Norðanfari - 21.06.1872, Blaðsíða 2

68
t
Sjera Jdnas Björnsson
di ukknabir
Syrtir fyrir augum,
því svipdökk gríma
þeytir um eyru
þrumu fleygum;
drynur dráps gybja
dimmum rómi
vobalegt fráfall
vinar bezta.
og Steinddr bróbir hans
des. 1871.
Hví er ástríkrar
eigin konu
vibkvæmt hjarta
svo vobalega
bitib bölskeyti
banvæns dauba?
Voru’ ei hart of mörg
heitrof íramin?
Sá var tii Síons
sigur hæfea
valinn og vígfeur
vöku mafeur,
mefe helgum vopnum
hrakti á flótta
útvaldrar borgar
óvina fjölda.
Hvf eru foreldrar
holund stungin
í svo sviplegu
sona ráni,
þessa þjófefræga
Og þar mefe annars
einnig velgefnum
og valinn kunnum?
því gæddur guferækni
og gáfna prýfei,
færfei trúlega
til frelsis gefinn
kjörhnoss kærleikans
koriungs fjárhirzlu,
sálar fófeur
saufeum Ðrottins.
r
Æsku lýfes fræfeari
ágætasti,
jafnt afe stillingu
starfsemi’ og menntun,
sitprýfei’ og mannást,
er sýndi hvervetna
svo bversmanns hugljúfi
hjet mefe rjettu.
Hví eru þau
svo aldur hnígin
yndælli Iífsvon
og athvarfi svipt?
Veitast þessi
verfelaun fyrir
gestrysni, gófevild
og göfuglyndi?
*þú Drottinn hefur
þetta lifeife
en aldrei úthlutafe
algæzkan sjálf!
þú breytir bölþunga
barna þinna
í heilags sigur-hróss
hátífea glefei.
Lipur afe lærdóms
letur störfum
einkum Gufes kirkju
til uppbyggingar;
afe lengra lífsskcið
ljentist eigi
met eg frónsbúum
raikinn skafea.
Hví leifest bana dís
böl eflandi,
afe ræna krosskappa
frá kðn'ungs 'merki,
á bezta blómskeifei
mefe bráfeum atvikum?
Voru Guís borgar
verfeir of margir ?
þú Drottinn! færfeir
frifekeyptan anda
fræfeara vors
í fjelag útvaldra,
þjer innsiglafean
til æferi starfa
f himneskrar borgar
helgidómi.
þú Drottinn! gef oss
þar afe finna
aptur ástvin vorn
og'eiltflega
sameinnfe honum,
þjer, sigrara daufeans
og lífsins hertoga,
lofgjörfe færa.
H Árnason
t
Gunnar Lopfsson er fæddur afe Skarfei
( Laufássókn 10. dag marzmánafear 1792.
Foreldrar hans Loptur Bessason og Ingibjörg
Gunnarsdóttir voru þar þá vinnuhjú, en reistu
fyrst bú í Borgargerfei 1795, og bjuggu þar
fjögur ár, en þar næst níu ár í Litlagerfei,
Vorife 1808 fluttist Gunnar mefe foreldrum sín-
um afe Grund, þar sem þau sífean bjuggu allt
til þess, er Loptur andafeist veturinn 1826,
þá tók Gunnar vife búi á Grund eptir föfeur
sinn og bjó þar sífean alla æfi. Hann kvænt-
ist 1815 efea 1816 og átti mefe konu sinni
Ólöfu Jónsdóttur tvær dætur, sem báfear hafa
gipzt og enn lifa.
Frá 1828 og til daufeadags var hann mefe-
hjálpari í Laufássókn, en hreppstjóri í Höffea-
hverfi alls 29 ár og sáttamafeur í Laufáss
sáttaumdæmi frá því 1843 og þangafe til hann
deyfei hinn 20. september f. á. afe rúmlega
hálfnufeu hinu áttræfeasta ári aldurs síns.
Auk sinna eigin dætra, Ó1 Gunnar sál.
upp 5 börn, 2 afe öllu og 3 mefe nokkurri mefe-
gjöf. 1. Stefán Jónsson, sera nú er á Siglu-
vík á Svalbarfesslrönd og kom til Gunnars sál.
