Norðanfari - 23.04.1883, Síða 2

42 —
var yfir 30 ár hreppstjóri, fjölda ár meðhjálpari í Hálssókn
og sýslunefndarmaður í nokkur ár. Hann var um 15—20
ár einhver merkasti hóndi í Suður-Múlasýslu, og mun hans
lengi minnst af mörgum. Hann var alla æfi krankleikalaus,
þar til hin síðustu árin gjörðist hann brjóstveikur og hrumur,
hann iá rúmfastur allan veturinn síðasta frá Jólum, og þar
til hann andaðist 11. apríl 77 ára gamall. Banaleguna, sem
þó opt var þjáningamikil og þunghær, bar hann með óvið-
jafnanlegri þolinmæði. Bjarnar heitins mun lengi minnst
af mörgum á Austurlandi, og sá minnisvarði, er hann sjálfur
hefir reist sjer, er fegri enn þeir, er mennirnir setja.
Skrifað í septemher 1882.
Góðkunningi Bjarnar Gíslasonar.
t
Húsfrú Guðrún Guimlaugsdóttir
er fædd árið 1815. Foreldrar liennar voru: hin góðkunnu
merkishjón, Gunnlaugur forkelsson og húsfrú lians Guðrún
Finnsdóttir á Eiríksstöðum; ólst hún upp í foreldra húsum,
þar til hún, árið 1837, geklc að eiga ýngismann Jón Jóns-
son frá Möðrudal, bjuggu þau síðan farsælum húskap á föð-
urieyfð hennar. þar til árið 1860, að hún missti mann sinn,
liafði hún í hjónabandinu átt 13 börn, hvar af 7 voru á lífi
þegar maður liennar dó, en hin höfðu öll dáið á unga aldri.
Bjó nú Guðrún sál. eptir sem áður á Eiríksstöðum, sem var
kirkjujörð undan Skeggjastaðakirkju, og stóð eldri sonur
hennar Jón að nafni fyrir búi liennar eptir föður sinn. TJm
þessar mundir, eður litlu eptir að hún missti mann sinn,
ætlaði þáverandi Skeggjastaðaprestur, að útbyggja henni og
koma syni sínum á jörðina, en bæði vegna ómegðar sinnar,
og eins af tryggð við fústurjörð sína, sem forfeður hennar
höfðu búið á, mann fram af manni, þá kaus hún heldur
þann veg, að fala jörðina til kaups en að verða að víkja frá
henni, og þóknaðist hinum háu stiptsyfirvölduui að selja
henni jörðina 12 hundruð að fornu mati fyrir 7000 kr.(H)
varð þannig þessi uppskrúfaðí kaupmáli ærið þungbær henni,
en þó gekk hún eigi frá kaupinu að heldur. Árið 1873,
eptir langvinna sjúkdómslegu burtkallaðist Jón sonur henn-
ar, má fullyrða, að sá sorgarmissir hafi fengið raest á sálar-
ró hennar, því hún unni Jóni sál. mikið; hann var gáfu-
og atorkumaður hinn mesti, og mjög að skapi móðursinnar.
Gunnlaugur (yngri sonur hennar) tók nú við búsýslu eptir
bróður sinn sál., en tveim árum síðar, mátti hún sökum
öskufallsins, hrekjast burtu af eignarjörð sinni, tók það og
mikið á hana, því fiestir hugðu um þær mundir, að jörð
hennar væri gjöreyðilögð; var þó haft eptir henni að hún
hefði mælt þessi orð, þá er liún fluttist burt: «f>að gefur
Guð, að jeg á hingað apturkvæmt, og fæ að deyja hjer, á
meðan leggur hann mjer eitthvað til». J>essi svokallaði út-
legðartími hennar, varaði um 3 ár, dvaldi hún þann tíma að
Eremrihlíð í Yopnafirði, fluttist síðan á jörð sína aptur og
bjó á henni, unz Drottni þóknaðist að burtkalla hana þann
3. október árið 1882. Hafði hún á seinni árum þjáðst mjög
af gigtveiki og fleiri lasleika, en bar veikleika sinn ætið með
hinni mestu ró og stillingu.
Guðrún sál. var vel skynsömkona, unni jafnt bókmennt-
un sem búsæld sinni; liún var merkilega ættfróð, einnigsögu-
og náttúrufróð, yfir höfuð vísindavinur mesti, en þó um
leið stjórnsöm á heimili, bezta húsmóðir og ástrík móðir
barna sinna. Trúrækin og guðhrædd, hreinlynd og hjarta-
góð við fátæka, sem hún veitti örláta hjálparhönd. Hún var
og stillt og gætin, vinvönd og vinföst, en það sem sjerlega
einkenndi allt hennar líf, var kærleikur og sönn trúrækni.
Minning hennar góðu mannkosta mun geymast ógleymd
1 hjörtum vina hennar og ástvina.
t
|>ann 23. október, fám dögum eptir andlát Guðrúnar
sál. burtkallaðist á sama he.imili, ein af dætrum hennar,
Ragnhildur Jónsdóttir, 30 ára gömu), hún ólst upp hjá móð-
ur sinni, og hafði alla æfi þjónað henni síðan. Yar Ragnh.
sál. einkar gáfuð og efnileg stúlka, og sönn eptirmynd móð-
ur sinnar. Mun hún þannig hafa orðið mjög harmdauð öll-
um er hana þekktu, og minning liennar geymist einnig í
hjörtum ástvina hennar með óafmáanlegu letri.
t
Fagur um hnust er foldarblómi
er falla skal á dauðans beð
kallaður burt af köldum dómi
klæðist ei lengur visna trjeð
skrautinu fyrr er skrýddi það:
skartið er flutt á annan stað
Frækorn og laufin foldin geymir —
fer yfir snjór og vetrarhríð,
þangað til aptur í æðar streymir
upprisan — gjöfin herrans fríð. —
Á hvsrju ári verður vor
vakuar upp líf með fjör og þor.
Svo hefur fræi sáð í moldu
sú hin nafnfræga kvenna rós
að hún upprís á fegri foldu
frömuð við enn þá meira lirós
en lienni máttu lýðir ljá
lofsæl þó væri mönnum hjá.
Margt hafði Drottinn miðlað henni
Manngæzku, trú og þrek og dyggð
ættgöfgi hygg eg allir kenni
íslands er þekkja frjálsa byggð:
aldrei mun fyrnast ást og von
og aldrei þorsteinn Helgason.
Og eiginmanns á ástarhöndum
ágætum borin langa tíð
sat hún í friðar blómaböndum
blessuð afkvæmis fögrum lýð,
þangað til ellin yfirsteig
andvana í Drottins faðm hún lmeig
* *
*
> Gangir þú vel á vegum mín
og viljir boð mín halda
mun jeg sem faðir minnast þín,
af minni náð þjer gjalda,
lífdaga þinna lengja tal
og lukku þar við bæta skal
og sælu um aldir alda.
*
* *
|>au herrans orð á henni rættust,
hún þáði slika guðdómsnáð
og gjafir þær sem þar við bættust —
það er vors Drottins heilagt ráð,
að hver sem leitar hans mun fá
hvers kyns ágæti og sæld að ná
Sofðu nú vært und sælu leiði
Södd af lífdaga heilla-fjöld
brosi þjer heilög sól 1 heiði
við himnaríkis náðartjöld!