Norðanfari - 01.02.1863, Side 3

11
En nú er frá þvf að scg|a. er Grímseyjarmál I<om
í liendur landsstjdrnini. Svo var rekið eptir máli þessu,
að það var eigi fullt ár á leiðinni gegnuni völundarhúsið,
segja þó kunnugir menn, að húsið það sje á lengd rjett
á boið við Surtshellir en ákaflega krókótt, og allt held-
ur á fótinn, enda kvað þá hafa veriö þvílíkt kast á
ntálinu, er það kom í liendur konungi, að hann fengi
eigi ráðrúm. til að lesa það oían í kjölinn, áður hann
skrifaði undir. Er þá svo sagt, að ráðgjafi konungs sá
er Sjóður heitir, hafi staðið hjá höggdofa, horft á og
mælt: „Eigi var hanu tómlátur núna mörlandinn“.
H—n.
t
JÓU Dannibrogsmaður li’lÓVCíltSSOíB.
pó buul sje ad aegja frá láti Jóns tjamubrotjsmanns
Fiórentsaonar virdist ekki ótill lýd'leyt ad segja nokkud ylögg-
ar frtí aeji þetsa merka mannt; þrí freystam vjer þesta þó
oss t auti lntj til þess.
Jón sálutji Flóventsson er fcprldur í Audbrckku 25. jnn-
úar 1770 af giidhrœddiim og vondtidiiin Joreldrum ocj dvaldi
haitii þar iiokkur ár hjá foreldrtim síniun og futti med þeim
att prghiiningi og þar inisti liann fiiditr stnn i November
17 84. fíjördist Jón þá fyrirvinna hjá módir sinni og stó
aleinn þad sem s/egid var og Itafdi nóg hey handa skejjnum
ítniim. díjá módiir sinni dvaldi haiiu þangtid tii hann gijiti
sig rúmlega tvítugur. lijó Jón 2 ár á Krossastödnm 2 ár
á Ásláksstödum 6 ár í Slói iibrekku og 50 ár i Stóradunhaga.
Med koiiu sintii, sem var gudrtekin og mesta gódkvendi, gat.
Jóu 12 barna en et lija nú neiua 3 þeirra. Fitt er ngdtíid
ew hin Jlest kornung ad einu iindanteknu. Árlti bar ó því
ud Jón tók ödruin J'ram, enda duldist þad ei skaifiskygui
aintmanns Stefáns og gjördi hann Jón skjótlega ad sveitar-
stjóra. 0g var hann hreppstjóri t 40 ár samjleytt. Leysti l.ann
þetta randaverk vel af henai, var hann btvdi framsýiin liygy-
inn og /einpiiln en (jet pó til sín taka þégar þiirf gjördist;
haun yat sjer þann ordstgr hjá hirpphœndum siiinm, ad ekki
þótti þeim þad rád iddid sem ei var borid tinriir titit Jóns.
ilamt hafdt sannarJega ryrdmgu og álit hjá hreppsbtíum og yfr-
hodurmn siintm, svo þcir fyrrnefndu hlýddu og hiuir sidarnejndu
fóru eptir tillöijiiin kans. Jón rtekti slcyldur sinar nied áliuga og
e/jusemi en var þó hvorki gjörrádur uje sd, er treysti sjer einuin
ád sjá hid sanna og rjetta t hverjnm h/tit. Aldrei Ijet Jón mikid
gfir sjer en verlc hans hárn honum vitni betur eu sjálj'luelni
i.efdu getad gjört.
2. mai 1852 gjiirdi konungur Jón ad fíniinibroijsmaiiiti
ogi 19. júni 1854 veitli /conunynr honian ÍÍO ril/. styrk árlega
úr styrktar sjódi dannibrógsinauna og hjelt hann þetm styrk ti/
dattda tlags. Jóu sál. var ems og þegar var miunst d, stakur
dnynadar og J'rainkt ceindar inaditr oy þtftti hann vai la einhamar
til al/rar i tiinii. Kraptar iikamans voru miklir, jjörid af-
biagd og þó bar snarnedid af öllu þessu,
Sálin var ei sidur úr gardi gjörd en likaminn, Minnid
var trútt og skthiiiigtirinn gódur. Jón var ve/ ad sjcr í reikn-
itigi og skildi vel dönsku og rttadi einhverja snotrustu og
skgrustii höud, svo þad þykir meiga J'ul/yrda ad hann haji
t erid betur ad sjer en jiestir adrir stjetlarbriedar haus á þeim
i timinn sem hann lifdi.