9 vikna og var bjá honum til þess hann var
fullorfeinn og giptist og byrjafei búskap og bjó
lil Þ ess Gunnar dó í sambýli vife hann. 2. Lopt
Jónsson systurson sinn, er kom til hans á 3. ári,
ogvarhjá honum til þess hann dó á 21. ári. 3.
Gufemund Jónasson, sem nú er skipstjóri og
bóndi á Sigluvík og kom til Gunnars vikugamall,
og var hjá honum til þess hann giptist, eitt-
hvafe lifeugt tvítugur; en mefe þessum dreng
naut Gunnar sál. árlega mefegjafar. 4. Indrifea
Jónsson, er kom til Gunnars 9 vikna og var
hjá honum til þess á 16;ári, afc Indrifei fórst
f snjóflófci. 5. Jóhanna Olafsdóttir, sem fædd-
ist á Grund og var hjá honum mefc árlegri 10 rd.
mefegjöf til þess hann dó, var hún þá kom-
in á 13 ár,
Til sönnunar um hver mafcur Gunnar sál.
var, prentast hjer kafli úr líkræfcu, er merkis
presturinn herra prófastur Björn Halldórsson
á Laufási flutti vife jarfearför hins framlifena
27. sept. 1871.
— — „þá er yfcur þafe og enn hugbót, er
þjer lítifc yfir hife farna skeifc ástvinar yfear á
jörfeinni, og sjáifc, afe hifc langalíf hans var og
undir eins óflekkafe og ráfevant, starfsamt, gagn-
legt og heifearlegt líf. Fyrir þá skuld getur
minning hans orfcife yfeur því ánægjulegri, því
kærari og dýrmætari. þjer hugsife til þess,
hver hann var og hvafe hann vann um sína
daga, bæfei fyrir yfeur sjer í lagi og fyrir þafe
fjelag mannanna, þar sem honum var skipafe
til sætis ; þjer hugsife til þess, hvernig hann
leitafei sjer sæmdar í því, afe rækja skyldur sínar
eptir beztu þekking og mefe allri aldfc í sinni
stöfcu og í þeirn embættum , sem honum var
fyrir trúafe; hvafe hann var öruggur og þraut-
gófeur vife hvert þafe starf, er hann haffei á
hendur tekizt og hverja þá byrfci er hann varfc
afe bera; hvafchann var óspar á krðptum sín-
um og lifci, æ svo lengi sem hann var mafeur
til, afe leggja eitthvafc fram, einhverja hjálp,
einhvern greifca, einhverja þjónustu, hvort held-
ur í þarfir þeirra, sem honum voru næstir, ell-
egar í þarfir annara út í frá. þessa minnist
þjer yfeur til hugfeldrar ánægju, og hins sama
þykir oss líka vert afe minnast, osshinumöbr-
um, sem nú stöndum hjer ásamt yfcor í dag yfir
greptri hans. Oss þykir maklegt afc láta við
burtför hans þess getib mefc þakklátri minning,
hve lengi og hve dyggilega hann þjónafci vor
á mefeal eptir sínum mætti og mefe sinni gáfu,
á heimili sínu, sembóndi og húsfafeir um hálf-
an fimmta tug ára, í sveitinni, sem hann var
hreppstjóri yhr allt afe 30 árum, í sátlamálum,
þar sem hann var hinn annar nefndarmafeurinn
nær 30 árum, í kirkunni, þar sern hann var
mefehjálpari viö hina opinberu gufesþjónustu
meir en 40 ár. Hvar sem vjer rekjum feril
bans í þessum og öferum skyldusporum, munum
vjer víst eigi vilja draga af honum þann orfes-
týr, afe hann hafi lagt stund á ætlunarverk
sitt og hvort þafe embætti, er hann átti afe
gæta, sðmasamlega og mefe allri kostgæfni.
Ár vor lífea’ og lykta skjótt,
Lif vort hjer er sem á flugi;
Döpur afe fer daufcans nótt. —
Drotlinn mildí’i og almáltugi,
Kærleik þinn um aidir aldir alda
Oss lát geyma og saman halda.
Ar vor lífea’ og lykta skjótt ;
Lán og glefci, sorg og mæfea,
Allt er horfib fram hjá fljótt,
Frá því lyptum vjer til hæfea
Hugarsjón og hjarta-glafcir
Heim oss búum til þín, fafcir 1“
Kvefcifc vifc brottför Jóns Halldórssonar
frá Stóruvöllum í Bárfcardal, af einum frænda
hans.
