessar sl'pauir, og crugg og úbrigbtti
fiatnkvícmd frá baggja hálfu. Ok þegar fiienn
pjöra þáfiuig nilt, er skynscmin býbur iii ab vcrj-
ast haíhertirn; þá gcta mcnn öruggt ireysiþví.ab
gub hjálpar þeim, er sjaifom sjer hjálpsr.
í.
„Hnmt vas* þarifi suint v|er chhl
utsi tíilusn»*.
,Engnm er nlli grfib og cngu tn ;d!s vanr.ba.
i>e;ta sanouBi á Qllum konungiun scm kotungam,
og þab gunnaat einnig áhyrgbarinnnni þjótoifs,
herra lögfra'bingi .Júni Gubuitindssyni. Vjer yilj-
nra. raeb ánajgju iáta iiann njú'a fanr.mu.'lia utn
þaö, ab mnrgar af ritgjörbum li.sns í nefndu biabi
eru þarflegar og fróbiegar, oj iýsa viburkenn'ngHr
verbum tíhuga á þjöbmáiefnum vorum, svo ab vel
mæiti uroiiem og leiba liiá sjcr „cinstaka dettt-
lokcr’1 þú þeiin hrigbi fyrir inimn um margt gott
og gagniegt. En mörguiu Jiykja dettiiokurnar vera
of rnargar og eptirtektaverbar, tll þess ab þfcr
gcti átt skilib umbnrbauyi.fii og afskiptakysl;
enda hcfur þjú&ólfur og ábyrgbarniui urharis eiti-
stöku sinnum fcngifc afc kec.na á aivarlegurn afc-
iinniiigum og hörbnm dónmm; og mundi þafc hafa
BÍtefc optar, ef nienn heRti ckki madfc meira, ab
hlífa sjer vib iiídeilura, og litifc á þafc, nfc þafc er
iivorki ti! gagns nje sóma, afc fyiia biðfciri, sem
eiga afc. frœfca. glefcja og gagna, meb óvifcurkvæmi-
legrl orfcakeppni og tnei',aiiíll ónotum, gcm reyus!—
an iiefitr þvf mifcur sjnt, afc búast má v'.fc af
þjóbólfi, og *em Norfcri yrbl jiví Ifka afc liafa raeb-
ferfcis, ef borgn tttti i siriJeyri. Kn vjer vilj--
uni samt ckki kasta þttnguni steini á þjófcólf efca
ábyrgfcarmann hacs, og þafc þvf sí'fcur, sem rit
þctta iieíur á seinnstu árunum hart minua mcfc-
ferfcis af því, sem óskaBdi væri, ab útgefari biafc s-
ins hefbi ekki borib á borb fyrir ianda sína; samt
getnm vjer ekki duiizt þes*, ab enn korna fyrir
í þjóbóitl ritgjfcirbir, sym vjer þykjiurist tiafa á-
stæfcnr tii ab óska, afc hefcu annafchvort ekki
orfcifc til, eba verib iagafcar mjðg á annan veg cn
þ.ær eru; nefnunt vjer nó eiukum tií þessa rii-
gjörfcína í 9, ári þjóbólfs, biafcdífcu 115 — 147. og
biabsfbu 153 urn ráfcstafanir þær, scin gji'.rfcar
voru á næstiifcnn hatisli móil fjárreksirum dn
Húnavatnssysiu til Sufcur- Vesíurland3 og úr þeim
parti sýsiu þessarar, scra iiggur fyrir vestau
Blöndu, f kaupstafciiin.
Mefc ritgjörS þessari ætiar hðfundur hcnnar
afc sýna, afc btn áviktta ráieíöfBtt gegn fjárrcksir-