1 hvers dags hegdun var Jón hreinn og beinn oqþólag-
inn oy hytjyinn þrgar því var ad skipta. Framganga hans
rar einardleg, karlmannleg og Jijálsleg, og þegar jeg sá Jón
rar hann hnýginn d efri aldur, en þó þóttist jeg sjá i hug-
sjóniuni hina fornn ísleudinga eins og þeir roru á gullöld
jrelsisins, er jeg sá þessa göinlu hetju. Vid gesti sina var
hann greidugur og rcedinn. Uann veitti /le.slum beina sem
Jóru á fund hans, en beini Jóns var optast midadur vid
hördn árin og gjördur eins og þau vœru enn. Ekkert var
htmum fjœrr skapi en eydsla, óhóf og ómeunska og ekkert
fremur eptir skagi hans en liöfsemi atorka og framtakssemi,
þaa sein einkum skaradi framúr hjd hoiwm, var atorka, elja
og snavrcedi og sást /jós vottur þess medau hann var á
Je.lh; ekkcrt þoldi Jón mitlur enn sein lceti þrí eins og
httnn var sjálfitr brádyjiir þannig var hann oy brádlátur sein
og er ed/i/egt.
Alla jci/'na mátti telja hann lánsmann, hann átti efni/eg
og maiinvcenleg börn, var veitandi al/a œfi medan hann bjó
"j gat opt gjört bón annara, því bann var einhver hi/rn hón-
íezti ti.ctdnr. j/unu var lánsinadur og i þvi, ad heinvurinn
rtduikeiindi tnedun hann lifdi j'ul/kotnlega atyjörf hans og
ágceti eins ug þad i raun og veru var. Uann þurfti þó
eklct ad reyna satmleika þessara orda skáldsins „vcniþökk
s/ii/idiim voudur heimur geidur“ sem þó li/ýtur ad rera þungt
jyrir hvorn þann sem vanda vill rád sitt, eptir mcetti. pad
er na'st oss ad seyja ad heimurinn haji fylgt reglu sam.a
skólds ad segja Jóni „huorki van vje of ~. Vjer gctwm þessa
aj þvi þad er svo sjaldgaft ej' ei dœmalaust ad heimurmn
segi hvorki „lan vje oj'~.
Allct ceft var Jón hei/su góclitr og kendi varla nuklcnrs
tneins fyrri etin á eji i árum. pó ralc þar ad um sidir,
ad elhn kom Jóui á knjen. pegar haun brá búi sintt jór
hanu til fóstursonar sins og var Ijá hontiin til daudadags.
Arid 1859 lagdist Jóu alveg i -iiiiind, fyrstu órin leid haiin
ei þimgar þrautir en seiuustu árin þjádi hatiit gigt mikii.
Altaj l'jell Jón sálarkrnptnm. siiiuin óreiktum eda litt veyktum
og gat lesid seinasta árid setn liann hjdi yleraiigna iaust.
Ilann dó 27 júh f. á og var þá hdleya hálj'nadur med
þad 3. ár yfir nírcBit.
Utfór ha-ns fór fram 4. ágúst ug rar hún gjór sómasam-
lega af börniim hans oy fóstursyni. Kýslumadiir .N7. Thota.r-
ensen, sem nú er settar anitinadiir, tók þegjandi fíanntbroys-
mantia krossinn af kistunni vtd yröfina
Ekki ijetu vandamenn hans sitt eptiriiggja acl heidra
útför hans og vorn vist yfir 80 inantia biidnir cn votiaudi
er ad stjórnin Ijetti útj'ai arkostvadiniim aj herdnm erfingjaiina
þri /lestir þeii ra eru fátœkir sem rart geta bond kostnadin
etiiir saman. Z.