Kvaddi þig mófeur
mjúklynt hjarta,
hugfei þig líta
hinnsta sinni,
kvöddu þig vinir
klökkum huga,
og óskufeu heill
æfi þinni.
Eins kvefe jeg þig
mefc óskum beztu,
gangi þjer allt
til glefei og heilla,
verfci þjer frife mild
ferb af landi;
lýsi þjer Gub
meb Ijósi trúar.
Lýsi þjer mannást
til aufcnu,
lýsi þjer saga
á leife komandi ;
flýbu heimsglaum
og gjálifendur,
veldu þjer fáa
vini en trúa.
Hrafcfleyg er stund,
vife hljótum skilja,
sína leib hvor
leifeast meigum;
„Barkur* um dröfn
ber þig úfna;
en kafa jeg fönn
til kaldra dala.
Fátt hefur mjer
til yndis orfeifc,
vinir sig fela
fjalla baki,
ðfram skal halda
og ekki þreytast,
komandi æfi
afe kvífea ekki.
7
SDMARKOMA
Fyrsta sumar dags bjarta brún
brosandi yfir leifcir vinda,
á bak vib jökul typpta tinda
skugga fullt Ijómar skýjatún;
himininn er svo hýr og blífcur,
en horfinn vetrar svipur strífeur,
hafaldan köld sem brött fram hraust
blikar nú stilt vib knararnaust.
0, hversu þafe er yndæl sjón I
árborin suraar morgun gyfeja
sjer þegar fer til rúms ab ryfcja,
um hrifear dimmu hulib frón ;
og sólin hlífcar silfur litar,
sinum hreinskæra rofca glitar.
Hverfur vetrarins hjela grá,
hanga daggperlur kvistum á.
Áhyggjulans en ifcinn þó
æfearfugl dresur sig ab landi,
í talsvert helgu hjónabandi
flytur þa'ngafe, sem fyrri bjó;
hreifeur sjer býr af hlýum dúní,
haglega nálægt búmannstúni,
efcur á eyfei liólma, hvar
hann bændur kýs tll landvarnar.
Svanur í oddafylking fer,
fjöllum ofar mefe söng og kæti
um vífear heifear vel afe gætir,
ísalatts vötn hvort ekki sjer.
Hjörfein sig út um haga breifcir,
hvar sólarilur snjónum eyfeir
laxinn kvikur í lygnum hyl,
leitar ybandi fössa til.
Hýfebirnir flófcs, er hafa náb
hvild í þeim langa vetrardvala,
renna nú fram á raslir hvala
hungrafeir sjer afe sækja bráfe,
máar ranga*ura marinn kvika;
mjallhvítir siglufaldar blika
í hægu gráfei, hafs vifc brún
hlýrnir þá gyllir skýa tún.
Öll náttúran er eintómt líf;•
ungra krapta sem neita þráir,
endurvöknufe úr djúpu dái,
eptir vetrarins kulda kíf;
nýrrar fjörgjafar ymur ómur
og allt sem fjölraddafcur hljómur
herrans til aö auglýsa dýrfe
aldrei til fulls er verfeur skyrfe.
Hefjum því bræfeur hugan til,
herrans mikla er þetta gefur
og oss í föfeur fafem sinii vefur,
svo þakkargjörfear gjörum skil ;
fyrir handleifcslu hans f vetur,
sem liættum öllum takmark setur.
Bifejum hann en um björg og lifc
og byrjum von glafeir sumarifc.
*
* ,. *
Nú fer Bumarifc nýja oss afc höndura,
nóttin langa — þjer Isagrund sig felur,
þá bæn hverr sonur þinn í brjósti elur,
bæti sumarifc úr þínum efnum vönduin.
f>afe rýri afl í öllum þfnum fjöndum
en efli krapta þína til afe strffea,
svo afe ekki langt um þurfi lífea,
afe losnir þú úr ófrjálsræbisböndum.
Hljóttu 8vo aptur heifeur sona fyrri,
sem he'dur vildu missa líf en frelsi,
og liffcu glafeir Ijúft á kostum þfnum;
aukist þjer heifeur æ mefe rósemd kyrri
aldrel þú bindist sffean þröngvu helsi,
þig beri heill f blffeum fafcmi sínum.
J. Mýrdal.
Ettjandi oy dhytydarmadur : BjÖm JÓnSS^!
Akureyri 1872, B- M. S t ep h dtt s s o1>'
,