Iimlenilar frjettir.
Síðan mánuður þcssi byrjaði, liefir veðriö optast
verið iirfða minna og bjartara, frostið ekki hart, 13.
og 14. þ. m. var hjer bezta hláka svo víöa kom upp
itiikil jörð.
11. þ. m., kom austanpóstur Níels Sigurðsson hing-
að til kaupstaðarins. Með honum frjettist, að tfðar-
larið eystra, hefði verið líkt og hjer, snjóar og jarð-
bannir. Frainan af hafði veturinn mátt teljast góður,
og lötnb sumstaðar eigi tckin á gjöf fyrr en um jól.
Rigningar höfðu samt opt verið iniklar, sjer i lagi í
í ljörðunum. Fjárpestin óvíða til niuna verið skæð. Veik-
indi fólks nokkur, en eigi jafn mannskæð og hjer.
Fiskafli, þá gaf að róa, allt l'rani í skammdegi. Lúrna-
veiði mikil í Ifornafirði. Hvalurinn sem þar hljóp á
Iand næstl. suniar, og var lagður þar, hafði verið þrít-
ugur, og blóðlækurinn úr honum, sein millulækur; og
tvær eyktir var honum að blæða til ólííis.
16. þ. in. kom og hingað til Akareyrar tómthús-
maður Guðbrandur Guðnason Jrá Reykjavík, sendur af
herra málsfærzlumanni, ritstjóra J. Guðmundssyni, með
blöð og brjef að sunnan, og er þetta hið helzta að
frjetta þaðan. Sföan með jólaföstu, og fram í janúar-
mánuð haföi verið storma- og hrakviðrasamt, og ýmist
fannkoma eða bíotar og optar frostlítið. Veðurstaðan opt-
ast úísunnan en cndrarnær úr hafi og landnorðan. Hross
og jafnvei allur útigangspeningur, mjög farinn að láta
hold af skakviðrunum, og ekki sem beztar horí'ur á
fjárhöldum manna. Víða orðiö vart við bráðapestimv,
einkum f Hreppuin og á Rangárvöllum. Fjárkláðinn, uin
Kjaiarnes, Mosfellssveit og Kjós. Fiskafli hafði verið
góður syðra, hállsmánaðartíina fyrir veíurnæturnar, en
iítiil síðan, vegna ógæftanna og fiskurinn sinár. Aptur
betri aíli undir Jökii og hlaðíiski við Isafjarðardjúp.
IJá seinast frjettist liafði aflinn verið að aukast suður
í Garði.
Leggur Drottinn l'íkn með þraut.
jþettahefi jeg undirskrifub opt reynt, en sjerflagi reyndi
jeg þa& á áþreKanlegan hátt sumarib 1858, þá jeg varb ab
sjá á hak abstob minni, og ástkærum ektainanni Halidóri
þorlákssyni, sem á voveiflegan og hryggHegan hntt burtkall-
afist frá 11-imgurn börnum okkar oe þeim tveimur semjeg
þá gekk meb, og fæddi fáum vikum síbar; þetta fannst mjer
óbærileg þraut! en þá lagbi drotrinn mjer þá lfkn ab ýmsir
góbgjarnir menn, bæbi skyldmenni hinns látna, og fleiri rjettu
mjer hjálparhönd, bæíi meb því ab taka af mjer börn og
gefa mjer upp skuldir, meb ffeiru. En undraverbast þótti
mjer sú óeptirvænta hjálp, sem merkiskorian Hiltlur Eiríks-
dóttir, þá verandi ekkja á Garbsvík aubsýndi mjer, nýkom-
in úr öbrum landsfjóibungi, og vnjer ab öilnleyti ókunmtg og
óvandabundin, þá htin óbebin einungis af manneisku fuliu og
mebaumkunar sömu hjarta, tók til fósturs á öbru ári, annan
þann ábur umgetna tvíbura minn, og hefir síban sem bezta
tnóbir alib önn fyrir Iionum, án nokkurs endurgjalds af
mönnum.